Παναγία Παραμυθία - Ἱερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδιου
Ἀνεβαίνοντας τή σκάλα πού βρίσκεται στά ἀριστερά της κεντρικῆς πύλης τοῦ καθολικοῦ της Ἱερᾶς Μεγίστης Μονῆς Βατοπαιδίου ὑπάρχει παρεκκλήσιο ἀφιερωμένο στήν Παναγία τήν Παραμυθία. Μέσα σ' αὐτό μεταφέρθηκε μετά τήν τέλεση τοῦ θαύματος, πού θά περιγράψουμε, ἡ θαυματουργή εἰκόνα τῆς Παναγίας, τοιχογραφία τοῦ 14ου αἵ. ποῦ βρισκόταν ἄλλοτε στή δεξιά ἄκρη τοῦ ἐξωνάρθηκα.
Παλαιά ὑπῆρχε ἡ συνήθεια, βγαίνοντας οἱ πατέρες ἀπό τό Καθολικό, μετά τό τέλος τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου, νά ἀσπάζονται τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας πού ὑπῆρχε στόν ἐξωνάρθηκα. Ἐκεῖ ὁ Ἡγούμενος ἔδινε τά κλειδιά τῆς κλεισμένης γιά τίς βραδυνές ὧρες πύλης τῆς Μονῆς στόν θυρωρό γιά νά ἀνοίξει.
Κάποια χρονιά, ἀρχές τοῦ 14ου αἵ., στίς 21 Ἰανουαρίου, τελείωσε ὁ Ὄρθρος. Οἱ πατέρες ἀποσύρθηκαν στά κελλιά τους γιά νά ἀναπαυθοῦν, μέχρι νά ἀρχίσουν τά καθημερινά τους διακονήματα. Τότε θά ἀνοιγόταν καί ἡ πύλη τῆς Μονῆς. Δέν γνώριζαν ὅτι ἔξω ἀπό αὐτήν παραμόνευαν πειρατές,- τότε ἦταν μάστιγα στό Αἰγαῖο πέλαγος-, πού τήν εἶχαν περιλυκλώσει, ἕτοιμοι νά εἰσβάλλουν γιά νά καταστρέψουν τά πάντα.
Στό ναό βρισκόταν μόνος ὁ Ἡγούμενος, ἀφοσιωμένος στήν προσευχή του. Πετάχτηκε ξαφνικά ἀκούοντας μία φωνή, πού δέν ἐμοίαζε μέ φωνή ἀνθρώπου. Ἔντρομος κοίταξε γύρω του. Δέν εἶδε κανένα. Ἐξάλλου κανένας δέν ἦταν μέσα στό ναό. Καί ὅμως κάποιος μίλησε.
Συγκέντρωσε τήν προσοχή του καί γεμάτος φόβο κατάλαβε ὅτι ἡ φωνή προερχόταν ἀπό τήν εἰκόνα τῆς Θεομήτορος. Μέ εὐλάβεια τέντωσε τό αὐτί του γιά νά ἀκούσει. Ἄκουσε τότε τή φωνή τῆς Παναγίας νά λέει: «Μήν ἀνοίξετε σήμερα τήν πύλη τῆς Μονῆς, ἀλλά ἀφοῦ ἀνεβεῖτε στά τείχη, νά διώξετε τούς πειρατές».
Κατάπληκτος ὁ Ἡγούμενος προσήλωσε τά μάτια του στήν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Ἀντικρυσε τότε ἕνα ἐκπληκτικό θαῦμα.
Ἡ μορφή τῆς Παναγίας ἦταν ζωντανή. Τό βρέφος Ἰησοῦς πού κρατοῦσε στά χέρια τῆς πῆρε καί αὐτό ζωή. Κίνησε τό δεξί του χέρι καί ἔκλεισε τό στόμα τῆς ἁγίας Μητέρας του, στρέφοντας πρός αὐτήν τό φωτεινό πρόσωπό του.
Μία γλυκιά παιδική φωνή ἀκούστηκε νά λέει: «Μή, Μητέρα μου, μήν τούς τό λές. Ἄφησέ τους νά τιμωρηθοῦν, ὅπως τούς ἀξίζει, γιατί ἀμελοῦν τά μοναχικά τους καθήκοντα».
Τότε ἡ Κυρία Θεοτόκος μέ μεγάλη μητρική παρρησία πρός τόν μονογενῆ Υἱόν της, σήκωσε ἐλαφρά τό χέρι, συγκράτησε τό χεράκι του, ἔκλινε λίγο πρός τά δεξιά τό θεῖο τῆς πρόσωπο καί ἐπανέλαβε πιό ἔντονα : «Μήν ἀνοίξετε σήμερα τήν πύλη τῆς Μονῆς, ἀλλά ἀφοῦ ἀνεβεῖτε στά τείχη, νά διώξετε τούς πειρατές...Καί κοιτάξτε νά μετανοήσετε, γιατί ὁ Υἱός μου εἶναι ὀργισμένος μαζί σας». Ἐπανέλαβε δέ καί γιά τρίτη φορά τήν προειδοποίηση: «Σήμερα, μήν ἀνοίξετε τήν πύλη τῆς Μονῆς...». Μετά τό διάλογο ἡ Κυρία Θεοτόκος καί τό Πανάγιο Βρέφος τῆς ἀποκαταστάθηκαν πάλιν σάν εἰκόνα.
Ὁ Ἡγούμενος γεμάτος θαυμασμό συγκάλεσε ὅλους τους Πατέρες, διηγήθηκε σ' αὐτούς τά ὑπερφυσικά γεγονότα πού συνέβησαν καί τούς ἐπανέλαβε τά λόγια πού εἶχε ἀκούσει ἀπό τά χείλη τῆς Παναγίας καί τοῦ Θείου Βρέφους πρός τήν Μητέρα του.
Ὅλοι μέ κατάπληξη στράφηκαν πρός τό μέρος τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνας. Καί ἡ κατάπληξη τούς αὐξήθηκε. Ἡ παράσταση τῆς εἰκόνας εἶχε μεταμορφωθεῖ. Ἡ σύνθεση μεταβλήθηκε ὁλοκληρωτικά καί δέν ἐμοίαζε καθόλου μέ τήν παλαιά εἰκόνα. Διατηρήθηκε ἡ μορφή ὅπως φαίνεται σήμερα. Ἡ Παναγία νά κρατᾶ τό χέρι τοῦ Χριστοῦ κάτω ἀπό τό στόμα της καί νά κλίνει τό κεφάλι τῆς δεξιά γιά νά τό ἀποφύγει. Ἡ ἔκφραση τοῦ προσώπου τῆς εἶναι γεμάτη ἀπέραντη ἐπιείκεια, ἀγάπη, συμπάθεια καί μητρική στοργή. Ὁ Χριστός παρόλο πού παριστάνεται ὡς βρέφος ἔχει αὐστηρό πρόσωπο ὡς Κριτής.
Ἡ εἰκόνα αὐτή εἶναι πράγματι ἀχειροποίητος, διότι κατασκευάστηκε στή μορφή πού εἶναι σήμερα, ὄχι ἀπό ἀνθρώπινο χέρι, ἀλλά ἀπό τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, μετά τή θαυματουργική ἐπέμβαση τῆς Παναγίας μας γιά τή διάσωση τῆς Μονῆς. Ὀνομάστηκε «Παναγία Παραμυθία», δηλαδή Παρηγορήτρια. Καί δικαίως· διότι ὅπως λένε οἱ προσκυνητές τῆς Μονῆς, πού δέν χορταίνουν νά τήν βλέπουν, ἡ θέα τῆς γλυκιᾶς ἔκφρασης τοῦ προσώπου τῆς Παναγίας ξεκουράζει, ἀναπαύει, γαληνεύει καί παρηγορεῖ τή ψυχή τοῦ ἀνθρώπου.
Μέ τό θαῦμα αὐτό φανερώνεται γιά ἄλλη μία φορά ἡ μητρική παρρησία τῆς Θεοτόκου στό νά μεσιτεύει γιά τίς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων «πρός τόν Υἱόν καί Θεόν της» καί οἱ σωτήριες πρεσβεῖες της μέ τίς ὁποῖες ἁπαλάσσονται ἀπό τά δεινά πού δίκαια τούς ἀξίζουν γιά τό πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν τους.
Ἡ εἰκόνα μεταφέρθηκε στό ἰδιαίτερο παρεκκλήσιο τῆς Παραμυθίας. Μπροστά σ' αὐτήν οἱ μοναχοί διατηροῦν ἀκοίμητο κανδήλι, ψάλλουν καθημερινά Παράκληση καί τελεῖται κάθε Παρασκευή Θεία Λειτουργία. Παλαιότερα ὑπῆρχε ἡ συνήθεια οἱ κουρές τῶν μοναχῶν νά γίνονται σ' αὐτό τό παρεκκλήσιο.
Μέ αὐτή τήν εἰκόνα συνδέεται καί ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νεοφύτου, ὁ ὁποῖος διετέλεσε «προσμονάριος», δηλαδή φύλακας καί διακονητής τοῦ παρεκκλησίου της Παραμυθίας.
Ὁ Ὅσιος βρισκόταν σέ ἀποστολή καί ὑπηρεσία ἐκ μέρους τῆς Μονῆς γιά ἕνα χρονικό διάστημα σέ κάποιο μετόχι της, στήν Εὔβοια. Ἐκεῖ ἀρρώστησε βαρειά. Παρακάλεσε τότε τήν Παναγία νά τόν ἀξιώσει νά πεθάνει στή μονή τῆς μετανοίας του. Ἄκουσε ἀμέσως τή φωνή τῆς Παναγίας νά τοῦ λέει: «Νεόφυτε, πήγαινε στή μονή σου καί μετά ἀπό ἕνα χρόνο νά ἑτοιμασθεῖς γιά τήν ἔξοδό σου ἀπό τή ζωή». Εὐχαριστώντας θερμά τήν Παναγία ὁ Ὅσιος γιά τήν παράταση τῆς ζωῆς πού τοῦ δόθηκε, εἶπε στόν ὑποτακτικό του νά ἑτοιμασθοῦν γιά τήν ἐπιστροφή στή μονή.
Πράγματι, μετά τήν παρέλευση ἑνός ἔτους, μία μέρα ἀφοῦ κοινώνησε τά ἄχραντα μυστήρια, ἀνεβαίνοντας τή σκάλα μπροστά ἀπό τό παρεκκλήσιο τῆς Παραμυθίας, ἄκουσε πάλι τή φωνή τῆς Παναγίας: «Νεόφυτε, ὁ καιρός τῆς ἐξόδου σου ἔφθασε». Ὅταν πῆγε στό κελλί τοῦ ἀδιαθέτησε καί ἀφοῦ ἔλαβε συγχώρηση ἀπό ὅλους τους πατέρες τῆς ἀδελφότητας, παρέδωσε τό πνεῦμα του στόν Κύριο.
- Πηγή: https://www.monastiriaka.gr/index.php?newsid=15538#sthash.bwryq6fy.dpuf