Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2024

2024-10-22 12:32

ΤΡΙΜΗΝΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ

 

Ὁ ἥρωας Κώστας Κουκίδης καὶ ἡ σημαία τῆς Ἀκρόπολης

 

    Ἦταν Κυριακὴ 27 Ἀπριλίου τοῦ 1941, μέρα ἀποφράδα, τότε ποὺ οἱ Γερμανοὶ μπῆκαν στὴν Ἀθήνα. Μία ὁμάδα ἀπὸ αὐτοὺς κατευθύνθηκε πρὸς τὸν ἱερὸ βράχο τῆς Ἀκροπόλεως καὶ μὲ τὴ σβάστικα στὰ χέρια, σκόπευαν νὰ ὑποστείλουν τὴν ἑλληνικὴ σημαία καὶ νὰ ὑψώσουν τὴ δική τους.

 Νὰ ἀναρτήσουν στὸ κοντάρι τὴν σβάστικα, σύμβολο μίσους καὶ ἀλαζονείας, καὶ νὰ ξεκρεμάσουν τὸ πανίερο σύμβολο τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, τὴν ἑλληνικὴ σημαία. Βρῆκαν μπροστά τους ἕναν φρουρό, ἕναν ἁπλὸ στρατιώτη, ποὺ ὑπηρετοῦσε τὴ βάρδιά του. Τὸ ὄνομά του: Κώστας Κουκίδης.

    Ὁ Κουκίδης δὲν ἤξερε γερμανικά, μὰ κατάλαβε... Οὔτε ποὺ ἄφησε τὰ χέρια του νὰ μολυνθοῦν μὲ τὸ βδελυρὸ ἔμβλημα, μόνο κοίταξε κατάματα, μὲ παρρησία, τὸν Γερμανὸ κατακτητή, λέγοντας περισσότερα μὲ τὴ σιωπή του καὶ ὕστερα...

    Ὕψωσε τὰ μάτια πρὸς τὴν τιμημένη γαλανόλευκη, τὴν ἀτένισε μὲ δέος, βούρκωσε καὶ τὴν ὑπέστειλε.

    Μὲ τρεμάμενα χέρια τὴν φίλησε, τὴν τύλιξε γύρω ἀπὸ τὸ κορμί του καὶ ξαφνικὰ ἔγινε «γίγας».

    Σήκωσε στοὺς μικρούς του ὤμους τὸ ἀσήκωτο βάρος τῆς μοίρας τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς καὶ ρίχτηκε ἀπὸ τὸ βράχο τῆς Ἀκροπόλεως.

    Παγωμάρα κατέλαβε τοὺς Γερμανούς, μὰ μόλις συνῆλθαν ἀπὸ τὸν πρῶτο ἰσχυρὸ ψυχικὸ κλονισμό, ὕψωσαν τὴ σβάστικα καὶ ἡ σκλαβιά, ἴδιος βραχνάς, ἁπλώθηκε καὶ πλάκωσε ἀπὸ ἄκρου εἰς ἄκρον τὴν Ἑλλάδα.

    Ἡ μεγαλειώδης αὐτὴ ἡρωικὴ πράξη τοῦ ἀνώνυμου μέχρι τότε Ἕλληνα φαντάρου συντάραξε τὴν Εὐρώπη.

    Ἡ ἀγγλικὴ ἐφημερίδα «Daily Mail» τῆς 9ης Ἰουνίου τοῦ 1941 ἔγραψε ἀνάμεσα σὲ ἄλλα:

    «Πιστεύουμε ὅτι ὅλοι οἱ Ἕλληνες στέκονται προσοχὴ μπροστὰ σὲ τέτοιες περιπτώσεις ἡρωισμοῦ καὶ αὐτοθυσίας, παίρνοντας δύναμη καὶ κουράγιο γιὰ νὰ συνεχίσουν τὸν ἀγώνα τους».

 

Σαρανταλείτουργο Χριστουγέννων

 

    Κατὰ τὴν περίοδο τῆς νηστείας τῶν Χριστουγέννων ἡ Ἁγίας μας Ἐκκλησία τελεῖ καθημερινὰ καὶ ἐπὶ Σαράντα ἡμέρες Θεία Λειτουργία (Σαρανταλείτουργο τῶν Χριστουγέννων) ὑπὲρ ὑγείας ζώντων καὶ ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῶν κεκοιμημένων ἀδελφῶν μας.

    Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης της Κρονστάνδης ἀναφέρει σχετικὰ καὶ τὴ Θεία Λειτουργία: «Στὴν Θεία Λειτουργία τελετουργεῖται ἡ μυστικὴ σχέσις τοῦ πιστοῦ μὲ τὸν Σωτῆρα Χριστὸν καὶ κορυφώνεται στὸ ὑπέρτατο καὶ πλέον φρικτὸ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας, στὴν Θεία Εὐχαριστία. Πόσο χαρίζει εὐφροσύνη καὶ παλμὸ στὴν καρδιὰ ἡ σκέψις ὅτι ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ ἀποτελοῦν μιὰ πνευματικὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἕνα σῶμα, ἕνα πνεῦμα, ἕνα κλῆμα μὲ πολλὰ σταφύλια!

    Σ’ ὅλους βασιλεύει ὁ Ἰησοῦς Χρὶστὸς καὶ σ’ ὅλους ζεῖ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Θαυμαστὴ εἶναι ἡ θεία Λειτουργία μὲ τὴν πλατιὰ ἐκείνη ἀγάπη, πὸὺ ἀγκαλιάζει ὅλο τὸν κόσμο, ὄχι μόνο τὸν ἐπίγειο ἀλλὰ καὶ τὸν οὐράνιο».

    Τὰ δῶρα τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ προσφέρονται γιὰ τὸ Ἱερὸ Σαρανταλείτουργο Χριστουγέννων εἶναι τὰ ἑξῆς:

    Ἕνα πρόσφορο τὸ ὁποῖο θὰ πρέπει νὰ εἶναι ζυμωτό, τρεῖς Λαμπάδες ἀπὸ ἁγνὸ κερί, μοσχοθυμίαμα, καρβουνάκια, ἐλαιόλαδο, κρασὶ (Νάμα).

Καλὴ καὶ εὐλογημένη Σαρακοστή...

Ἀπό: www.vimaorthodoxias.gr

 

Τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου

 

† Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου

 

    Κατόπιν τῆς γεννήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, οἱ ἅγιοι προπάτορες, Ἰωακείμ καί Ἄννα, οἱ γονεῖς τῆς Θεοτόκου, κατά τήν ὑπόσχεσή τους, πρόσφεραν στόν ναό τήν Παναγία σέ ἡλικία μόλις τριῶν χρόνων.

    Τήν παρέδωσαν πρόθυμα στόν ἀρχιερέα. Ἀπό μικρή καταλάβαινε ὅλα ὅσα τῆς συνέβαιναν. Φανέρωσε ὅτι δέν ὁδηγήθηκε στόν ναό ἀπό ἄλλους, ἀλλά πῆγε ἡ ἴδια, μόνη καί ἐλεύθερη. Ἀγάπησε ἀπό μικρή τόν Θεό. Εἰσῆλθε στά ἅγια τῶν ἁγίων ἀπό θεῖο ἔρωτα. Ἐκεῖ ἔμπαινε μόνο ὁ ἀρχιερέας μόνο μία φορά τό ἔτος. Ὁ φωτισμένος ἀρχιερέας μέ θεϊκή προσταγή ἐπέτρεψε στήν Παναγία νά μείνει στά ἅγια τῶν ἁγίων. Ἔμεινε ἐκεῖ μέ προσευχή καί ἀφιέρωση δώδεκα ἔτη.

    Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, σέ ὡραιότατο λόγο του, φωτισμένος μᾶς φανερώνει τή ζωή τῆς Παναγίας. Μόνιμη ἐργασία τῆς ἦταν ἡ θεία θεωρία. Τήν ὑπηρετοῦσαν ἄγγελοι Θεοῦ καί ὅλη της ἡ ζωή ἦταν ἀγγελική. Σιωπηλή, σεμνή, σοβαρή στά ἅγια τῶν ἁγίων μέ τήν ἀρέμβαστη καί συνεχῆ προσευχή της. Ἄνοιξε ἔτσι νέα ὁδό γιά τόν οὐρανό, πού ὀνομάζεται εὔλαλη σιωπή, θεϊκή σιγή, θεία σιωπή. Εἶχε παραδώσει ὁλόκληρη τή ζωή στόν πανοικτίρμονα Θεό. Ἀπό τό κατ' εἰκόνα πῆγε στό καθ' ὁμοίωση καί τόν Θεό ὁμοίωσε μέ τόν ἄνθρωπο.

    Ὅταν ἡ Θεοτόκος ἔγινε δεκαπέντε χρόνων, ὁ σώφρωνας Ἰωσήφ, κατά τή θεία Πρόνοια, πῆρε ἀπό τόν Προφήτη Ζαχαρία τήν Παναγία γιά νά τή φυλάξει, ἔτσι ὥστε νά προετοιμαστεῖ ἡ πραγματοποίηση τοῦ μεγάλου μυστηρίου τῆς σαρκώσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Μετά τήν παραλαβή ἀπό τόν Ἰωσήφ πραγματοποιήθηκε ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου ἀπό τόν ἀρχάγγελο Γαβριήλ.

    Εἶναι ἕνα θαῦμα πῶς μία μικρή παιδούλα μένει ἐπί δώδεκα χρόνια στόν ναό. Δίχως τούς σεβαστούς γονεῖς της, τούς ἀγαπητούς συνομήλικους φίλους της, παρέες, παιχνίδια καί περιπάτους. Ὅλα τά ἀντικαθιστοῦσε ἡ προσευχή. Ἀπορίας ἄξιο τό γενόμενο. Τί νά πεῖ κανείς; Τί νά θαυμάσει; Εἰσέρχεται ἡ μικρή Παναγία στόν ναό καί μένει ἐκεῖ ἀτάραχη, εἰρηνική, γαληνιαία, ἡσύχια. Ὁ ναός γίνεται εὐχάριστη κατοικία. Ὁ ἀρχιερέας σοφός διδάσκαλος. Σήμερα δέν πηγαίνουμε οὔτε γιά λίγο στόν ναό. Ὁ ἄνθρωπος βαριέται τήν πνευματική ζωή. Οἱ ἄνθρωποι ἀσχολοῦνται μέ ξένα, ἀλλότρια καί κοσμικά. Ἡ ὡραία, καλή καί σιωπηλή Θεοτόκος νά πρεσβεύει καί νά μᾶς βάλει κι ἐμᾶς στόν ναό.

 

Χριστούγεννα μέ Χριστό

 

π. Ἀλεξάνδρου Διγενῆ

 

    Πορευόμαστε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ πρός τή μεγάλη δεσποτική ἑορτή τῶν Χριστουγέννων, ὅπου ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος, γιά νά μπορέσει ὁ ἄνθρωπος νά γίνει Θεός. Ἡ θέωση ἄλλωστε ἦταν ἀπό τήν ἀρχή τῆς δημιουργίας του ὁ προορισμός τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ πτώση τῶν πρωτοπλάστων ἀλλάζει τόν τρόπο, ἀλλά ὄχι τόν τελικό προορσμό τοῦ ἀνθρώπου: Τήν ἕνωσή του μέ τόν Θεό.

    Ἡ πορεία μας αὐτή πρός τήν μεγάλη ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων, προϋποθέτει τήν ἑτοιμασία τοῦ χριστιανοῦ, προκειμένου νά βιώσει καί ὄχι ἁπλά νά ἑορτάσει μέ τρόπο ἐπιφανειακό τά Χριστούγεννα. Καλεῖται ὁ Χριστιανός τήν περίοδο αὐτή νά μιμηθεῖ τήν Παναγία μας καί νά κάνει πράξη τό μήνυμα τῆς ἑορτῆς τῶν Εἰσοδίων της στό ναό.

    Ἡ Παναγία μας εἰσῆλθε στό ναό, ὅπου καί ἔμεινε γιά δώδεκα χρόνια περίπου στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὥστε νά ἑτοιμαστεῖ πνευματικά καί νά καταστεῖ κατά τό ἀνθρωπίνως δυνατόν ἕτοιμη ὥστε νά ἐκπληρώσει τήν ἱερή της ἀποστολή: Τήν γέννηση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

    Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλήσια, καλεῖ τόν ἄνθρωπο μέ ἀντιστίχο τρόπο νά κλειστεῖ λίγο περισσότερο  στόν ἑαυτό του, νά ἐντείνει λίγο περισσότερο τόν πνευματικό του ἀγώνα, νά καταστήσει τήν ψυχή του φάτνη φιλόξενη γιά νά γεννηθεῖ ὁ Χριστός. Ἄς κάνουμε αὐτή τή φορά Χριστούγεννα μέ Χριστό, χωρίς νά μένουμε προσκολλημένοι στά κοσμικά Χριστούγεννα πού προβάλλονται συνήθως ἀπό τήν κοινωνία μας, πού μπορεῖ νά συνοδεύονται ἀπό ἐντυπωσιακές εἰκόνες ἤ ἀπό φανταχτερά γιορτινά τραπέζια, ἀλλά ἐντελῶς κενά ἀπό περιεχόμενο, ἀφοῦ ἀπό αὐτά λείπει ὁ Χριστός...

    Ὁ Χριστός θά ἔρθει καί φέτος ψάχνοντας χῶρο στήν ψυχή μας γιά νά γεννηθεῖ. Ἄν ἡ ψυχή μᾶς εἶναι καθαρή καί ζεστή, ὁ Χριστός θά βρεῖ χῶρο καί τόπο στήν ψυχή μας γιά νά γεννηθεῖ ὥστε νά μας ἀναγεννήσει, νά μᾶς ἀναζοωγονήσει πνευματικά...

    Ἀπό ἐμᾶς ἐξαρτᾶται φέτος νά ζήσουμε Χριστούγεννα μέ Χριστό…

 

Ὁ ἄϋλος Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔρχεται στή γῆ

 

Μεγάλου Ἀθανασίου

 

    Ὁ ἀσώματος, ἄφθαρτος καί ἄϋλος Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔρχεται στή γῆ μας, χωρίς βέβαια καί πρίν νά εἶναι μακριά ἀπό μας.

    Διότι δέν εἶναι ἀπῶν ἀπό κανένα σημεῖο τοῦ κόσμου. Συνυπάρχοντας ὁ Λόγος μέ τόν Πατέρα Του, γεμίζει ἐξ ὁλοκλήρου ὅλα τά σύμπαντα· καί ταυτόχρονα, ἔρχεται νά ἐμφανιστεῖ καί σέ μᾶς ἀπό συγκατάβαση, ἐξαιτίας τῆς ἀγάπης του γιά τούς ἀνθρώπους.

    Εἶδε ὁ Λόγος ὅτι καταστρεφόταν τό λογικό γένος τῶν ἀνθρώπων καί κυριαρχεῖ πάνω τους μέ τή φθορά ὁ θάνατος. Εἶδε ὅτι ἡ ἀπειλή γιά τήν παράβαση ἐνίσχυε τή φθορᾶς πάνω μας. Εἶδε ὅτι ἦταν ἀδύνατο νά καταργηθεῖ (ἡ φθορά καί ὁ θάνατος), προτοῦ ξεπληρωθεῖ ἡ ποινή τοῦ νόμου. Εἶδε ἀκόμη καί τό ἀσυμβίβαστο πρός τή δημιουργικότητα, ὅτι, δηλαδή, ἐνῶ Αὐτός δημιουργοῦσε, τά πλάσματα καταστρέφονταν. Εἶδε ὅμως καί τήν ὑπερβολική κακία τῶν ἀνθρώπων, ὅτι σιγά-σιγά τήν αὔξησαν σέ βάρος τους σέ ἀβάσταχτο βαθμό. Εἶδε τέλος ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εὐθύνονται γιά τό γεγονός τοῦ θανάτου.

    (Βλέποντας ὅλα αὐτά), σπλαχνίστηκε τό ἀνθρώπινο γένος καί λυπήθηκε γιά τήν ἀδυναμία μας· καταδέχθηκε τή δική μας φθορά χωρίς νά ὑποφέρει τήν κυριαρχία τοῦ θανάτου· προσλαμβάνει ἀνθρώπινο σῶμα γιά τόν ἑαυτό Του καί μάλιστα ὄχι διαφορετικό ἀπό τό δικό μας, γιά νά μήν πάει χαμένο τό δημιουργικό ἔργο τοῦ Πατέρα πού ἔπλασε τούς ἀνθρώπους.