Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων
Ματθ. 10: 32-33, 37-38, 19: 27-30
Γιορτάζει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία καί πανηγυρίζει σήμερα τούς Ἅγιους Πάντες, ὅλους δηλαδή ἐκείνους τούς συνανθρώπους μας πού ὄχι μόνο πίστεψαν στό κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά μέ τή ζωή τούς ἔκαναν πράξη τίς ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου καί μέ τό παράδειγμά τους ἐνισχύουν καί προτρέπουν ὅλους ἐμᾶς νά συνεχίσουμε τόν καλό ἀγώνα τῆς πίστεως. Εἶναι οἱ ἀδελφοί μας οἱ γνωστοί καί οἱ ἀφανεῖς, εἶναι οἱ προστάτες μας, ἐκεῖνοι πού πρεσβεύουν στόν Κύριο καί γιά τή δική μας σωτηρία καί θαυματουργοῦν ὅταν τούς ἐπικαλούμαστε μέ πίστη, εἶναι τά ζωντανά βιβλία τῆς πίστεως, τά παραδείγματά μας καί ἡ ἀπόδειξη ὅτι ὁ ἀγώνας μας καί ἐφικτός εἶναι καί δέν εἶναι ἄσκοπος ἀλλά τό ἀντίθετο, σωτήριος καί ζωοποιός.
Γί αὐτό καί σήμερα ἀκοῦμε ἀπό τόν Εὐαγγελιστή Ματθαῖο νά μᾶς μεταφέρει τά λόγια του Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ: " Κάθε ἕναν πού θά μέ ὁμολογήσει ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, θά τόν ὁμολογήσω κι ἐγώ μπροστά στόν Πατέρα μου τόν ἐπουράνιο· καί ὅποιον μέ ἀρνηθεῖ ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, θά τόν ἀρνηθῶ κι ἐγώ μπροστά στόν Πατέρα μου. Ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ μητέρα ἤ πατέρα περισσότερο ἀπό ἐμένα, δέν μοῦ εἶναι ἄξιος· καί ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ τά παιδιά τοῦ περισσότερο ἀπό ἐμένα, δέν μοῦ εἶναι ἄξιος. Κι ἐκεῖνος πού δέν σηκώνει τόν σταυρό του καί δέν μέ ἀκολουθεῖ, δέν μοῦ εἶναι ἄξιος". Τοῦ λέει ὁ Πέτρος: Κύριε, ὁρίστε, τά ἔχουμε ἐγκαταλείψει ὅλα γιά νά σέ ἀκολουθήσουμε· τί λοιπόν θά κερδίσουμε; Ὁ Χριστός ὑπόσχεται ὅτι κατά τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας Τοῦ οἱ Ἀπόστολοι θά καθίσουν δίπλα ἀπό τόν θρόνο Του, καί θά κρίνουν τίς δώδεκα φυλές τοῦ Ἰσραήλ, "καί ὁ καθένας πού ἄφησε σπίτια ἤ ἀδελφούς ἤ ἀδελφές ἤ μητέρα ἤ πατέρα ἤ γυναίκα ἤ παιδιά ἤ ἀγρούς γιά χάρη τοῦ ὀνόματός μου, θά λάβει ἑκατό φορές περισσότερα καί θά κληρονομήσει τήν αἰώνιο ζωή".
Ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως ἀποτελεῖ ἕνα ἀπό τά σημαντικότερα στοιχεῖα γιά τή ζωή μας. Οἱ Ἅγιοι Πάντες τό πέτυχαν αὐτό, ὁμολόγησαν δηλαδή τήν πίστη τους στό Χριστό καί Τόν ἔθεσαν πρώτη προτεραιότητα στή ζωή τους, πάνω ἀπό κάθε τί ἀνθρώπινο καί γήινο, γί αὐτό καί δοξάστηκαν ἀπό τόν Θεό καί τιμοῦνται ἀπό ἐμᾶς σήμερα. Καί ὅταν μιλᾶμε γιά ὁμολογία πίστεως, ἔχουμε βέβαια στό νοῦ μας τούς ἄπειρους Μάρτυρες, πού θυσίασαν ἀκόμα καί τή ζωή τούς προκειμένου νά μήν ἀρνηθοῦν τήν πίστη τους στόν Χριστό. Δέν σκέφτηκαν τίποτα, δέν δειλίασαν μπροστά σέ καμία ἀπειλῆ, δέν κάμφθηκαν ἀπό τούς πόνους καί τά βασανιστήρια, δέν ἀρνήθηκαν τόν Χριστό ἀκόμα καί ὅταν οἱ τύραννοι θανάτωναν ἐνώπιόν τους τά ἀγαπημένα τούς πρόσωπα, γονεῖς, παιδιά, συζύγους. Γιά τούς Μάρτυρες τῆς πίστεώς μας τό μεγαλύτερο ἀγαθό, τό ὁποῖο δέν μπορεῖ κανείς νά μᾶς ἀφαιρέσει, εἶναι ὁ Χριστός, τόν ὁποῖο δέν ἀρνήθηκαν καί γί αὐτό τά ὀνόματά τους ἔχουν μείνει αἰώνια γραμμένα στό βιβλίο τῆς ζωῆς.
Ἡ ὁμολογία ὡστόσο τῆς πίστεως στόν Χριστό δέν ἔχει νά κάνει μόνο μέ τό σωματικό μαρτύριο, ἀλλά μέ τήν ὅλη στάση τοῦ ἀνθρώπου, μέ τή διαρκῆ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά καί στή ζωή του. Ὁμολογία πίστεως ἔδωσαν οἱ ἀσκητές τῆς ἐρήμου, πού θυσίασαν κάθε δικαίωμά τους καί κάθε ἄνεση, ἀκόμα καί τήν καθημερινή τους τροφή, γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ὁμολογία πίστεως ἔδωσαν καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ποιμαίνοντας τόν λαό τοῦ Θεοῦ μέ τό παράδειγμά τους καί μέ τά συγγράμματά τους, μέ τά ὁποία ἀγωνίστηκαν νά μᾶς μορφώσουν ἐν Χριστῷ καί νά ἀντικρούσουν τίς πλάνες τῶν αἱρέσεων. Ὁμολογία πίστεως ἔδωσαν καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι, ἀκόμα καί ἐκεῖνοι πού παραμένουν ἄγνωστοι σέ ἐμᾶς καί μόνο ὁ Θεός γνωρίζει.
Ομολογία του Χριστού καλείται να δώσει ο κάθε πιστός σε κάθε εποχή και σε κάθε περίσταση, σε κάθε πτυχή και δραστηριότητα του καθημερινού του βίου, στην εργασία, στο σπίτι, στις συναναστροφές, στην κοινωνία, στον κάθε μας συνάνθρωπο. Ιδιαίτερα μάλιστα στην εποχή μας, που γίνεται προσπάθεια να περιοριστεί η πίστη στην ιδιωτική ζωή του ανθρώπου, που ο Χριστός και η πίστη μας βάλλεται με νέα μέσα και με πρόσχημα τα ανθρώπινα δήθεν δικαιώματα, ο λόγος του Κυρίου μας θα πρέπει να μας προβληματίσει ακόμα περισσότερο. Και τούτο επειδή, δυστυχώς, πολλές φορές παραθεωρούμε τον Χριστό και θέτουμε άλλες προτεραιότητες στη ζωή μας. Ασχολούμαστε με τα βιοτικά και τα καθημερινά, με την εργασία μας, με την οικογένειά μας, με τα θέλω μας, με το πώς θα γίνουμε αρεστοί και "επιτυχημένοι" στον κοινωνικό μας περίγυρο, και ξεχνάμε τον Χριστό ή δεν μιλάμε και πολύ γι' Αυτόν, μήπως και μας παρεξηγήσουν ή μας περιθωριοποιήσουν. Για να μη βρεθούμε
στο περιθώριο της κοινωνίας, διαλέγουμε να θέσουμε τον Χριστό στο περιθώριο της ζωής μας, και να ασχοληθούμε με Αυτόν όταν οι άλλοι δεν θα μας βλέπουν, μυστικά και ιδιωτικά.
Στό σύγχρονο αὐτό πειρασμό ἄς μή λησμονοῦμε ὅτι καμία ἀρετή δέν ἔχει μεγαλύτερη σημασία, ὅσο ἀπό τήν δημόσια ὁμολογία τῆς πίστης μας στόν Χριστό, ὄχι ἁπλά μέ λόγια, ἀλλά μέ τά ἔργα μας καί μέ τίς πράξεις μας. [Διαφορετικά, ἄν δέν κάνουμε πράξη ὅσα μᾶς προτρέπει σήμερα ὁ Χριστός, θά ἐκπλαγοῦμε ἐκείνη τήν ἡμέρα, ὅταν θά φωνάζουμε "Κύριε, ἄνοιξε μας" κι ἐκεῖνος ἀπαντήσει "Ἀλήθεια, δέν σᾶς γνωρίζω" (Μάτθ. 25, 12).]
--- Πηγή: Ἁπλά καί Ὀρθόδοξα: https://xerouveim.blogspot.gr/2010/05/30-5-2010.html