Κυριακή Δ' Ματθαίου
Τήν ἰδιαίτερη σημασία πού ἔχει ἡ προσωπική μας πίστη, ὅταν ἐπικαλούμαστε τόν Θεό, μᾶς τονίζει ἡ σημερινή περικοπή ἀπό τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο, καί ἀποτελεῖ τήν ἔμπρακτη ἀπόδειξη σέ ὅσα μᾶς δίδαξε ὁ Κύριος κατά τήν περασμένη Κυριακή, ὅταν μᾶς κάλεσε νά θέσουμε ὡς προτεραιότητα τοῦ βίου μας ὄχι τά βιοτικά, ἀλλά τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Καθώς ἔμπαινε ὁ Χριστός στήν Καπερναούμ, Τόν πλησίασε ἕνας ἑκατόνταρχος, λέγοντάς Του ὅτι ὁ δοῦλος
τοῦ ἦταν παράλυτος καί ταλαιπωροῦνταν ἄσχημα. -Ἔρχομαι, νά τόν θεραπεύσω, τοῦ ἁπαντά ὁ Ἰησοῦς, κι ἐκεῖνος ἀποκρίνεται: "Κύριε, δέν εἶμαι ἄξιος γιά νά ἔρθεις στό σπίτι μου. Πές μονάχα ἕνα λόγο, καί θά θεραπευτεῖ. Γιατί κι ἐγώ εἶμαι ἄνθρωπος πού ἔχω ἐξουσία, κι ἔχω ἀπό κάτω μου στρατιῶτες, καί λέω στόν ἕνα πήγαινε, καί πηγαίνει, καί στόν ἄλλο ἔλα, κι ἔρχεται, καί στόν δοῦλο μου κᾶνε αὐτό, καί τό κάνει". Θαύμασε ὁ Ἰησοῦς τήν πίστη τοῦ ἑκατόνταρχου, καί εἶπε "ἀληθινά, τόση πίστη δέν βρῆκα σέ κανένα Ἰσραηλίτη. Καί σᾶς λέω ὅτι στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν πολλοί ἀπό τήν ἀνατολή καί ἀπό τή δύση θά ἔρθουν καί θά καθίσουν δίπλα στόν Ἀβραάμ καί Ἰσαάκ καί Ἰακώβ, ἐνῶ οἱ υἱοί τῆς Βασιλείας θά ἐξοριστοῦν στό αἰώνιο σκοτάδι, ὅπου θά εἶναι ὁ θρῆνος καί ὁ τρόμος". Στράφηκε τέλος στόν ἑκατόνταρχο καί τοῦ εἶπε: "πήγαινε, ἄς γίνει ὅπως πίστεψες". Καί τήν ἴδια στιγμή ὁ ὑπηρέτης τοῦ ἑκατόνταρχου θεραπεύτηκε.
Δύο στοιχεῖα, οὐσιαστικά γιά τήν πνευματική ζωή, διαθέτει ὁ ἑκατόνταρχος τῆς σημερινῆς περικοπῆς. Τήν Ταπείνωση καί τήν Πίστη. "Κύριε", λέει, "δέν εἶμαι ἄξιος γιά νά ἔρθεις στό σπίτι μού". Δέν εἶμαι ἐγώ ἱκανός γιά νά σέ δεχτῶ στήν οἰκία μου, δέν διαθέτω οὔτε ἁγιότητα οὔτε καθαρότητα. Καί ἐπιπλέον, ἐγώ εἶμαι ἕνας ἁπλός στρατιώτης, ἐνῶ Ἐσύ εἶσαι ὁ Βασιλεύς τοῦ κόσμου. Δέν ἁρμόζει σέ δοῦλο νά ὑποδέχεται τόν Δεσπότη, γί αὐτό Σέ παρακαλῶ, μήν ἔλθεις. Ἁπλά πές ἕνα λόγο, καί τό παιδί μου θά θεραπευτεῖ. Παρόλο πού εἶναι ἄνθρωπος ὑπεροχῆς, διακεκριμένος ἀνάμεσα στό ρωμαϊκό στράτευμα, ὁ ἑκατόνταρχος ἀναγνωρίζει ὅτι καί ὁ ἴδιος ἐνώπιόν του Θεοῦ εἶναι μικρός καί ἀσήμαντος, ἀνάξιος, ὅπως ὁμολογεῖ, γιά νά τόν ἐπισκεφθεῖ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ.
"Πες μόνο ἕνα λόγο, καί ὁ δοῦλος μου θά θεραπευτεί". Ὄχι μόνο δέν προσκαλεῖ τόν Χριστό στό σπίτι του, ὅπως ἔκαναν πολλοί ἄλλοι σέ παρόμοιες περιστάσεις, ἀλλά ἔχει τήν πίστη, τήν ἀκράδαντη βεβαιότητα ὅτι ἀρκεῖ ἕνας μονάχα λόγος τοῦ Κυρίου, καί ὁ ὑπηρέτης του θά γίνει καλά. Καί τό δικαιολογεῖ, μέ ἕναν ἁπλό καί ἀναντίρρητο τρόπο: ἄν στίς ἐντολές τοῦ ἀξιωματικοῦ οἱ στρατιῶτες σπεύδουν νά ὑπακούσουν, πόσο μᾶλλον θά ὑπακούσει ἡ ἴδια ἡ φύση στό θέλημα τοῦ Δεσπότη καί Δημιουργοῦ της.
Αὐτή ἡ ταπείνωση καί αὐτή ἡ πίστη πολλές φορές ἀπουσιάζει ἀπό τούς ἀνθρώπους πού θεωρητικά βρίσκονται πιό κοντά στόν Θεό. Ἴσως ἐπειδή θεωροῦν τόν ἑαυτό τούς "περιούσιο λαό" τοῦ Θεοῦ, καί σάν τά κακομαθημένα παιδιά ἐκλαμβάνουν ὡς αὐτονόητα κάποια πράγματα τά ὁποῖα ὡστόσο δέν εἶναι καί τόσο αὐτονόητα. Τό ὅτι βρισκόμαστε μέσα στήν Ἐκκλησία, δέν σημαίνει ἀπαραίτητα ὅτι εἴμαστε σεσωσμένοι, οὔτε καθαροί, οὔτε ἅγιοι. Δέν ἀρκεῖ κανείς νά εἰσέλθει στό λουτρό γιά νά καθαριστεῖ, ἀλλά εἶναι ἀπαραίτητο νά ἀναγνωρίσει ὅτι δέν εἶναι καθαρός καί στή συνέχεια νά λουστεῖ, ἐπιμένοντας στά δύσκολα σημεῖα.
Καί στό σημεῖο αὐτό, τῆς αὐτογνωσίας καί τῆς ταπείνωσης, συχνά ὑπολειπόμαστε ἐμεῖς πού βρισκόμαστε κάτω ἀπό τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ οἱ μακράν διατηροῦν ἔστω τό δέος καί τόν σεβασμό ἀπέναντι στήν ἱερότητα τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας. Καί ἀπό τή στιγμή πού ὑπάρχει ἔλλειμμα ταπεινώσεως, ὑπάρχει καί ἔλλειμμα πίστεως. Γιατί χωρίς ταπείνωση, τό κάθε αἴτημά μας πρός τόν Θεό δέν ἀποτελεῖ ἱκεσία, ἀλλά ἀπαίτηση, ἡ ὁποία δέν στηρίζεται στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀλλά στήν δική μας αὐτοεκτίμηση καί ὑπερηφάνεια. Τότε ἀκόμα καί ἡ προσευχή γίνεται ὑποκρισία καί αἰτία κατακρίσεως, σάν τήν προσευχή τοῦ Φαρισαίου.Γί αὐτό καί ὁ Χριστός τονίζει σέ ὅλους μας σήμερα, ὅτι δέν ἀρκεῖ νά εἶναι κανείς υἱός τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσαάκ καί τοῦ Ἰακώβ, δηλαδή δέν ἀρκεῖ νά εἶναι μέλος τῆς Ἐκκλησίας, γιά νά καθίσει ἀνάμεσα στούς δοξασμένους τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἀπαιτεῖται πίστη. Πίστη ἁπλή, ἄδολη, ταπεινή, σάν τοῦ ἑκατόνταρχου τῆς σημερινῆς διήγησης τοῦ εὐαγγελιστῆ Ματθαίου. Μία πίστη ἡ ὁποία, δυστυχῶς, ἀπουσιάζει στίς μέρες μας, κι ὅμως ἀποτελεῖ τό ζητούμενο τῆς πνευματικῆς μας πορείας. Ζητοῦμε τό θαῦμα στή ζωή μας, καί λησμονοῦμε ὅτι αὐτό ἐπιτελεῖται σύμφωνα μέ τό μέτρο τῆς δικῆς μας πίστεως. Ἀντί, ἑπομένως, νά ἀπελπιζόμαστε ὅταν νιώθουμε ὅτι ὁ Θεός δέν ἀπαντᾶ στίς προσευχές μας, ἄς ἐργαστοῦμε ὥστε αὐτές νά γίνονται μέ περισσή ταπείνωση καί μέ ἀληθινή πίστη ἀπέναντι στόν Θεό.
Πηγή: Ἁπλά καί Ὀρθόδοξα:https://xerouveim.blogspot.gr/2010/06/20-6-2010.html