Κυριακή Ιδ' Ματθαίου
(Ματθ. ιλ´ 14-23)
«οὐκ ἤθελον ἐλθεῖν»
Ἀντιθέτως, ἀδελφοί μου, ἀπὸ τὶς προσδοκίες τοῦ βασιλέως, οἱ προσκεκλημένοι στοὺς γάμους ἔχουν κάνει ἄλλες ἐπιλογές. Ἄλλοι τρέπονται σὲ ἀγροτικὲς ἀσχολίες, ἄλλοι προσβάλλουν εὐθέως αὐτὸν ποὺ τοὺς κάλεσε κακοποιῶντας τοὺς ὑπηρέτες ποὺ τοὺς ὑπενθύμισαν τὴν πρόσκληση, ἄλλοι μένουν ἐντελῶς ἀσυγκίνητοι ἀπὸ τὴν πρόσκληση καὶ τὴν ἐπιμονὴ τοῦ βασιλέως γιὰ τὸ γαμήλιο γεῦμα· ὅλοι ὅμως «οὐκ ἤθελον ἐλθεῖν».
Ὁ Κύριός μας σήμερα, ἀγαπητοί μου, μὲ τὴν παραβολὴ ποὺ ἀκούσαμε, ὁμιλεῖ περὶ τῆς οὐρανίου βασιλείας Του, τὴν ὁποία παραβάλλει μὲ βασιλικούς γάμους. Στὴν μακαριότητα καὶ ἀπόλαυση αὐτῶν τῶν βασιλικῶν γάμων καλεῖ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους.
Τοῦτος ὁ γάμος εἶναι ἄϋλος, ἰδεώδης, πνευματικός, οὐράνιος, θεῖος. Δὲν εἶναι γάμος ὑλικός, σωματικός, σαρκικός. Εἶναι ἕνωσις ἀπαθής, ἀμόλυντος, ἄχραντος, ἀμίαντος. Ὁ γάμος αὐτὸς δὲν γνωρίζει διαζύγια, χωρισμούς, διαμάχες, ἐχθρότητες, σκληρότητες, ἁμαρτίες καὶ ὅμως στὸν γάμο αὐτὸν «οὐκ ἤθελον ἐλθεῖν».
Σ᾿ αὐτοὺς τοὺς οὐράνιους γάμους, δηλαδὴ τὴν οὐράνιο βασιλεία Του, τὸ θεῖο συμπόσιο καὶ τὴν εὐωχία τῆς χάριτος κάλεσε καὶ θὰ καλῆ μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων ὁ οὐράνιος Βασιλεύς, Θεὸς Πατέρας ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Πολυέλεος καὶ φιλάνθρωπος ὁ Θεὸς δὲν ἀδιαφορεῖ γιὰ τὰ παιδιά Του, ἀλλὰ καλεῖ τοὺς πάντας πρὸς σωτηρίαν διὰ τοῦ Εὐαγγελίου Του, χωρίς διακρίσεις φυλετικές, ἐθνικές, κοινωνικὲς καὶ πολιτιστικές. Ἀπευθύνει πρόσκληση συμμετοχῆς στὴν αἰώνια χαρὰ καὶ πνευματικὴ ἀγαλλίαση τῶν οὐρανίων γάμων Του, στὴ βασιλεία Του, ἡ ὁποία ἀρχίζει ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωή, ἐντὸς τῆς στρατευομένης ἐπὶ γῆς Ἐκκλησίας Του, ὅπου κατ᾿ ἐξοχὴν προσφέρεται ἡ πανδαισία ἡ πνευματική, τὸ μυστήριον τῆς Θ. Εὐχαριστίας, ἡ κοινωνία τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ βασιλέως Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὅμως «οὐκ ἤθελον ἐλθεῖν». Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος συμβαίνει κάποτε ν᾿ ἀποστρέφεται τὴν πρόσκληση γιὰ «τοὺς οὐράνιους γάμους» καὶ μοιάζει μὲ τοὺς σύγχρονους, τοὺς συμπατριῶτες τοῦ Χριστοῦ Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι παρ᾿ ὅτι προσεκλήθησαν «πάλιν καὶ πολλάκις» ὑπὸ τοῦ Θεοῦ διὰ τῶν Προφητῶν, τοῦ Προδρόμου ἀλλὰ καὶ αὐτοῦ τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ, ὄχι μόνον δὲν προσῆλθαν στοὺς γάμους,ἀλλὰ ἔβρισαν, λιθοβόλησαν, ἐφόνευσαν τοὺς Προφῆτες ἀλλὰ καὶ τὸ Νυμφίο ἐσταύρωσαν. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος μὲ τὴν ἀδιαφορία του γιὰ τὴν οὐράνιο πρόσκληση ἐπιδεικνύει ἀναξιότητα γιὰ τὴν τιμὴ ποὺ τοῦ γίνεται, ἀφοῦ κακοπροαίρετα ἀρνεῖται τὴν συμμετοχή του στὸ οὐράνιο συμπόσιο. Δὲν ματαιώνεται ὅμως τὸ γεῦμα· ἀντιθέτως ὁ νυμφώνας γεμίζει μὲ συναχθέντες συνδαιτυμόνες, ποὺ δὲν εἶναι ὅλοι ἀγαθοί, εἶναι ὅμως κλητοί. Οἱ ἀνθρώπινες ἀντιδράσεις στὴν εὐαγγελικὴ κλήση ποικίλουν ἐκτεινόμενες ἀπὸ τῆς ἀποδοχῆς τῆς κλήσεως, μέχρι τῆς ἀδιαφορίας καὶ τῆς ἀνοιχτῆς, φανερῆς ἐχθρότητος. Παρὰ ταῦτα ὅμως ὁ Θεὸς
συνεχίζει τὸ ἔργο Του καλῶν ὅλους στὴ Βασιλεία Του πρὸς σωτηρία.
Ὅμως πρὶν ἢ ἀρχίση ἡ πνευματικὴ τελεσιουργία τελέσεως τοῦ θείου γάμου, προσέρχεται ὁ Θεὸς βασιλεύς,
γιὰ νὰ γνωρίση τοὺς προσκεκλημένους. Εἶδε σχεδὸν ὅλους νἄχουν περιβληθῆ ἐνδυμασία γαμήλιο, μὲ τὴν ὁποία κατέστησαν ἱκανοὶ νὰ ἔχουν συμμετοχὴ στὴν οὐράνιο πανήγυρη. Εὑρέθη ὅμως καὶ ἄνθρωπος «μὴ ἔχων ἔνδυμα γάμου». Δὲν θέλησε δηλαδὴ ν᾿ ἀπεκδυθῆ τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας ν᾿ ἁγνισθῆ μὲ τὴν μετάνοια , νὰ ἐνδυθῆ τὸ ἕνδυμα τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς χάριτος. Δὲν θέλησε νὰ πλυθῆ μὲ τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας καὶ νὰ φορέση «χιτῶνα φωτεινόν». Δὲν θέλησε ν᾿ ἀπαλλαγῆ ἀπὸ τὰ ράκη καὶ τὰ κουρέλια τῆς ἁμαρτίας καὶ γιὰ τοῦτο, διατάσσει ὁ Βασιλεύς Θεὸς νὰ τὸν ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸ Νυμφῶνα, νὰ βρεθῆ μακριὰ ἀπὸ τὸ φῶς καὶ τὸν γαμήλιο διάκοσμο, ἔξω τοῦ γάμου, ὅπου τὸ σκοτάδι τῆς κολάσεως προκαλεῖ «τὸν τριγμὸν καὶ τὸν βριγμὸν τῶν ὀδόντων», τὸ κλάμα τὸ ἀτελείωτο καὶ τὰ δάκρυα τῶν ὀφθαλμῶν σώματος καὶ ψυχῆς.
Τί κρῖμα. Στὴν ὑψηλὴ πρόσκληση, στὴν δεσποτικὴ δεξίωση, στὴ μεγάλη τιμὴ ποὺ μᾶς γίνεται, ἀφοῦ ὁ Θεὸς πατὴρ μᾶς καλεῖ στοὺς γάμους τοῦ Υἱοῦ του Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἄλλοι ἀδιαφοροῦν, ἄλλοι ὀργίζονται, ἄλλοι βλασφημοῦν καὶ ἄλλοι προσέρχονται στὴ θεία Πανδαισία «χωρὶς ἔνδυμα γάμου», χωρὶς ἑτοιμασία ψυχική, γυμνοὶ θείας χάριτος καὶ ἀρετῆς.
Ἀγαπητοὶ ἀκροαταί· ἔχουμε ὅλοι ἐπίσημη πρόσκληση γιὰ τοὺς οὐρανίους γάμους, γιὰ τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν μακαριότητα καὶ τὴν ἀθανασία. Μὴ ὁμοιάσωμε οὔτε μὲ τοὺς Ἰουδαίους, ποὺ δὲν προσῆλθαν στοὺς γάμους, οὔτε μὲ «τὸν μὴ ἔχοντα ἔνδυμα γάμου». Ὄχι. Ποτέ. Ἂς ἀποβάλλουμε τὴν ἀσχήμια τῆς ψυχῆς μας καὶ ἂς καθαρισθοῦμε μὲ τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας μας. Ἂς φορέσουμε ὡς «χιτῶνα φωτεινόν» ἔνδυμα γάμου, τὴν ἀρετή, τὴν πίστη· καὶ ἂς προσέλθουμε στοὺς γάμους τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ, μετὰ τῆς Νύμφης Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι παντοτεινὴ ἀγαλλίαση, διαρκὴς πανήγυρις, ἕνωσις ὅλων τῶν πιστῶν μετὰ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καὶ ὡς πρίγκηπες ἂς κληρονομήσουμε τὴν οὐράνιο Βασιλεία Του. Ἀμήν.
Ὑπὸ Ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Ἀ. Κυπριανοῦ Ἐφημερίου Ἱ.Ν. Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Γλυκῶν Νερῶν