Παναγία Ἐσφαγμένη - Ἱερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου
Γιά τήν εἰκόνα αὐτή διηγοῦνται ὅτι πληγώθηκε ἀπό τό μαχαίρι ἑνός δύστροπου ἱεροδιάκονου καί ἐκκλησιάρχη (ἐπιμελητή τῆς ἐκκλησίας, νεωκόρου), ὁ ὁποῖος ἐξαιτίας δῆθεν τοῦ διακονήματος τοῦ ἔφθανε πάντοτε καθυστερημένος στήν Τράπεζα. Σέ μία παρόμοια περίπτωση ὁ τραπεζάρης (ὑπεύθυνός της τραπεζαρίας) ἀγανακτησμένος ἀρνήθηκε νά τοῦ δώσει φαγητό. Οἱ ταραγμένοι καί ὀργισμένοι λογισμοί τοῦ ἐκκλησιάρχη στράφηκαν ἐναντίον τῆς Θεοτόκου, πού ἐνῶ αὐτός τήν ὑπηρετοῦσε, αὐτή δέ μεριμνοῦσε οὔτε γιά τήν τροφή του. Ἀπό τήν πληγή αὐτή ξεπετάχθηκε αἷμα, τό πρόσωπο τῆς Παναγίας χλωμίασε, ἐνῶ ὁ ἱεροδιάκονος τυφώθηκε καί ἔπεσε κάτω φρενόληπτος ἀπό τόν ἔλεγχο τῆς συνείδησης μένοντας στήν κατάσταση αὐτή τρία χρόνια. Τότε χάρη στίς προσευχές τοῦ ἡγουμένου καί τῆς ἀδελφότητας ἡ Παναγία ἐμφανίστηκε στόν ἡγούμενο καί ἀνάγγειλε τή θεραπεία του.
Ὁ ἐκκλησιάρχης πέρασε τήν ὑπόλοιπη ζωή τοῦ σ/ ἕνα στασίδι ἀπέναντι ἀπό τήν εἰκόνα θρωνώντας τό φοβερό ἁμάρτημά του καί πρίν πεθάνει πῆρε τήν συγχώρηση ἀπό τήν ἴδια τήν Παναγία, πού τοῦ ἀνάγγειλε ὅμως, ὅπως προηγουμένως καί στόν ἡγούμενο, ὅτι τό βλάσφημο χέρι του θά ὑφίστανταν παραδειγματική τιμωρία μετά θάνατον. Πράγματι μέχρι σήμερα φυλάσσεται ἄλυωτο καί κατάμαυρο κοντά στήν εἰκόνα πού εἶναι τοποθετημένη στόν νάρθηκα τοῦ παρεκκλησίου τοῦ ἁγίου Δημητρίου.
Ἡ θαυματουργή αὐτή εἰκόνα εἶναι τοιχογραφία τοῦ 14ου αἰώνα καί βρίσκεται στό νάρθηκα τοῦ παρεκκλησίου τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, τό ὁποῖο εἶναι ἐνσωματωμένο εἰς τό Καθολικόν της Ἱερᾶς Μεγίστης Μονῆς Βατοπαιδίου.
«Παναγία ἡ Ἐσφαγμένη».
Τοιχογραφία τοῦ 14ου αἰώνα, στόν νάρθηκα τοῦ παρεκκλησίου τοῦ Ἁγίου Δημητρίου.
Γιά τό ἱστορικό της εἰκόνας αὐτῆς γράφονται σέ χειρόγραφό του 17ου αἰώνα, πού ἐπιγράφεται «Προσκυνητάριον τοῦ Βατοπαιδίου» εἰς τό κεφάλαιον «Περί τῆς ἱερᾶς Εἰκόνος τῆς Ἐσφαγμένης καί τοῦ παρ' αὐτῆς ἐξαισίου τερατουργήματος» τά ἑξῆς:
«Ὁ τότε ὑπηρέτης τῆς Ἐκκλησίας καί ἱεροδιάκονος, μίαν τῶν ἡμερῶν, ὄντας κοπιασμένος ἀπό μίαν προλαβοῦσαν ἀγρυπνίαν, ἀφοῦ ἐτελείωσε καί τό ἔργον τῆς ὑπηρεσίας του, ὑπῆγεν εἰς τόν τραπεζάρην τοῦ καιροῦ ἐκείνου ζητώντας τοῦ ὀλίγον ψωμί καί κρασί διά νά θεραπεύση τήν πείναν ὁπού βιαίως τόν ἐνοχλοῦσεν. Ἀλλ' ὁ τραπεζάρης θυμωθεῖς διά τό παράκαιρον ζήτημα ἀπεδίωξεν αὐτόν ἄδιδον ὀνειδίζωντας τόν ὡς ἀδιάκριτον καί κοιλιόδουλον, ὁπού τόν ἐνοχλοῦσεν παράκαιρα. Τότε ὁ διάκονος ὀργισθεῖς κατά τοῦ τραπεζάρη καί μήν ἠμπορώντας τί νά τοῦ κάμη εἰς ἐκδίκησην, ἐγύρισεν εἰς τήν ἐκκλησίαν θυμωμένος καί κρατώντας τό μαχαίριον εἰς τό χέρι τοῦ ἔλεγεν, ματαίως καί εὔκαιρα κοπιάζω ὑπηρετώντας καί κοπιάζωντας κάθε ἡμέραν φιλοκαλώντας καί διακονῶν εἰς τήν ἐκκλησίαν ταύτην, ἡμέραν καί νύκτα καί οὔτε κάν ψωμί καί ὀλίγον κρασί δέν μοῦ δίνουσι νά θεραπεύσω τήν πείνα μου. Καί ταῦτα λέγοντας, κινούμενος δέ καί ἐξ ἐνεργείας τοῦ διαβόλου καί ἐρχόμενος ἕως ἔμπροσθεν αὐτῆς τῆς εἰκόνος ἐσήκωσε τό μαχαίρι, καί μέ χέρι τολμηρόν καί ἀνόσιον, ἐκτύπησε τήν ἁγίαν ταύτην εἰκόνα εἰς τό δεξιόν μάγουλον πλησίον του ὀφθαλμοῦ, καί εὐθύς - ὤ τῶν θαυμασίων σου Πανύμνητε Δέσποινα - ἤνοιξε πληγῆ καί ἀνέβλυσεν ὡσάν ἀπό ζωντανόν σῶμα αἷμα πολύ (καί ἀπό τότε τήν ὠνόμασαν Ἐσφαγμένην). Καί κτυπώντας τοῦ τό αἷμα εἰς τούς ὀφθαλμούς ἐτυφλώθη τελείως ὁ δυστηνος καί βλέποντας ὁ ταλαίπωρος τοιοῦτον παράδοξον τέρας ἔμεινε κλαίων τοιαύτην παρανομίαν καί ὀδυνώμενος ἐπεσεν ἐκεῖ εἰς στό ἔδαφος, ἐνώπιόν της ἁγίας εἰκόνος καί ἐθρήνει ἀπαρηγόρητα, κτυπώντας τήν κεφαλήν εἰς τά μάρμαρα καί ἤλεγχεν τόν ἑαυτόν του ὡς φονέα καί παράνομον καί ἄξιον μυρίων θανάτων.
Λεπτομέρεια τοῦ προσώπου τῆς « Ἐσφαγμένης»
Καί μέτ' ὀλίγην ὥραν ἔγινε φανερόν εἰς ὅλους τους πατέρας τῆς Μονῆς τοῦτο τό παράδοξον τερατούργημα καί ἔδραμον ὅλοι τους καί εἶδαν ὀφθαλμοφανῶς καί τήν πληγήν τοῦ μαχαιρίου καί τό αἷμα ὁπού ἐχύθη ἀπό τήν ἁγίαν εἰκόνα ἀκόμη ὑγρόν καί τό μαχαίρι αἱματωμένον καί τόν εἰκονοκτόνον διάκονον κατά γής κείμενον καί κατηγοροῦντα τόν ἑαυτόν του ὡς ἔνοχον θανάτου καί τρέμοντα ὡς σεληνιαζόμενον καί παραλαλοῦντα ὡς δαιμονιζόμενον καί τήν μορφήν τῆς ἱερᾶς ἐκείνης εἰκόνος μεταμορφωμένην καί ἀχνήν ὁμοίαν ἀνθρώπου φονευμένου καί ἐξεπλάγησαν καί ἀπό τόν φόβο τούς ἔμειναν ἅπαντες ἐκστατικοί. Τότε ὁ ἡγούμενος μέ ὅλην τήν ἀδελφότητα ἔψαλλαν ὁλονυκτίους ἀγρυπνίας, δεήσεις τέ καί παρακλήσεις πρός τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ἴνα ἐξιλεώσει τόν δίκαιόν Της θυμόν καί νά θεραπεύσει ἡ εὐσπλαχνία Τῆς τό τοιοῦτον τολμηρόν παρανόμημα ὁπού ὁ δυστυχής ἐκεῖνος διάκονος ἔπραξε. Καί οὕτω μετά πολλᾶς ἡμέρας ὕστερον εἰσηκούσθη ἡ δέησις αὐτῶν καί ἐφάνη ἡ Παντάνασσα Θεοτόκος εἰς ὀπτασίαν τῷ ἠγουμένω λέγουσα ὅτι ἀφέθη ἡ ἁμαρτία τῷ διακόνω καί ἐθεραπεύθη ἀπό τόν σεληνιασμόν ὁπού τόν ἐσπάραττεν. Ἐκεῖνος δέ ὁ ἄθλιος ποιήσας στασίδιον ἐνώπιόν της ἱερᾶς ἐκείνης εἰκόνος ἐστήκετον ἐκεῖ ἀεννάως, χρόνους τρεῖς ὁλοκήρους, κλαίων καί ὀδυρόμενος τήν μεγάλην του ἀνομίαν, ἕως ὁπού καί αὐτός ἤκουσε παρά τῆς αὐτῆς ἐλεούσης εἰκόνος (ἤτις ἐχάρισεν αὐτῶ καί τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν) τό «ἀφέθη ἡ ἁμαρτία σου» ὅμως τό τολμηρόν σου χέρι νά μείνει ξηρόν ἐπί ζωῆς σου καί μετά θάνατον ἄλυτον». Τό ὁποῖον καί ἐσυνέβη καί μετά τήν αὐτοῦ κοίμησιν, τό μέν σῶμα αὐτοῦ διελύθη ὅλον, ἡ δέ παντολμος χείρ αὐτοῦ ἔμεινεν ἄσηπος καί καταξηρός. Καί φαίνεται ἕως τῆς σήμερον εἰς ἕνα κουβούκλιον, ἤτοι συρτάριον, ὑποκάτωθεν τῆς ἁγίας ταύτης εἰκόνος, μαρτυροῦσα προφανῶς τό τότε θαυμάσιον τό δέ ἐκχυθέν αἷμα φαίνεται εἰς τό πρόσωπον ἐπάνω εἰς τήν πληγήν ἕως τῆς σήμερον. Ἡ Εἰκών αὔτη πηγάζει ἰάσεις καί θεραπείας καθ' ἑκάστην εἰς τούς προστρέχοντας μέτ' εὐλαβείας πρός αὐτήν, δεικνύουσα ὅτι ἡ τιμή τῆς εἰκόνος διαβαίνει εἰς τό πρωτότυπον, παρά τοῦ ὁποίου ἔρχεται ἡ ἁγιαστική χάρις εἰς τούς εὐλαβεῖς καί οὕτω ἐξεναντίας ἡ θεία δίκη παιδεύει τούς ἀτάκτους καί ἀνευλαβεῖς τῶν ἱερῶν εἰκόνων, εἰς παράδειγμα καί σωφρονισμόν τῶν μεταγενεστέρων καί δόξαν τῆς Θεομήτορος. Ἀνάπτει Δέ ἔμπροσθεν αὐτῆς ἀεννάως κανδήλιον ἀργυροῦν ἐν, καί λαμπάς ἀκοίμητος».
(Ἀπό τό χειρόγραφο κώδικα 293 τῆς Ἱερᾶς Μεγίστης Μονῆς Βατοπαιδίου τοῦ ΙΖ' αἰῶνος)
- Πηγή: https://www.monastiriaka.gr/index.php?newsid=62844#sthash.Ey1Y9oXW.dpuf