Γράμμα ἀπό τό μέτωπο
Ὁ Τάσος Ρηγόπουλος, στρατευμένος στήν Ἀλβανία τό 1940, ἔστειλε ἀπό τό μέτωπο τό παρακάτω γράμμα στόν ἀδελφό του.
«Ἀδελφέ μου Νίκο.
Σού γράφω ἀπό μία ἀετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη ἀπό τήν κορυφή τῆς Πάρνηθας. Ἡ φύση τριγύρω εἶναι πάλλευκη. Σκοπός μου ὅμως δέν εἶναι νά σού περιγράψω τά θέλγητρα μίας χιονισμένης Μόροβας μέ ὅλο τό ἄγριο μεγαλεῖο της. Σκοπός μου εἶναι νά σού μεταδώσω αὐτό πού ἔζησα, πού τό εἶδα μέ τά μάτια μου καί πού φοβᾶμαι μήπως, ἀκούγοντας τό ἀπό ἄλλους, δέν τό πιστέψεις.
Λίγες στιγμές πρίν ὁρμήσουμε γιά τά ὀχυρά της Μόραβας, εἴδαμε σέ ἀπόσταση καμιά δεκαριά μέτρων μία ψηλή μαυροφόρα νά στέκει ἀκίνητη.
-Τίς εἰ; Μιλιά...
Ὁ σκοπός θυμωμένος ξαναφώναξε: -Τίς εἰ;
Τότε, σάν νά μᾶς πέρασε ὅλους ἠλεκτρικό ρεῦμα, ψιθυρίσαμε: Η ΠΑΝΑΓΙΑ!
Ἐκείνη ὅρμησε ἐμπρός σάν νά εἶχε φτερά ἀετοῦ. Ἐμεῖς ἀπό πίσω της. Συνεχῶς τήν αἰσθανόμασταν νά μᾶς μεταγγίζει ἀντρειοσύνη. Ὁλόκληρη ἑβδομάδα παλαίψαμε σκληρά, γιά νά καταλάβουμε τά ὀχυρά Ἰβᾶν-Μόροβας. Ὑπογραμμίζω πώς ἡ ἐπίθεσή μας πέτυχε τούς Ἰταλούς στήν ἀλλαγή τῶν μονάδων τους. Τά παλιά τμήματα εἶχαν τραβηχθεῖ πίσω καί τά καινούργια... κοιμόνταν!
Τό τί ἔπαθαν δέν περιγράφεται. Ἐκείνη ὁρμοῦσε πάντα μπροστά. Κι ὅταν πιά νικητές ροβολούσαμε πρός την ἀνυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε ἡ Ὑπέρμαχος ἔγινε ἀτμός, νέφος ἁπαλό καί χάθηκε».