Φιλανθρωπία μὲ ἀξιοπρέπεια
Μία κυρία τὸν ρώτησε: «Πόσο πωλεῖτε τὰ αὐγά;»
Ὁ φτωχὸς πωλητὴς ἀπάντησε, «$ 2.25 ἕνα αὐγό, κυρία».
Τοῦ εἶπε: «Θὰ πάρω 6 αὐγὰ γιὰ $ 1,25 ἢ θὰ φύγω».
Ὁ φτωχὸς πωλητὴς ἀπάντησε: «Ἐλᾶτε νὰ τὰ πάρετε μὲ τὴν τιμὴ ποὺ θέλετε. Ἴσως αὐτὸ νὰ εἶναι μία καλὴ ἀρχὴ γιατί δὲν ἔχω πουλήσει οὔτε ἕνα αὐγὸ σήμερα ».
Πῆρε τὰ αὐγὰ καὶ ἔφυγε μὲ τὴν αἴσθηση ὅτι κέρδισε. Πῆρε στὸ φανταχτερό της αὐτοκίνητο καὶ πῆγε σὲ ἕνα ἑστιατόριο μὲ τὴ φίλη της. Ἐκεῖ, παρήγγειλαν ὅ, τί τοὺς ἄρεσε. Ἔφαγαν λίγο καὶ ἄφησαν πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ παρήγγειλαν. Στὴ συνέχεια πῆγε νὰ πληρώσει τὸ λογαριασμό. Ὁ λογαριασμὸς ἦταν $ 45.00 Ἔδωσε $ 50.00 καὶ ζήτησε ἀπὸ τὸν ἰδιοκτήτη τοῦ ἑστιατορίου νὰ κρατήσει τὰ ρέστα.
Αὐτὸ τὸ περιστατικὸ ἴσως φαινόταν ἀρκετὰ φυσιολογικὸ γιὰ τὸν ἰδιοκτήτη, ἀλλὰ πολὺ ἐπώδυνο γιὰ τὸν φτωχὸ πωλητὴ αὐγῶν.
Τὸ θέμα εἶναι, γιατί δείχνουμε πάντα ὅτι ἔχουμε τὴν ἐξουσία ὅταν ἀγοράζουμε ἀπὸ τοὺς ἄπορους; Καὶ γιατί γινόμαστε γενναιόδωροι σὲ ὅσους δὲν χρειάζονται καν τὴ γενναιοδωρία μας;
Κάποτε διάβασα κάπου:
«Ὁ πατέρας μου ἀγόραζε ἁπλὰ ἀγαθὰ ἀπὸ φτωχοὺς σὲ ὑψηλὲς τιμές, παρόλο ποὺ δὲν τὰ χρειαζόταν. Μερικὲς φορὲς τὰ πλήρωνε καὶ πιὸ ἀκριβά. Ἀνησυχοῦσα γιὰ αὐτὴν τὴν πράξη καὶ τὸν ρώτησα γιατί τὸ κάνει; Τότε ὁ πατέρας μου ἀπάντησε: "Εἶναι φιλανθρωπία τυλιγμένη μὲ ἀξιοπρέπεια, παιδί μου".