Εἰσαγωγὴ
Ὁ ἄνθρωπος καὶ ἰδιαίτερα ὁ χριστιανός, δὲν θὰ πρέπει νὰ ξεχνᾶ τὸν προορισμό του, ποῦ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴν ἕνωσή του μὲ τὸ Χριστὸ καὶ τὴν αἰώνια ζωή, τὴν ὄντως ζωή. Ὁ ἄνθρωπος στὴν ἐπίγεια ζωή του θὰ πρέπει νὰ πορεύεται ἀτενίζοντας τὸν οὐρανό, ἐνθυμούμενος τὸν προορισμὸ αὐτό, ποῦ εἶναι τὸ ποθούμενο τοῦ κάθε χριστιανοῦ. Ὁ δρόμος ποῦ ὁδηγεῖ στὸ Χριστό, ἀρχίζει ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἐδῶ στὴ γῆ, ἀλλὰ δὲ σταματᾶ ἐδῶ. Τὸ τέλος τῆς διαδρομῆς αὐτοῦ του δρόμου καὶ συνεπῶς ὁ τελικὸς προορισμός, εἶναι ἡ μετὰ θάνατον ζωή… Ὁ δρόμος αὐτὸς δὲν εἶναι εὔκολος. Μᾶς βεβαιώνει ὁ Χριστὸς γιὰ αὐτό[1]… Τὸ ζητούμενο ὅμως δὲν εἶναι ὁ δρόμος, ἀλλὰ ὁ προορισμός….
Ὁ δρόμος ὅπως προείπαμε, εἶναι δύσκολος. Ἡ δυσκολία του ἔγκειται κυρίως στὸν πόλεμο ποῦ ἀσκεῖ στὸν ἄνθρωπο ὁ διάβολος, ποῦ το έργο του, ὅπως μαρτυρᾶ καὶ τὸ ὄνομά του, εἶναι νὰ παρασύρει τὸν ἄνθρωπο στὴν ἀπώλεια[2], στὴν κόλαση, ποῦ ἔχει ἑτοιμαστεῖ γιὰ αὐτὸν καὶ τοὺς ἀγγέλους του[3]. Ὁ πόλεμος τοῦ διαβόλου ἀσκεῖται ἔναντί του ἀνθρώπου, διὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν παθῶν, ποῦ μεγαλώνουν τὸ χάσμα μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου.
Σὲ αὐτὴ τὴν ἄνιση μάχη, μεταξὺ ἀνθρώπου καὶ διαβόλου, ὁ Θεὸς «ἐξόπλισε» τὸν ἄνθρωπο μὲ ἕνα ἰσχυρὸ ὅπλο: Τὸ Ἅγιο καὶ Ἱερὸ Εὐαγγέλιό Του. Μπορεῖ νὰ παρομοιαστεῖ μὲ τὴν πυξίδα ποῦ χρησιμοποιεῖ ἕνας ταξιδιώτης ὁ ὀποιός ἀναζητᾶ νὰ φτάσει μὲ ἀσφάλεια καὶ σιγουριὰ στὸν προορισμό του, ἀποφεύγοντας τὶς κακοτοπιὲς καὶ τοὺς κινδύνους τοῦ ταξιδιοῦ…. Ἕνα ταξίδι ἄλλωστε δὲν εἶναι καὶ ἡ πορεία τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὴν ἕνωσή του μὲ τὸ Χριστό;
Ὅλα τὰ παραπάνω ἐπιβεβαιώνονται στὴν πράξη, στὰ πρόσωπα τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Οἱ Ἅγιοί μας ἦταν ἄνθρωποι, μὲ πάθη, μὲ πτώσεις, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν σὲ διαφορετικὲς χρονικὲς περιόδους τῆς ἱστορίας, ἀλλὰ πάντα ὅταν κλήθηκαν, ὁ καθένας μὲ διαφορετικὸ τρόπο, νὰ δώσουν μαρτυρία – ὁμολογία τῆς πίστης τους στὸ Χριστό, τὴν ἔδωσαν, ὁ καθένας μὲ τὸν τρόπο ποῦ τὸν κάλεσε ὁ Χριστός… Οἱ βίοι τῶν Ἁγίων μας πρέπει νὰ ἀποτελέσουν ἐκεῖνα τὰ φωτεινὰ μονοπάτια ποῦ γνωρίζουμε ὅτι ὁδηγοῦν στὸ Χριστό… πρέπει νὰ τοὺς ἐνθυμούμαστε ὅταν δίνουμε τὸν δικό μας πνευματικὸ ἀγώνα, ὥστε νὰ ἀντλοῦμε δύναμη καὶ νὰ συνεχίζουμε τὴν ἐν Χριστῷ πορεία μας, πρὸς τὴ σωτήρια γιὰ τὴν ψυχὴ μας ἀπάντησή Του.
Ὑπὸ τὸ πρίσμα αὐτῆς σκέψης, θεωρήσαμε καλὸ νὰ κάνουμε μία προσπάθεια, νὰ γνωρίσουμε καλύτερα τοὺς Ἁγίους τῆς ἐνορίας μας. Ἡ προσπάθεια αὐτὴ ἀποσκοπεῖ στὸ νὰ ἀντλήσουμε δύναμη ἀπὸ τὴ ζωή τους, ὅπως προείπαμε, νὰ μιμηθοῦμε τὴ ζωὴ τοὺς κατὰ τὴν εὐαγγελικὴ προτροπή[4], νὰ ἐφαρμόσουμε, ὅπως καὶ αὐτοὶ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ στὴν καθημερινότητά μας, ἀντλώντας τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, ὥστε νὰ μὴν ἀποκλίνουμε καθόλου ἀπὸ τὴν πορεία μας.
[1] «Μπεῖτε ἀπὸ τὴ στενὴ πύλη· γιατί εἶναι πλατιὰ ἡ πύλη κι εὐρύχωρη ἡ ὁδὸς ποὺ ὁδηγεῖ στὸ χαμό, καὶ πολλοὶ μπαίνουν ἀπ’ αὐτήν. Εἶναι στενὴ ἠπύλη καὶ γεμάτη δυσκολίες ἡ ὁδὸς ποὺ ὁδηγεῖ στὴ ζωή, καὶ λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ τὴ βρίσκουν».
Ματθ. 7, 13-14.
[2] «Τὸ ἔργο τοῦ διαβόλου εἶναι καταστρεπτικό. Μισεῖ ὑπερβολικὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ ὅλη τὴ δημιουργία. Διακατέχεται ἀπὸ ὑπερβολικὴ θανατηφόρο μισανθρωπία. Ὁ Σατανᾶς κατώρθωσε μὲ ἀπάτη καὶ δόλο νὰ ὑποδουλώσει στὰ πάθη καὶ τὴν ἁμαρτία τὸν ἄνθρωπο. Ἡ αἰτία ποὺ τὸν ὁδήγησε στὴν πράξη αὐτὴ ἦταν ὁ φθόνος. Ἐφθόνησε ὀδιάβολος τὸν Ἀδάμ, γιατί τὸν ἔβλεπε νὰ διαμένει στὸ χῶρο τῆς ἀκέραιας καὶ ἀναφαίρετης ἀπολαύσεως, τὸν Παράδεισο». Ἀπὸ τὴ «Φωνὴ Κυρίου» τῆς 4ης Ἰουλίου 2004, Ἀριθμὸς φύλου 27 (2666), σέλ. 105.
[3] «Ὕστερα θὰ πεῖ καὶ σ’ αὐτοὺς ποῦ βρίσκονται ἀριστερά του: ¨φύγετε ἀπὸ μπροστά μου, καταραμένοι· πηγαίνετε στὴν αἰώνια φωτιά, ποῦ ἔχει ἑτοιμαστεῖ γιὰ τὸ διάβολο καὶ τοὺς δικοὺς του¨». Μάτθ. 25, 41.
[4] «Μιμηθεῖτε ἐμένα, ὅπως κι ἐγὼ μιμοῦμαι τὸ Χριστό.». Α’ Κοριν. 11,1.