Περί τοῦ γογγυσμοῦ κατά τοῦ Θεοῦ
Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας
Τήν προηγούμενη Κυριακή προσπάθησα νά ἀποκαλύψω τό μεγαλεῖο καί τό βάθος τοῦ λόγου τοῦ ἀποστόλου Παύλου πού τόν ἑαυτό τοῦ ὀνομάζει σπονδή στή Θυσία. Σᾶς ἔλεγα γιά τίς ἀμέτρητες συμφορές καί τά βάσανα πού ὑπόφερε σ' ὅλη τή ζωή του γιά τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος προσφέρθηκε Θυσία γιά τίς ἁμαρτίες ὅλου του κόσμου. Συμπληρώνοντας αὐτά πού σᾶς ἔλεγα τότε, γιά τά παθήματα τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ἀποστόλου, θά σᾶς πῶ τώρα καί τί ὑπέφερε σέ μία πόλη τῆς Μακεδονίας, στούς Φιλίππους, γιά τό κήρυγμά του. Μέ τήν καταγγελία κάποιων, πού δέν τούς ἄρεσε τό κήρυγμά του, οἱ ἄρχοντες τῆς πόλης ἔδωσαν διαταγή νά τόν ραβδίσουν καί μετά τόν ἔριξαν στή φυλακή καί ἕσφιξαν τά πόδια του στό τιμωρητικό ξύλο. Ἔχασε τότε τό θάρρος τοῦ ὁ ἀπόστολος; Ἄρχισε νά κλαίει; Ἀσφαλῶς ὄχι. Κατά τά μεσάνυχτα ὁ Παῦλος μαζί μέ τό συνεργάτη του, τό Σίλα, ἔψαλαν ψαλμούς, δοξολογώντας τό Θεό. Θά μποροῦσε ὁ Παῦλος μέ μία μόνο λέξη νά ἀποφύγει τούς ραβδισμούς, νά βγεῖ ἀπό τή φυλακή καί ἀκόμα καί νά τρομάξει τούς ἄρχοντες, ἀρκεῖ νά τούς ἔλεγε ὅτι εἶναι Ρωμαῖος πολίτης. Ὅμως δέν τό ἔκανε. Προτίμησε τόν ἐξευτελισμό γιά τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί χαιρόταν μέ ὅλη τήν καρδιά του γιά τίς μαστιγώσεις καί τίς πληγές, διότι αὐτά συνέβαλαν στήν ἐπιστροφή τοῦ δεσμοφύλακα καί τῆς οἰκογένειάς του στήν πίστη στό Χριστό. Νά θυμόμαστε πάντα πόσο ἐμεῖς φοβόμαστε τίς μαστιγώσεις καί τίς πληγές ἐνῶ, ἀντίθετα, πόσο ὁ μεγάλος αὐτός διάκονος τοῦ Θεοῦ χαιρόταν γι' αὐτά. Χαιρόταν κάθε φορᾶ πού μποροῦσε νά γίνει σπονδή στή Θυσία.
Καί στή σημερινή ἀποστολική περικοπή διαβάζουμε ἀκόμα πιό παράξενο λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἀπό τήν ἐπιστολή του Πρός Κολοσσαεῖς; «Νῦν χαίρω ἐν τοῖς παθήμασί μου ὑπέρ ὑμῶν καί ἀνταναπληρῶ τά ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ ἐν τή σαρκί μου ὑπέρ τοῦ σώματος αὐτοῦ, ὁ ἔστιν ἡ ἐκκλησία» (Κολ. 1, 24).
Ἀκοῦτε πῶς χτυπᾶ ἤ καρδιά τοῦ μεγάλου ἀποστόλου; Ἀκοῦτε πῶς αὐτός θεωρεῖ ὅτι ὑστερεῖ σέ παθήματα πού ὑπομένει γιά τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι τό Σῶμα Του. Ὄχι μόνο χωρίς καθόλου νά γογγύζει, ὑπομένει ὅλα τά ἀμέτρητα παθήματα ἀλλά διψᾶ καί γιά περισσότερα. Ώ, Κύριε! Καί ἐμεῖς, οἱ ἀδύνατοι χριστιανοί, πόσο φοβόμαστε τούς ὀνειδισμούς, τίς θλίψεις καί τά παθήματα! Εἶναι δυνατόν νά βρεθεῖ ἔστω καί ἕνας μεταξύ μας ποῦ θά ζητοῦσε νά πληθυνθοῦν αὐτά; Ἐκεῖνος, ὅμως, διψοῦσε γι' αὐτά τά παθήματα, γιά νά μορφωθεῖ ὁ Χριστός στίς καρδιές τῶν ἐθνικῶν, στούς ὁποίους κήρυττε ἀκούραστα τό Εὐαγγέλιο.
Ἄς θυμηθοῦμε καί ἕναν ἄλλο λόγο τοῦ μεγάλου Παύλου: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγῶ Χριστοῦ» (Ἅ' Κόρ. 11, 1). Νά μιμηθοῦν τόν ἀπόστολο Παῦλο στή δίψα του γιά τά παθήματα τοῦ Χριστοῦ μποροῦν, βέβαια, πολύ λίγοι ἄνθρωποι, αὐτοί πού ἔλαβαν τά πλούσια χαρίσματα τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Οἱ ἁπλοί ὅμως χριστιανοί μποροῦν νά εὐαρεστήσουν καί αὐτοί τό Θεό καί νά ἔχουν μισθό ἀπ' Αὐτόν ἀλλά μόνο μέ τήν ἀγόγγυστη ὑπομονή τῶν θλίψεων πού τούς στέλνονται ἀπό τό Θεό. Νά θυμόμαστε ὅλοι μας τά λόγια του μεγάλου ἀποστόλου Παύλου ἀπό τήν ἐπιστολή του πρός Ἑβραίους: «Υἱέ μου, μή ὀλιγώρει παιδείας Κυρίου, μηδέ ἐκλύου ὕπ΄ αὐτοῦ ἐλεγχόμενος, ὄν γάρ ἀγαπᾶ Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δέ πάντα υἱόν ὄν παραδέχεται, εἰ παιδείαν ὑπομένετε, ὡς υἱοῖς ὑμίν προσφέρεται ὁ Θεός· τίς γάρ ἐστίν υἱός ὄν οὐ παιδεύει πατήρ; εἰ δέ χωρίς ἐστε παιδείας, ἤς μέτοχοι γεγόνασι πάντες, ἄρα νόθοι ἐστέ καί οὔχ υἱοί.» (Ἔβρ. 12, 5-8).
Συχνά ρωτοῦν οἱ ἄνθρωποι γιατί, γιά ποιό λόγο, Κύριος ὁ Θεός τούς στέλνει θλίψεις καί πολλές φορές καί πολύ σοβαρές δοκιμασίες; Εἶναι πολύ σημαντικό γιά τόν κάθε χριστιανό νά καταλάβει ὅτι οἱ θλίψεις μᾶς ἀποστέλλονται κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό πάντοτε ἀγαθό καί σωτήριο. Τίς περισσότερες φορές μάλιστα στέλνονται ὄχι σάν τιμωρίες, γιά τίς ἁμαρτίες μας, ἀλλά γιά νά ἐπαναπροσδιορίσουμε τούς δρόμους μας καί τίς καρδιές μας ἤ σάν ἀπάντηση στά αἰτήματα πού ἀπευθύνουμε στό Θεό. Οἱ ἄνθρωποι πολλές φορές περιμένουν ἀπό τό Θεό νά πραγματοποιήσει αὐτά πού ζητοῦν στίς προσευχές τους μέ ἕνα τρόπο πού οἱ ἴδιοι θεωροῦν ὅτι εἶναι ὁ καλύτερος. Ὁ Θεός, ὅμως, συχνά ἅπαντα στίς δεήσεις τους μέ ἕναν ἐντελῶς διαφορετικό τρόπο καί ὄχι μ' αὐτόν πού θά ἤθελαν ἤ θά φαντάζονταν.
Ἄν ζητᾶνε, γιά παράδειγμα, νά τούς χαρίσει ὁ Θεός ταπείνωση, φαντάζονται ὅτι σιγά-σιγά μέρα μέ τή μέρα ἡ ταπείνωση ὑπό τήν εὐεργετική ἐπίδραση τοῦ Θεοῦ θά μεγαλώνει στίς καρδιές τους. Ὁ Κύριος ὅμως συχνά τό κάνει μέ ἕναν διαφορετικό τρόπο• τούς στέλνει ἕνα ἀπροσδόκητο σκληρό χτύπημα τό ὁποῖο πληγώνει τήν ὑπερηφάνεια καί τόν ἐγωισμό τους καί τούς ταπεινώνει. Συχνά ὁ Θεός μᾶς στέλνει κάποια ἀσθένεια καί ἐμεῖς παραπονιόμαστε καί καθόλου δέν σκεφτόμαστε ὅτι τίς περισσότερες φορές αὐτή εἶναι μία μεγάλη εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἴσως ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ στίς προσευχές μας, μέ τίς ὁποῖες τόν παρακαλοῦμε νά δυναμώσει τήν πίστη μας.
Δέν γνωρίζετε ὅτι πολλές φορές ὁ Κύριός μας στέλνει φοβερές σωματικές ἀσθένειες καί πληγώνει τό σῶμα μας γιά νά μᾶς δυναμώσει πνευματικά; Αὐτό ἔγινε καί μέ τόν ὅσιο Ποιμένα τόν Πολυάθλο, ὁ ὁποῖος ἀσκήτευε στή μονή τῶν Σπηλαίων καί ὅλη τή ζωή τοῦ βρισκόταν στό κρεββάτι τοῦ πόνου ὑποφέροντας ἀπό μία ἀθεράπευτη ἀσθένεια καί μ' αὐτό τόν τρόπο ἔφτασε στήν ἁγιότητα. Ἄλλοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι δίνουν μεγάλη σημασία στά γήινα ἀγαθά, ζητᾶνε ἀπό τόν Κύριο νά αὐξηθοῦν τά πλούτη τους. Καί ὁ Κύριος τους ἁπαντά μέ τήν καταστροφή τῶν κτημάτων τους ἤ μέ πυρκαγιές καί μ' αὐτόν τόν τρόπο τούς ἀποστρέφει ἀπό τήν προσκόλληση στά γήινα καί ἀπό τή φιλαργυρία καί ἔτσι διορθώνει τίς ἀποκλίσεις τους ἀπό τή σωστή ὁδό, τήν ὁποία μᾶς διδάσκουν οἱ μακαρισμοί.
Ὁ Θεός φέρεται σέ μᾶς σάν σέ πραγματικούς υἱούς Του, τούς ὁποίους τιμωρεῖ γιά τό καλό τους. Τίς θλίψεις πού μᾶς στέλνει ὁ Κύριος ἐμεῖς πρέπει νά τίς ὑποδεχόμαστε ἔτσι ὅπως μᾶς τό λέει ὁ ἅγιος ἀπόστολος Πέτρος: «Ταπεινώθητε οὔν ὑπό τήν κραταιάν χείρα τοῦ Θεοῦ, ἴνα ὑμᾶς ὑψώση ἐν καιρῶ.» (Α' Πετρ. 5, 6). Ἄν δέν μποροῦμε, παρ' ὅλες τίς προσπάθειές μας, νά κατανοήσουμε γιά ποιό λόγο μᾶς στέλνονται ἀπό τό Θεό οἱ θλίψεις, τότε ἄς ταπεινωθοῦμε κάτω ἀπό τό δυνατό χέρι τοῦ Θεοῦ καί θά μᾶς ἀνυψώσει στόν κατάλληλο καιρό, γιά νά καταλάβουμε τούς δρόμους Του μέ τούς ὁποίους μᾶς ὁδηγεῖ σ' αὐτόν τό σκοπό. Πρέπει μέ πολλή ταπείνωση καί χωρίς τόν παραμικρό γογγυσμό νά δεχόμαστε ὅλες τίς δοκιμασίες καί τίς θλίψεις, πού μᾶς στέλνονται ἀπό τό Θεό, ἔχοντας τήν ταπεινή πεποίθηση ὅτι μ' αὐτά ὁ Θεός μᾶς κατευθύνει καί ὄχι ὅτι ξεσπᾶ ἐπάνω μας τήν ὀργή Του. Διότι ὁ ἴδιος διά τοῦ στόματος τοῦ προφήτη Ἠσαΐα εἶπε: «Δέν εἶμαι πιά μ' αὐτό ὀργισμένος» (Ἠσ. 27, 4). Ἐνῶ ἐμεῖς, συνήθως, νομίζουμε ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὀργισμένος μαζί μας καί γι' αὐτό μας στέλνει τίς θλίψεις. Ὄχι. Πάντοτε νά θυμάστε ὅτι στό Θεό δέν ὑπάρχει ὀργή. «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστίν» (Α' Ἴω. 4, 8). Καί ἡ τέλεια ἀγάπη εἶναι ξένη πρός τήν ὁποιαδήποτε ἀδικία.
Ἀλλά πολλές φορές, ὅταν ὁ Θεός μᾶς δίνει ἕνα σοβαρό χτύπημα, διά τοῦ ὁποίου μᾶς ταπεινώνει γιά νά μᾶς ὑψώσει ἀργότερα, ἐμεῖς γογγύζουμε κατά τοῦ Θεοῦ. Καταλαβαίνετε, ὅμως, πόσο βαριά ἁμαρτία εἶναι ὁ γογγυσμός κατά τοῦ Θεοῦ; Ὅταν γογγύζουμε κατά τοῦ Θεοῦ, αὐτό σημαίνει ὅτι Τόν θεωροῦμε ἄδικο, θεωροῦμε ὅτι Αὐτός δέν μᾶς φέρεται σωστά καί θά ἔπρεπε νά μᾶς φερθεῖ κατά ἕναν διαφορετικό τρόπο. Ὅμως δέν εἶναι βαριά ἁμαρτία νά κατηγοροῦμε τό Θεό γιά ἀδικία καί νά Τόν συκοφαντοῦμε; Βλέπετε, λοιπόν, πόσο βαριά ἁμαρτία εἶναι ὁ γογγυσμός κατά τοῦ Θεοῦ. Γι' αὐτό «ἐν φόβω τόν τῆς παροικίας ὑμῶν χρόνον ἀναστράφητε» (Α' Πέτρ. 1, 17). Πρέπει νά προσέχουμε πολύ τά λάθη καί τά ἐμπόδια στήν πορεία μας πρός τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἀλλά περισσότερο ἀπ' ὅλα τά ἄλλα πρέπει νά φοβόμαστε νά μήν παραβαίνουμε τή μεγάλη ἐντολή τοῦ Χριστοῦ: «Μή κρίνετε, ἴνα μή κριθῆτε» (Μτ. 7, 1). Καί γογγυσμός κατά τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι μόνο κρίση τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί κατάκρισή Του.
Ἄς ἀφήσουμε τήν κρίση αὐτή σ' ἐκείνους τούς δυστυχεῖς ἀνθρώπους πού ἑκούσια καταστρέφουν τόν ἑαυτό τους. Τούς ὁποίους ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός δέν τούς διορθώνει οὔτε τούς τιμωρεῖ, ἐπειδή εἶναι ἀδιόρθωτοι καί ἀθεράπευτοι. Ἐμεῖς μόνο νά ζητᾶμε τήν βοήθειά Του γιά τό δρόμο τῆς σωτηρίας μας, νά Τόν δοξολογοῦμε καί νά Τόν τιμοῦμε πάντοτε μαζί μέ τόν ἄναρχο Πατέρα Του καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἀμήν.
Πηγή: https://www.impantokratoros.gr/gogismos.el.aspx