Ὅποιος μεριμνᾶ γιά τόν ἀδελφό του, μεριμνᾶ καί γιά τόν ἑαυτό του
Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου
Ποῦ εἶναι λοιπόν τώρα ἐκεῖνοι, πού προφασίζονται καί λένε τά ψυχρά αὐτά λόγια: «Καί τί μέ μέλει ἐμένα γιά τόν ἄλλον;», ἤ «τί κοινό, καί ἕνωση ἔχω ἐγώ μέ αὐτόν, γιά νά τόν βοηθήσω καί νά τόν διορθώσω;». Ἄς μάθουν αὐτοί, ὅτι τούς ἐλέγχει καί ἡ φύση μας καί ὁ ἴδιος ὁ νόμος καί τό ἴδιο τό Εὐαγγέλιο καί ἡ ἴδια ἡ κοινωνία καί ὁ ἴδιος ὁ ἀόρατος πόλεμος, πού ἔχουν οἱ ἀδελφοί τους Χριστιανοί. Ἄς ἀκούσουν μάλιστα καί τόν ἱερό Χρυσόστομο, πού τούς ἐλέγχει μέ τά χρυσά του καί μελίρρυτα λόγια. Διότι αὐτός, ἄλλοτε τούς λέει νά μή λένε τέτοια λόγια, ἐπειδή εἶναι σατανικά καί χαρακτηριστικά της ἀπανθρωπιᾶς τοῦ διαβόλου, καί ὅτι οἱ Χριστιανοί μέ τό διάβολο δέν ἔχουν καμιά ἕνωση καί κοινό, ἀλλά μέ τούς ἀδελφούς τους ἔχουν πάμπολλα κοινά:
«Καί μή μοῦ λές αὐτήν τήν ψυχρή κουβέντα, «τί μέ μέλει ἐμένα; Δέν ἔχω καμία σχέση μαζί μέ αὐτόν»... Γιατί εἶναι σατανική αὐτή ἡ φωνή, εἶναι διαβολική ἡ ἀπανθρωπιά. Πρός τό διάβολο μόνο δέν ἔχουμε κανένα κοινό, πρός τούς ἀνθρώπους ὅμως ὅλους ἔχουμε πολλά κοινά (Ἀνδριάν. α΄).
Ἄλλοτε δέ τούς λέει νά μεριμνοῦν γιά τή σωτηρία τῶν ἀδελφῶν τους. Διότι μεριμνῶντες γιά τό συμφέρον ἐκείνων, ταυτόχρονα μεριμνοῦν καί γιά τό δικό τους συμφέρον:
«Μή μοῦ λές αὐτή τήν κουβέντα τῆς πολλῆς ἀναλγησίας «τί μέ μέλει; Ἐγώ φροντίζω γιά τά δικά μου». Διότι τότε θά φροντίσεις καλύτερα γιά τά δικά σου, ὅταν ζητᾶς τά δικά σου στό συμφέρον τοῦ πλησίον. Γι' αὐτό καί ἔλεγε ὁ Παῦλος: «κανείς νά μή ζητάει τό συμφέρον τό δικό του, ἀλλά τό συμφέρον τοῦ ἄλλου» (Α΄ Κόρ. ἰ΄ 24), δηλαδή γιά νά βρεῖς τό δικό σου, ζήτα τοῦ ἀλλουνοῦ (Ἑρμηνεία εἰς τόν μθ΄ Ψαλμόν).
Ἄλλοτε πάλι, ἐλέγχοντας ἐκείνους, πού προφασίζονται μέ τέτοια λόγια, τούς λέει ὅτι τό λόγο αὐτό, πού λένε «τί μέ νοιάζει ἐμένα», τόν εἶπε ὁ ἀδελφοκτόνος Κάιν καί ὅτι ἀπό τό λόγο αὐτό γεννιοῦνται ὅλα τά κακά. Γιατί ἄν δέν ἐνδιαφέρει ἐσένα τόν Χριστιανό ἡ σωτηρία τοῦ ἀδελφοῦ σου, ποιόν ἄλλον θά ἐνδιαφέρει, τόν ἄπιστο καί ἐθνικό, ποῦ χαίρεται ὅταν ἁμαρτάνουν οἱ Χριστιανοί; ἤ τό διάβολο, πού πολεμᾶ καί γκρεμίζει τούς Χριστιανούς στήν ἁμαρτία;
«Καί μή μοῦ λές «τί μέ νοιάζει γιά τούς ἄλλους; Φοβήσου γι' αὐτόν πού πρῶτος εἶπε αὐτή τήν κουβέντα. «Μήπως εἶμαι φύλακας τοῦ ἀδελφοῦ μου;» (Γέν. δ΄ 9). Ἴδια εἶναι αὐτή ἡ κουβέντα. Ἀπό αὐτήν γεννιοῦνται ὅλα τά κακά. Διότι αὐτά πού ἀνήκουν στό σῶμα μας, τά θεωροῦμε ὅτι εἶναι ξένα. Τί λές; Δέ σέ νοιάζει γιά τόν ἀδελφό σου; Ἀλλά ποιόν θά νοιάξει, τόν ἄπιστο; αὐτόν πού χαίρεται καί ὀνειδίζει καί πανηγυρίζει; ἤ τό διάβολο, πού σπρώχνει καί ρίχνει κάτω;» (Λόγ. μδ΄ εἰς τήν α΄ πρός Κορινθίους).
Ἀπό τή "Χρηστοήθεια τῶν Χριστιανών"
Ἀπό τό https://www.xfd.gr