Κυριακήν Στ' Λουκᾶ
Στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα γίνεται λόγος γιά τά δαιμόνια καί τόν γιά πολλά χρόνια δαιμονισμένο,
πού ζοῦσε στά μνήματα, γυμνός καί σάν ἄγριο θηρίο. Ὁ βασανισμένος αὐτός ἄνθρωπος, μόλις συνάντησε τόν Χριστό σπάραξε καί τά δαιμόνια φώναξαν, παρακαλώντας Τόν νά τούς ἐπιτρέψει νά μποῦν στούς χοίρους γιά νά μήν ὁδηγηθοῦν στήν ἄβυσσο.
Τό συμβάν αὐτό δείχνει τήν πραγματική χριστιανική ἐλευθερία. Ὅταν τό Ἅγιο Πνεῦμα πλησιάζει τόν ἄνθρωπο, ὁ ἄνθρωπος δέν χάνει τόν ἑαυτό του, τήν προσωπικότητά του· τό ἀντίθετο μάλιστα: μεταβάλεται ἀπό ἄτομο σέ ξεχωριστό πρόσωπο. Δέν χάνει τή λογική του, κάτι πού συμβαίνει ὅταν ὁ ἄνθρωπος ρέπει ἐπικίνδυνα πρός τήν ἁμαρτία καί τελικά δαιμονίζεται. Ὁ ἄνθρωπος ὅταν δαιμονισθεῖ γίνεται παράλογος, ἐνεργεῖ γιά λογαριασμό ἄλλου, γίνεται ἀλλόφρων καί μιλᾶ μέ ἄλλη φωνή... Μεταμορφώνεται ἀκόμα καί σέ «χοῖρο» στή συμπεριφορά του! Φθάνει νά μήν ἀναγνωρίζει τόν ἑαυτό του καί νά εἶναι ἕρμαιο τῶν παθῶν του. Τελικά, ὁ ἄνθρωπος ἀλλοτριώνεται ἀπό τήν ἁμαρτία καί ἀλλάζει. Ἀποκόπτεται ἀπό τόν Θεό του.
Ὁ διάβολος βγάζει τό ἱμάτιο τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή τή στολή τοῦ βαπτίσματος, κι ἐκεῖνος νεκρώνεται. Ὁ ἅγιος Μάξιμος ἀναφέρει ὅτι «ὅλος ὁ ἄνθρωπος, σῶμα καί ψυχή, ὑπόκειται στήν ἐπήρεια καί αἰχμαλωσία τοῦ σατανᾶ». Αὐτό ἐμφανίζεται μέ διάφορους τρόπους. Ἀκολουθεῖ δυστυχώς μετά τήν ἁμαρτία κι ἡ ἀπιστία.
Ὁ Χριστός ὅμως ἔρχεται καί ζωοποιεῖ τόν ἄνθρωπο καί τόν βοηθᾶ στή δύσκολη πορεία του· εἶναι δίπλα του, γίνεται ἡ σκιά του. Ἀρκεῖ ὁ ἄνθρωπος νά τό ζητήσει! Πῶς; Μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή καί λέγοντας συνέχεια τή ζωοποιό εὐχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μέ» καθώς καί μέ τή συμμετοχή του στή Θεία Εὐχαριστία καί στά ἄλλα Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι ἔτσι, πλησίον του παρηγορώντας τόν καί δίνοντάς του κουράγιο νά
συνεχίσει. Ἄν μετανοήσει, ὁ Χριστός τόν παίρνει ἀπό τό χέρι καί τόν μεταφέρει στόν ἀληθινό κόσμο, τόν οὐράνιο, γίνεται φίλος του καί βασιλεύει στήν καρδιά του ἡ γαλήνη καί ἡ ἀγαλλίαση.
Ἡ συνεχής προσευχή καί ἐπικοινωνία μέ τό Θεό δυναμώνει τόν ἄνθρωπο καί λειτουργεῖ ὡς «πανοπλία» γιά νά ἀμυνθεῖ στόν διάβολο πού θά τόν πειράξει. Χρειάζεται βέβαια διαρκῆς ἀγώνας καί ἐγρήγορση ὥστε νά εἴμαστε προετοιμασμένοι γιά τίς ἐπιθέσεις τοῦ πονηροῦ. Ὁ ἀληθινά πιστός ἄνθρωπος, πού ἀγαπᾶ τό Θεό, μέ ὅλη τήν ψυχή καί τή διάνοιά του, δέν ἐπαναπαύεται ἀλλά εἶναι ἑτοιμοπόλεμος σέ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς του.
Ἀξίζει ν' ἀναφερθοῦμε καί στή συμπεριφορά τῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς μετά τή θεραπεία τοῦ δαιμονιζόμενου. Ὅλοι αὐτοί οἱ κάτοικοι μᾶς θυμίζουν πολλοί τόν σημερινό ὑλιστή ἄνθρωπο, πού προδίδει τό Θεό γιά τά πάθη καί τήν «καλοπέρασή» του. Ὡς ἄλλοι Γαδαρηνοί, ἐκδιώκουμε τόν Θεό ἀπό τήν ζωή μας γιατί δέν μᾶς «συμφέρει». Δέν συμφέρει τά πάθη μας· γιατί ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ στέκεται «ἐμπόδιο» στήν ἁμαρτωλή μας διάθεση καί ἐνοχλεῖ τά αὐτιά μας. Ὁ λόγος Του καί ἡ παρουσία Τοῦ ἐμποδίζουν τήν διάπραξη τῆς πολυαγαπημένης μᾶς ἁμαρτίας... Μόνο πού δέν κάνουμε τίποτα περισσότερο ἤ λιγότερο ἀπό ὅ,τι κάνει ἡ πεταλούδα πού πλησιάζει ἀκόρεστα τό φῶς μέχρι πού καίγεται... Καί τότε ὁ ἄνθρωπος βλέπει τήν ὑποτιθέμενη «ὀργή» τοῦ Θεοῦ ἤ τήν «τιμωρία» Του. Καί δέν βλέπει ποτέ τήν δική του ἁμαρτία καί τίς ἐπιπτώσεις της...
Ὁ Κύριος ὅμως, ὁ λυτρωτής καί Σωτήρας μας, περιμένει μόνο τήν συγκατάθεσή μας. Ἕνα ἁπλό μά βαθύ καί εἰλικρινές «Κύριε ἐλέησον» γιά νά ἐκβάλει καί τά δικά μας δαιμόνια. Γιά νάσωφρονήσει καί νά «ντύσει» μέ τήν Χάρη Του καί τήν δική μας ὕπαρξη. Εἶναι, ἁπλῶς, δική μας ἐπιλογή... Ἀμήν.