Κήρυγμα στὰ Ἅγια Θεοφάνια

Θεοφάνεια = Φανέρωση Θεοῦ 

 

    Τί μπορεῖ νὰ σημαίνει αὐτὸ γιὰ τὸ σύγχρονο ἄνθρωπο, μὲ τὰ ποικίλα προβλήματα, τὶς ἔννοιες καὶ τὰ τρεχάματα; 

    Ποιό μήνυμα ζωῆς θὰ μποροῦσε νὰ δώσει στὸν καθένα μας ἡ γιορτή της Βάφτισης τοῦ Χριστοῦ στὸν Ἰορδάνη ἀπὸ τὸν Ἰωάννη πρὶν δυὸ χιλιάδες χρόνια; 

Δὲν θὰ ἤθελα μ' αὐτὸ τὸ σημείωμα ν' ἀναλύσω τὴ σημασία τῆς γιορτῆς, ν' ἀναφερθῶ στὴ φανέρωση τῆς ἁγίας Τριάδος στὸν κόσμο καὶ τί σημαίνει αὐτό, ἢ στὴ σημασία τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν ὑδάτων. 

    Θέλω νὰ ἐπισημάνω ὅτι ὅλα τὰ πιὸ πάνω, τα Θεολογικὰ καὶ σπουδαῖα γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ζωή, δὲν εἶναι γιὰ ὅλους! Δὲν τὰ καταλαβαίνουν, ἀλλὰ κυρίως δὲν ἐνδιαφέρουν ὅλους! Αὐτὴ δὲν εἶναι ἡ πραγματικότητα σὲ μᾶς καὶ στοὺς ἄλλους; Οἱ περισσότεροι δὲν εἴμαστε προσκολλημένοι στὶς μέριμνες; Δὲν εἶναι «πάρεργο» ἡ ἐνασχόλησή μας μὲ τὴν Ἐκκλησία, τὸ δόγμα καὶ τὸ ἦθος της; Δὲν εἶναι ἀλήθεια ὅτι χρησιμοποιούμετις ἀκολουθίες τῶν ἡμερῶν, γιὰ νὰ νιώσουμε κάτι διαφορετικό; Μπορεῖ νὰ ἀκούγονται τὰ πιὸ πάνω κάπως σκληρά. Ἀλλὰ ὁ ἀπόστολος Παῦλος μας λέει ὅτι «δὲν πιστεύουν ὅλοι». Δὲν εἶναι γιὰ ὅλους τὸ μυστήριο τῆς Θεολογίας. Δὲν ἔχουν ὅλοι τὴ δυνατὴ ἐρωτικὴ σχέση μὲ τὸ Θεό. Δὲν βιώνουν ὅλοι τὸ ἴδιο τὴν ἐμπειρία τῆς Χάριτος. 

    Εἶναι ἀναγκαῖο νὰ κατανοοῦμε αὐτὸ τὸ «οὐ γὰρ πάντων ἡ πίστις» γιὰ νὰ ταπεινωνόμαστε ὅταν ἡ Ἐκκλησία μας παρουσιάζει τὰ Χριστούγεννα καὶ τὰ Θεοφάνεια ὡς ὄντως φανέρωση Θεοῦ καὶ ἐμεῖς μένουμε ψυχροὶ καὶ ἀδιάφοροι ἀναμένοντας τὴ συναισθηματικὴ καὶ ψυχολογικὴ χαρά, ὅπως καὶ νὰ ἀποδεχόμαστε τὴν ἐλευθερία τοῦ καθενὸς νὰ σταθεῖ μὲ τὸν τρόπο ποὺ θέλει καὶ στὸ ποσοστὸ ποὺ θέλει ἀπέναντι στὴν πνευματικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωή. Γιὰ νὰ «πιστέψουμε», νὰ σταθοῦμε δηλαδὴ μὲ δέος μπροστὰ στὸ μυστήριο τῆς Θεοφανείας, ποὺ οἱ γιορτὲς μᾶς προσκαλοῦν, χρειάζεται νὰ «σχολάσουμε», νὰ ἡσυχάσουμε ὄντως. «Σχολᾶστε καὶ γνῶτε ὅτι ἐγὼ εἰμὶ Κύριος». Γιατί ἡ ἡσυχία θὰ ὁδηγήσει στὴν αὐτογνωσία καὶ ἡ αὐτογνωσία στὴν προσπάθεια γιὰ ἀλλαγή, δηλαδὴ τὴ μετάνοια ποὺ εἶναι ἡ θύρα πρὸς τὴ βασιλεία. 

    Κι ἂν δὲν μποροῦμε νὰ τὸ κάνουμε, ἕνεκα τοῦ τρόπου ζωῆς ποὺ μπλεχτήκαμε, τουλάχιστο ἂς ἔχουμε τὴ συναίσθηση τῆς ἀδυναμίας καὶ ὀκνηρίας μας. «Ὅταν εἴμαστε ἀνίκανοι ν' ἀναρριχηθοῦμε στὶς βουνοκορφὲς τῆς ἀρετῆς, ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε εἶναι νὰ κατεβοῦμε τοὐλάχιστον στὸ φαράγγι τῆς ταπεινώσεως» (Στάρετς Μακάριος). Αὐτὴ ἡ ταπείνωση, ὡς συναίσθηση ὅτι «οὐδὲν εἰμί», φέρει τη χάρη ποὺ «τὰ ἀσθενῆ θεραπεύει καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῖ». Τότε ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ βιώσει τὴ φανέρωση τοῦ Θεοῦ μέσα του ὡς φῶς, ὡς χαρά, ὡς ἀγαλλίαση καὶ ἠρεμία, ποὺ δὲν τὸν ἀπομονώνει ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ τὸν ἑνώνει μὲ ὅλο τὸν κόσμο μὲ ἀγάπη, καὶ συγχρόνως τοῦ δίνει τὴν ἐλπίδα γιὰ νέα ἀληθινὴ πορεία πρὸς τὴν ὄντως ζωή. 

    Σὲ τελευταία ἀνάλυση ἡ ἐλευθερία τοῦ καθενὸς μᾶς καθορίζει καὶ τὴ συμμετοχή μας στὴ Χάρη τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἡ ἐκκλησία κάθε χρόνο μας προσφέρει μὲ τὶς γιορτές της καὶ μᾶς καλεῖ νὰ δεχτοῦμε καρδιακά, ἁπλᾶ καὶ οὐσιαστικὰ τὴ φανέρωση τοῦ Θεοῦ μας. 

π.Περικλἠς Ρἰπισης 

 

Πηγή: nefthalim.blogspot.com