Τὰ μεγάλα, ἀλλὰ χωρὶς ταπείνωση, ἀσκητικὰ κατορθώματα συντρίβουν τὸν ἀγωνιστὴ καὶ τὸν κάνουν καταγέλαστο στοὺς δαίμονες.

    Τὸ ὄνομά του ἦταν Μαλπάς. Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἔδεσσα τῆς Μεσοποταμίας καὶ φαινόταν ὅτι ζοῦσε σὲ μεγάλα πνευματικὰ μέτρα, ὑπομένοντας σκληραγωγίες καὶ θλίψεις. Αὐτὸς λοιπὸν ἐφεῦρε τὴν αἵρεση τῶν Εὐχιτῶν. (σημ. μας: Τὸ αἱρετικὸ κίνημα τῶν Μεσσαλιανῶν προῆλθε ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῆς Συρίας, ὅπως δηλώνει καὶ τὸ ὄνομα τους. Στὰ συριακὰ μεσσὰλ σημαίνει εὐχή, γι’ αὐτὸ καὶ καλοῦνται ἐπίσης Εὐχίτες). 

 

    Λέγεται μάλιστα ὅτι ἦταν μαθητὴς τοῦ μακαρίου Ἰουλιανοῦ, ποὺ ὀνομαζόταν Σάββας, καὶ γιὰ μικρὸ διάστημα πῆγε μαζί του στὸ Σινᾶ καὶ στὴν Αἴγυπτο καὶ συνάντησε τοὺς μεγάλους πατέρες ἐκείνου τοῦ καιροῦ. Εἶδε καὶ τὸν Μέγα Ἀντώνιο καὶ ἄκουσε ἀπ’ αὐτὸν λόγια μυστικῆς θεολογίας γιὰ τὴν καθαρότητα καὶ τὴ σωτηρία τῶν ψυχῶν, καὶ τὸν ἄκουσε νὰ ἀπαντᾶ σὲ ἐρωτήσεις λεπτὲς γιὰ τὰ πάθη. 

 

    Ἑρμήνευσε λοιπόν, μὲ τὶς ἀπαντήσεις του ὁ Ἅγιος, ὅτι ὁ νοῦς, μετὰ τὴν κάθαρσή του, δέχεται θαυμαστὸ φωτισμὸ γιὰ τὰ μυστήρια τοῦ Πνεύματος, καὶ ὅτι ἡ ψυχὴ μπορεῖ μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ ἀξιωθεῖ νὰ δεχθεῖ τὴν ἀπάθεια, ὅταν βγάλει ἀπὸ πάνω της τὰ παλιὰ πάθη μὲ τὴν ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐπανακτήσει τὴν ὑγεία τῆς φύσης της, ποὺ εἶχε κατὰ τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου. 

 

    Καὶ σὰν ἄκουσε αὐτὰ τὰ λόγια ὁ Μαλπάς, στὴν ἀκμὴ τῆς νιότης του, ἔγινε θερμὸς σὰν τὴ φωτιὰ καὶ ἦρθε στὴν πόλη του, ὁπότε ἄναψε μέσα του τὸ πάθος τῆς φιλοδοξίας, καὶ βρῆκε ἕναν ἔρημο καὶ ἥσυχο τόπο, ὅπου ἀναχώρησε καὶ ἀφιέρωσε τὸν ἑαυτό του σὲ ἀγῶνες καὶ σὲ σκληρὲς δοκιμασίες καὶ σὲ ἀδιάλειπτες προσευχές. Καὶ ἄναψε γιὰ τὰ καλὰ μέσα του τὸ πάθος της δοξομανίας, ἐλπίζοντας νὰ φθάσει σὲ ὑψηλὰ μέτρα, γιὰ τὰ ὁποῖα εἶχε ἀκούσει ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἀντώνιο. 

 

    Ὅμως δὲν ἔμαθε, δυστυχῶς, τὴν τέχνη πὼς νὰ πολεμᾶ τοὺς νοητοὺς ἐχθρούς της ἁγιοσύνης, καὶ δὲν κατάλαβε τί ἐνέδρες καὶ δόλους καὶ πανουργίες μετέρχεται ὁ ἀντίπαλος, γιὰ νὰ ἐξαπατήσει τοὺς ἰσχυροὺς καὶ νὰ τοὺς φέρει στὴν ἀπώλεια. 

 

    Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο στηρίχθηκε ὁ ταλαίπωρος μόνο στοὺς ἀγῶνες, καὶ στὶς στενοχώριες, καὶ στὴν ἀκτημοσύνη, καὶ στὴν ἄσκηση, καὶ στὴν ἐγκράτεια, χωρὶς ὅμως νὰ ἀποκτήσει την ἐξουδένωση τοῦ ἐγωισμοῦ του, καὶ τὴν ταπείνωση, καὶ τὴ συντριβὴ τῆς καρδιᾶς (ποὺ εἶναι ὅπλα ἀήττητα στὸν πόλεμο ποὺ ξεσηκώνει ὁ πονηρός), καὶ χωρὶς νὰ θυμηθεῖ τὸ λόγο τῆς Γραφῆς ποὺ λέει: «Ὅταν κάμετε ὅλα τὰ ἔργα, καὶ φυλάξετε ὅλες τὶς ἐντολές, καὶ ὑπομείνετε τὶς θλίψεις, νὰ θεωρεῖτε τοὺς ἑαυτούς σας ὡς ἄχρηστους δούλους» (Λκ. 17, 10). 

 

    Ἔτσι λοιπόν, θερμαινόταν μὲ τὴν ὑψηλοφροσύνη του, ποὺ τὴν ἔτρεφε ἡ ἐργασία τῶν ἀσκητικῶν του ἀγώνων, καὶ φλεγόταν ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία νὰ ἀποκτήσει τὰ μεγάλα χαρίσματα ποὺ ἄκουσε. 

 

    Καὶ ὕστερα ἀπὸ πολὺ καιρό, σὰν τὸν εἶδε ὁ διάβολος κούφιο ἀπὸ ταπείνωση, καὶ ὅτι τὸ μόνο ποὺ ἐπιθυμοῦσε ἦταν νὰ γνωρίσει τὰ θαυμάσια μυστήρια τοῦ Θεοῦ ποὺ ἄκουσε, τοῦ παρουσιάσθηκε μέσα σὲ ἐξαίρετο φῶς λέγοντάς του: Ἐγὼ εἶμαι ὁ παράκλητος, καὶ μὲ ἔστειλε ὁ πατέρας σ’ ἐσένα, γιὰ νὰ σὲ ἀξιώσω ἐπί τέλους νὰ γνωρίσεις τὰ θαυμάσια τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐπιθυμεῖς ὡς ἀνταμοιβὴ τῶν ἀγώνων σου, καὶ νὰ σοῦ χαρίσω τὴν ἀπάθεια, καὶ νὰ σὲ ἀπαλλάξω στὸ ἑξῆς ἀπὸ τὸν κόπο τῆς ἄσκησης. Ὡς ἀντίβαρο, θὰ λέγαμε, γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ τοῦ ὑποσχέθηκε, ζήτησε ἀπὸ κεῖνον τὸν δύστυχο νὰ τὸν προσκυνήσει! 

 

    Κι ἐκεῖνος ὁ ἀνόητος, μὴ κατανοῶντας τὸν πόλεμο ποὺ ἄρχισε ὁ διάβολος, ἀμέσως μετὰ χαρᾶς τον δέχθηκε καὶ τὸν προσκύνησε, καὶ ἀμέσως πέρασε στὴ δαιμονικὴ ἐξουσία. Καὶ ἀντὶ τῆς θεωρίας τῶν θαυμάσιων τοῦ Θεοῦ, τὸν γέμισε μὲ δαιμονικὲς φαντασίες, καὶ τὸν ἔκαμε ν’ ἀφήσει τὴν ἐργασία τῶν ἀρετῶν τοῦ Θεοῦ, καὶ τόν... ἐξύψωσε, καὶ τὸν χλεύασε γιὰ τὴν κούφια ἐλπίδα τῆς ἀπάθειας, λέγοντας του: Τώρα πιὰ δὲ χρειάζεσαι τὰ ἀσκητικὰ ἔργα, καὶ τὶς ταπεινώσεις τοῦ σώματος, καὶ τὸν ἀγῶνα ἐνάντια στὰ πάθη καὶ τὶς κατώτερες ἐπιθυμίες. 

 

    Στὸ τέλος τὸν ἔκαμε ἀρχηγὸ τῆς αἵρεσης τῶν Εὐχιτῶν. Ὅταν τελείωσε τὴ δουλειά του ὁ διάβολος, καὶ φανερώθηκε ἡ βέβηλη καὶ κάλπικη διδασκαλία του Μαλπά, αὐτὸς καὶ οἱ ὀπαδοί του διώχτηκαν ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο τῆς πόλης. 

 

    Ἦταν κι ἕνας ἄλλος, ὀνομαζόμενος Ἀσινάς, ποὺ ζοῦσε στὴν ἴδια πόλη ποὺ ἀνέφερα παραπάνω, στὴν Ἔδεσσα, καὶ συνέθεσε πολλὰ τραγουδάκια μὲ τρεῖς λέξεις στὸν κάθε στίχο. Αὐτὸς φαινόταν νὰ ζεῖ σὲ μεγάλα πνευματικὰ μέτρα καί, χωρὶς διάκριση, ἐπιδόθηκε σὲ σκληρότερους ἀσκητικοὺς ἀγῶνες, μέχρι νὰ δοξασθεῖ ἀπὸ τὸν κόσμο ὡς ἅγιος. 

 

    Αὐτὸν τὸν πλάνησε ὁ διάβολος, καὶ τὸν ἔβγαλε ἀπὸ τὸ κελί του, καὶ τὸν ἔβαλε νὰ σταθεῖ ὄρθιος ἐπάνω σ’ ἕνα βουνό, ποὺ τὸ λέγανε Στόριο, καὶ ἔκανε μιὰ φανταστικὴ σύνθεση (ὄχι πραγματικὴ δηλαδὴ) μὲ ἅρματα καὶ ἱππεῖς, τοῦ τὰ ἔδειξε καὶ τοῦ εἶπε: ὁ Θεὸς μὲ ἔστειλε νὰ σὲ πάρω, ὅπως ἔγινε μὲ τὸν προφήτη Ἠλία. 

 

    Καὶ καθώς, αὐτὸς ὁ Ἀσινάς, ἀπατήθηκε ἀπὸ τὸν διάβολο ἐξ αἰτίας τῆς ἀνοησίας του, ἀνέβηκε νὰ καθίσει πάνω στὸ ἅρμα, ὁπότε διαλύθηκε ὅλο ἐκεῖνο τὸ σκηνικὸ τῆς φαντασίας, καὶ κατέπεσε ἀπὸ μεγάλο ὕψος κάτω καὶ πέθανε γελοιοποιημένος. 

 

    Αὐτὰ τὰ παραδείγματα τὰ ἀνέφερα ὄχι χωρὶς λόγο, ἀλλὰ γιὰ νὰ μάθουμε πὼς μᾶς ἐμπαίζουν οἱ δαίμονες, ποὺ διψοῦν γιὰ τὴν ἀπώλεια τῶν ἀγωνιστῶν, καὶ νὰ μὴν ἐπιθυμήσουμε, προτοῦ νὰ μάθουμε καλὰ τὴν ταπείνωση, τὶς ὑψηλὲς πνευματικὲς ἀναβάσεις, γιὰ νὰ μὴ γίνουμε καταγέλαστοι ἀπὸ τὸν πονηρὸ ἐχθρό μας. Διότι βλέπω, ἀκόμη καὶ σήμερα, ὅτι νέοι ἄνθρωποι, γεμᾶτοι μὲ τὰ πάθη τους, φλυαροῦν καὶ ἀποφαίνονται χωρὶς κανένα δισταγμὸ γιὰ τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ! 

 

Πηγή: www.impantokratoros.gr