Γέροντας π. Κλεόπας Ἡλίε
Τό ὄνομα καί ἡ προσωπικότης τοῦ ἀρχιμανδρίτου π. Κλεόπα Ἡλίε εἶναι σήμερα γνωστά ὄχι μόνο ἐντός της Χώρας ἀλλά καί ἔξω τῶν συνόρων αὐτῆς.
Ὁ π. Κλεόπας Ἡλίε γεννήθηκε τό ἔτος 1912 στήν κοινότητα Σουλίτσα τοῦ νομοῦ Μποντοσάνι ἀπό μία οἰκογένεια εὐσεβῶν χωρικῶν. Οἱ γονεῖς τοῦ ὀνομάζονταν Ἀλέξανδρος καί Ἄννα καί ἦταν τό ἔνατο ἀπό τά δέκα παιδιά τους. Ἡ θρησκευτική ἀγωγή ποῦ ἔλαβε ἀπό τήν παιδική του ἡλικία καθώς καί ἡ μεγάλη κλίση γιά τήν μοναχική ζωή, ἦταν τόσο δυνατά σ' αὐτόν ἀλλά καί σ' ὅλη τήν εὐλογημένη αὐτή οἰκογένεια, ὥστε πέντε ἀπό τά δέκα παιδιά τῶν, στά ὁποῖα προστέθηκε στά γεράματά της καί ἡ μητέρα τῶν, φόρεσαν τό μοναχικό Σχῆμα.
Ἡ πνευματική του διαμόρφωση ὠφείλετο ἀκόμη, κατά πρῶτο λόγο, στόν ἱερομόναχο μεγαλόσχημο π. Παΐσιο Ὀλάρου ἀπό τήν σκήτη Κοζάντσεα -Μποντοσάνι, Ὁ ὁποῖος ἦταν γιά πολύ καιρό ὁ Πνευματικός ὁλοκλήρου της οἰκογενείας του.
Ἐπί σειράν ἐτῶν ὁ νεαρός δόκιμος Κωνσταντῖνος Ἡλίε μέ δύο ἀκόμη μεγαλύτερους ἀδελφούς του -τόν Βασίλειο καί Γεώργιο ποίμαιναν τά πρόβατα στά διάφορα μέρη καί μαθήτευσαν κοντά στόν καλό πνευματικό πατέρα καί ὁδηγό, ὁ ὅποιος ἡσύχαζε τότε στά δάση τῆς Συχαστρίας.
Τήν ἄνοιξη τοῦ ἔτους 1929 αὐτοί οἱ τρεῖς ἀδελφοί ἐγκατέλειψαν τό πατρικό τῶν σπίτι καί εἰσῆλθαν στόν ἀγώνα τῆς μοναχικῆς ζωῆς στό μοναστήρι Συχαστρία ποῦ ἦταν ὑπό τήν ποιμαντική διακυβέρνηση τοῦ πρωτοσύγκελου Ἰωαννικίου Μορόϊ, ποῦ ἐθεωρεῖτο τήν περίοδο αὐτή ἕνας ἀπό τούς καλλίτερους καί ἁγιασμένους ἡγουμένους καί Πνευματικούς της Μολδαβίας. Μετά ἀπό ἑπτά χρόνια κανονικῆς δοκιμασίας ὁ νεαρός δόκιμος Κωνσταντῖνος Ἡλίε ἐκάρη μοναχός τό ἔτος 1936 μέ τό ὄνομα Κλεόπας Μοναχός καί συνέχισε ἀκόμη γιά ἕνα διάστημα τό ἴδιο ἀγαπητό του διακόνημα τοῦ τσοπάνου προβάτων, ὡς μαθητής ἑνός ἐνάρετου μονάχου, τοῦ π. Γαλακτίωνος Ἡλίε, τόν ὅποιον συχνά μνημόνευε.
Τό κελί του
Αὐτό τό ἐπί δέκα χρόνια περίπου εὐλογημένο διακόνημα κοντά στά πρόβατα καί μέσα στήν ὄμορφη φύση - στά βουνά καί στά δάση - ἦταν γιά τόν π. Κλεόπα μία πραγματική σχολή πνευματικῆς συγκροτήσεως καί προόδου στήν ταπείνωση, στήν ἡσυχία καί στήν προσευχή.
Ἐδῶ σ' αὐτό τό πανεπιστήμιο τῆς ὑπακοῆς καί τῆς σιωπῆς, διάβασε ὁ π. Κλεόπας ἑκατό περίπου θεολογικά βιβλία καί ἀλλά παρόμοια, ἀρχίζοντας μέ τά θεολογικά, ἠθικά, λειτουργικά, συναξάρια καί τελειώνοντας μέ τά πατερικά ἔργα τῶν μεγάλων ἁγίων της Ἐκκλησίας μας, τά ὅποια δανειζόταν ἀπό τήν βιβλιοθήκη τῆς μονῆς Νεάμτς καί τά μετέφερε μέ τόν ντορβά του στά βουνά, καθώς καί τό Ὡρολόγιο καί τό ψαλτήρι.
Τό πιό ἀγαπημένο βιβλίο τοῦ ἦταν πάντοτε ἡ Ἁγία Γραφή.
Ἐκτός ἀπ' αὐτήν ἀγάπησε τούς Βίους τῶν Ἁγίων, τό Γεροντικό, τήν Κλίμακα τοῦ ὁσίου Ἰωάννου, τά ἀσκητικά τῶν ἁγίων Ἐφραίμ καί Ἰσαάκ καί ἄλλα παρόμοια συγγράμματα μυστικῶν, ὅπως τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογειτοῦ, Γρηγορίου Παλαμᾶ, Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου καί ἄλλων.
Ἐπειδή ἦταν προικισμένος ἀπό τόν Θεό μέ μία ἰδιαίτερη εὐλάβεια καί πολύ ζῆλο γιά τά θεία, μέ ὀξύνοια καί κατανόηση τῶν θείων μυστηρίων καί μέ δυνατή μνήμη, σέ λίγα χρόνια, ὁ πατήρ Κλεόπας ἀνεδείχθη ἕνας αὐτοδίδακτος καί ἀπαράμιλλος μοναχός μεταξύ τῶν μοναχῶν τῶν ρουμανικῶν μοναστηριῶν.
Ἐκτός ἀπ' ὅλα αὐτά ἔλαβε ἀπό τόν Θεό καί τό χάρισμα τοῦ λόγου, μέ τήν ὡραία ἐκκλησιαστική διάλεκτο τῆς Μολδαβίας, μέ μία γεροντική προφορά μισοαρχαΐζουσα, καί μέ τό μέσον του κηρύγματος μετέδωσε τήν ἀλήθεια, ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, ἀπό ἐκλεκτά πατερικά κείμενα καί ἀπό ἠθικές ἱστορίες παντός εἴδους στόν λαό τοῦ Θεοῦ, τόν ὅποιον αἰχμαλώτιζε μέ τήν σπάνια ἱκανότητα τῆς πειθοῦς.
Τό ἔτος 1942 ὁ ἀρχιμ. π. Κλεόπας, ἄν καί ἦταν τότε ἁπλός μοναχός ἀνέλαβε προσωρινά τήν διακυβέρνηση τῆς μονῆς Συχαστρίας ἀντί τοῦ γέροντος πλέον ἡγουμένου π. Ἰωαννικίου Μορόϊ, ὅ ὅποιος βρισκόταν ἀσθενής στό κρεβάτι.
Τόν Ἰανουάριο τοῦ 1945 χειροτονήθηκε διάκονος καί Ἱερεύς καί ἐξελέγη ἡγούμενος τῆς αὐτῆς μονῆς, τήν ὁποία ποίμανε ἐπί τέσσερα χρόνια.
Σ' αὐτό τό σύντομο διάστημα συγκέντρωσε γύρω του μέχρι 80 μοναχούς καί δοκίμους ἀδελφούς, ἔκτισε στόν περίβολο τοῦ μοναστηρίου νέα κελιά, ἵδρυσε ἕνα χειμερινό παρεκκλήσιο, ἐπανέφερε τό μοναστήρι στήν πρώτη κοινοβιακή του κατάσταση, τό διοργάνωσε μέ τό παραδοσιακό τυπικό της ἡσυχαστικῆς μοναχικῆς ζωῆς, ἀνέδειξε σπουδαίους Πνευματικούς καί ἔκανε πολλές ἱεραποστολικές περιοδεῖες χάριν τῆς σωτηρίας τῶν πιστῶν.
Τό καλοκαίρι τοῦ ἔτους 1949 ὁ π. Κλεόπας μετώκησε στό μοναστήρι Σλάτινα μέ 30 ἐνάρετους μοναχούς, προκειμένου νά ἀνανέωση καί ἐκεῖ τήν πνευματική ζωή. Ἡ ἐπαφή του μέ τήν Μπουκοβίνα καί τούς εὐλαβεῖς χριστιανούς της πού κατοικοῦσαν στά βόρειά της Μολδαβίας τοῦ αὔξησαν τήν ποιμαντική πείρα καί τήν ἱεραποστολική δράση καί τοῦ ἔδωσαν τήν εὐκαιρία νά ἐργασθεῖ μέ περισσότερο ἐνθουσιασμό γιά τόν σκοπό τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ἰδιαίτερα τό κήρυγμα, ἡ προσωπική στόν καθένα συμβουλή, ἡ πνευματικότητα καί ἡ ἐλεημοσύνη τοῦ ἔκαναν τό ὄνομά του γνωστό σ' ὅλη τήν χώρα.
Λειτουργία
Ὅ πατήρ Κλεόπας μ' αὐτό τόν τρόπο ἔγινε ὁ πλέον φημισμένος καί ἄξιος ἐκτιμήσεως ἡγούμενος ἀνάμεσα στά μοναστήρια μας καί ἕνας Πνευματικός μέ ὑψίστη πνευματική αὐθεντία.
Χωρικοί καί διανοούμενοι, λαϊκοί καί μοναχοί, νέοι καί γέροντες, ὑγιεῖς καί ἀσθενεῖς, ἱεράρχες καί Ἱερεῖς εὑρίσκουν στόν ἀρχιμ. π. Κλεόπα ἕναν ἀληθινό πνευματικό πατέρα, ὑπόδειγμα ζωῆς γιά ὅλους, ἕτοιμο νά προσφέρει στό καθένα ὅτι μπορεῖ, νά συμβουλεύσει, νά ἀνάπαυση καί ὅλους νά τούς ὁδηγήση στόν Χριστό μέ μία καταπληκτική πειθώ καί κύρος.
Τό ἔτος 1953 παραιτήθηκε ἀπό τήν ἡγουμενεῖα.
Τό ἔτος 1956, ἀφοῦ βοήθησε στήν ἀναδιοργανώσει τοῦ μοναστηρίου Πούτνα καί τῶν σκητῶν Ραρέου καί Γκάϊ - Ἄραντ, ὅ π. Κλεόπας ἐπέστρεψε στήν Συχαστρία τήν πολυαγαπημένη τοῦ μετάνοια. Ἐδῶ συνέχισε τήν ἴδια πνευματική δραστηριότητα μέ τήν προσευχή, τήν ἐμβάθυνση στά συγγράμματα τῶν Ἁγίων Πατέρων, τήν καθοδήγηση καί πνευματική πρόοδο τῶν πολλῶν μαθητῶν του.
Ἡ τελευταία πνευματική του ἀνάβαση καί ἐμπειρία ἦταν ἡ ἀναχώρηση γιά μερικά χρόνια στήν ἡσυχαστική ἄσκηση, ἡ ὁποία συνέβαλε περισσότερο στήν ἐξοικείωση καί ἐσωτερική αἴσθηση τῆς πνευματικῆς ζωῆς διά τῆς προσευχῆς, τῶν Ἱερῶν στοχασμῶν καί τῆς συμμετοχῆς στά Θεῖα Μυστήρια.
Μέ τήν προτροπή τῶν μαθητῶν του καί τήν εὐλογία πολλῶν ἱεραρχῶν ὁ π. Κλεόπας ἀπό τό ἔτος 1965 ἄρχισε νά γράφει κηρύγματα, διδαχές καί ψυχωφελεῖς πνευματικούς λόγους τόσο γιά τούς λαϊκούς ὅσο καί γιά τούς μοναχούς.
Ὡς καλός γνώστης τῆς κοινωνικῆς ζωῆς τῆς χώρας μας, τῶν παρεκτροπῶν τοῦ κλήρου, τῆς ἐλλείψεως ἑνιαίας γραμμῆς σχετικά μέ τήν συχνή Θεία Κοινωνία, τῆς θρησκευτικῆς κινήσεως "Ὅ στρατός τοῦ Κυρίου" καί προπαντός του φανατικοῦ προσηλυτισμοῦ τῶν αἱρετικῶν στίς ἡμέρες μας ὁ πατήρ Κλεόπας ἄρχισε νά γράφει ἀπολογητικά ἔργα γιά νά ὑπερασπίσει τήν Ὀρθόδοξο πίστη καί νά καταπολέμηση τίς αἱρετικές διδασκαλίες καί τίς ξένες πρός τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία θρησκευτικές ἐπιδράσεις.
Τά σπουδαιότερα γραπτά του ἔργα μ' αὐτό τό περιεχόμενο εἶναι:
"Διάλογος περί ὁραμάτων καί ὀνείρων" (1962), ὁ ὁποῖος περιέχει ἑπτά συνομιλίες ποῦ ἀσχολοῦνται μέ τό πρόβλημα τῶν ὁραμάτων, τῶν ὀνείρων καί τῆς συχνῆς Θείας Κοινωνίας.
"Αἱρεσιολογία", ἕνα μνημειῶδες ἔργο, τό ὅποιο περιέχει 33 διάλογους ὅπου ἀναφέρονται ὅλες οἱ ἀντιδογματικές καί ἀντορθόδοξες διδασκαλίες τῶν αἱρετικῶν καί ἁπλοϊκῶν πιστῶν της χώρας μας. Τό ἔργο αὐτό ἐκτυπώθηκε τό ἔτος 1981 μέ τόν τίτλο "Περί τῆς 'Ὀρθοδόξου Πίστεως".
Ἄλλες ἐργασίες μέ ἠθικό - κατηχητικό χαρακτήρα ποῦ τελείωσαν ἤ πρόκειται νά τελειώσουν προσεχῶς, μνημονεύουμε:
"Τά κηρύγματα τῶν ἑορτῶν" (1976), τό ὅποιο περιέχει 36 κηρύγματα γιά τίς μεγαλύτερες ἑορτές καί πανηγύρεις τοῦ ἔτους. "Κηρύγματα γιά μοναχούς" ἕνα μνημειῶδες ἔργο ποῦ περιέχει 48 φιλοκαλικά κηρύγματα, προοριζόμενο γιά μοναχούς, τό ὅποιον βοηθᾶ στήν πρόοδο καί ψυχική κάθαρση τῶν ἐραστῶν τοῦ Χριστοῦ.
Κατόπιν "Κηρύγματα γιά ὅλες τίς Κυριακές καί ἑορτές τοῦ χρόνου", ἔργο ἐπίσης μνημειῶδες καί ὀγκῶδες, καί "Κηρύγματα γιά λαϊκούς" ποῦ τελειώνει προσεχῶς, καθώς καί μερικά ἄλλα.
Τό φθινόπωρο τοῦ ἔτους 1974 ὅ πατήρ Κλεόπας ἔκανε ἕνα προσκύνημα στόν Πανάγιο Τάφο τοῦ Κυρίου μαζί μέ μερικούς μαθητές του καί ἐπισκέφθηκε ὅλους τους Ἱερούς ἐκεῖ Τόπους καθώς καί τό Ὅρος Σινά. Μετά ἀπό τρία χρόνια, τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1977 ἔκανε δεύτερο προσκύνημα στό Ἅγιον Ὅρος, Θεσσαλονίκη, Ἀθήνα, Κόρινθο, Πελοπόννησο. Προσκύνησε τό σκήνωμα τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος στήν Κέρκυρα.
Κατόπιν προσκύνησε στήν Ἰταλία τά Λείψανα τοῦ Ἁγίου Νικολάου, τίς Κατακόμβες τῆς Ρώμης καί μερικά μοναστήρια τῆς Γιουγκοσλαβίας. Αὐτά τά δύο ταξίδια, ἡ προσκύνησις στούς σπουδαιότερους Ἱερούς Τόπους τοῦ Χριστιανισμοῦ, οἱ συζητήσεις μέ ἱεράρχες, ἡγουμένους, Πνευματικούς καί ἡσυχαστές προκάλεσαν μία πνευματική γνωριμία, μία βαθιά ἐντύπωση τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί ἕνα μεγάλο ἄνοιγμα ἀγάπης καί συμπαραστάσεως στούς ἀνθρώπους.
Γιά πολύ καιρό ἐπιθυμοῦσε ἡ πανοσιότης του νά ἀναχώρηση γιά πάντα στήν ἡσυχία τοῦ Ἁγίου Ὅρους. Ἐάν βέβαια γιά τήν πανοσιότητά του αὐτό ἦταν ἕνα κέρδος, γιά τήν Ὀρθόδοξη ὅμως Ρουμανική Ἐκκλησία, γιά τόν ρουμανικό μοναχισμό καί γιά ὅλους ἐμᾶς θά ἦταν μία ἀνεπανόρθωτη καί ἀνυπολόγιστη ζημιά. Ἀλλά τόν πόθο γιά τήν ἡσυχία τοῦ Ἄθωνος κατέβαλε ἡ ἀγάπη καί ὑπακοή στόν Πνευματικό του.
Ὅ πατήρ Κλεόπας παραιτήθηκε γιά πάντα ἀπό τήν ἐπιθυμία του νά ἐγκατασταθεῖ στό Ἅγιον Ὅρος καί δέχθηκε νά ὑπηρέτηση τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ στήν πατρίδα του, νά θυσιάσει τόν ἑαυτό του γιά τά πνευματικά του παιδιά, νά ὑπεράσπιση τήν ἀληθινή πίστη μέ τά ἔργα καί τόν λόγο, νά προσευχηθεῖ μέ τόν ἴδιον ζῆλο γιά τούς ἀνθρώπους, νά παρηγόρηση αὐτούς ποῦ κτυποῦν τήν πόρτα τοῦ κελιοῦ του καί νά εἶναι μία ἀναμμένη λαμπάδα γιά ὅλους μας.
Σήμερα ὅ πατήρ Κλεόπας εἰσῆλθε στήν προφητική ἡλικία τοῦ ψαλμωδοῦ Δαβίδ, δηλαδή στά 70 χρόνια.
Ἡ μορφή τοῦ εἶναι φωτεινή, τό πρόσωπο τοῦ λευκό, ἀδύνατο ἀπό τήν νηστεία καί οἱ κόποι τοῦ φέρνουν τόν νοῦ μας στήν μεγάλη στιγμή της πρός τόν Χριστό ἀναχωρήσεως, γιά τήν ὁποία ἡ πανοσιότης τοῦ μᾶς μιλάει συχνά. Γι' αὐτό ἀκριβῶς οἱ μαθητές του, οἱ πιστοί ἀπό παντοῦ καί ἀκόμη ἀρκετοί ξένοι ἔξω ἀπό τά σύνορά μας, ἔρχονται νά τόν δοῦν, νά τοῦ ζητήσουν ὠφέλιμες συμβουλές καί νά πάρουν τήν εὐλογία του.
Ὅμως τόν πατέρα Κλεόπα δύσκολα μπορεῖ νά τόν εὕρει κανείς.
Ἀκόμη πιό δύσκολα ὁ ἴδιος ἀνοίγει τήν πόρτα τοῦ κελιοῦ του. Καί τοῦτο διότι θεωρεῖ ὅτι, πρίν νά ἄνοιξη τήν πόρτα στούς ἀνθρώπους, πρέπει νά ἄνοιξη πρῶτα τήν καρδιά του σέ προσευχή πρός τόν Χριστό.
Γι' αὐτό ὁ ἴδιος διαιρεῖ τόν χρόνο του σέ τρία μέρη.
Τό πρῶτο καί μεγαλύτερο μέρος τό ἀφιερώνει στήν προσευχή καί τήν ἀναπαύσει καί καλύπτει τό διάστημα τῆς νύκτας.
Τό δεύτερο μέρος στήν συγγραφή, τήν ἡσυχία καί τήν ἀνάγνωση τῶν πατερικῶν βιβλίων, τό ὅποιον διέρχεται μόνος του στό ἡσυχαστικό κελί του στό βουνό.
Ἐνῶ τό τρίτο μέρος τό προσφέρει στούς πιστούς, στούς μαθητές καί σ' ὅλους ὅσοι ἔρχονται εἴτε ἀπό κοντά, εἴτε ἀπό μακριά.
Καί αὐτό γίνεται κατά τό βραδάκι, ὅταν κατεβαίνει στό μοναστήρι, ἀκούει καί δέχεται τόν καθένα, δίνει συμβουλές, πιάνει κουβέντα στά χορτάρια, ἐξομολογεῖ, ἅπαντα στίς ἐρωτήσεις τῶν, παρηγορεῖ, δίνει ἐλεημοσύνες καί βοηθᾶ ὅλους τό κατά δύναμη.
Ὅταν ἀναχωρήσουν ὅλοι, ὁ πατήρ Κλεόπας πηγαίνει γιά φαγητό στό κελί τοῦ μαθητοῦ τοῦ ἱερομόναχου Βαρσανουφίου.
Κατόπιν, πάλι τραβάει τήν κουρτίνα, κλειδώνει τήν πόρτα τοῦ κελιοῦ του, ἀνάβει τό καντήλι καί ἀρχίζει τήν νυκτερινή προσευχή του.
Τήν ἐπιθυμία πραγματοποιήσεως πνευματικῶν συνομιλιῶν μέ τόν π. Κλεόπα τήν εἶχα στήν ψυχή ἀπό πολλά χρόνια. Στήν ἀρχή σκέφθηκα μόνο τίς ἰδικές μου πνευματικές ἀνάγκες, ἐπειδή τόν γνώριζα ὡς ἔμπειρο καθοδηγῶ τῶν μοναχῶν. Ἄλλα βλέποντας ὅτι τίς ζητοῦσαν καί πολλοί χριστιανοί, ὡς προερχόμενες ἀπό εἰδικό Πνευματικό ὁδηγό γιά λαϊκούς καί μοναχούς, θεώρησα σκόπιμο νά συγκεντρώσω ἀπό τόν π. Κλεόπα τίς συμβουλές καί τίς διδαχές του ποῦ οἰκοδομοῦν τίς ψυχές ὅλων μας.
Καί τώρα, εἶναι περισσότερα ἀπό 15 χρόνια ποῦ πηγαίνω στό κελί τοῦ πατρός Κλεόπα μέ τό τετράδιο καί τό μολύβι στό χέρι καί τοῦ θέτω ἐρωτήσεις, παίρνω ἀπαντήσεις ἤ ἀκούω συμβουλές του ποῦ ἔδωσε σέ ἄλλους, λαϊκούς ἤ μοναχούς, τίς ὁποῖες σημειώνω μέ σπουδή καί ὅσο πιό πιστά εἶναι δυνατόν, γιά νά μή σφάλω σέ τίποτε, οὔτε στό περιεχόμενο, οὔτε στό ὕφος τῶν λόγων του, ποῦ εἶναι τόσο γλυκά καί πειστικά.
Ἄλλοτε συγκέντρωνα περισσότερες, ἄλλοτε λιγότερες, ἀλλά οὐδέποτε ἐπέστρεψα ἀδειανός.
Αὐτό ποῦ ἔχει πράγματι μοναδικό ὁ π. Κλεόπας εἶναι ἡ αὐθεντία καί ἡ ἀκρίβεια μέ τήν ὁποία δίνει στόν καθένα ὁποιαδήποτε ἀπάντηση, χωρίς κανένα δισταγμό καί ἀμφιβολία, ἀναλαμβάνοντας ὁλόκληρη τήν εὐθύνη αὐτῶν ποῦ λέγει. Ἐπί πλέον ἔχει ὡς στήριγμα τίς σπουδαιότερες ἀπό τίς διδασκαλίες τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῆς Ἁγίας Γραφῆς γιά τήν κάθε περίπτωση καί τό θέμα γιά τό ὅποιο μιλάει.
Καί ἐπί πλέον, ἔχει τό ἰδικό τοῦ προσωπικό διηγηματικό ὕφος, ποῦ εἶναι χαρακτηριστικό στούς Μολδαβούς, μέ πολύ ποικίλες ἰδέες, μέ ἁγιασμένη καί σοβαρή ὄψη καί γνωρίζει πολλές Ἱστορίες μέ τίς ὅποιες ἐνισχύει τίς συζητήσεις του.
Κοίμηση
Μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ συντάξαμε μέχρι τώρα δέκα πνευματικές συνομιλίες μέ τόν π. Κλεόπα καί μέ τά πλέον ἐνδιαφέροντα θέματα, τά ὅποια ἀπασχολοῦν τόσο τούς μοναχούς ὅσο καί τούς λαϊκούς.
Αὐτές τίς συνομιλίες συνέγραψα μέ ὅλη τήν δυνατή προσοχή καί φροντίδα καί ἀκολουθοῦν στίς ἑπόμενες σελίδες. Ἐλπίζω ὅτι θά ἀποτελέσουν μία πραγματική ψυχική ὠφέλεια γιά ὅλους μας.
Χωρίς ἀμφιβολία δέν ἐξαντλήθηκαν ὅλες οἱ ἐρωτήσεις, γι' αὐτό δέν εἶναι δυνατόν νά ἱκανοποιήσω τήν κάθε ἀπορία τοῦ καθενός. Ἄλλα, ὁπωσδήποτε, πιστεύω ὅτι ἐδόθησαν οἱ περισσότερες ἀπαντήσεις στίς κυριότερες ἐρωτήσεις, οἱ ὅποιες ἐνημερώνουν καί ζυμώνουν τήν ἀνθρώπινη ψυχή.
Ἀφοῦ ζητήσω συγχώρηση γιά τίς ἐλλείψεις, δέχομαι ὁποιεσδήποτε γνῶμες καί προτάσεις ἐπί τοῦ περιεχομένου τῶν συνομιλιῶν ἀπό τούς ἀναγνῶστες μου.
Γιά ὅτι ἔγινε μέχρι τώρα, ἄς εἶναι τό Ὄνομα τοῦ Κυρίου μᾶς εὐλογημένο.
Ἅγιον Πάσχα 1983 Ἱερομόναχος Ἰωαννίκιος Μπάλαν
Ἀπό τό https://www.pigizois.net/vivlia/erotapantiseis/kleopa_ilie.htm