Θαῦμα τοῦ Ἁγίου Μύρωνα
Ὀνομάζομαι Μαρκετάκη Εἰρήνη. Κατάγομαι καὶ ζῶ στὸ χωριὸ Ἅγιος Μύρωνας τοῦ Ἡρακλείου Κρήτης. Εἶμαι παντρεμένη μὲ τὸν Σηφάκη Ἰωάννη καὶ ἔχουμε ἀποκτήσει δύο παιδιά. Θέλω νὰ σᾶς διηγηθῶ τὸ περιστατικὸ ποὺ ἔγινε μὲ τὴν κόρη μας Κ., τὸ καλοκαίρι τοῦ ἔτους 2011.
Ἦταν ἕνα ὑγιέστατο κοριτσάκι, ὥσπου μία μέρα ἄρχισε νὰ παραλύει τὸ ἀριστερό της χέρι καὶ σὲ διάστημα μίας ἑβδομάδας παρέλυσε ὅλο τὸ σῶμα. Νοσηλεύτηκε στὴ Μονάδα Ἐντατικῆς Θεραπείας Παίδων τοῦ ΠΑ.Γ.Ν.Η. γιὰ δύο μῆνες, ὥσπου οἱ γιατροὶ διαπίστωσαν ὅτι εἶχε τὸ σύνδρομο Guillain-Barre.
Ὅπως ἦταν φυσιολογικό, ἀμέσως ὁ σύζυγός μου καὶ ἐγὼ ἀνησυχήσαμε πολύ, διότι οἱ γιατροὶ μᾶς εἶπαν ὅτι παρόλο ποῦ τοὺς συνέβαινε γιὰ πρώτη φορὰ τέτοιο περιστατικό, καὶ τόσο βαριὰ μορφὴ τοῦ συνδρόμου, ποῦ μποροῦσε νὰ ἐπιφέρει καὶ τὸ θάνατο, θὰ ἔκαναν ὅτι ἦταν δυνατὸν ἀπὸ ἰατρικῆς πλευρᾶς. Ἡ πρώτη μας σκέψη ἀκούγοντας τὰ λόγια αὐτὰ ἦταν ὁ Ἅγιος Μύρωνας, ὁ θαυματουργὸς Ἅγιος τοῦ χωριοῦ μας.
Καθημερινῶς ἐπισκεπτόμαστε τὴ Σκήτη τοῦ Ἁγιάσματος καὶ τὸ Ναὸ του παρακαλώντας τὸν μὲ εὐλάβεια γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ παιδιοῦ μας. Κάθε μεσημέρι καὶ βράδυ, ἀμέσως μετὰ τὸ ἐπισκεπτήριο στὴ ΜΕΘ Παίδων, κάναμε παράκληση στὴ Σκήτη του. Ἦταν ἡμέρα Παρασκευὴ μεσημέρι ποὺ εἴχαμε κατέβει στὴ Σκήτη γιὰ τὴν καθιερωμένη παράκληση γεμάτοι ἀγωνία, διότι καθυστεροῦσαν νὰ ἔρθουν τὰ φίλτρα ἑνὸς μηχανήματος ἀπὸ χώρα τῆς Εὐρώπης, ποὺ θὰ βοηθοῦσε στὴν ὁμαλὴ ἐξέλιξη τῆς ὑγείας τῆς κόρης μας. Τὴν ὥρα τῆς παράκλησης, ἄκουσα κάποιον νὰ φωνάζει στὸν σύζυγό μου «Γιάννη, Γιάννη, ἔλα!». Ἀμέσως βγῆκα ἔξω, κοίταξα τριγύρω, ὅμως δὲν ὑπῆρχε κανείς. Ρώτησα τὸν σύζυγό μου ἂν ἄκουσε τὴ φωνὴ καὶ μοῦ ἀπάντησε ἀρνητικά. Φύγαμε ἀμίλητοι μὲ δάκρυα στὰ μάτια καὶ πήγαμε στὸ σπίτι μας. Ὁ σύζυγός μου, καθὼς ἦταν ἄυπνος γιὰ μέρες, ξάπλωσε στὸν καναπέ, ἔκλεισε γιὰ λίγο τὰ μάτια καὶ εἶδε σὰν ὅραμα ὅτι βρισκόταν σ' ἕνα μεγάλο κῆπο μὲ πανέμορφα πολύχρωμα λουλούδια καὶ πρασινάδα. Ἀκριβῶς ἀπέναντί του καθόταν ἕνα γεροντάκι μὲ μαῦρα ροῦχα καὶ ἄσπρη μακριὰ γενειάδα. Τὸν κοιτοῦσε μὲ τὰ μεγάλα του μπλὲ μάτια καὶ μὲ ἕνα πλατὺ χαμόγελο τοῦ ἔγνεψε καταφατικά, χωρὶς νὰ τοῦ μιλήσει. Ἀμέσως μετὰ μᾶς τηλεφώνησαν ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο ὅτι τὰ φίλτρα εἶχαν ἔρθει καὶ θὰ ἄρχιζαν τὴ θεραπεία τὸ συντομότερο δυνατόν.
Ὁ καιρὸς κυλοῦσε μὲ τοὺς γιατροὺς νὰ κάνουν ὑπεράνθρωπες προσπάθειες γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ παιδιοῦ μας κι ἐμεῖς μὲ τὶς προσευχὲς μας παρακαλούσαμε τὴν Παναγία, τὸν Ἅγιο Μύρωνα, καὶ ἄλλους ἁγίους νὰ μᾶς βοηθήσουν
Δύο βδομάδες ἀργότερα, Σάββατο πρωί, τὰ πράγματα δυσκόλεψαν ἀρκετά. Στὸ σῶμα τοῦ παιδιοῦ μας ποὺ βρισκόταν σὲ καταστολὴ εἶχε εἰσβάλει ἕνα ἐνδονοσοκομειακὸ μικρόβιο. Δὲν θὰ ξεχάσω ποτὲ τὰ λόγια τῶν γιατρῶν. «Φοβόμαστε ὅτι τὴν σώσαμε ἀπὸ τὸ Guillain-Barre καὶ τώρα θὰ τὴ χάσουμε ἀπὸ τὸ μικρόβιο». Φύγαμε τρέμοντας, μὲ δάκρυα στὰ μάτια ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο, μὲ προορισμὸ τὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Μύρωνα. Ἐκεῖ συναντήσαμε τὸν ἱερέα ποὺ μᾶς προέτρεψε νὰ ἐπισκεπτοῦμε τὸ μοναστήρι τῆς Παναγιᾶς τῆς Παλιανῆς στὸ Βενεράτο γιὰ προσευχή. Μόλις φτάσαμε ἐκεῖ, μᾶς ἄνοιξε μία μοναχὴ τὸ Ναό, λόγω ὅτι ἦταν μεσημέρι. Ὁ σύζυγός μου προχώρησε στὸ πίσω μέρος τοῦ Ναοῦ, στὴ θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας, ὅπου προσευχόταν μὲ εὐλάβεια. Ἐνῶ ἐγὼ ἄναβα κερὶ στὴν εἴσοδο τοῦ Ναοῦ, ὅταν ξαφνικὰ πέρασε ἀπὸ δίπλα μου μία μαυροφόρα γυναίκα σὰν ἀστραπή. Ἐνίωσα σὰν κάποιος νὰ μὲ ὠθοῦσε νὰ τὴν ἀναζητήσω καὶ παρόλο ποὺ ψάχναμε μὲ τὸν σύζυγό μου ὅλο τὸ ναό, δὲν ὑπῆρχε κανείς. Ρωτήσαμε τὴ μοναχὴ ποὺ μᾶς εἶχε ἀνοίξει ἂν εἶδε αὐτὴ κάποιον καὶ ἡ ἀπάντησή της ἦταν «Νὰ εἶστε χαρούμενοι παιδιά μου, ἦταν ἡ Παναγιά μας, καὶ νὰ ξέρετε ὅτι θὰ πᾶνε ὅλα καλὰ μὲ τὸ παιδί σας!».
Φύγαμε μὲ μία σιγουριὰ καὶ θελήσαμε νὰ ἐνημερώσουμε τὸν Ἱερέα τοῦ χωριοῦ μας γιὰ τὸ γεγονὸς αὐτό. Εἴχαμε ὅμως τὴν ἀμφιβολία ἂν θὰ ἦταν ἀνοιχτὸς ἢ ὄχι ὁ Ναὸς τοῦ Ἁγίου μας, διότι ἡ ὥρα ἦταν 15.30΄, ὥρα ποὺ σὲ καθημερινὴ βάση ὁ Ναὸς εἶναι κλειστός. Μόλις φτάσαμε στὴν ἀνοιχτὴ εἴσοδο τοῦ Ναοῦ, εἴδαμε τὸν Ἱερέα μας νὰ ἔρχεται μὲ φόρα πρὸς ἐμᾶς καὶ πρὶν τοῦ ποῦμε ὁτιδήποτε, σήκωσε τὰ χέρια ψηλὰ λέγοντας μας «Ξέρω τί εἴδατε, μία μαυροφορεμένη ποὺ πέρασε σὰν ἀστραπή. Νὰ ξέρετε ὅτι ἦταν ἡ Παναγιὰ καὶ τὸ παιδί σας θὰ γίνει καλά. Πηγαίνετε στὸ παιδί σας καὶ μὴν ἀμφιβάλλετε γιὰ τὴν πίστη σας».
Μᾶς ἔκανε φοβερὴ ἐντύπωση τὸ ὅτι ἤξερε τί εἶχε συμβεῖ καὶ ὅτι ἦταν καταφατικὸς καὶ σίγουρος γι' αὐτὰ ποὺ μᾶς ἔλεγε. Προσπαθήσαμε νὰ τοῦ μιλήσουμε, ὅμως δὲν μᾶς ἄφησε περιθώριο. Ἀμέσως τὰ πράγματα σχετικὰ μὲ τὴν ὑγεία τῆς κόρης μας πῆραν μία διαφορετικὴ πορεία, πρὸς μεγάλη ἔκπληξη ὅλων μας.
Παρὰ τὴ βελτίωση τῆς ὑγείας της, ἡ παραμονή της στὴ ΜΕΘ Παίδων παρέμενε ἀναγκαία γιὰ λόγους ἀναπνευστικούς. Οἱ γιατροὶ ἄρχισαν νὰ μᾶς ἐνημερώνουν σχετικὰ μὲ τὴν τραχειοστομία ποὺ σκέφτονταν νὰ κάνουν στὸ παιδί μας. Στὴν ἰδέα καὶ μόνο ἤμασταν ἐντελῶς ἀντίθετοι, ὅμως τί μπορούσαμε νὰ κάνουμε; Ἐκεῖνο τὸ ἀπόγευμα τῆς Δευτέρας, στάξαμε στὸ στόμα τῆς κόρης μας, ὅπου ἦταν ἀκόμα διασωληνωμένη, λίγες σταγόνες ἀπὸ τὸ ὑγρὸ τῶν βρασμένων φύλλων τῆς Ἁγίας Μυρτιᾶς. Ἀμέσως μετὰ μπήκαμε στὸ γραφεῖο τῶν γιατρῶν γιὰ τὴν καθιερωμένη καθημερινὴ ἐνημέρωση, ὅπου καὶ μᾶς ἀνακοίνωσαν ὅτι ἡ κόρη μας θὰ βγεῖ ἀπὸ τὴν ἐντατικὴ σὲ βάθος χρόνου καὶ νὰ ἀρχίσουμε νὰ σκεφτόμαστε τὴν τραχειοστομία της. Ἐμεῖς πιστεύαμε ὅτι ἡ Παναγιά μας καὶ ὁ Ἅγιος Μύρωνας θὰ ἔκαναν τὸ θαῦμα τους. Καὶ τὸ ἔκαναν!!! Τὴν ἑπόμενη μέρα, Τρίτη πρωί, ὅταν μπήκαμε στὴν ἐντατική, οἱ γιατροὶ εἶχαν σχηματίσει μὲ τὰ σώματά τους ἕνα κλοιὸ γύρω ἀπὸ τὸ κρεβάτι τῆς κόρης μας, ὅπου ὅλοι μαζὶ μὲ χαρούμενη ὄψη στὰ πρόσωπά τους φώναξαν μὲ μία φωνή: «Ἔκπληξη!» καὶ ἄνοιξαν τὸν κλοιό. Ἀντικρίσαμε τὴν κόρη μας χωρὶς σωληνάκια!!! Ναὶ μὲν ἀκίνητη, ἀλλὰ χωρὶς σωληνάκια.
Μεγάλη ἡ χάρη σας Παναγία μου καὶ Ἅγιε Μύρωνα!!!
Οἱ γιατροὶ ἑρμήνευσαν τὸ γεγονὸς σὰν κάτι τὸ περίεργο, καὶ πίστευαν ὅτι ἡ κόρη μας δὲν θὰ ἀντέξει χωρὶς μηχανικὴ ἀναπνευστικὴ ὑποστήριξη, γι' αὐτὸν τὸ λόγο παρέμεινε στὴν ἐντατικὴ γιὰ μία ἐπιπλέον ἑβδομάδα, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ὁποίας εὐτυχῶς δὲν ἐπιβεβαιώθηκαν οἱ φόβοι τῶν γιατρῶν. Ἔπειτα ἀπὸ δύο μῆνες, φύγαμε ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο μὲ προορισμὸ τὸ σπίτι μας .
Καθὼς τὸ παιδὶ δὲν ἦταν ἀκόμα σὲ θέση νὰ κινεῖ κανένα μέλος τοῦ σώματός της, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ μάτια, ἐμεῖς τὸ μόνο ποὺ κάναμε ἦταν νὰ συνεχίσουμε νὰ τῆς δίνουμε Ἁγίασμα ἀπὸ τὴ Σκήτη τοῦ Ἁγίου μας καὶ νὰ τηροῦμε τὶς ἐντολὲς τῶν γιατρῶν γιὰ τὴν ἀποθεραπεία της. Τῶν γιατρῶν τῆς παιδιατρικῆς πτέρυγας καὶ τῆς Μ.Ε.Θ. Παίδων τοῦ ΠΑ.Γ.Ν.Η. ποῦ σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ χρονικὸ διάστημα τῶν δύο μηνῶν βρίσκονταν στὸ πλευρὸ τῆς κόρης μας μὲ διάθεση γιὰ προσφορά, μὲ ἦθος ἀλλὰ κυρίως μὲ πραγματικὸ ἐνδιαφέρον, ἀφοῦ κάθε τοὺς ἐνέργεια γινόταν μὲ γνώμονα τὸ σεβασμὸ στὴν ὑγεία καὶ τὴν ψυχολογία τοῦ παιδιοῦ καὶ ὄχι ὡς στείρα ἐφαρμογὴ κάποιου πρωτοκόλλου διαδικασιῶν. Εἴδαμε ἀνθρώπους μαχητές, ποὺ φρόντισαν τὸ παιδί μας σὰν νὰ ἦταν δικό τους. Εἰκόνες ποὺ παραπέμπουν σὲ κινηματογραφικὲς παραγωγὲς τοῦ ἐξωτερικοῦ καὶ ὅμως γινόταν στὸ ἰσόγειο κτίριο ἑνὸς Περιφερειακοῦ Πανεπιστημιακοῦ Νοσοκομείου.
Σήμερα, μετὰ ἀπὸ δύο χρόνια, παρὰ τὸν Γολγοθὰ ποὺ βιώσαμε, ἡ κόρη μας εἶναι μαζί μας μὲ ὑγεία. Μὲ τὴν σκέψη μας μᾶλλον καθαρὴ καὶ χωρὶς καμιὰ διάθεση ὑπερβολῆς, αἰσθανόμαστε πολὺ τυχεροὶ ποὺ τὴ φοβερὴ αὐτὴ δοκιμασία μας τὴν περάσαμε σ' αὐτὸ τὸ Περιφερειακὸ Νοσοκομεῖο ποὺ βρίσκεται δίπλα στὸ χωριό μας, στὸν Ἅγιο Μύρωνα, μὲ τὸν θαυματουργό του Ἅγιο, ὅπου ἐντέλει δὲν θεωρῶ ὅτι ἦταν τυχαῖο, λόγω του ὅτι συνέβησαν τόσα θαυμαστά, μὲ τὴ βοήθειά του. Μέσα σ' αὐτὸ τὸ νοσοκομεῖο ποὺ ὅλα ἔγιναν μὲ ἕνα τόσο ὄμορφα δομημένο τρόπο ποὺ νομίζαμε ὅτι βρισκόμασταν σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἰδιωτικὰ ἱδρύματα. Τοὺς εὐχαριστοῦμε ὅλους ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας καὶ προσευχόμαστε ὁ Θεὸς νὰ τοὺς ἔχει πάντα καλὰ καὶ νὰ φωτίζει τὸν δύσκολο δρόμο τῆς καθημερινότητάς τους.
Αὐτὸ τὸ ὁποῖο μᾶς ἔκανε νὰ συγκλονιστοῦμε ἦταν ὅταν καλέσαμε τὸν Ἱερέα τοῦ χωριοῦ μας νὰ μᾶς κάνει εὐχέλαιο στὸ σπίτι ὀκτὼ μῆνες μετὰ τὴν ἔξοδο τῆς κόρης μας ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο. Ὅταν τελείωσε τὸ εὐχέλαιο, συζητήσαμε γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ εἶχαν συμβεῖ στὸ παιδί μας. Τότε, ἀπευθυνόμενη στὴν Ἱερέα, τοῦ εἶπα ὅτι μᾶς εἶχε παραξενέψει ὁ τρόπος ποὺ μᾶς ἀντιμετώπισε ἐκεῖνο τὸ Σάββατο τὸ ἀπόγευμα, ὅταν τὸν εἴδαμε στὴν εἴσοδο τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Μύρωνα, νὰ γνωρίζει τί εἶχε συμβεῖ στὸ Ναὸ τῆς Παναγίας τῆς Παλιανῆς. Ἡ αὐτοπεποίθησή του καὶ ἡ σιγουριὰ τοῦ ὅταν μᾶς εἶπε: «Τὸ παιδί σας θὰ γίνει καλά, πηγαίνετε καὶ μὴν ἀμφιβάλλετε γιὰ τὴν πίστη σας».
Τότε ὁ Ἱερέας μὲ δάκρυα στὰ μάτια καὶ μὲ βλέμμα ἀπορίας ἔκανε τὸ σταυρό του καὶ μᾶς εἶπε: «Ποιός, ἐγώ; Αὐτὴ τὴν ὥρα ἐγὼ κοιμόμουν. Πότε σᾶς εἶπα τέτοια πράγματα καὶ πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι τέτοια ὥρα ἀνοιχτὸς ὁ Ναὸς τοῦ Ἁγίου μας μήνα Ἰούνιο; Καταλάβαμε τί εἶχε συμβεῖ! Ὁ Ἅγιος Μύρωνας μᾶς παρουσιάστηκε μὲ τὴ μορφὴ τοῦ Ἱερέα μας καὶ ὁ ναὸς του ἄνοιξε γιὰ νὰ ὑποδεχτεῖ ἐμᾶς ποὺ εἴχαμε τόσο πολλὴ ἀνάγκη νὰ ἀκούσουμε μὲ βεβαιότητα γιὰ τὴν ἐξέλιξη τῆς ὑγείας τῆς κόρης μας. «Ὅπου βούλεται ὁ Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις». Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ περιγράψει μὲ τὰ φτωχά του λόγια αὐτὰ ποὺ ζήσαμε καὶ τὴν προσπάθειά μας νὰ συνειδητοποιήσουμε τί εἶχε συμβεῖ ἐκείνη τὴν ἡμέρα.
Μόνο ἕνα μεγάλο εὐχαριστῶ στὸ θαυματουργὸ Ἅγιό μας καὶ τὴν Παναγία μας, ποὺ μᾶς ἄκουσαν καὶ μὲ τὶς μεσιτεῖες τους μᾶς χάρισαν πάλι τὸ παιδὶ μας ὑγιὲς κοντά μας. Ἐὰν τὸ γεννήσαμε, ὅπως γεννᾶται ὁ κάθε ἄνθρωπος μία φορὰ καὶ ἔρχεται ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία στὴ ζωή, τώρα πραγματικὰ ἡ κόρη μας γύρισε ἀπὸ τὸν θάνατο στὴ ζωή.
Αὐτὸ δὲν θὰ τὸ ξεχάσουμε ποτέ, θὰ τὸ ὁμολογοῦμε παντοῦ καὶ πάντα.
Ἅγιος Μύρωνας,16/06/2013
Ὁ πατέρας
Πηγή: https://www.agios-myronas.gr