Κήρυγμα Κυριακῆς Δ Νηστειῶν

    Κύριε, βοήθει μου τὴ ἀπιστία !» 

 

    Ὁ λόγος τοῦ δυστυχισμένου πατέρα μὲ τὸ βαρειὰ ἄρρωστο παιδὶ φανερώνει πὼς ἡ πίστη του ἦταν μερική, ὄχι δυνατὴ καὶ ὁλοκληρωμένη. Ὅταν οἱ μαθητὲς ἀπέτυχαν νὰ θεραπεύσουν τὸ παιδί του κλονίζεται καὶ πλησιάζει τὸν Κύριο μὲ ἀμφιβολία. Εἰ τί δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαχνισθεὶς ἐφ΄ ἡμᾶς ». Καὶ ὅταν ὁ Κύριος τὸν ἐπιτιμᾶ, λέει : « Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τὴ ἀπιστία». 

    Οὔτε ὁ πόνος του, οὔτε τὰ ὅσα θὰ εἶχε ἀκούσει γιὰ τὶς θαυματουργικὲς τοῦ Κυρίου θεραπεῖες ἦταν ἀρκετὰ νὰ τὸν ὑψώσουν στὶς κορυφὲς τῆς μεγάλης πίστεως. Ζοῦσε καὶ ὁ πατέρας ἐκεῖνος στὸ δραματικὸ κλίμα τῆς ὀλιγοπιστίας. 

    Ἂλλ΄ ὄχι μόνο ὁ πατέρας ἐκεῖνος. Καὶ πολλοὶ ἄλλοι καὶ ἐμεῖς συχνὰ ζοῦμε στὸ κλίμα τῆς ὀλιγοπιστίας. Δὲν εἴμαστε οἱ ἄπιστοι. Εἴμαστε οἱ ὀλιγόπιστοι, οἱ κλονιζόμενοι. Ὅταν ὅλα πᾶνε καλά, ὅταν ὑπάρχει εἰρήνη, ὅταν ὅλα μας τὰ δίνει ὁ Θεὸς τότε καλά. Ὅταν ὅμως ἔρθει μιὰ συμφορά, μιὰ ἀρρώστια στὸ σπίτι, ἕνας θάνατος, μιὰ οἰκονομικὴ δυσχέρεια, μιὰ ἠθικὴ θλίψη, κλονιζόμαστε. Μοιάζουμε, μὲ τὸν Ἀπόστολο Πέτρο πάνω στὰ κύματα. Μόλις σηκώθηκε μιὰ βίαιη πνοὴ τοῦ ἀνέμου ἄρχισε νὰ καταποντίζεται. Καὶ δὲν κλονιζόμαστε μόνο. Κάποτε φθάνουμε καὶ στὴν ἀπιστία. Λέμε τὀτε τὸν σκληρὸ λόγο : « Δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ μένα ὁ Θεὸς » ἢ « μὲ ξέχασε ὁ Θεός ! 

    Τὸ πρωταρχικὸ αἴτιο τοῦ κλονισμοῦ αὐτοῦ εἶναι ἐσωτερικό, βαθύ. Προέρχεται ἀπὸ τὴν ψυχή, ποὺ δὲν ἔχει ρίξει ρίζα βαθειά. Ἀπὸ τὴν ψυχὴ ποὺ δὲν ἔχει ρίξει ἄγκυρα, ἡ ὁποία νὰ φθάνει καὶ νὰ γαντζώνεται ἀπὸ τὸν ἀσάλευτο βράχο. Ἀρκεῖται ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς στὴν ἐπιφάνεια, στὴν ἐπιφανειακὴ πίστη. Πηγαίνει κάπου – κάπου στὴν ἐκκλησία, τηρεῖ μερικὰ θρησκευτικὰ καθήκοντα, παρουσιάζεται, ὅπου τὸν συμφέρει, ἄνθρωπος πιστός. Δὲν ἔχει ὅμως ποτὲ ἐνδιαφερθεῖ γιὰ μιὰ βαθυτέρα αὐτοκαλλιέργεια, γιὰ μιὰ συστηματικὴ τόνωση τῆς πίστεώς του, ὥστε ὅταν ἔρθουν οἱ καταιγίδες, οἱ ἄνεμοι καὶ οἱ βροχὲς νὰ εἶναι ἀκλόνητος. Αὐτὸς κτίζει τὸ πνευματικό του οἰκοδόμημα πάνω στὴν ἄμμο. Γι΄ αὐτὸ ὅταν λυσσομανὰ ὁ βορριὰς καὶ οἱ καταιγίδες ὁρμητικὲς παρασύρουν τὰ πάντα, παρασύρουν καὶ τοῦτο τὸ οἰκοδόμημα. Καὶ ἡ πτώση του τότε εἶναι μεγάλη. 

    Ἡ ὀλιγοπιστία πολλῶν ἀνθρώπων ἔχει καὶ μιὰ δεύτερη αἰτία: τὸ κλίμα τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ εἶναι κλίμα ἀμφιβολίας καὶ κλονισμοῦ τῆς πίστεως στὴν πρόνοια καὶ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅπως λέγεται συχνά. Τοῦτα τὰ κηρύγματα καὶ συγχρόνως ὁ ρυθμὸς τῆς ἐποχῆς μας, ἡ ταχύτητα, ὁ θόρυβος, τὸ κυνηγητὸ τῶν ποικίλων ἀπολαύσεων, σπρώχνουν πολλοὺς ν΄αδιαφορούν γιὰ κάθε τι τὸ πνευματικό, τὸ ὑπερυλικό, τὸ θεϊκό. Οἱ γέφυρες μὲ τὸν Οὐρανὸ εἶναι μισογκρεμισμένες. Κρατᾶμε τὸν Θεὸ μακρυά μας καὶ ζοῦμε χωρὶς τῆς ἐλπίδος των ζωογόνο πνοή. 

    Ἂλλ' ο πατέρας τοῦ ταλαιπωρημένου ἐκείνου παιδιοῦ, δὲν μένει στὴν ὀλιγοπιστία του, προχωρεῖ, τὴν ὁμολογεῖ στὸν Κύριο, κάνοντας τὴν ἐπανάστασή του. Κάνει τὸ πρῶτο βῆμα καὶ ζητάει ἀμέσως νὰ τὸν βοηθήσει. Βοήθει μου τὴ ἀπιστία ». Βοήθησέ με νὰ ὑπερνικήσω τὴν ἀπιστία μου ». Καὶ οἱ μαθητὲς κάποτε εἶχαν ζητήσει νὰ τοὺς τονώσει ὁ Κύριος τὴν πίστη τους, ὅταν καὶ αὐτοῦ βρέθηκαν σὲ δύσκολες ὧρες, εἶχαν τότε κραυγὴ ἀνυψώσει : « Πρόσθες ἡμῖν πίστιν, Κύριε ». 

    Ἡ προσευχή, ποὺ ζητάει ἐνίσχυση τῆς πίστεως σὲ ὧρες σκληρές, εἶναι ἀπὸ τὶς πιὸ ὑπέροχες αἰτήσεις. Καὶ σήμερα τοῦτο πολλοὶ τὸ ἔχουμε δοκιμάσει. Κάποια ὥρα ποὺ λυγίζουμε ἀπὸ τὸν πόνο, ποὺ κάμπτεται ἡ ἐμπιστοσύνη μας στὸν Θεό, ὅταν γονατίσουμε καὶ προσευχηθοῦμε, ὅταν μποῦμε σὲ μιὰ ἥσυχη ἐκκλησία καὶ ζητήσουμε νὰ μᾶς ἐνισχύσει τὴν πίστη, μὲ φτερὰ γυρίζουμε στὸ σπίτι μας. Ὁ Κύριος, ὁ σπλαχνικὸς Πατέρας περιμένει αὐτὴ τὴν προσευχή, καὶ τὴν ἀκούει καὶ δίνει την χάρη καὶ τὴν συμπαράστασή Του. 

    Καὶ ὅσοι ἀμφιβάλλουμε γιὰ τὴν ἀλήθεια αὐτή, δὲν ἔχουμε παρὰ στὴν δύσκολη στιγμή, ποὺ θὰ νοιώσουμε κάποια ἀμφιβολία, νὰ ποῦμε : « Κύριε, βοήθει μου τὴ ἀπιστία !»

 

Ἄρχιμ. Σπυρίδων Πετεινάτος Ἱεροκῆρυξ Ἱερὰς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας Πηγή: www.inkefalonia.gr