ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

    Ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν χωρισμὸ τῆς παγκόσμιας ἱστορίας σὲ γεγονότα πρὸ Χριστοῦ καὶ μετὰ Χριστόν, ξεχώρισε καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Ἄλλοι τὸν ὑποδέχτηκαν μὲ χαρὰ καὶ ἄλλοι στάθηκαν ἐχθρικὰ ἀπέναντί του. Ὁ ἐπουράνιος ἀγγελικὸς κόσμος μαζὶ μὲ τοὺς ἁπλοϊκοὺς βοσκούς, χάρηκε μὲ τὴν ἐνανθρώπισή του, «ἄγγελοι μετὰ ποιμένων δοξολογοῦσι». Ἐπίσης καλοπροαίρετοι εἰδωλολάτρες, οἱ μάγοι, ἐπιστήμονες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ἀπὸ τὰ μέρη τῆς ἀνατολικῆς Ἀσίας, τὸν περίμεναν μὲ λαχτάρα, γι’ αὐτὸ καὶ «ἰδόντες τὸν ἀστέρα ἐχάρησαν χὰρὰν μεγάλην σφόδρα». Ἀντίθετα ὁ ἐκλεκτὸς λαός του, ἂν καὶ εἶχε χειροπιαστὰ τὰ σημάδια τῆς διαχρονικῆς προστασίας καὶ φροντίδας του καὶ ἐπιπλέον γνώριζε τὰ λόγια τῶν Προφητῶν γιὰ τὸν ἐρχομό του, τὸν ἀπέρριψε. «Ἀκούσας δὲ Ἡρῴδης ὁ βασιλεὺς ἐταράχθη καὶ πᾶσα Ἱεροσόλυμα μετ᾿ αὐτοῦ». Ἡ πολιτικὴ καὶ ἡ θρησκευτικὴ ἡγεσία τοῦ τόπου του, βρέθηκε ἐχθρικὴ ἀπέναντί του. 

 

    Ἀπὸ τὴν ἐνανθρώπισή του ὁ Βασιλεὺς τῆς εἰρήνης, βρίσκεται σὲ συνεχῆ πόλεμο μὲ τὶς δυνάμεις τοῦ σκότους καὶ τοῦ κακοῦ. Ἀκόμη καὶ κατὰ τὴν γέννησή του δὲν βρέθηκε κάποιος κατάλληλος χῶρος νὰ τὸν δεχθεῖ, παρὰ μονάχα μία σπηλιὰ ποὺ χρησιμοποιούταν σὰν στάβλος, «διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι». Ὁ Θεὸς χρησιμοποιεῖ ἕναν ἄνθρωπο, ἁπλὸ στὰ μάτια τῶν συνανθρώπων του, σπουδαῖο ὅμως καὶ λαμπρὸ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ, τὸν ξυλουργὸ Ἰωσήφ, γιὰ νὰ προστατεύσει τὸ θεῖο Βρέφος καὶ τὴ Μητέρα του. Μὲ τὴν καθοδήγηση τοῦ Ἀγγέλου, μόλις ξέσπασε ἡ ὀργὴ τοῦ Ἡρώδη, τοὺς πηγαίνει στὴν Αἴγυπτο, διότι «μέλλει Ἡρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό». Ἡ ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ εἶναι καθοριστική, ὁ Ἡρώδης ὀργίζεται καὶ ἡ καταστροφικὴ μανία του ξεσπάει στὰ ἄκακα βρέφη τῆς Βηθλεὲμ ποὺ τὰ θανατώνει «ἀπὸ διετοῦς καὶ κατωτέρω». Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ἡρώδη, πάλι μὲ τὴν καθοδήγηση τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄγγελος ἀναγγέλλει πρὸς τὸν Ἰωσὴφ πὼς «τεθνήκασι οἱ ζητοῦντες τὴν ψὺχὴν τοῦ παιδίου», ἔτσι ὁ Θεοπάτωρ ἐπιστρέφει στὴν γῆ Ἰσραὴλ καὶ κατοικεῖ στὴν ἄσημη κωμόπολη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας. 

 

    Ὅλη ἡ ἐπίγεια ζωὴ τοῦ Χριστοῦ εἶναι γεμάτη πόνους καὶ δυσκολίες. Γεννιέται σὲ ἕνα ἀφιλόξενο καὶ ἐχθρικὸ περιβάλλον καὶ τελειώνει τὴ ζωή του κρεμασμένος στὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ. Σὲ κάποιον ποὺ τὸν πλησίασε, ὅταν κήρυττε στὸν λαό, καὶ τοῦ εἶπε ὅτι θέλει νὰ τὸν ἀκολουθήσει, ὁ Κύριος τοῦ ἀπάντησε πὼς καὶ τὰ πουλάκια καὶ οἱ ἀλεποῦδες ἔχουν κάπου νὰ κοιμηθοῦν, «ὁ δὲ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Λούκ. 9,58). Ὅλες τὶς δυσκολίες στὴν ἐπίγεια ζωή του, τὶς ἀντιμετώπισε μὲ ἀγάπη. Βοήθησε ὅλους ὅσους εἶχαν ἀνάγκη, θεράπευσε ὅσους εἶχαν σωματικὰ καὶ ψυχικὰ προβλήματα καὶ δίδαξε τοὺς μαθητές του νὰ κάνουν τὸ ἴδιο. Ἡ διδασκαλία του γιὰ τὴν ἀγάπη εἶναι μοναδική. Διδάσκει, ἀλλὰ καὶ ἐπικυρώνει μὲ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς του, ὅτι ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἐχθροὺς εἶναι ἡ μοναδικὴ ἀπάντηση στὴν ποικίλη κακία ποὺ ὑπάρχει στὸν κόσμο. 

    

    Τελικὰ ὅμως ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ μεγάλος νικητής. Αὐτὸς πού «Ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ», ὅπως διατρανώνει ἡ Ἀποκάλυψη (6,2). Μὲ τὴν Ἀνάστασή του σχετικοποιεῖ τὴν παροῦσα ζωὴ καὶ δίνει ἄπειρες προοπτικὲς σὲ μία ἄλλη ζωή, στὴν ὁποία δὲν ὑπάρχει πόνος λύπη καὶ θάνατος. 

 

    Ὁ Ἡρώδης ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, εἶναι τὸ σύμβολο τῆς ἄθεης ἐξουσίας, ποὺ ἀπὸ τότε μέχρι σήμερα πολεμάει τὴν Ἐκκλησία Του. Μέσα στὴ δισχιλιετῆ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, μιὰ μακρὰ σειρὰ ἀπὸ Ἠρῶδες στάθηκαν γεμᾶτοι κακότητα καὶ μοχθηρία ἀπέναντι στὸ Χριστὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιό του, «ζητοῦντες τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό». Ἀπὸ τὴν Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία μέχρι τὴν πρόσφατη κατάσταση στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση, τὸ δένδρο τῆς πίστης ποτίστηκε μὲ τὸ αἷμα τῶν χριστιανῶν μαρτύρων. Στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων πολλοὶ προσπάθησαν νὰ θανατώσουν τὸ Βρέφος Ἰησοῦ, ὅπως προσπάθησε ὁ Ἡρώδης. Εἰρωνεύτηκαν, συκοφάντησαν, ἀμφισβήτησαν ἱστορικὰ δεδομένα, καπηλεύτηκαν τὴν ἐπιστήμη, χρησιμοποίησαν κάθε εἶδος κακίας γιὰ νὰ σβήσουν τὴν πίστη στὸ Χριστό. 

 

    Ὁ Ἰησοῦς ὅμως καὶ ἡ Ἐκκλησία του νίκησε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ νικᾶ. Ὅπως ἔγινε στὸ παρελθόν, ἔτσι καὶ στὸ μέλλον οἱ διῶκτες τοῦ Χριστοῦ θὰ ἐξακολουθήσουν νὰ ἐπιδίδονται μὲ ποικίλους τρόπους στὸ ἀνόσιο ἔργο τους. Ἄλλοτε φανερὰ καὶ ἄλλοτε κεκαλυμμένα. Ἄλλοτε μὲ τὸ ξίφος καὶ ἄλλοτε μὲ τὴ γραφίδα. Ὁ Ἰησοῦς ὅμως εἶναι ὁ Ζῶν εἰς τοὺς αἰῶνες. Οἱ χριστιανοὶ κοντὰ τοῦ παίρνουν δύναμη καὶ ζωὴ καὶ ἀκολουθοῦν τὰ ἴχνη τῶν ἁγίων μαρτύρων. Αὐτὸ διακηρύττουμε ὅταν, στὸ τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας μετὰ τὴν Μετάληψη τοῦ ζωντανοῦ Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, ψάλλουμε: «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον». Ἀμήν. 

 

Πηγή: imcorfu.gr