Γέροντας Ἰωσὴφ ὁ Βατοπαιδινὸς
Ὁ βίος
Γεννήθηκε στὴν Δρούσια, ἕνα μικρὸ χωριὸ τῆς ἐπαρχίας Πάφου τῆς νήσου τῶν Ἁγίων, τὴν 1η Ἰουλίου 1921. Ἡ μητέρα τοῦ Εὐγενία γέννησε ὅταν ἦταν ἑφτὰ μηνῶν τὸ μικρὸ παιδί της στὸ μοναστήρι τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων της Γιόλου, τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων. Ἡ μητέρα τοῦ νόμισε ὅτι τὸ παιδὶ ἦταν νεκρό, καὶ ὅμως ἔζησε. Τὸ βρέφος ἔλαβε κατὰ τὴν βάπτιση τὸ ...ὄνομα Σωκράτης.
Ὁ μικρὸς Σωκράτης μεγάλωσε κοντὰ στοὺς ἀγρότες γονεῖς τοῦ ζώντας ἀπὸ μικρὸς τὴν σκληρὴ ζωή. Μόλις κατόρθωσε νὰ τελειώσει τὴν τετάρτη τάξη τοῦ Δημοτικοῦ, γιατί ἦταν ἀπαραίτητος στὶς ἀγροτικὲς ἐργασίες. Μέχρι τὰ δεκαπέντε του χρόνια παρέμενε στὸ χωριό του.
Τὸ 1936 μετὰ ἀπὸ θεϊκὴ κλήση προσῆλθε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Σταυροβουνίου μὲ τὶς εὐχὲς τῶν γονέων του. Ἐκεῖ ἐκάρη ρασοφόρος μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα Σωφρόνιος. Παρέμεινε 10 χρόνια στὴν Μονὴ καὶ μὲ τὴν παρότρυνση καὶ εὐλογία τοῦ Γέροντος Κυπριανοῦ, πνευματικοῦ της Μονῆς, ἐγκαταβίωσε στὸ Ἅγιον Ὅρος μετὰ ἀπὸ μία σύντομη ἐπίσκεψη στοὺς Ἁγίους Τόπους.
Ἀρχὲς τοῦ 1947 βρίσκεται στὴν Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης σὲ κάποιους συμπατριῶτες του ποὺ μόναζαν ἐκεῖ, ἐνῶ τὸ καλοκαίρι τοῦ ἴδιου ἔτους γνωρίζεται μὲ τὸν μακάριο Γέροντα Ἰωσὴφ τὸν Ἡσυχαστή. Ὁ μοναχὸς Σωφρόνιος κατάλαβε τὴν πνευματικότητα καὶ τὴν ἁγιότητα τοῦ Γέροντος Ἰωσὴφ τοῦ Ἠσυχαστοῦ καὶ τὸν παρακάλεσε νὰ γίνει ὑποτακτικός του. Ὁ μακάριος Γέροντας στὴν ἀρχὴ ἀρνήθηκε, ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ «πληροφορία» ποὺ ἔλαβε, τὸν δέχθηκε στὴν συνοδεία του.
Ἐκεῖ στὴν καλύβη τοῦ Τιμίου Προδρόμου τῆς Μικρῆς Ἁγίας Ἄννης ἐκάρη μεγαλόσχημος λαμβάνοντας τὸ ὄνομα Ἰωσὴφ τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου (11/24 Ἀπριλίου) τοῦ 1948. Τὸ 1951 ἡ συνοδεία μεταφέρθηκε στὰ ἡσυχαστικὰ κελλιὰ τῆς Νέας Σκήτης κοντὰ στὸν Πύργο. Ὁ μακάριος Γέροντας Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστὴς κοιμήθηκε ὀσιακῶς τὴν ἡμέρα τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τὸ 1959. Ὁ ἀείμνηστος Γέροντας Ἰωσὴφ ἱκανοποίησε τὸν βαθύτατο πόθο τῆς ψυχῆς τοῦ κοντὰ στὸν μεγάλο Γέροντα Ἰωσὴφ τὸν Ἡσυχαστὴ.
Ὁ Γέροντας Ἰωσὴφ συνασκήθηκε μὲ τὸν π. Θεοφύλακτο στὸ κελλὶ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων της Νέας Σκήτης ἀπὸ τὸ 1951 ὡς τὸ 1959. Κατόπιν μεταφέρθηκε στὸ ἐρημικὸ τμῆμα τῆς Νέας Σκήτης ὅπου οἰκοδόμησε μὲ τὰ χέρια τοῦ μία ξηροκαλύβα ὅπου ἀσκήθηκε ἄλλα ὀκτὼ χρόνια καὶ τὸ 1967 μετοίκισε στὴν κοντικὴ καλύβη τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, ἀπὸ τὴν ὁποία εἶχε ἀναχωρήσει ὁ παραδελφὸς τοῦ Γέροντας Ἐφραὶμ (μετέπειτα ἡγούμενος Ι. Μ. Φιλοθέου) μὲ τὴν συνοδεία του γιὰ νὰ μείνουν στὸ κελλὶ τοῦ Ἁγίου Ἀρτεμίου στὴν Προβάτα.
Μετὰ ἀπὸ πρόσκληση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη κυροῦ Δημητρίου καὶ προτροπὴ τῶν πατέρων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κουτλουμουσίου ὁ Γέροντας Ἰωσὴφ ἔφυγε ἀπὸ τὴν Νέα Σκήτη τὸν Μάϊο τοῦ 1975 καὶ ἀνέλαβε τὴν πνευματικὴ πατρότητα τῆς Μονῆς, στὴν ὁποία παρέμεινε μέχρι τὸ 1977.
Στὴν συνέχεια μετέβη στὴν Κύπρο μετὰ ἀπὸ συμβουλὴ τοῦ μακαρίου Γέροντος Παϊσίου καὶ ἐγκαταβίωσε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Τιμίου Σταυροῦ Μίνθης. Τὴν 25η Μαρτίου τοῦ 1978 ἐνεθρονίσθη ἡγούμενος. Ἐδῶ συγκαταριθμήθηκαν στὴν συνοδεία τοῦ ὁ νῦν μητροπολίτης Λεμεσοὺ κ. Ἀθανάσιος καὶ ὁ Καθηγούμενος τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου Γέροντας Ἐφραὶμ.
Στὶς 26 Ὀκτωβρίου τοῦ 1981 ἐπιστρέφει στὸ Ἅγιον Ὅρος μαζὶ μὲ τὴν συνοδεία του καὶ παραμένει στὸ Σιμωνοπετρίτικο κελλὶ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου στὴν Καψάλα μέχρι τὶς 23 Ἀπριλίου 1982, ποὺ μεταβαίνει καὶ πάλι στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κουτλουμουσίου. Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1983 ἐγκαταβιώνει ξανὰ στὴν καλύβη τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου στὴν Νέα Σκήτη. Ἐκεῖ αὐξάνεται ἡ συνοδεία του καὶ στὶς 23 Ἀπριλίου τοῦ 1987 κατόπιν προσκλήσεως τῶν Γερόντων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπαιδίου ἔρχεται στὴν Μονὴ μὲ ἕνα μέρος τῆς συνοδείας του. Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1989 τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἀποφάσισε νὰ μεταβεῖ ὅλη ἡ συνοδεία στὴν Μονὴ γιὰ νὰ παραλάβει τὴν διοίκησή της. Στὶς 16/29 Ἀπριλίου τοῦ 1990 γίνεται ἡ κοινοβιοποίηση τῆς Μονῆς καὶ ἡ ἐκλογὴ καὶ ἐνθρόνιση τοῦ πρώτου ἡγουμένου τοῦ Κοινοβίου, ἀρχιμανδρίτου Ἐφραίμ. Ὁ Γέροντας Ἰωσὴφ ἦταν καὶ παρέμεινε ὁ πνευματικὸς πατέρας τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου μέχρι καὶ τὴν κοίμησή του, ποὺ συνέβη τὴν 1 Ἰουλίου 2009.
Ὁ Γέροντας Ἰωσὴφ συνέχισε τὴν πνευματικὴ ἐργασία ποὺ παρέλαβε ἀπὸ τὸν Γέροντά του, ἔζησε μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς του ὡς ἡσυχαστής. Ἐπεδίωκε τὴν ἀφάνεια. Δὲν ζήτησε ἀνθρωπίνους ἐπαίνους καὶ δόξες. Δεχόταν μὲ ταπείνωση, ἀνεξικακία καὶ χωρὶς γογγυσμὸ τὴν περιφρόνηση, τὴν καταφρόνηση, τὴν ἐξουθένωση, τὶς κατηγορίες, τὶς συκοφαντίες. Εἶχε «σπλάχνα οἰκτιρμῶν» καὶ ἡ καρδιὰ τοῦ χωροῦσε καὶ σὺγ-χωροῦσε ὅλους, διότι εἶχε χωρέσει μέσα τοῦ τὸν Χριστό.
Στὰ δεκαέξι βιβλία του, ποὺ μᾶς ἄφησε ὡς πνευματικὴ κληρονομιά, καταγράφει καὶ ἑρμηνεύει θέματα «πράξεως καὶ θεωρίας». Προσπαθεῖ νὰ ὁδηγήσει μοναχοὺς καὶ λαϊκοὺς πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ἐμπνέει στὸν «καλὸν ἀγώνα». Ἰδιαίτερα τόνιζε τὸ ἄπειρο πέλαγος τῆς φιλανθρωπίας καὶ φιλευσπλαγχνίας τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος δέχεται τὸν μετανοοῦντα καὶ ἐπιστρέφοντα ἁμαρτωλό. Φανερώνει τοὺς κινδύνους τῆς πλάνης του βασικοῦ καὶ αἰωνίου ἐχθροῦ του ἀνθρώπου, τοῦ διαβόλου, ἰδιαίτερα δὲ κτυπᾶ τὴν ἀποθάρρυνση ποὺ στὶς ἡμέρες μᾶς χρησιμοποιεῖται ἀπὸ αὐτόν. Μιλοῦσε δὲ μὲ πόθο γιὰ τὶς ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν υἱοθεσία καὶ τὸν θεανθρωπισμὸ ποὺ ἀρχίζουν οἱ «βεβαιόπιστοι» νὰ γεύονται μὲν ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωή, ἀλλὰ τὸ πλήρωμά τους θὰ τοὺς δοθεῖ στὰ ἔσχατα.
Αὐτὰ τὰ ἐπουράνια ἀγαθά, τὰ ὁποία ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἠτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτὸν» (Ἃ΄ Κόρ. 2,9) ἀπολαμβάνει τώρα ὁ μακάριος Γέροντας.
Ἀπὸ τὸ https://el-gr.facebook.com/geroniosif?v=info
Δεῖτε βίντεο γιά τόν γέροντα Ἰωσήφ ΕΔΩ