Πρωτοχρονιά καί Ἅγιος Βασίλειος
τοῦ Μητροπολίτη Προικοννήσου Ἰωσήφ
Ἡ 1η Ἰανουαρίου καθιερώθηκε ὡς πρώτη του ἔτους ἀπό τόν Αὐτοκράτορα τῆς Ρώμης Ἰούλιο Καίσαρα, πού μεταρρύθμισε τό Ἡμερολόγιο τό 45 π.Χ. Μέχρι τότε πρωτοχρονιά στή Δύσι ἐθεωρεῖτο ἡ 1η Μαρτίου.Κατά τή Βυζαντινή περίοδο ἡ χρονολόγησι γινόταν μέ βάσι τό ὑποτιθέμενο ἔτος κτίσεως τοῦ κόσμου καί τίς Ἰνδικτιῶνες, ἐνῶ πρωτοχρονιά ἦταν ἡ 1η Σεπτεμβρίου, ἤδη ἀπό τό 312 μ.Χ., βάσει διατάγματος τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου. Αὐτή τήν 1η Σεπτεμβρίου καθαγίασε κ' ἡ Ἐκκλησία μας ὡς ἀρχή τοῦ νέου ἔτους, κι αὐτήν τιμᾶ λειτουργικῶς μέχρι σήμερα. Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Κύριλλος Λούκαρις, κατά τήν β πατριαρχεῖα του στόν Οἰκουμενικό Θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τό 1623, καθιέρωσε τήν χρονολόγησι ἀπό θεογονίας (δήλ. ἀπό τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ), ἀντί τῆς ἀπό κοσμογονίας πού ἴσχυε καί σέ μᾶς ὡς τότε. Ἐκκλησιαστική Πρωτοχρονιά ὅμως παρέμεινε ἡ 1η Σεπτεμβρίου.
Ἡ ἀκολουθία τῆς 1ης Σεπτεμβρίου στό Μηναῖο εἶναι ἄμεσα καί ἀπόλυτα συνδεδεμένη μέ τό νέο ἔτος. Διαβάζουμε στό Συναξάρι: «Τή Α τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου, Ἀρχή τῆς Ἰνδίκτου, ἤτοι τοῦ νέου ἔτους. Ἴνδικτον ἠμίν εὐλόγει νέου χρόνου, ὤ καί Παλαιέ, καί δί' ἀνθρώπους Νέε». Γι' αὐτό στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο τήν 1η Σεπτεμβρίου γίνεται ἐπίσημη τελετή εὐλογίας τοῦ νέου χρόνου. Ὁ Πατριάρχεις χοροστατεῖ μαζί μέ τή Σύνοδο καί ὅλους τους παρευρισκόμενους Μητροπολίτες κατά τή Θεία Λειτουργία. Ἡ περιπυστη θαυματουργή εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Παμμακαρίστου ἔχει κατέβει ἀπό τό μόνιμο προσκυνητάρι τῆς πίσω ἀπό τόν δεξιό χορό κι ἔχει τοποθετηθῆ μπροστά στά «ἡγεμονικά στασίδια» στόν σολέα, στεφανωμένη μέ ἄνθη τῆς ἐποχῆς. Μετά τήν ἀπόλυσι τῆς Λειτουργίας, ὁ Πατριάρχης φοράει ἐπιτραχήλι κι ὠμοφόριο, βάζει «Εὐλογητός...», ψάλλονται ὕμνοι κατάλληλοι, γίνεται δέησι «ὑπέρ τῶν χειμαζομένων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν, τοῦ φωτισμοῦ καί ἀγαθῶν ἐπινεύσεων τῶν ἰσχυρῶν της γής, καί τοῦ ἐολογηθῆναι τόν στέφανον τοῦ νέου ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου».
Κατόπιν ὁ Ἀρχιγραμματεύς μέ τόν Ὑπογραμματέα φέρνουν τόν ἐπίσημο Κώδηκα πού περιέχει τήν Πράξι τῆς Ἰνδίκτου κι ὁ Πατριάρχης ἀναπέμπει τήν εἰδική εὐχή εὐλογίας καί ἁγιασμοῦ τοῦ νέου ἔτους κ' ὕστερα κατεβαίνει, κάνει τρεῖς μετάνοιες στήν εἰκόνα τῆς Παμμακαρίστου, προσκυνᾶ, ἀσπάζεται καί τό Εὐαγγέλιο πού κρατάει ὁ Μέγας Ἐκκλησιάρχης, καί κατόπιν κάθεται καί ὑπογράφει στόν Κώδηκα τήν Πράξι εὐλογίας τῆς Ἰνδίκτου (νέου ἔτους), εὐλογεῖ τόν λαό μέ τό τρικέρι καί ψάλλεται ὁ πολυχρονισμός του. Ἕνας - ἕνας οἱ ἀρχιερεῖς κατεβαίνουν ἀπό τά στασίδια τους, προσκυνοῦν τήν Παμμακάριστο, περιβάλλονται ἐπιτραχήλι κι ὠμοφόριο, ἀσπάζονται τό Εὐαγγέλιο, κάθονται καί ὑπογράφουν κι αὐτοί στόν Κώδηκα μέ τή σειρά τους κι ἀσπάζονται τόν Πατριάρχη ἀνταλάσσοντας εὐχές γιά τό νέο ἔτος. Οἱ χοροί ψάλλουν τά ἰδιόμελα τῶν αἴνων: «Προαιώνιε Λόγε τοῦ Πατρός, ὁ ἐν μορφή Θεοῦ ὑπάρχων καί συστησάμενος τήν κτίσιν ἐκ τοῦ μή ὄντος εἰς τό εἴναι• καί καιρούς καί χρόνους ἐν τή ἴδια ἐξουσία θέμενος, εὐλόγησον τόν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου...», «Ἡ βασιλεία Σου, Χριστέ ὁ Θεός, βασιλεία πάντων τῶν αἰώνων, καί ἡ δεσποτεία Σου ἐν πάση γενεά καί γενεά• πάντα γάρ ἐν σοφία ἐποίησας, καιρούς ἠμίν καί χρόνους προθέμενος...», «Αἵ πορεῖαι Σου, ὁ Θεός, αἵ πορεῖαι σου μεγάλαι καί θαυμασταί...» Ὄντως, οὐράνια ἀπηχήματα, πού θά 'λεγε κι ὁ Κόντογλου! Μεγαλεῖο, κατάνυξι, ἀτμόσφαιρα χάριτος, πού ἀξίζει νά τή ζήσει κανείς ἔστω καί μία φορά στή ζωή του!
Παρά ταῦτα, ἐπειδή στίς ἡμέρες μᾶς ἔχει πιά ὁλοκληρωτικά ἐπικρατήσει ἡ ἀρχαία ρωμαϊκή πρωτοχρονιά τοῦ Ἰουλίου Καίσαρος, γι' αὐτό σιωπηλά καί κατ' οἰκονομίαν ἡ Ἐκκλησία τήν ἀνέχθηκε, καί καθιέρωσε μάλιστα, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τήν Αὐτοκέφαλο Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, νά τελεῖται τήν 1η Ἰανουαρίου ἐπίσημη Δοξολογία «ἐπί τή εἰσόδω εἰς τό νέον ἔτος», κι ἐμεῖς ἀνταλλάσσουμε εὐχές.
Ἄν οἱ ἀρχαῖοι ἐθνικοί, οἱ εἰδωλολάτρες, γιόρταζαν τήν 1η Ἰανουαρίου μέ θυσίες, μεθύσια, μεταμφιέσεις, τυχερά παιχνίδια καί ὄργια, κι ἄν κάποιοι σημερινοί λεγόμενοι Χριστιανοί ἀκολουθοῦν ἀνάλογη πρακτική μέ χαρτοπαίγνια, ρουλέτες καί ξενύχτια στά καζίνα καί στίς λέσχες τοῦ «τζόγου», ἤ μέ ποδαρικά, δεισιδαιμονίες, μεθύσια, ἀκολασίες κι ἐξωφρενισμούς, οἱ πιστοί χρωστοῦμε νά ὑποδεχόμαστε τόν καινούργιο χρόνο μέ τήν ἐπιβαλλόμενη σεμνότητα καί σοβαρότητα, καί μέ εὐχαριστία πρός τόν Θεό πού μᾶς τόν χαρίζει. «Εὐσχημόνως περιπατοῦντες, μή κώμοις καί μέθαις, μή κοίταις καί ἀσελγείαις, μή ἔριδι καί ζήλω», ὅπως θά συνιστοῦσε ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος (Ρώμ. 13, 13). Μέ περισυλλογή καί τίμιο λογαριασμό τῶν πεπραγμένων μας κατά τό προηγούμενο ἔτος.
Μέ μετάνοια γιά ὅσα ἄτοπα καί ἄθεσμα ἐκάμαμε καί εἴπαμε καί γιά ὅσα καλά καί θεάρεστα παραλείψαμε νά κάνουμε. Μέ καλό λογισμό καί θεοφιλεῖς ἀποφάσεις γιά καλή χρῆσι τοῦ νέου ἔτους ὡς «καιροῦ», δήλ. εὐκαιρίας γιά ἁγιασμό καί σωτηρία, γιά περισσότερη συνέπεια στά χριστιανικά μας χρέη ἀπέναντι στό Θεό, στούς συνανθρώπους μας, στό περιβάλλον μέσα στό ὁποῖο ζοῦμε, καί στόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας. Γιά φιλότιμες προσπάθειες νά βιώσουμε τήν Ὀρθόδοξη πίστι μας καί τίς ὄμορφες παραδόσεις τοῦ εὐσεβοῦς Γένους μας, ἀκολουθώντας τά ἴχνη τῶν πατέρων μας καί τῶν Ἁγίων.
Πολλοί πού χαιρετοῦν τήν ἀνατολή τῆς μίας χρονιᾶς, δέν προλαβαίνουν νά καλωσωρίσουν τήν αὐγή τῆς ἑπομένης. Μεσολαβεῖ τό ἔκτακτο δρομολόγιο γιά τήν αἰωνιότητα, κι ὅλοι περιμένουμε τό ξαφνικό κάλεσμά μας ...ἀπό τό μεγάφωνο!. Γι' αὐτό καί κάπου πρέπει νά μᾶς συνέχη ὁ ἔνθεος φόβος. Ὄχι γιά νά μαραζώνουμε καί νά μᾶς λειώνη ἡ θλίψι γιά τό «μοιραῖον», μά γιά νά φιλοτιμούμαστε καί νά ἐξαγοράζουμε μέ σύνεσι τόν καιρό, ὅπως μᾶς προτρέπει ὁ οὐρανοδρόμος Ἀπόστολος Παῦλος: «Βλέπετε οὔν πώς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μή ὡς ἄσοφοι, ἀλλ' ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τόν καιρόν, ὅτι αἵ ἡμέραι πονηραί εἰσιν» (Ἐφεσ. 4, 15-16). Νά ἐξαγοράζουμε τόν καιρό μέ τή λογική του Χριστοῦ. Μέ προσευχή καί προσοχή σέ κάθε μᾶς κίνησι, πράξι ἡ λόγο. Μέ ὑπομονή στίς θλίψεις, τούς πειρασμούς καί τά «ὀϊζυρά καί δακρυώδεα» ἐν γένει τῆς ζωῆς. Μέ μακροθυμία σ' ὅσους ἐνεργοῦν ἀδικίες ἐναντίον μας. Μέ καλλιέργεια τῆς φιλαδελφίας καί τῆς ἀγάπης, πού εἶναι ἡ συγκεφαλαίωσι τῶν χριστιανικῶν ἀρετῶν. Μέ λιβανισμένη καί λειτουργημένη ζωή, πού θά μᾶς συνδέη διά τῶν ἱερῶν Μυστηρίων μέ τήν πηγή τῆς ζωῆς καί τῆς ἀθανασίας, τόν Χριστό.
Ἡ 1η Ἰανουαρίου εἶναι καί ἡ ἡμέρα τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας. Ἑνός ἀπό τούς ὑψηλότερους καί σταθερότερους στύλους τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Θεολογίας, πού στή μέν προσωπική του ζωή «τά τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατεκόσμησε» («νόμος ἀρετῆς» ἦταν ἡ ζωή τοῦ κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο ), μέ τή διδασκαλία του δέ «θεοπρεπῶς ἐδογμάτισε». Ἡ μελίρρυτη διδαχή του, τά θεοσοφά συγγράμματά του καί τό ἡλιοφωτο παράδειγμά του, μᾶς φανερώνουν ἐναργέστατα τά θεία μυστήρια καί μεγαλεία τοῦ νοητοῦ οὐρανοῦ, δήλ. τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, γι' αὐτό καί ἄξια ὀνομάσθηκε «Οὐρανοφάντωρ». Τελεῖται μάλιστα καί ἡ Λειτουργία πού ὁ ἴδιος συνέταξε, στήν ὁποία, μετά τόν καθαγιασμό τῶν Τιμίων Δώρων, τήν ὥρα πού εἶναι ὀρθάνοιχτα τά οὐράνια κ' ἡ γῆ ἔχει γίνει οὐρανός μέ τήν ἀναίμακτη θυσία μας καί τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐκεῖ, μπροστά στό ἅγιο θυσιαστήριο, καταπρόσωπο στό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ἀνάμεσα στά πολλά αἰτήματα πού ἀναφέρει ὁ λειτουργός, δέεται: «Εὐλόγησον τόν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός Σου». Δήλ. Κύριε, εὐλόγησε τόν κύκλο τῆς χρονιᾶς πού μᾶς χαρίζει ἡ ἀγάπη Σου!
Ὁ Ἅγιος Βασίλειος, περιττεύει καί νά τό σημειώσουμε, δέν ἔχει καμμιά σχέσι μ' ἐκεῖνον τόν κοκκινοφορεμένο χοντρούλη γέροντα πού σκαρφίστηκε ὁ γελοιογράφος Thomas Nast στίς ΗΠΑ τό 1863 καί τόν «ἐτελειοποίησε» ὁ ὁμότεχνός του Haddon Sundblom τό 1931 γιά νά χρησιμέψη ὡς διαφημιστικό σῆμα τῆς ἐριτίμου Coca Cola, ἡ ὁποία καί τό ἐθεάτρισε παγκοσμίως. Ὁ Σάντα Κλῶς ἡ Φάδερ Κρίστμας ἡ Μπαμπά Νοέλ (ὑπάρχει, βλέπετε, καί ἡ τουρκική «ἐκδοχή»!) μέ τούς ταράνδους του, τά ἔλκυθρά του, τίς σακκοῦλες μέ τά παιχνίδια, τίς καθόδους ἀπό τίς καμινάδες κ.λπ. κ.λπ., εἶναι ἁπλῶς ἕνα κακόγουστο ἐμπορικό κατασκεύασμα, προοριζόμενο ἀποκλειστικῶς καί μόνο γιά ἀλισβερίσι καί μπεζαχτά. Τίποτε περισσότερο! Ὁ Ἅγιος Βασίλειος ἦταν ἕνας ὠχρός ξερακιανός ἀσκητής, ὁλότελα σαρακοστινός, λειωμένος ἀπό τή νηστεία, τίς μετάνοιες καί τίς ἀγρυπνίες! Ἕνας ἀσυμβίβαστος μέ ὁποιαδήποτε κοσμικότητα καί ἀνθρώπινη ἀνάπαυσι μοναχός, πού μάλιστα πέθανε νεώτατος, σαρανταεννέα μόλις χρόνων, ἐξουθενωμένος ἀπό τήν ὑπερβολική ἄσκησι καί ἐξαντλητική ἐργασία, καί τόν ἔκλαψε μέ ἀπαρηγόρητους θρήνους ὅλη ἡ Χριστιανοσύνη!
Αὐτός ὁ ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς, τῆς ἐγκρατείας, τῆς παρθενίας, τῆς νηστείας, τῆς ἐντελοῦς αὐταπαρνήσεως, τῆς μελέτης τῶν Γραφῶν, τῆς ὑπομονῆς, τοῦ κατά Θεόν πένθους καί τῆς ὑψηλῆς πνευματικῆς θεωρίας, τῆς σπάνιας ἁγιότητος, ἦταν μία τρυφερότατη καρδιά πού τήν πλήγωνε ὁ πόνος τῶν ἀνθρώπων, ἡ φτώχειά τους, ἡ μοναξιά τούς κ' ἡ δυστυχία τους. Καί στάθηκε πατέρας στοργικός του λαοῦ τοῦ Θεοῦ κι ἐσιτοδότησε τό ποίμνιό του ἁπλόχερα. Μέ τή στέρρεα τροφή τῆς ἀπλανοῦς Θεολογίας καί τῆς εὐαγγελικῆς διδαχῆς. Ὀργάνωσε τόν Μοναχισμό σέ ὑγιεῖς κοινοβιακές βάσεις. Ἐδίδαξε μέ θεϊκό φωτισμό ὅλες τίς ἀλήθειες πού χρειάζεται νά ξέρεη κανείς γιά νά βρῆ τόν Θεό του καί νά σωθῆ. Ἐστήριξε τήν Ἐκκλησία σέ καιρούς χαλεπούς καί τήν προστάτεψε ἀπό τούς λύκους τῆς ἀθεΐας καί τῶν αἱρέσεων. Ἀπό τούς διωγμούς τοῦ συμπλεγματικοῦ νεοειδωλολάτρη Αὐτοκράτορα Ἰουλιανοῦ του Ἀποστάτη, πού μαγάρισε τό βάφτισμά του καί πολέμησε τήν Ἐκκλησία, πιστεύοντας, ὁ παράφρων τύραννος, πώς θά μποροῦσε νά νεκραναστήση τό «ὀδωδός καί τυμπανιαῖον» πτῶμα τῆς δωδεκάθεης ἀθεΐας τοῦ Ὀλύμπου. Ἐδιαφέντεψε τίς ἀνάγκες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Καππαδοκίας (καί ὄχι μόνο!) μέ τόν καλλύτερο τρόπο, κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά παράλληλα νοιάστηκε τούς γέρους, τούς ἀρρώστους, τούς σακάτηδες, τούς λεπρούς, τά ὀρφανά, τούς ξεπεσμένους, τούς φτωχούς, τίς ἀπροστάτευτες χῆρες, τούς ξένους, τούς μοναχικούς, τούς παραστρατημένους. Ὅλους ἐκείνους πού ὁ κόσμος δέν θέλει νά τούς ξέρη καί νά τούς θυμᾶται. Καί τούς ἐφτίαξε σπίτι ζεστό, γεμάτο στοργή καί χριστιανική ἀγάπη, γεμάτο φροντίδα καί περιποίησι. Τήν περίφημη «Βασιλειάδα», πολιτεία ὁλόκληρη, πού ἔμεινε στήν ἱστορία ὡς ἔργο πρωτοποριακό, ὄχι μόνο γιά τήν ἐποχή του, πού ἡ κοινωνική πρόνοια ἦταν ἔννοια ὁλότελα ἄγνωστη ἀνά τόν κόσμο, ἀλλά καί γιά ὅλους τους μετέπειτα αἰῶνες! Κι ἐκεῖ, ὁ ἴδιος, μέ τά ἀποστεωμένα ἅγια χέρια τοῦ διακονοῦσε τίς χρεῖες τῶν περιθαλπομένων, καθαρίζοντας τίς φυσικές ἀκαθαρσίες τῶν ἀνήμπορων καί περιποιούμενος μέ τίς πλούσιες ἰατρικές γνώσεις τοῦ τίς πληγές τῶν λεπρῶν καί τ' ἀρρωστήματα τῶν ἀσθενῶν! Αὐτό τό μεγάλο κοινωνικό ἔργο τοῦ Ἁγίου πού μοίρασε ψωμί καί χαρά σ' ὅσους τά ὑστεροῦνταν, μᾶς θυμίζει τό ἔθιμο τῆς Βασιλοπίττας.
Καί τηρώντας τό, ἁγιάζουμε τήν εἴσοδο τοῦ νέου ἔτους μέ τήν ὑπενθύμισι τοῦ κεφαλαιώδους ἱεροῦ χρέους τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης! Ἄλλο πού σήμερα μερικοί τόχουν ὁλότελα διαστρέψει σέ «γκαλά» καί κόβουν «βασιλόπιτες» μέχρι τή Μεγάλη Σαρακοστή, «μετά χορῶν καί τυμπάνων». («Ἀπολαμβάνω» τό τρέξιμο τῶν πολιτικῶν σέ τέτοιες ἀδιαφόρετες ἐκδηλώσεις, μάλιστα ὅταν στήν ἀτμόσφαιρα μυρίζη νά πλησιάζουν ἐκλογές! -Ἔχω νά πάω σέ δεκατέσσερεις πίττες σήμερα [τέλη Ἰανουαρίου, σημειωτέον!], μοῦ εἶχε πῆ κάποτε ἕνας... Κι ὁ συνειρμός τῶν παραστάσεών μου θύμισε πώς στή Σητεία «πίττες» ὀνομάζουμε τίς μούτζες• τά φάσκελα!... Ἁμαρτία μου ἐξομολογημένη!...)
Τά Πρωτοχρονιάτικα Κάλαντα, ὅπως ψάλλονται σέ πολλά μέρη, ἔχουν ἕνα σωρό ἀνακρίβειες σχετικά μέ τόν Μέγα Βασίλειο. Ἀλλοῦ τόν παρουσιάζουν ἀγράμματο, αὐτόν πού ἦταν ἕνας ἀληθινός πανεπιστήμονας, ἡ σοφία προσωποποιημένη καί κινούμενη ἐπί τῆς γής! Ἀλλοῦ τόν παρουσιάζουν ζευγολάτη, ἀκατάδεχτο καί ἄλλες χειρότερες ἀνοησίες, πού φθάνουν συχνά στά ὅρια τῆς βλασφημίας. Τέτοιας λογῆς Κάλαντα ἄς ἔλλειπαν! Καί εἶναι λυπηρό, ἐνῶ τά Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα εἶναι συνήθως ὄμορφα καί μέ ἱστορική καί θεολογική βάσι, τά Πρωτοχρονιάτικα νά εἶναι ἀπό ἀφελῆ καί ληρώδη μέχρι βλάσφημα! Μία προσπάθεια εἶχε γίνει ἀπό κάποιους λογίους πού βυζαντινόφερναν, κι ἐφτίαξαν Κάλαντα Πρωτοχρονιᾶς νόστιμα, μέ ὄμορφο περιεχόμενο καί ἠθικοπλαστικά μηνύματα. Ἀρχίζουν ἔτσι:
«Καί νέον ἔτος ἀριθμεῖ
ἡ τοῦ Χριστοῦ Περιτομή,
καί ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου
Ἱεράρχου Βασιλείου.
Τοῦ χρόνου μᾶς ἀρχή καλή,
καί ὁ Χριστός μᾶς προσκαλεῖ
τήν κακίαν ν' ἀρνηθῶμεν,
μ' ἀρετᾶς νά στολισθῶμεν.
Νά ζῶμεν βίον τέλειον,
κατά τό Εὐαγγέλιον.
Μέ ἀγάπην, μέ εἰρήνην
καί μέ τήν δικαιοσύνην...»
Ἀλλ ἄς κρατήσουμε τή μορφή καί τή ζωή τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ὡς «κοινόν ἀρετῆς πίνακα καί πρόγραμμα σωτήριον» γιά τήν προσωπική μας πορεία, κι ἄς κατακλείσουμε τίς γραμμές αὐτές, ἐπικαλούμενοι τίς ὑπέρ ἠμῶν θεοπειθεῖς εὐχές τοῦ Θεοφόρου Πατρός, μ' ἕναν πυκνό σέ ἅγια ἐπίκαιρα νοήματα ὕμνο τῆς Λιτῆς της ἑορτῆς τῆς Ἰνδίκτου (1ης Σεπτεμβρίου):
«Ὁ Πνεύματι Ἁγίω συνημμένος, ἄναρχε Λόγε καί Υἱέ, ὁ πάντων ὁρατῶν καί ἀοράτων συμπαντουργός καί συνδημιουργός, τόν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ εὐλόγησον, φυλάττων ἐν εἰρήνη τῶν Ὀρθοδόξων τά πλήθη, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου καί πάντων τῶν Ἁγίων Σου». Ἄμποτε!...
Πηγή: https://www.agiameteora.net