Φιλοδοξίες (μνήμη Ἁγ. Δημητρίου)
Ἡ γιορτή τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρα Δημητρίου στίς 26 τοῦ Ὀκτώβρη φέρνει στή μνήμη μᾶς ὅλα τά γεγονότα τά σχετικά μέ τή ζωή καί τό μαρτύριο αὐτοῦ του μεγάλου Ἁγίου της πατρίδας μας καί τῆς Ὀρθοδοξίας. Πῶς ἦταν νέος καί δυναμικός, ἀξιωματικός του Ρωμαϊκοῦ στρατοῦ, πώς μάζευε ὅλους τους συνομηλίκους του στήν περίφημη «Καταφυγή», ὅπου χωρίς φόβο τούς μιλοῦσε γιά τό Χριστιανισμό καί τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς, πώς τόν συνέλαβαν καί τόν φυλάκισαν, ἀλλά καί μέσα ἀπό τά σίδερα τοῦ κελιοῦ τῆς φυλακῆς δέν σταμάτησε νά διδάσκει τούς φίλους του πού ἔρχονταν νά τόν ἐπισκεφτοῦν, πώς ἐνθάρρυνε τόν μικρόσωμο φίλο του Νέστορα νά μονομαχήσει καί νά νικήσει τόν γίγαντα Λυαῖο καί τελικά μέ μαρτυρικό θάνατο, κάτω ἀπό τά χτυπήματα τῶν ἀκοντίων τῶν στρατιωτῶν παρέδωσε τήν Ἁγία ψυχή του στά χέρια τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας.
Ἄν μελετήσει κανείς τούς διαλόγους, τίς προτάσεις καί τίς ἐνέργειες πού ἔκανε ὁ ἡγεμόνας πρός τόν νεαρό Δημήτριο, θά παρατηρήσει πώς στόχευαν νά κεντρίσουν καί νά διεγείρουν αὐτό πού μέ μία λέξη ὁ κόσμος ὀνομάζει φιλοδοξία: δηλαδή τήν ὑψηλή θέση στήν ἱεραρχία τοῦ στρατοῦ, τίς προοπτικές μίας λαμπρῆς καριέρας, μίας καθολικῆς ἀναγνώρισης τοῦ προσώπου του, μίας ὑπερύψωσης τοῦ Ἐγώ του, ἀρκεῖ νά ἄφηνε κατά μέρος ὅλες αὐτές τίς «ἀνοησίες» γιά τόν σταυρωμένο Θεό του, ἐκεῖνο τόν φτωχό Ναζωραῖο καί τήν ἀνύπαρκτη «Βασιλεία» του, πράγματα πού ἀποτελοῦσαν ὕβρη καί ἀπειλῆ κατά τοῦ προσώπου τοῦ Καίσαρα καί τῆς Αὐτοκρατορίας.
Καί ἀποροῦσε ὁ Ρωμαῖος στρατηγός, πῶς μπορεῖ ἕνα τόσο νέο κι ἔξυπνο παλικάρι, νά ἐμμένει σέ τέτοιες ἰδέες, νά ἀρνεῖται δόξα καί ἐξουσία κοσμική, νά προτιμᾶ τήν ἀτίμωση στά μάτια τῆς κοινωνίας, τήν ὑγρή καί σκοτεινή φυλακή, καί νά μήν ἀρνεῖται μία τέτοια «ἰδεολογία»! Μά, μπορεῖ κανείς νά μήν ἔχει φιλοδοξίες; αὐτή ἦταν ἡ μεγάλη του ἀπορία!
Ὄχι! Δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος πού νά μήν ἔχει φιλοδοξίες! Καί βέβαια ὁ Δημήτριος ἦταν φιλόδοξος, ὄχι
ὅμως ὅπως θά περίμεναν ὅσοι κατέχονται ἀπό τό κοσμικό φρόνημα, τό ἀποστασιοποιημένο ἀπό τόν Θεό.Διότι ἡ Φιλοδοξία εἶναι μία κίνηση τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, πού τοῦ τήν κληροδότησε ὁ Πλάστης καί Δημιουργός του! Ἡ Φίλο-δοξία εἶναι ἐκείνη ἡ ἐπιθυμία, ἡ ἀνάγκη ἄν θέλετε τῆς ψυχῆς καί ἡ τάση της νά βρίσκεται δίπλα καί μέσα στήν Δόξα: τήν Δόξα τοῦ Θεοῦ, τό φῶς τοῦ προσώπου Του, τήν ἀγάπη πού ἐκπέμπει ἀέναα, τήν ἴδια Τοῦ τήν ὑπόσταση. Ἡ Φιλοδοξία πού ἔβαλε ὁ Θεός μέσα στόν ἄνθρωπο στοχεύει στήν ἀληθινή δόξα, τήν αἰώνια καί ἀκατάλυτη, ὄχι τήν πρόσκαιρη καί κοσμική. Εἶναι ἡ ἐπιθυμία τῆς ψυχῆς νά βιώνει διαρκῶς τήν ἀγαπητική κοινωνία τοῦ Θεοῦ, νά βρίσκεται μέσα στό οἰκοσύστημά της, νά εἶναι συνδεδεμένη μέ τόν Αἴτιό της καί νά ἀντλεῖ τήν Ζωή μέσα ἀπό αὐτή τήν σύνδεση!
Ἡ κοσμική φιλοδοξία, δέν εἶναι κάποιο ἄλλο εἶδος, ἀλλά ἀποτελεῖ τήν ἐφθαρμένη, τήν ἀλλοιωμένη ὄψη τῆς Φιλοδοξίας πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός, ὅπως τήν ἔχει καταντήσει ἡ ἁμαρτωλή φύση μας. Ἔχει ὑποστεῖ καί αὐτή τήν παραποίηση πού δέχτηκαν καί ὅλες οἱ ἄλλες ἀρετές, ὅπως ἡ ἀγάπη πού ἔγινε ἰδιοτελής, ἡ φιλία πού κατάντησε ψεύτικη, ἡ πραότητα πού μεταβλήθηκε σέ ἐπιθετικότητα, ἡ πίστη πού ἔγινε ἐθιμοτυπία... εἶναι λοιπόν ἀποτέλεσμα τῆς ὑποβάθμισης τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου ἡ φιλοδοξία τοῦ πλέον νά στρέφεται στήν κοσμική δόξα, στήν ἐφήμερη ἀναγνώριση, στήν πάση θυσία ὑπεροχή, ἀκόμα καί τήν ἀθέμιτη.
Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ὅμως, ὡς Χριστιανός καί ἄρα οὐρανοπολίτης, δέν ἔδωσε σημασία στήν κοσμική, ἐπίγεια, φθαρτή κι ἐφήμερη δόξα, δέν δελεάστηκε ἀπό τίς ἀνόητες προτάσεις καί προσφορές τοῦ ἡγεμόνα, ἀλλά προσβλέπονας στήν ἀληθινή κι αἰώνια Δόξα, ὡς γνήσιος Φιλόδοξος ὡς τά ἄκρα, ἀπέρριψε κάθε τί τό πρόσκαιρο καί κάλπικο, κάθε τί πού θά τόν ἀπομάκρυνε ἀπό τήν φιλόδοξη ἀναζήτησή του, ἀπό τήν ἕνωση καί τήν κοινωνία μέ τόν Κύριο Ἰησοῦ!!
Καί μέ τόν τρόπο αὐτό κέρδισε καί τήν κοσμική δόξα! Γιατί, ποιός θυμᾶται πλέον, ὕστερα ἀπό τόσους αἰῶνες, κάποιον ἀπό τούς σύγχρονούς του, κάποιον ἀπό τούς συστρατιῶτες του ἤ τούς διοικητές του; κάποιον ἔστω καλλιτέχνη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, γλύπτη, ποιητή, φιλόσοφο; ποιός τιμᾶται καί προσκυνεῖται καί δοξάζεται τόσο πολύ μέχρι καί σήμερα, πέρα ἀπό τόν Ἅγιο Δημήτριο καί τούς ὑπόλοιπους Μάρτυρες; κανένας!
Ἡ πρόταση τῆς πίστεώς μας εἶναι νά γίνουμε Φιλόδοξοι! Νά ἀποκτήσουμε τήν ἀληθινή, τήν κατά Θεόν Φιλοδοξία, αὐτή πού θά μᾶς ὁδηγήσει κοντά στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά ἀτενίζουμε αἰώνια τήν ἀνέσπερη Δόξα τοῦ προσώπου Του! Κι ἄν ποτέ βρεθοῦμε σέ δίλημμα, ἄς ἔχουμε πυξίδα μας τά λόγια του Ἀποστόλου Παύλου: «Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῶ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις...».
(Δημοσιεύτηκε στό περιοδικό "Ψηφίδες" τῆς Ι. Μ. Δημητριάδος, τεῦχος Ὀκτωβρίου 1999)
Πηγή: Ἁπλά καί Ὀρθόδοξα