Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ
Συνάντησαν στὸ δρόμο, ὁ Ἰησοῦς καὶ οἱ μαθητές Του, ἕναν ἐκ γενετῆς τυφλό. Καὶ ἡ πρώτη ἀπορία τῶν μαθητῶν ἦταν "Κύριε, ποιὸς ἁμάρτησε, αὐτὸς ἢ οἱ γονεῖς του, γιὰ νὰ γεννηθεῖ τυφλός;". "Ούτε αὐτός, οὔτε οἱ γονεῖς τού", ἀπαντᾶ ὁ Χριστός, "ἀλλὰ γιὰ νὰ φανερωθοῦν τὰ ἔργα τοῦ Θεού". Καὶ ἀφοῦ μὲ τὸ σάλιο Τοῦ ἐφτίαξε πηλό, τονίζοντας ὅτι Αὐτὸς ὁ ἴδιος εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου, τὸν ἔβαλε ἐπάνω στὰ μάτια τοῦ τυφλοῦ καὶ τοῦ εἶπε νὰ πάει νὰ πλυθεῖ στὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ. Ὁ Κύριος ἐπαναλαμβάνει μπροστὰ στὰ μάτια τῶν μαθητῶν Τοῦ τὸ ἔργο τῆς Δημιουργίας, ἀποδεικνύοντας ἔμπρακτα ὅτι εἶναι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Τόσο μεγάλο εἶναι τὸ θαῦμα, ὥστε ἀκόμα καὶ οἱ γείτονες τοῦ πρώην τυφλοῦ, ἀδυνατοῦν νὰ πιστέψουν ὅτι εἶναι τὸ ἴδιο πρόσωπο. Τὸν ρωτοῦν ἐπανειλημμένα νὰ τοὺς ἐξηγήσει πῶς, ἐνῶ δὲν εἶχε μάτια, τώρα ἔχει καὶ βλέπει. Κι ἐκεῖνος, μὲ ἁπλότητα τοὺς διηγεῖται τὸ περιστατικὸ καὶ μὲ πίστη ὁμολογεῖ ὅτι ὁ Ἰησοῦς, ποὺ τὸν θεράπευσε, εἶναι Προφήτης, δηλαδὴ ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ.
Κι ἐνῶ ὁ σωματικὰ τυφλὸς τώρα βλέπει, οἱ γραμαμτεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι ἐμμένουν στὴν πνευματική τους τύφλωση, διώχνοντας ἀπὸ τὴ συναγωγὴ ὅποιον τολμοῦσε νὰ ὁμολογήσει τὸν Χριστό. Ἀρνοῦνται ἀρχικὰ τὸ θαῦμα, καλοῦν τοὺς γονεῖς τοῦ τυφλοῦ γιὰ νὰ βεβαιωθοῦν ὅτι πράγματι γεννήθηκε τυφλός, καὶ τέλος κατηγοροῦν τὸν Χριστὸ ὡς ἁμαρτωλό, ἐπειδὴ ἐφτίαξε πηλὸ τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. Στὴν τύφλωσή τους καὶ τὴν πόρωση τῆς καρδιᾶς τους, ὁ μόνος ποὺ τολμᾶ νὰ ἀντισταθεῖ καὶ νὰ ἐπιχειρηματολογήσει εἶναι ὁ θεραπευθεῖς τυφλός. "Δεν δέχεστε τὸν Ἰησοῦ ὡς ἀπεσταλμένο τοῦ Θεού", τοὺς ἁπαντά, "ἐκεῖνο ὅμως ποὺ γνωρίζουμε ὅλοι εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἀκούει τοὺς ἁμαρτωλούς, ἀλλὰ τοὺς θεοσεβεῖς. Καὶ ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ πραγματοποίησε ἕνα τόσο μεγάλο καὶ πρωτάκουστο θαῦμα, δὲν μπορεῖ νὰ μὴν προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεό".
Ἡ πνευματικὴ ὅμως τύφλωση, ἡ ὁποία πάντοτε συνοδεύεται ἀπὸ τὸν ἐγωισμό, ὑπαγορεύει στοὺς φαρισαίους νὰ ἐκφραστοῦν ὑπεροπτικά: "ἐσύ, ποῦ γεννήθηκες μέσα στὴν ἁμαρτία, τολμᾶς νὰ μᾶς διδάσκεις;" καὶ μὲ τὰ λόγια αὐτὰ τὸν ἐδίωξαν ἀπὸ τὴ συναγωγή. Ὅταν ἄκουσε ὁ Ἰησοῦς ὅτι τὸν ἐδίωξαν ἀπὸ τὴ συναγωγή, τὸν συνάτησε καὶ τὸν ρωτᾶ: "πιστεύεις στὸν υἱὸ τοῦ Θεοῦ;" -"καὶ ποιὸς εἶναι, Κύριε, γιὰ νὰ πιστέψω σὲ αὐτόν;" ρωτᾶ ἐκεῖνος. Καὶ ὅταν ὁ Χριστὸς ἀποκαλύπτεται πλέον στὸν πρώην τυφλό, τότε ἐκεῖνος ἀναφωνεῖ "Πιστεύω, Κύριε" καὶ Τὸν προσκυνάει.
Τὸ κύριο νόημα τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία μας τὴν ἔχει συμπεριλάβει στὸν κύκλο τῶν Κυριακῶν του Πεντηκοσταρίου, εἶναι τὰ λόγια του Χριστοῦ, ὅτι "ὅταν ἐν τῷ κόσμω ὤ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου". Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου, εἶναι ἐκεῖνος ποὺ μπορεῖ νὰ ἀνοίξει τὰ πνευματικά μας μάτια, ὥστε νὰ δοῦμε τὴν πραγματικὴ διάσταση καὶ κατάσταση τῆς ψυχῆς μας. Οἱ φαρισαῖοι, παρόλο ποὺ καθημερινὰ μελετοῦσαν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ δὲν δέχονται τὸν Ἰησοῦ ἀποδεικνύονται τυφλοὶ καὶ παράλογοι, θεωροῦν τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ ὡς ἀπειλῆ, ἀμφισβητοῦν τὰ θαύματά Του, ἀπιστοῦν καὶ Τὸν ἀρνοῦνται. Οἱ ταπεινοὶ ψαράδες πάλι, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ γνωρίζουν τὸν Χριστό, μετετρέπονται σὲ κήρυκες τῆς Ἀληθείας, σὲ Ἀποστόλους τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ ὄχι μόνο αὐτοί, ἀλλὰ κάθε ἄνθρωπος ποὺ ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸ Χριστὸ καὶ Τὸν γνωρίζει, ἀπολαμβάνει αὐτοῦ του φωτισμοῦ, ὅπως φαίνεται χαρακτηριστικὰ ἀπὸ τὶς διηγήσεις τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἀπὸ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων.
Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ νόημα ἔχει καὶ ἡ φράση τοῦ Χριστοῦ, ὅτι δηλαδὴ εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου, ὅταν καὶ ἐφόσον βρίσκεται στὸν κόσμο. Δὲν ἐννοεῖ ἐδῶ ὁ Χριστὸς τὴ φυσική Του παρουσία. Ἀλλὰ τὴν ἀποδοχὴ τοῦ προσώπου Του καὶ τῶν λόγων Του ἀπὸ τὸν κόσμο, ἀπὸ τὴν κοινωνία, ἀπὸ τὸν κάθε ἄνθρωπο. Γιὰ νὰ φωτισθεῖ ὁ κόσμος, πρέπει νὰ ἔρθει ὁ Χριστός. Γιὰ νὰ φωτιστεῖ πνευματικὰ ὁ κόσμος δὲν ἀρκοῦν οἱ σοφοὶ καὶ οἱ τεχνοκράτες, ἀλλὰ χρειάζεται νὰ ἔλθει τὸ ἀληθινὸ Φῶς, εἶναι ἀνάγκη νὰ Τὸν προσκαλέσουμε καὶ πάλι στὴ ζωή μας, νὰ Τοῦ ἀνοίξουμε τὶς θύρες καὶ τὰ παράθυρα τῆς καρδιᾶς μας, γιὰ νὰ τὴν φωτίσει καὶ νὰ τὴ ζεστάνει.
Σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἡ κοινωνία παραπαίει ἀνάμεσα στὴν ἀδικία, τὴν ἀτομοκεντρικότητα καὶ τὴν πνευματικὴ σύγχιση, τὸ μεγαλύτερο ἔλλειμμα εἶναι αὐτὸ τοῦ πνευματικοῦ πλούτου, τὸ ἔλλειμμα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ. Ἂν θέλουμε νὰ ἀλλάξει ἡ ζωή μας, καὶ μαζὶ μὲ ἐμᾶς σταδιακὰ ὅλος ὁ κόσμος, τότε ὀφείλουμε νὰ ἀνακαινίσουμε τὸν ἔσω ἄνθρωπο, νὰ προσκαλέσουμε καὶ νὰ δεχτοῦμε τὸν Ἀναστάντα Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ εἶναι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή.
--- Πηγή: Ἁπλὰ καὶ Ὀρθόδοξα: https://xerouveim.blogspot.gr