2024-10-07 14:15

    Τὴν 12^η Μαΐου 2014, στὸν Ἅγιο Μύρωνα Ἡρακλείου Κρήτης, ἔγινε ἡ ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Μύρωνος τοῦ Θαυματουργοῦ… Ἡ εἴδηση αὐτὴ μᾶς γέννησε τὴν ἐπιθυμία νὰ αἰτηθεῖ διὰ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ της Συμβουλίου καὶ ἡ δική μας ἐνορία, ἕνα μικρὸ ἀπότμημα Ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου, πρὸς εὐλογία τῶν πιστῶν της… Πράγματι ὅλα πῆγαν κατ’ εὐχὴν καὶ τὴν 27^η Φεβρουαρίου 2016 ἔγινε ἡ ἐπίσημη ὑποδοχὴ τοῦ ἀποτμήματος τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου Μύρωνος τοῦ Θαυματουργοῦ ἀπὸ τὸν μητροπολίτη Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας κ.κ. Κοσμᾶ… Τὸ ἱερὸ λείψανο προσκόμισε ἀπὸ τὴν Κρήτη ὁ αἰδεσιμολογιώτατος π. Νικόλαος Κριτσωτάκης, ἐφημέριος τοῦ χωριοῦ Ἁγίου Μύρωνος Ἡρακλείου.

 

Ο βίος[1]

    Ὁ Ἅγιος Μύρωνας γεννήθηκε στὴν ἀρχαία Ραῦκο τῆς Κρήτης (στὴν σημερινὴ περιοχὴ τοῦ Μαλεβιζίου) περὶ τὸ 250 μ. Χ., ὅταν αὐτοκράτορας τῆς Ρώμης ἦταν ὁ σφοδρὸς διώκτης τῶν χριστιανῶν Δέκιος.

    Οἱ γονεῖς τοῦ Ἁγίου Μύρωνα ἦταν ἰδιαίτερα εὐγενεῖς, εὐσεβεῖς καὶ φιλόθεοι, ἀγωνιζόμενοι νὰ μείνουν ἀλώβητοι καὶ ἀκέραιοι ἀπὸ τὶς ἐπιδράσεις τῆς εἰδωλολατρίας καὶ τῆς πολυθεΐας.  Οἱ εὐαγγελικὲς ἀρετὲς ποὺ χαρακτήριζαν τὴ ζωή τους, ἔγιναν ὁδηγὸς καὶ γιὰ τὸν Ἅγιο Μύρωνα, ποὺ ἀπὸ μικρὸ παιδὶ ἔδειχνε ποιὸς θὰ ἦταν ὁ δρόμος ποὺ θὰ ἀκολουθοῦσε στὴν ἐπίγεια πορεία του.

    Ὁ Ἅγιος, μετὰ ἀπὸ παραίνεση τῶν γονιῶν του, νυμφεύθηκε μὲ γυναίκα εὐσεβῆ καὶ πιστή. Ἐξασκοῦσε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ γεωργοῦ. Ὡς ἐλεήμων, φιλόπτωχος καὶ φιλόξενος ποὺ ἦταν ὁ Ἅγιος, διέθετε τοὺς καρποὺς τῆς γής, ὄχι γιὰ νὰ πλουτίσει ὁ ἴδιος, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἁπαλύνει τὸν πόνο καὶ τὴ δυστυχία τοῦ συνανθρώπου του[2]. Ἔτσι, ἀκολουθώντας τὶς εὐαγγελικὲς προτροπές, χόρταινε τοὺς πεινασμένους, ἕντυνε τοὺς γυμνούς, μεριμνοῦσε γιὰ τὶς χῆρες καὶ τὰ ὀρφανά, φιλοξενοῦσε τοὺς ξένους,  ὡς ἄλλος Ἀβραάμ.

    Κάποτε μοίρασε ὅλα τὰ σταφύλια στοὺς φτωχοὺς μὲ ἀποτέλεσμα ἡ μητέρα του νὰ γογγύζει καὶ νὰ διαμαρτύρεται ὅτι ὅλοι οἱ κόποι τῆς χρονιᾶς ἐκείνης πήγανε χαμένοι. Ὁ Ἅγιος, ἐπέστρεψε στὸ ἀμπέλι, μάζεψε τὰ ἐλάχιστα σταφύλια ποὺ εἶχαν ἀπομείνει καὶ τὰ ρίχνει στὸ πατητήρι, προσευχόμενος στὸν Κύριο. Λίγη ὥρα ἀργότερα ἄρχισε θαυματουργικὰ ἡ ροὴ ἄφθονου μούστου. Βλέποντας ἡ μητέρα τοῦ Ἁγίου τὸ θαῦμα, δόξασε τὸ Θεὸ καὶ ἔνιωσε ἀγαλλίαση γιὰ τὸν ἐλεήμονα υἱό της.

    Ὁ Ἅγιος Μύρωνας, εἶχε φθάσει σὲ τέτοιο πνευματικὸ ὕψος, ὥστε ὄχι μόνο νὰ μὴν ἀνταποδίδει τὸ κακὸ σὲ κάποιον, ἀλλὰ ἀντιθέτως νὰ εὐεργετεῖ καὶ αὐτὸν ποὺ τὸν ἔβλαπτε. Ἔτσι κάποτε, ἔχοντας μείνει νύχτα στὸ χωράφι γιὰ νὰ φυλάει τὸ σιτάρι,  τὸν ἐπισκέφτηκαν κλέφτες. Ἐκεῖνοι νόμιζαν ὅτι ὁ Ἅγιος κοιμόταν καὶ ἔτσι ἄρχισαν νὰ μαζεύουν τὸ σιτάρι στὰ σακιά. Τὰ γέμισαν τόσο πολὺ ὅμως ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ τὰ σηκώσουν. Ὁ Ἅγιος σηκώθηκε καὶ ἀντὶ νὰ τοὺς διώξει, ὅπως θὰ κάναμε ὅλοι μας, τοὺς βοήθησε νὰ μεταφέρουν τὸ σιτάρι. Τοὺς ζήτησε ὅμως νὰ διορθωθοῦν  καὶ νὰ ἀποσιωπήσουν τὸ γεγονός. Καὶ ἄλλα παρόμοια γεγονότα ἔχουν σημαδέψει τὴ θαυμαστὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Μύρωνα.

    Μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ κοιμήθηκε ἡ σύζυγός του καὶ ἔτσι ὁ Ἅγιος ἀφοσιώθηκε ἀκόμη περισσότερο στὸν πνευματικό του ἀγώνα μελετώντας τὴν Ἁγία Γραφή, κάνοντας ἀδιάκοπη προσευχή, διακονώντας ἀγόγγυστα τὸν πλησίον του. Ἔτσι λίγο ἀργότερα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος καὶ ἡ φήμη του ἐξαπλώθηκε γρήγορα παντοῦ. Ὅταν ἀποκαταστάθηκε ἡ ἠρεμία μὲ τὴν παύση τῶν διωγμῶν τῶν χριστιανῶν καὶ τὴν ἄνοδο στὸν αὐτοκρατορικὸ θρόνο
τοῦ πρώτου χριστιανοῦ αὐτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου, ὁ Ἅγιος Μύρωνας ἐπιδόθηκε μὲ ἀκόμη μεγαλύτερο ζῆλο στὴ διάδοση τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὸ κήρυγμά του, ἀλλὰ κυρίως μὲ τὸ φωτεινὸ παράδειγμά του.

    Ὅταν κοιμήθηκε ὁ ἐπίσκοπος Κρήτης, σύσσωμος ὁ κλῆρος καὶ ὁ λαὸς τῆς Κρήτης παρακάλεσε τὸν Ἅγιο ὥστε νὰ χειροτονηθεῖ ἐκεῖνος ὡς νέος ἐπίσκοπος. Ἀρχικὰ ὁ Ἅγιος δίσταζε νὰ δεχτεῖ, καθὼς ὁ ἴδιος ἦταν πολὺ ταπεινὸς καὶ ἀναλογίζονταν τὸ βάρος τῆς εὐθύνης. Ὁ ἴδιος τελικὰ δέχτηκε ὅτι ἡ κλήση αὐτὴ ἦταν ἐκ Θεοῦ καὶ ὅπως πάντα ἔκανε ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ[3].

    Ἡ ἄνοδος τοῦ Ἁγίου Μύρωνα στὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο τῆς Κρήτης, δὲν εἶχε ὡς συνέπεια τὴν ἀλλοτρίωσή του ἢ τὴν ἀλαζονική του στάση. Τὸ ἀντίθετο μάλιστα. Στὴν ταπείνωσή του πρόσθεσε περισσότερη ταπείνωση, στὴν πραότητα πραότητα, στὴν φιλαδελφία φιλαδελφία, στὴν ἐλεημοσύνη ἐλεημοσύνη, καὶ γενικότερα στὶς ἀρετὲς ποὺ τὸν χαρακτήριζαν καὶ πρὶν τὴν εἰς ἐπίσκοπον χειροτονία του, πρόσθεσε καὶ ἄλλες ἀρετές, μεγαλύτερες.

Γιὰ ὅλες αὐτὲς τὶς ἀρετές, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν χριστομίμητη ζωὴ του, ὁ Θεὸς τὸν προίκισε μὲ τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας. Ἔτσι ἐλευθέρωνε δαιμονισμένους, θεράπευε ἀρρώστους καὶ γενικότερα βοηθοῦσε ὅσους εἶχαν τὴν ἀνάγκη του.

    Κάποτε, ἐνῶ πήγαινε σὲ κάποια περιοχὴ τῆς ἐπαρχίας του, ἔπρεπε νὰ περάσει ἀπὸ τὸν Τρίτωνα ποταμό, ὁ ὁποῖος ὅμως εἶχε φουσκώσει καὶ ἡ διάβασή του ἦταν ἀπίθανη.  Ὅμως ὁ Ἅγιος Μύρωνας, ὡς ἄλλος Μωϋσῆς, χτύπησε μὲ τὴ ράβδο του τὰ νερὰ τοῦ ποταμοῦ καὶ ὢ τοῦ θαύματος ἄνοιξε δρόμος γιὰ
νὰ περάσει! Ἡ ροὴ τοῦ ποταμοῦ ἀποκαταστάθηκε μόνο ὅταν ὁ Ἅγιος ἔφτασε στὸν ναὸ ποὺ πήγαινε καὶ ἔστειλε τὸ διάκο του μὲ τὴ ράβδο νὰ χτυπήσει ξανὰ τὰ νερὰ τοῦ ποταμοῦ.

    Ἄλλοτε πάλι, ἕνας φοβερὸς δράκος λυμαίνονταν μία περιοχὴ τῆς ἐπαρχίας του, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ κάτοικοι νὰ προσφύγουν μὲ ἀπελπισία στὸν Ἅγιο Μύρωνα ὥστε νὰ τοὺς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὸ κακὸ ποὺ τοὺς εἶχε βρεῖ. Πράγματι ὁ φιλόστοργος Ἅγιος τους εὐσπλαχνίστηκε καὶ προσευχήθηκε μὲ θέρμη στὸ Θεό. Καὶ πράγματι ὁ Ἅγιος Μύρωνας εἴτε ἔδιωξε τὸ δράκο, εἴτε κατὰ κάποιους ἄλλους τὸν ἀπολίθωσε.

    Ὅταν ἐπίσης στὴν περιοχὴ τοῦ Ἁγίου ἔπεσε λειψυδρία ὁ Ἅγιος προσευχήθηκε πολὺ, ὥστε ὁ Θεὸς νὰ τοὺς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴ συμφορὰ αὐτή. Καὶ πράγματι ἡ προσευχὴ τοῦ Ἁγίου Μύρωνος εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ ἀναβλύσει πηγὴ μὲ καθαρὸ νερὸ μέσα στὴ σπηλιά. Αὐτὴ ἡ πηγὴ ὑπάρχει μέχρι σήμερα ἀναβλύζοντας ἁγίασμα ποὺ θαυματουργεῖ ἀσταμάτητα, σὲ ὅσους τὸ ἀντλοῦν μὲ πίστη[4].

     Τέτοια καὶ μεγαλύτερα θαύματα ἔκανε μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ στὴν ἐπίγεια πορεία του ὁ Ἅγιος Μύρωνας, ὁ ὁποῖος παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχὴ στὸ Θεὸ σὲ ἡλικία ἑκατὸ καὶ πλέον ἐτῶν.

 

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Μύρωνος τοῦ θαυματουργοῦ

Ἦχος γ’ Θείας πίστεως

Μέγας ἥλιος, ἐν Κρήτῃ ὢφθης, τοῖς σοῖς θαύμασι, πάντας πυρσεύων, Πάτερ Μύρων Ἱεράρχα πανθαύμαστε. Ὡς οὖν τό ῥεῖθρον τοῦ Τρίτωνος ἒστησας, καί τόν ὀλέθριον δράκοντα ἒκτεινας, οὕτως Ἅγιε, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἒλεος.

 

Κοντάκιο. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ

Τῆς Κρήτης ὤφθης Ποιμενάρχης ἐνθεώτατος, ὡς τῆς ἀγάπης καὶ ἐλέους θεῖον ὄργανον καὶ θαυμάτων ἀνεξάντλητος θεία κρήνη. Ἀλλ’ ὡς θεῖος Ἱεράρχης καθικέτευε, πάσης ῥύεσθε ἀνάγκης τε καὶ θλίψεως, τοὺς βοῶντας σοι· Χαίροις Μύρων Πατὴρ ἡμῶν.

 

Μεγαλυνάριο

Χαίροις ὁ τῆς Κρήτης θεῖος ποιμήν, Μύρων Ἱεράρχα, καί μεσίτης πρός τόν Θεόν· χαίροις ὁ πηγάζων, θαυμάτων θεῖα ῥεῖθρα, τοῖς πίστει προσιοῦσι, τῇ προστασίᾳ σου.

 

Θαύματα τοῦ Ἁγίου Μύρωνος

    1) Ὁ κ. Κυριάκος Διαμαντόπουλος, συνταξιοῦχος δάσκαλος ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη, τὴν 12^η Δεκεμβρίου 2012 ἀπευθήνει ἐπιστολὴ πρὸς τὸ ἐκκλησιαστικὸ συμβούλιο τοῦ Ἁγίου Μύρωνα Κρήτης, ὅπου περιγράφει τὸ θαῦμα τοῦ Ἁγίου Μύρωνα ποὺ βίωσε ὁ ἴδιος καὶ ἡ οἰκογένειά του.

    «Πρωτοεπισκεφθήκαμε τὴν Κρήτη μὲ τὴ γυναίκα μου Ἀθανασία κι ἕνα φιλικό μας ζευγάρι τὸ τρίτο δεκαήμερο τοῦ Ἰουλίου 1992. Γιὰ δέκα μέρες ἐπισκεφθήκαμε τὸ τρισένδοξο νησί σας ἀπὸ τὴ μία ἄκρη μέχρι τὴν ἄλλη μὲ ἐπισκέψεις μας σὲ διάφορους ἀρχαιολογικοὺς καὶ ἱστορικοὺς χώρους του. Θεωρῶ εὐτύχημα στὴ ζωή μας τὴ γνωριμία μας μὲ τοὺς ἀδελφοὺς Γιάννη (+), Μανώλη, Γιώργη Χαιρέτη καὶ τὶς οἰκογένειές τους, ὅπου γνωρίσαμε γιὰ μία μέρα καὶ βραδιὰ καὶ ζήσαμε τὴν πατροπαράδοτη κρητικὴ φιλοξενία. Ἡ ἐπίσκεψη στὸ χωριό σας καὶ τὸ προσκύνημά μας στὸν ὁμώνυμο ἱερὸ ναὸ καὶ τὸ σπήλαιο – ἁγίασμα τοῦ Ἁγίου σας, ἔμελλε νὰ παίξει ἀποφασιστικὸ ρόλο στὴν περαιτέρω ζωὴ τῆς οἰκογένειάς μας.

    Ἰδιαίτερη ἐντύπωση μᾶς προξένησαν τὰ ἱστορούμενα θαύματά του. Ἀποχαιρετήσαμε τὸν Ἅγιο, παίρνοντας μαζί μας δυὸ μπουκαλάκια ἀπὸ τὸ ἁγίασμά του.

    Τὶς πρωινὲς ὧρες τῆς 1ης Αὐγούστου 1992 μὲ ἀεροπορικὴ πτήση ἀπὸ τὸ Ἡράκλειο φθάσαμε στὴ Θεσσαλονίκη. Τὴν ἴδια μέρα ἡ κόρη μας Νίτσα καὶ ὁ γαμπρός μου, γιατρός, Λουκᾶς Ἀρνίδης, ἀναχώρησαν γιὰ ὀλιγοήμερες διακοπὲς στὸν Ἅγιο Κοσμᾶ Ἀττικῆς, ἀφήνοντας σὲ ἐμᾶς τὴν ἐπιμέλεια τῶν τότε δυὸ μικρῶν παιδιῶν τους, Ἰορδάνη (3 ἐτῶν) καὶ Κυριάκου (1 ἔτους).

    Ἐκεῖνες τὶς μέρες παρουσιάστηκε στὴν περιοχὴ μας ἕνας τριήμερος ὑψηλὸς παιδικὸς πυρετός. Ὁ γαμπρὸς μας, μᾶς ἔδωσε σχετικὲς ὁδηγίες, πῶς νὰ ἀντιμετωπίσουμε ἕνα τέτοιο ἐνδεχόμενο στὰ ἐγγονάκια μας. Τὸ ἀπόγευμα τῆς ἴδιας μέρας, ὁ μικρότερος ἐγγονὸς μας Κυριάκος παρουσίασε ξαφνικὰ ὑψηλὸ πυρετό. Μὲ κατάλληλα ἀντιπυρετικὰ φάρμακα καὶ ψυχρὰ ἐπιθέματα προσπαθήσαμε νὰ κατεβάσουμε τὸν πυρετό του. Μάταια ὅμως! Ἡ κατάστασή του ἐπιδεινώθηκε καὶ ἀφοῦ ἐνημερώσαμε τοὺς γονεῖς του, καταφύγαμε στὸ Ἱπποκράτειο Νοσοκομεῖο Θεσσαλονίκης. Ὁ Διευθυντὴς τοῦ Παιδιατρικοῦ Τμήματος – προσωπικὸς φίλος του γαμπροῦ μας- θερμομετρώντας τὸ παιδὶ ἀναφώνησε ἀνήσυχος: «Αὐτὸ τὸ παιδὶ καίει! Αὐγὸ νὰ βάλετε στὸ σῶμα του θὰ ψηθεῖ».

    Τὴ νύχτα παρέμεινε κοντὰ στὸν ἐγγονό μας ἡ γυναίκα μου. Οἱ φροντίδες τῶν νοσοκόμων μὲ τὴν ἐπίβλεψη τοῦ γιατροῦ ἦταν ἄψογες. Ὅμως παρὰ τὴν ἀντιβιοτικὴ ἀγωγὴ ποὺ ἐφάρμοσαν, ὁ πυρετὸς δὲν ὑποχωροῦσε. Τὸ πρωὶ τῆς ἑπόμενης μέρας ἔφτασαν στὸ νοσοκομεῖο οἱ γονεῖς τοῦ ἐγγονοῦ μας Κυριάκου. Τότε ἡ γυναίκα μου ἐπέστρεψε στὸ σπίτι καὶ μὲ δάκρυά μου περιέγραψε τὴ σοβαρότητα τῆς καταστάσεώς του. Τότε οἱ ἐλπίδες μου στράφηκαν στὸ θαυματουργὸ Ἅγιο Μύρωνα.

    Πῆρα μαζί μου τὸ μπουκαλάκι μὲ τὸν ἁγιασμὸ καὶ μὲ ἐνδόμυχες θερμὲς προσευχὲς παρακαλοῦσα τὸν Ἅγιο νὰ σώσει τὸν ἐγγονό μας. Φθάνοντας στὸ νοσοκομεῖο, ἀντίκρισα τὸν γαμπρό μου καὶ τὸν Διευθυντὴ νὰ κάθονται σκεφτικοὶ καὶ περίλυποι σὲ πεζούλι τῆς αὐλῆς. Σὲ ἐρώτησή μου «πῶς εἶναι τὸ παιδί;» ὁ γαμπρός μου ψέλλισε καταστενοχωρημένος: «Τὸ χάσαμε τὸ παιδί μας!» Ἤδη εἶχε παρουσιάσει συμπτώματα ἀκαμψίας!

    Ἡ πίστη μου στὴ θαυματουργὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου ἐνισχύθηκε. Ἀνέβηκα στὸ θάλαμο νοσηλείας, ὅπου ἀντίκρισα τὴν κόρη μου δίπλα στὸ κρεβάτι του νὰ κλαίει μὲ λυγμούς. Ἀμέσως ἄλειψα τὸ μέτωπο τοῦ Κυριάκου μὲ τὸν ἁγιασμό, προσευχόμενος νοερὰ στὸν Ἅγιο. Σὲ λίγο μεταφέρθηκε γιὰ ἀκτινολογικὲς ἐξετάσεις. Ἡ ἀγωνία μας φυσικὰ εἶχε φθάσει στὸ κατακόρυφο! Μετὰ ἀπὸ δυὸ ὧρες περίπου, ὁ ἐγγονὸς μας παρουσίασε ἀνέλπιστη βελτίωση καὶ ζήτησε νὰ φάει! Οἱ γιατροὶ ἔμειναν κατάπληκτοι! Ὁ ὑπεύθυνος Διευθυντὴς μᾶς εἶπε ὅτι κι ἂν ἀκόμα ἡ ἀντιβίωση ἐνεργοῦσε θετικά, γιὰ νὰ ἔρθει σ’ αὐτὸ τὸ στάδιο ἔπρεπε νὰ περάσουν τουλάχιστον 12 μέρες. Σὲ διάστημα 5-6 ἡμερῶν ὁ Κυριάκος ἐπέστρεψε στὸ σπίτι ὑγιέστατος. Ἀπὸ τότε πάνω ἀπὸ τὸ κρεβάτι του βρίσκεται ἄγρυπνος φύλακάς του ἡ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Μύρωνος.

    Σήμερα ὁ Κυριάκος εἶναι τεταρτοετὴς φοιτητὴς στὸ τμῆμα Ὀργάνωσης καὶ Διοίκησης τοῦ Πανεπιστημίου «Μακεδονία» Θεσσαλονίκης. Παράλληλα ἀσχολεῖται μὲ τὸν ἀθλητισμὸ ὡς παίκτης ὁμάδας μπάσκετ στὴν Καλαμαριὰ Θεσσαλονίκης[5].

 

    2) Ὀνομάζομαι Μαρκετάκη Εἰρήνη. Κατάγομαι καὶ ζῶ στὸ χωριὸ Ἅγιος Μύρωνας τοῦ Ἡρακλείου Κρήτης. Εἶμαι παντρεμένη μὲ τὸν Σηφάκη Ἰωάννη καὶ ἔχουμε ἀποκτήσει δύο παιδιά. Θέλω νὰ σᾶς διηγηθῶ τὸ περιστατικὸ ποὺ ἔγινε μὲ τὴν κόρη μας Κ., τὸ καλοκαίρι τοῦ ἔτους 2011[6].

Ἦταν ἕνα ὑγιέστατο κοριτσάκι, ὥσπου μία μέρα ἄρχισε νὰ παραλύει τὸ ἀριστερό της χέρι καὶ σὲ διάστημα μίας ἑβδομάδας παρέλυσε ὅλο τὸ σῶμα. Νοσηλεύτηκε στὴ Μονάδα Ἐντατικῆς Θεραπείας Παίδων τοῦ ΠΑ.Γ.Ν.Η. γιὰ δύο μῆνες, ὥσπου οἱ γιατροὶ διαπίστωσαν ὅτι εἶχε τὸ σύνδρομο Guillain-Barre.

    Ὅπως ἦταν φυσιολογικό, ἀμέσως ὁ σύζυγός μου καὶ ἐγὼ ἀνησυχήσαμε πολύ, διότι οἱ γιατροὶ μᾶς εἶπαν ὅτι παρόλο ποῦ τοὺς συνέβαινε γιὰ πρώτη φορὰ τέτοιο περιστατικό, καὶ τόσο βαριὰ μορφὴ τοῦ συνδρόμου, ποῦ μποροῦσε νὰ ἐπιφέρει καὶ τὸ θάνατο, θὰ ἔκαναν ὅτι ἦταν δυνατὸν ἀπὸ ἰατρικῆς πλευρᾶς. Ἡ πρώτη μας σκέψη ἀκούγοντας τὰ λόγια αὐτὰ ἦταν ὁ Ἅγιος Μύρωνας, ὁ θαυματουργὸς Ἅγιος τοῦ χωριοῦ μας.

    Καθημερινῶς ἐπισκεπτόμαστε τὴ Σκήτη τοῦ Ἁγιάσματος καὶ τὸ Ναὸ του παρακαλώντας τὸν μὲ εὐλάβεια γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ παιδιοῦ μας. Κάθε μεσημέρι καὶ βράδυ, ἀμέσως μετὰ τὸ ἐπισκεπτήριο στὴ ΜΕΘ Παίδων, κάναμε παράκληση στὴ Σκήτη του. Ἦταν ἡμέρα Παρασκευὴ μεσημέρι ποὺ εἴχαμε κατέβει στὴ Σκήτη γιὰ τὴν καθιερωμένη παράκληση γεμάτοι ἀγωνία, διότι καθυστεροῦσαν νὰ ἔρθουν τὰ φίλτρα ἑνὸς μηχανήματος ἀπὸ χώρα τῆς Εὐρώπης, ποὺ θὰ βοηθοῦσε στὴν ὁμαλὴ ἐξέλιξη τῆς ὑγείας τῆς κόρης μας. Τὴν ὥρα τῆς παράκλησης, ἄκουσα κάποιον νὰ φωνάζει στὸν σύζυγό μου «Γιάννη, Γιάννη, ἔλα!». Ἀμέσως βγῆκα ἔξω, κοίταξα τριγύρω, ὅμως δὲν ὑπῆρχε κανείς. Ρώτησα τὸν σύζυγό μου ἂν ἄκουσε τὴ φωνὴ καὶ μοῦ ἀπάντησε ἀρνητικά. Φύγαμε ἀμίλητοι μὲ δάκρυα στὰ μάτια καὶ πήγαμε στὸ σπίτι μας. Ὁ σύζυγός μου, καθὼς ἦταν ἄυπνος γιὰ μέρες, ξάπλωσε στὸν καναπέ, ἔκλεισε γιὰ λίγο τὰ μάτια καὶ εἶδε σὰν ὅραμα ὅτι βρισκόταν σ' ἕνα μεγάλο κῆπο μὲ πανέμορφα πολύχρωμα λουλούδια καὶ πρασινάδα. Ἀκριβῶς ἀπέναντί του καθόταν ἕνα γεροντάκι μὲ μαῦρα ροῦχα καὶ ἄσπρη μακριὰ γενειάδα. Τὸν κοιτοῦσε μὲ τὰ μεγάλα του μπλὲ μάτια καὶ μὲ ἕνα πλατὺ χαμόγελο τοῦ ἔγνεψε καταφατικά, χωρὶς νὰ τοῦ μιλήσει. Ἀμέσως μετὰ μᾶς τηλεφώνησαν ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο ὅτι τὰ φίλτρα εἶχαν ἔρθει καὶ θὰ ἄρχιζαν τὴ θεραπεία τὸ συντομότερο δυνατόν.

    Ὁ καιρὸς κυλοῦσε μὲ τοὺς γιατροὺς νὰ κάνουν ὑπεράνθρωπες προσπάθειες γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ παιδιοῦ μας κι ἐμεῖς μὲ τὶς προσευχὲς μας παρακαλούσαμε τὴν Παναγία, τὸν Ἅγιο Μύρωνα, καὶ ἄλλους ἁγίους νὰ μᾶς βοηθήσουν

    Δύο βδομάδες ἀργότερα, Σάββατο πρωί, τὰ πράγματα δυσκόλεψαν ἀρκετά. Στὸ σῶμα τοῦ παιδιοῦ μας ποὺ βρισκόταν σὲ καταστολὴ εἶχε εἰσβάλει ἕνα ἐνδονοσοκομειακὸ μικρόβιο. Δὲν θὰ ξεχάσω ποτὲ τὰ λόγια τῶν γιατρῶν. «Φοβόμαστε ὅτι τὴν σώσαμε ἀπὸ τὸ Guillain-Barre καὶ τώρα θὰ τὴ χάσουμε ἀπὸ τὸ μικρόβιο». Φύγαμε τρέμοντας, μὲ δάκρυα στὰ μάτια ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο, μὲ προορισμὸ τὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Μύρωνα. Ἐκεῖ συναντήσαμε τὸν ἱερέα ποὺ μᾶς προέτρεψε νὰ ἐπισκεπτοῦμε τὸ μοναστήρι τῆς Παναγιᾶς τῆς Παλιανῆς στὸ Βενεράτο γιὰ προσευχή. Μόλις φτάσαμε ἐκεῖ, μᾶς ἄνοιξε μία μοναχὴ τὸ Ναό, λόγω ὅτι ἦταν μεσημέρι. Ὁ σύζυγός μου προχώρησε στὸ πίσω μέρος τοῦ Ναοῦ, στὴ θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας, ὅπου προσευχόταν μὲ εὐλάβεια. Ἐνῶ ἐγὼ ἄναβα κερὶ στὴν εἴσοδο τοῦ Ναοῦ, ὅταν ξαφνικὰ πέρασε ἀπὸ δίπλα μου μία μαυροφόρα γυναίκα σὰν ἀστραπή. Ἐνίωσα σὰν κάποιος νὰ μὲ ὠθοῦσε νὰ τὴν ἀναζητήσω καὶ παρόλο ποὺ ψάχναμε μὲ τὸν σύζυγό μου ὅλο τὸ ναό, δὲν ὑπῆρχε κανείς. Ρωτήσαμε τὴ μοναχὴ ποὺ μᾶς εἶχε ἀνοίξει ἂν εἶδε αὐτὴ κάποιον καὶ ἡ ἀπάντησή της ἦταν «Νὰ εἶστε χαρούμενοι παιδιά μου, ἦταν ἡ Παναγιά μας, καὶ νὰ ξέρετε ὅτι θὰ πᾶνε ὅλα καλὰ μὲ τὸ παιδί σας!».

    Φύγαμε μὲ μία σιγουριὰ καὶ θελήσαμε νὰ ἐνημερώσουμε τὸν Ἱερέα τοῦ χωριοῦ μας γιὰ τὸ γεγονὸς αὐτό. Εἴχαμε ὅμως τὴν ἀμφιβολία ἂν θὰ ἦταν ἀνοιχτὸς ἢ ὄχι ὁ Ναὸς τοῦ Ἁγίου μας, διότι ἡ ὥρα ἦταν 15.30΄, ὥρα ποὺ σὲ καθημερινὴ βάση ὁ Ναὸς εἶναι κλειστός. Μόλις φτάσαμε στὴν ἀνοιχτὴ εἴσοδο τοῦ Ναοῦ, εἴδαμε τὸν Ἱερέα μας νὰ ἔρχεται μὲ φόρα πρὸς ἐμᾶς καὶ πρὶν τοῦ ποῦμε ὁτιδήποτε, σήκωσε τὰ χέρια ψηλὰ λέγοντας μας «Ξέρω τί εἴδατε, μία μαυροφορεμένη ποὺ πέρασε σὰν ἀστραπή. Νὰ ξέρετε ὅτι ἦταν ἡ Παναγιὰ καὶ τὸ παιδί σας θὰ γίνει καλά. Πηγαίνετε στὸ παιδί σας καὶ μὴν ἀμφιβάλλετε γιὰ τὴν πίστη σας».

    Μᾶς ἔκανε φοβερὴ ἐντύπωση τὸ ὅτι ἤξερε τί εἶχε συμβεῖ καὶ ὅτι ἦταν καταφατικὸς καὶ σίγουρος γι' αὐτὰ ποὺ μᾶς ἔλεγε. Προσπαθήσαμε νὰ τοῦ μιλήσουμε, ὅμως δὲν μᾶς ἄφησε περιθώριο. Ἀμέσως τὰ πράγματα σχετικὰ μὲ τὴν ὑγεία τῆς κόρης μας πῆραν μία διαφορετικὴ πορεία, πρὸς μεγάλη ἔκπληξη ὅλων μας.

    Παρὰ τὴ βελτίωση τῆς ὑγείας της, ἡ παραμονή της στὴ ΜΕΘ Παίδων παρέμενε ἀναγκαία γιὰ λόγους ἀναπνευστικούς. Οἱ γιατροὶ ἄρχισαν νὰ μᾶς ἐνημερώνουν σχετικὰ μὲ τὴν τραχειοστομία ποὺ σκέφτονταν νὰ κάνουν στὸ παιδί μας. Στὴν ἰδέα καὶ μόνο ἤμασταν ἐντελῶς ἀντίθετοι, ὅμως τί μπορούσαμε νὰ κάνουμε; Ἐκεῖνο τὸ ἀπόγευμα τῆς Δευτέρας, στάξαμε στὸ στόμα τῆς κόρης μας, ὅπου ἦταν ἀκόμα διασωληνωμένη, λίγες σταγόνες ἀπὸ τὸ ὑγρὸ τῶν βρασμένων φύλλων τῆς Ἁγίας Μυρτιᾶς. Ἀμέσως μετὰ μπήκαμε στὸ γραφεῖο τῶν γιατρῶν γιὰ τὴν καθιερωμένη καθημερινὴ ἐνημέρωση, ὅπου καὶ μᾶς ἀνακοίνωσαν ὅτι ἡ κόρη μας θὰ βγεῖ ἀπὸ τὴν ἐντατικὴ σὲ βάθος χρόνου καὶ νὰ ἀρχίσουμε νὰ σκεφτόμαστε τὴν τραχειοστομία της. Ἐμεῖς πιστεύαμε ὅτι ἡ Παναγιά μας καὶ ὁ Ἅγιος Μύρωνας θὰ ἔκαναν τὸ θαῦμα τους. Καὶ τὸ ἔκαναν!!! Τὴν ἑπόμενη μέρα, Τρίτη πρωί, ὅταν μπήκαμε στὴν ἐντατική, οἱ γιατροὶ εἶχαν σχηματίσει μὲ τὰ σώματά τους ἕνα κλοιὸ γύρω ἀπὸ τὸ κρεβάτι τῆς κόρης μας, ὅπου ὅλοι μαζὶ μὲ χαρούμενη ὄψη στὰ πρόσωπά τους φώναξαν μὲ μία φωνή: «Ἔκπληξη!» καὶ ἄνοιξαν τὸν κλοιό. Ἀντικρίσαμε τὴν κόρη μας χωρὶς σωληνάκια!!! Ναὶ μὲν ἀκίνητη, ἀλλὰ χωρὶς σωληνάκια.

Μεγάλη ἡ χάρη σας Παναγία μου καὶ Ἅγιε Μύρωνα!!!

    Οἱ γιατροὶ ἑρμήνευσαν τὸ γεγονὸς σὰν κάτι τὸ περίεργο, καὶ πίστευαν ὅτι ἡ κόρη μας δὲν θὰ ἀντέξει χωρὶς μηχανικὴ ἀναπνευστικὴ ὑποστήριξη, γι' αὐτὸν τὸ λόγο παρέμεινε στὴν ἐντατικὴ γιὰ μία ἐπιπλέον ἑβδομάδα, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ὁποίας εὐτυχῶς δὲν ἐπιβεβαιώθηκαν οἱ φόβοι τῶν γιατρῶν. Ἔπειτα ἀπὸ δύο μῆνες, φύγαμε ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο μὲ προορισμὸ τὸ σπίτι μας.

    Καθὼς τὸ παιδὶ δὲν ἦταν ἀκόμα σὲ θέση νὰ κινεῖ κανένα μέλος τοῦ σώματός της, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ μάτια, ἐμεῖς τὸ μόνο ποὺ κάναμε ἦταν νὰ συνεχίσουμε νὰ τῆς δίνουμε Ἁγίασμα ἀπὸ τὴ Σκήτη τοῦ Ἁγίου μας καὶ νὰ τηροῦμε τὶς ἐντολὲς τῶν γιατρῶν γιὰ τὴν ἀποθεραπεία της. Τῶν γιατρῶν τῆς παιδιατρικῆς πτέρυγας καὶ τῆς Μ.Ε.Θ. Παίδων τοῦ ΠΑ.Γ.Ν.Η. ποῦ σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ χρονικὸ διάστημα τῶν δύο μηνῶν βρίσκονταν στὸ πλευρὸ τῆς κόρης μας μὲ διάθεση γιὰ προσφορά, μὲ ἦθος ἀλλὰ κυρίως μὲ πραγματικὸ ἐνδιαφέρον, ἀφοῦ κάθε τοὺς ἐνέργεια γινόταν μὲ γνώμονα τὸ σεβασμὸ στὴν ὑγεία καὶ τὴν ψυχολογία τοῦ παιδιοῦ καὶ ὄχι ὡς στείρα ἐφαρμογὴ κάποιου πρωτοκόλλου διαδικασιῶν. Εἴδαμε ἀνθρώπους μαχητές, ποὺ φρόντισαν τὸ παιδί μας σὰν νὰ ἦταν δικό τους. Εἰκόνες ποὺ παραπέμπουν σὲ κινηματογραφικὲς παραγωγὲς τοῦ ἐξωτερικοῦ καὶ ὅμως γινόταν στὸ ἰσόγειο κτίριο ἑνὸς Περιφερειακοῦ Πανεπιστημιακοῦ Νοσοκομείου.

    Σήμερα, μετὰ ἀπὸ δύο χρόνια, παρὰ τὸν Γολγοθὰ ποὺ βιώσαμε, ἡ κόρη μας εἶναι μαζί μας μὲ ὑγεία. Μὲ τὴν σκέψη μας μᾶλλον καθαρὴ καὶ χωρὶς καμιὰ διάθεση ὑπερβολῆς, αἰσθανόμαστε πολὺ τυχεροὶ ποὺ τὴ φοβερὴ αὐτὴ δοκιμασία μας τὴν περάσαμε σ' αὐτὸ τὸ Περιφερειακὸ Νοσοκομεῖο ποὺ βρίσκεται δίπλα στὸ χωριό μας, στὸν Ἅγιο Μύρωνα, μὲ τὸν θαυματουργό του Ἅγιο, ὅπου ἐντέλει δὲν θεωρῶ ὅτι ἦταν τυχαῖο, λόγω του ὅτι συνέβησαν τόσα θαυμαστά, μὲ τὴ βοήθειά του. Μέσα σ' αὐτὸ τὸ νοσοκομεῖο ποὺ ὅλα ἔγιναν μὲ ἕνα τόσο ὄμορφα δομημένο τρόπο ποὺ νομίζαμε ὅτι βρισκόμασταν σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἰδιωτικὰ ἱδρύματα. Τοὺς εὐχαριστοῦμε ὅλους ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας καὶ προσευχόμαστε ὁ Θεὸς νὰ τοὺς ἔχει πάντα καλὰ καὶ νὰ φωτίζει τὸν δύσκολο δρόμο τῆς καθημερινότητάς τους.

    Αὐτὸ τὸ ὁποῖο μᾶς ἔκανε νὰ συγκλονιστοῦμε ἦταν ὅταν καλέσαμε τὸν Ἱερέα τοῦ χωριοῦ μας νὰ μᾶς κάνει εὐχέλαιο στὸ σπίτι ὀκτὼ μῆνες μετὰ τὴν ἔξοδο τῆς κόρης μας ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο. Ὅταν τελείωσε τὸ εὐχέλαιο, συζητήσαμε γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ εἶχαν συμβεῖ στὸ παιδί μας. Τότε, ἀπευθυνόμενη στὸν Ἱερέα, τοῦ εἶπα ὅτι μᾶς εἶχε παραξενέψει ὁ τρόπος ποὺ μᾶς ἀντιμετώπισε ἐκεῖνο τὸ Σάββατο τὸ ἀπόγευμα, ὅταν τὸν εἴδαμε στὴν εἴσοδο τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Μύρωνα, νὰ γνωρίζει τί εἶχε συμβεῖ στὸ Ναὸ τῆς Παναγίας τῆς Παλιανῆς. Ἡ αὐτοπεποίθησή του καὶ ἡ σιγουριὰ του ὅταν μᾶς εἶπε: «Τὸ παιδί σας θὰ γίνει καλά, πηγαίνετε καὶ μὴν ἀμφιβάλλετε γιὰ τὴν πίστη σας».

    Τότε ὁ Ἱερέας μὲ δάκρυα στὰ μάτια καὶ μὲ βλέμμα ἀπορίας ἔκανε τὸ σταυρό του καὶ μᾶς εἶπε: «Ποιός, ἐγώ; Αὐτὴ τὴν ὥρα ἐγὼ κοιμόμουν. Πότε σᾶς εἶπα τέτοια πράγματα καὶ πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι τέτοια ὥρα ἀνοιχτὸς ὁ Ναὸς τοῦ Ἁγίου μας μήνα Ἰούνιο; Καταλάβαμε τί εἶχε συμβεῖ! Ὁ Ἅγιος Μύρωνας μᾶς παρουσιάστηκε μὲ τὴ μορφὴ τοῦ Ἱερέα μας καὶ ὁ ναὸς του ἄνοιξε γιὰ νὰ ὑποδεχτεῖ ἐμᾶς ποὺ εἴχαμε τόσο πολλὴ ἀνάγκη νὰ ἀκούσουμε μὲ βεβαιότητα γιὰ τὴν ἐξέλιξη τῆς ὑγείας τῆς κόρης μας. «Ὅπου βούλεται ὁ Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις». Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ περιγράψει μὲ τὰ φτωχά του λόγια αὐτὰ ποὺ ζήσαμε καὶ τὴν προσπάθειά μας νὰ συνειδητοποιήσουμε τί εἶχε συμβεῖ ἐκείνη τὴν ἡμέρα[7].