Τὸ ὑπόδειγμα τῆς ἀγάπης

    Κάποιος ἄνθρωπος, μᾶς λέγει ὁ Κύριος στὴν παραβολὴ ποὺ μᾶς παρουσιάζει ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, κατέβαινε ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα στὴν Ἰεριχὼ καὶ ἔπεσε σὲ ληστές. Αὐτοὶ τὸν ξεγύμνωσαν, τὸν τραυμάτισαν κι ἀφοῦ τὸν λήστεψαν τὸν ἄφησαν μισοπεθαμένο. Ἔτυχε νὰ κατεβαίνει ἀπὸ τὸν ἴδιο δρόμο καὶ κάποιος ἱερέας, ὁ ὁποῖος παρ' ὅλο ποὺ τὸν εἶδε, τὸν προσπέρασε, ἀφήνοντας τὸν μισοπεθαμένο. Τὸ ἴδιο ἔκανε καὶ ἕνας λευίτης, ποὺ πέρασε ἀπὸ ἐκεῖ λίγο ἀργότερα. Κάποιος ὅμως Σαμαρείτης ποὺ ταξίδευε, ἦρθε πρὸς τὸ μέρος του, τὸν εἶδε καὶ τὸν σπλαγχνίσθηκε. Πῆγε κοντά του, ἄλειψε τὶς πληγές του μὲ λάδι καὶ κρασί, τὸν περιποιήθηκε, προσφέροντάς του τὶς πρῶτες βοήθειες. Ἔπειτα τὸν ἀνέβασε στὸ ζῶο του, μὲ τὸ ὁποῖο ταξίδευε, καὶ τὸν ὁδήγησε σὲ ἕνα πανδοχεῖο. Ἐκεῖ ἔμεινε ἕνα βράδυ καὶ τὴν ἄλλη μέρα φεύγοντας ἔδωσε στὸν πανδοχέα χρήματα γιὰ τὴν φροντίδα τοῦ πάσχοντος Ἰουδαίου. Μάλιστα δέ, ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ ξαναπεράσει ἀπὸ τὸ πανδοχεῖο γιὰ νὰ πληρώσει ξανά, ὅ,τι θὰ χρειαζόταν γιὰ τὴ φροντίδα ἐκείνου. 

 

    Ἡ παραβολὴ αὐτὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη εἶναι μία ἀπὸ τὶς ὡραιότερες καὶ διδακτικότερες παραβολές, καθότι μᾶς δείχνει ὅτι ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν συνάνθρωπο δὲν ἔχει ὅριο. Μολονότι οἱ Σαμαρεῖτες θεωροῦνταν ἐχθροὶ ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, ἐκεῖνος ὁ Σαμαρείτης ξεχνῶντας ἔχθρες καὶ μίση, ἀναγνώρισε, μέσα στὴν ἀπόσταση ποὺ ἀπομακρύνει, τὸν πλησίον καὶ τὴν ἀγάπη ποὺ ἑνώνει. Ἡ χριστιανικὴ πίστη πραγματικὰ ἑνώνει τοὺς ἀνθρώπους, σπάζει τα συρματοπλέγματα ποὺ χωρίζουν καὶ ἀπομονώνουν καρδιές, καταργεῖ τὶς ἀνισότητες, ἀγκαλιάζει τὸν κάθε ἄνθρωπο, διότι κάθε ἄνθρωπος εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι ἡ μόνη, ἡ ἀληθινή, ἡ αἰώνια θρησκεία, ἡ κατάλληλη γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα. Ὁ καλὸς ἐκεῖνος Σαμαρείτης φροντίζει προσωπικὰ τὸν ταλαίπωρο ἐκεῖνο Ἰουδαῖο καὶ τοῦ περιποιεῖται τὶς πληγές. Ἡ ἀγάπη του δὲν σταματάει στὴ διάκριση, στὴ διαφορετικότητα. Ὁ ὁρίζοντας τῆς καρδιᾶς του εἶναι ἀνοιχτός, πανανθρώπινος, οἰκουμενικός. Ἀντίθετα ὁ ἱερέας καὶ ὁ λευίτης, ἐνῷ εἶχαν τὴν ὑποχρέωση νὰ ἐνδιαφερθοῦν γιὰ τὸν ὁμοεθνῆ τους, τὸν ἐγκαταλείπουν, χωρὶς νὰ τοῦ δώσουν σημασία. Ἡ ἀγάπη τοῦ Σαμαρείτη προχωράει ἀκόμη περισσότερο. Δὲν σκέφτεται τὰ ἔξοδα, τὴν ταλαιπωρία, τὸ χάσιμο τοῦ πολύτιμου χρόνου, δὲ φείδεται χρημάτων, οὔτε σταματάει στὸ πανδοχεῖο καὶ φεύγοντας δὲν ξεχνάει τὸν Ἰουδαῖο, ἀλλὰ συνεχίζει νὰ ἐνδιαφέρεται γι αὐτὸν καὶ ὑπόσχεται νὰ ἐπανέλθει, γιὰ νὰ πληρώσει τὰ ἐπιπλέον ἔξοδα. 

 

    "Ἡ ἀγάπη οὐ ζητεῖ τα ἑαυτῆς" μᾶς διδάσκει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν πολὺ ὄμορφη ἐπιστολή του πρὸς τοὺς κατοίκους τῆς Κορίνθου. Ὁ Σαμαρείτης ἐκεῖνος δὲν περίμενε νὰ πάρει πίσω τὰ χρήματα του. Οὔτε σπλαγχνίστηκε τὸν Ἰουδαῖο ἀπὸ φόβο μήπως τυχὸν βρεθεῖ κι αὐτὸς κάποτε σὲ παρόμοια κατάσταση. Ἡ ἀγάπη του ἦταν ἀνιδιοτελής, γι’ αὐτὸ καὶ ἦταν ἀληθινή. 

 

    "Πλησίον" δὲν εἶναι αὐτὸς μόνον ποὺ μᾶς ἀνταποδίδει τὴν ἀγάπη του. Δὲν εἶναι μόνον ὁ φίλος, ὁ συγγενής. "Πλησίον" εἶναι ὁ κάθε ἄνθρωπος ποὺ ζεῖ σὲ τοῦτο τὸν πλανήτη. Εἶναι ὁ ἀλλοδαπός, ὁ ἀλλοεθνής, ὁ ἀλλόθρησκος, ὁ διαφορετικὸς ἀπὸ ἐμᾶς, αὐτὸς ποὺ μᾶς θεωρεῖ ἐχθρούς, αὐτὸς ποὺ μᾶς ὑβρίζει, ποὺ μᾶς πολεμάει, μᾶς καταδιώκει, ὄχι μόνο αὐτὸς ποὺ μᾶς ἐκδηλώνει τὴν ἀγάπη του, ἀλλὰ καὶ ὁ συγχωριανός, ὁ συμπολίτης μας, ὁ ὁμοεθνής μας ἀλλὰ καὶ ὁ ἐχθρός μας. 

 

    Πολλὲς φορὲς βρισκόμαστε στὴ θέση νὰ ἐκδηλώσουμε τὸ ἐνδιαφέρον μας γιὰ κάποιους συνανθρώπους μας ποὺ ὑποφέρουν. Ὅμως δυστυχῶς προϋπολογίζουμε τὸ κόστος τῆς ἀγάπης ποὺ πρέπει νὰ δείξουμε. Κάνουμε τὸ καλὸ περιμένοντας νὰ μᾶς κάνουν καλό. Ἐνδιαφερόμαστε γιὰ τὸν πλησίον, μόνον ὅταν ἔχουμε κάποιο κέρδος, κάποιο συμφέρον. Μιλοῦμε γιὰ ἀγάπη καὶ μένουμε στὰ λόγια. Προχωροῦμε στὰ ἔργα, ὅταν ξέρουμε ἀπὸ πρὶν τί θὰ κερδίσουμε. Βάζουμε στὴ ζυγαριὰ ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ τὴν ἀγάπη καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὸ χρῆμα. Δυσανασχετοῦμε, ὅταν ἡ ζυγαριὰ γέρνει πρὸς τὴν μεριὰ τῆς ἀγάπης καὶ περιμένουμε τὸ χρῆμα νὰ φέρει τὰ ζύγια σὲ ἰσορροπία. 

 

    Ἀλήθεια, ἀδελφοί μου! Ἐμεῖς τί ἀνταποδίδουμε στὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἀγάπη του; Πόσα ἄραγε τοῦ ὀφείλουμε γιὰ τὶς καθημερινές του δωρεές; Μήπως εἴμαστε ἰδιοτελεῖς στὴν ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον καὶ ταυτόχρονα ἀνιδιοτελεῖς πρὸς τὴν ἀγάπη ποὺ μᾶς δείχνουν; Μήπως χρησιμοποιοῦμε δύο μέτρα καὶ δύο σταθμά; Μήπως θέλουμε οἱ ἄλλοι νὰ γίνονται οἱ καλοὶ Σαμαρεῖτες στὶς ἀνάγκες μας, χωρὶς ἐμεῖς νὰ γινόμαστε οἱ καλοὶ Σαμαρεῖτες στὶς ἀνάγκες τῶν ἄλλων; Μήπως περιμένουμε ἀνταπόδοση τῆς καλοσύνης μας, χωρὶς νὰ ἀνταποδίδουμε τὴν καλοσύνη ποὺ μᾶς κάνουν οἱ ἄλλοι; 

 

    "Πορεύεου καὶ σὲ ποίει ὁμοίως" μᾶς προτάσσει ὁ Ἰησοῦς. Ὀφείλουμε λοιπόν, ἀδελφοί μου, νὰ πορευθοῦμε καὶ νὰ ὁμοιάσουμε τὸν καλὸ καὶ μακαριστὸ ἐκεῖνο Σαμαρείτη, χωρὶς νὰ περιμένουμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους νὰ κάνουν τὸ πρῶτο βῆμα καὶ νὰ μᾶς ἀγαπήσουν πρῶτα αὐτοί. Ἀμήν.

 

Πηγή:  www.entaksis.gr