Τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ (Κυριακὴ πρὸ τῶν Φώτων)
2024-12-31 09:08
Ἴωανν. Δ. Καραβιδόπουλου, καθηγ. Πᾶν/μιου
Τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ κατὰ Μᾶρκον εὐαγγελίου μᾶς παρουσιάζει τὴ ζωὴ καὶ τὴ φωνὴ τοῦ «βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ» Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ. Ἡ φωνὴ αὐτὴ προαναγγέλλει τὸν Μεσσία καὶ τὸ εὐαγγέλιό του καὶ ὡς ἐκ τούτου ἡ ἐμφάνιση αὐτῆς τῆς μορφῆς συνιστᾶ κατὰ τὸν εὐαγγελιστή, τὴν «ἀρχὴν τοῦ εὐαγγελίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ Θεοῦ». Ἡ δραστηριότητα καὶ τὸ κήρυγμα τοῦ Ἰωάννου δηλώνουν ὅτι ἔφθασε ἡ ἐποχὴ τοῦ Μεσσία καὶ τὸ «Εὐαγγέλιο» θ’ ἁπλωθεῖ σὰν χαρμόσυνο μήνυμα ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους" μπροστὰ σὲ μιὰ τέτοια θεία δωρεὰ δὲν ὑπάρχει ἄλλη πιὸ συνετὴ στάση ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὴ μετάνοια. Μετάνοια ὄχι γιὰ νὰ ἔλθει ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ὅπως δίδασκαν παλαιότερα οἱ προφῆτες, ἀλλὰ γιατί ἤδη ἔρχεται στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.
Τί εἶναι ὅμως τὸ «εὐαγγέλιο» καὶ τί σημαίνει γιὰ μᾶς σήμερα;
Στοὺς ἀνθρώπους ποὺ στέναζαν κάτω ἀπὸ τὴν τυραννία τοῦ κακοῦ, κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῆς δουλείας ὡς κοινωνικοῦ καὶ ὡς πνευματικοῦ φαινομένου, ἀλλὰ καὶ κάτω ἀπὸ τὸ ζυγὸ τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου παρέχεται ἡ εὐχάριστη ἀγγελία ὅτι τὸ κακὸ ποὺ μὲ διάφορες μορφές τους καταδυναστεύει χάνει τὴ δύναμή του, καταστρέφεται στὸ σταυρὸ καὶ τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ μιὰ νέα δυνατότητα ζωῆς προσφέρεται στοὺς ἀνθρώπους μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ἀρκεῖ βεβαίως οἱ ἄνθρωποι νὰ μετανοήσουν, νὰ ἐπιστρέψουν δηλ. ἀπὸ τὸν κακὸ ἑαυτό τους καὶ τὶς ἁμαρτωλὲς ἐκδηλώσεις τους στὸ Θεὸ καὶ νὰ δεχτοῦν μὲ ταπείνωση καὶ συντριβὴ τὴ δωρεά του.
Τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ ἔχει ὑποκείμενο ἀλλὰ καὶ ἀντικείμενο τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ δὲν διακηρύχθηκε μόνο τότε στὴν ἀνθρωπότητα" διὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ κηρύγματός της διακηρύσσεται συνεχῶς σὰν προσφορὰ ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν κόσμο παρ’ ὅλο ὅτι ὁ κόσμος στηρίζει ἀλλοῦ τὶς ἐλπίδες του καὶ περιμένει τὴν σωτηρία του ἀπὸ ἐγκόσμια σχήματα, ὅπως εἶναι ἡ ἐπιστήμη, ἡ τεχνική, κ. α. Καὶ κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ οἱ ἄνθρωποι μὲ λαχτάρα καὶ ἀγωνία περίμεναν τὴ λύτρωση ἀπὸ τὴν μύηση στὰ διάφορα μυστήρια, ἀπὸ τὶς ὑποσχέσεις τῶν αὐτοκρατόρων ποὺ προβάλλονταν σὰν θεοί, ἀπὸ τὰ διάφορα φιλοσοφικὰ κηρύγματα. Κι’ ὅλα κατέληγαν σὲ μιὰ τραγικὴ ἀπογοήτευση. Ἡ ἴδια ἀπογοήτευση συνόδευε καὶ τὴν ἀδυναμία τῶν Ἰουδαίων γιὰ τὴν τήρηση τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου.
Τὴν ἴδια ἀπογοήτευση διαπιστώνει κανεὶς καὶ ἀπὸ τὰ σύγχρονα εὐαγγέλια στὰ ὁποῖα στήριξαν κατὰ καιροὺς οἱ ἄνθρωποι τὶς κρυφὲς καὶ φανερὲς ἐλπίδες τους γιὰ μιὰ πιὸ ἀνθρώπινη ζωή. Παρ’ ὅλες τις φαινομενικὰ ἐντυπωσιακὲς ἐπιστημονικὲς καὶ τεχνικὲς ἐπιτεύξεις, ὁ φόβος τοῦ πολέμου, τοῦ θανάτου καὶ τῆς καταστροφῆς πλανᾶται παντοῦ. Τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ εἶναι πάντοτε παρὸν μέσα στὴν ἀνθρωπότητα, σὰν κρίση καὶ σὰν σωτηρία" σὰν κρίση ποὺ ὁδηγεῖ στὴν αὐτοκριτικὴ καὶ τὴ μετάνοια καὶ κυρίως σὰν μήνυμα χαρούμενο τῆς σωτηρίας ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸ σταυρὸ καὶ τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι παράλογο καὶ ἀσύνετο γιὰ τοὺς ἀνθρώπους νὰ θρηνοῦν συνεχῶς ψυχικὰ ἐρείπια καταστροφῶν, ἐνῷ τοὺς προσφέρεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τὸ χαρούμενο μήνυμα τῆς σωτηρίας, τὸ «Εὐαγγέλιο Ἰησοῦ Χριστοῦ».