Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Καρσλίδης
Ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Νικηφόρου Ἀσπρογέρακα, καθηγουμένου τῆς ἱερᾶς Μονῆς Φανερωμένης Λευκάδος, μᾶς ἐπεφύλαξε μία πολὺ μεγάλη εὐλογία, καθὼς μᾶς παρεχώρησε ἕνα μικρὸ ἀπότμημα Ἱεροῦ Λειψάνου, τοῦ Ὁσίου Γεωργίου τοῦ Καρσλίδου, πρὸς εὐλογία τῆς ἐνορίας μας καὶ τῶν πιστῶν αὐτῆς…
Ἡ εὐλογία γίνεται ἀκόμη μεγαλύτερη, ἂν ἀναλογιστεῖ κανεὶς τὴν ποντιακὴ καταγωγὴ τοῦ Ὁσίου Γεωργίου, καθὼς ἡ συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν ἐνοριτῶν μας εἶναι ἐπίσης ποντιακῆς καταγωγῆς…
Τὸ Ἱερὸ Λείψανο τῆς ἐνορίας μας ἐτέθη γιὰ πρώτη φορὰ πρὸς προσκύνηση τῶν ἐνοριτῶν τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βονίτσης τὴν 5η Μαρτίου 2017, Κυριακή της Ὀρθοδοξίας.
Ὁ Βίος του[1]
Ὁ Ὅσιος Γεώργιος Καρσλίδης γεννήθηκε τὸ 1901 μ.Χ. στὴν Ἀργυρούπολη τοῦ Πόντου (ἕδρα τῆς Ἱερᾶς Μητρόπολης Χαλδίας) καὶ τὸ βαφτιστικό του ὄνομα ἦταν Ἀθανάσιος.
Ἔμεινε ἀπὸ μικρὸς ὀρφανὸς καὶ μάλιστα οἱ γονεῖς του πέθαναν τὴν ἴδια ἡμέρα. Ὅμως, ἀμέσως φανερώθηκαν τὰ σημεῖα τῆς κλήσεως καὶ τῆς χάριτος. Γαλουχημένος ἀπὸ τὴν εὐσεβέστατη μάμμη του μὲ τὴν παραδειγματικὴ ποντιακὴ εὐσέβεια, μόλις στάθηκε στὰ πόδια του καὶ ἄρχισε νὰ μιλάει ἔδειξε ὅτι διέφερε τῶν ἄλλων παιδιῶν καὶ ὅτι ἦταν ἀφοσιωμένος στὸν Θεό. Παιδὶ ἀκόμα, προσεύχονταν συνεχῶς, ἔκανε νηστεῖες καὶ ἑπτὰ χρονῶν πῆγε καὶ προσκύνησε τὴν Παναγιὰ τοῦ Σουμελᾶ.
Δόκιμος μοναχὸς ἔγινε σὲ ἡλικία μόλις ἐννέα ἐτῶν. Ἡ κουρά του σὲ Μοναχὸ ἔγινε τὸ 1919 μ.Χ. σὲ ἡλικία 18 ἐτῶν καὶ στὴν συνέχεια χειροτονήθηκε Διάκονος.
Τὶς τραγικὲς ἡμέρες τοῦ διωγμοῦ τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς κομμουνιστὲς στὴν Γεωργία, ὁ νεαρὸς Ἱεροδιάκονος συνελήφθη ὡς «ἐχθρός του λαοῦ», ὑπέστη φυλακίσεις, ταπεινώσεις, εὐτελισμούς, δημόσιες διαπομπεύσεις καὶ ἀνήκουστους βασανισμούς. Καταδικάσθηκε μάλιστα σὲ θάνατο καὶ τουφεκίστηκε, ἀλλὰ διεσώθη θαυματουργικῶς[2]!
Τὸ 1925 μ.Χ. χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος καὶ Πνευματικός, ἐνῶ τὸ 1929 μ.Χ. ἦρθε, μετὰ ἀπὸ πολλὲς περιπέτειες στὴ Σίψα (στὸ συνοικισμὸ τῶν Ταξιαρχῶν Δράμας) τῆς Ἑλλάδας, ὅπου ἔζησε τὰ τελευταία τριάντα, ἀπὸ τὰ πενήντα ὀκτὼ χρόνια τῆς ζωῆς του.
Καταδικάσθηκε καὶ πάλι σὲ θάνατο τὸ 1941 μ.Χ. ἀπὸ τοὺς ἐκ βορρᾶ ὁμόδοξους εἰσβολεῖς καὶ σώθηκε καὶ πάλι θαυματουργικῶς, γιὰ νὰ συνεχίσει τὴν Ὀσιακὴ του ζωὴ μέχρι τὴν ἡμέρα τῆς κοίμησής του, στὶς 4 Νοεμβρίου 1959 μ.Χ.
Προεῖδε καὶ προεῖπε ἐπακριβῶς τὸ μακάριο τέλος του. Προετοιμασμένος ἀπὸ καιρὸ τὸ ἀνέμενε μὲ περισσότερη προσευχὴ δίνοντας τὶς τελευταῖες συμβουλὲς στ΄ ἀγαπητὰ πνευματικά του τέκνα. Τρεῖς μέρες πρὶν τὸν θάνατό του τελέσθηκε τὸ μυστήριο τοῦ ἱεροῦ εὐχελαίου. Μετάλαβε τῶν ἀχράντων μυστηρίων. Συγχώρεσε, εὐλόγησε κι εὐχήθηκε ὅλους. Κοιμήθηκε στὶς 4 Νεομβρίου 1959. Οἱ τελευταῖες λέξεις ποὺ ἀκούσθηκαν ἀπὸ τὰ χείλη του ἦταν: «Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἀνοιξον, εὐλογημένη Θεοτόκε».
Ἕνα ὀρφανεμένο, πενθηφόρο κι ἀπαρηγόρητο πλῆθος τὸν ἀκολούθησε στὴν τελευταία κατοικία του, πίσω ἀπὸ τὸν ἱερὸ ναὸ τῆς Ἀναλήψεως, ὅπου λειτουργοῦσε ἐπὶ τριάντα περίπου χρόνια. Τὸ πρόσωπό του ἦταν εἰρηνικό, ἱλαρὸ καὶ φωτεινό. Τὸ νεκρό του σῶμα εὐλύγιστο, ὅπως τῶν Ἁγιορειτῶν. Τὰ δύο κυπαρίσσια πλάι στὸν τάφο του λύγισαν σὰν γιὰ νὰ τὸν προσκυνήσουν, ὅπως εἶχε προείπει, καὶ πολλὰ πουλιὰ συνάχθηκαν τὴν ὥρα τῆς ταφῆς του, δίχως νὰ φοβοῦνται τὸν πολὺ κόσμο. Ὅλοι ἦταν πλέον βέβαιοι ὅτι κηδεύεται καὶ θάβεται ἕνας ἅγιος, ζήτησε νὰ τὸν θάψουν μὲ τὰ ἄμφιά του, τὸν σταυρό του καὶ τὰ λειτουργικά του βιβλία ποὺ εἶχε ἀπὸ τὴν Γεωργία[3].
Ὁ Ὅσιος Γεώργιος συμβουλεύοντας τὰ πνευματικά του παιδιὰ[4] τονίζει ὅτι πρέπει νὰ νηστεύουν σωστά, γιατί ἡ νηστεία εἶναι μία ἄσκηση γιὰ τὸν χριστιανό. Εἶναι λάθος νὰ νηστεύεις, ἔλεγε, μία ἑβδομάδα στὴν ἀρχὴ καὶ μία ἑβδομάδα στὸ τέλος τῆς νηστείας. Πάνω σὲ αὐτὸ τὸ θέμα ἀνέφερε μία μέρα καὶ τὸ ἑξῆς παράδειγμα: «Ὅταν εἶσαι πάνω σὲ μία γέφυρα καὶ βρέχει δυνατὰ κι ἔχεις ἁπλωμένο ἕνα σχοινὶ κι ἀρχίζεις νὰ τὸ μαζεύεις, ἐπειδὴ βρέχεσαι δὲν τὸ κόβεις γιὰ νὰ φύγεις, ἀλλὰ περιμένεις νὰ τὸ μαζέψεις ὅλο κι ἂς βρέχεσαι».
Τ όνιζε ἀκόμη ὁ π. Γεώργιος ὅτι οἱ ἀνάδοχοι δὲν πρέπει νὰ μαλώνουν καὶ ὅτι ὁ κάθε χριστιανὸς πρέπει νὰ βαφτίσει τὸ λιγότερο τρία παιδιά[5]. Τὸ καθῆκον τοῦ νουνοῦ, ἔλεγε, εἶναι νὰ μαθαίνει στὰ βαφτιστικά του ἀπὸ μικρὰ νὰ πηγαίνουν Ἐκκλησία, νὰ κοινωνοῦν τακτικά, νὰ ἀκολουθοῦν τὸ σωστὸ δρόμο, νὰ γίνουν καλοὶ ἄνθρωποι καὶ χριστιανοί[6].
Ἡ ἁγιοκατάταξη τοῦ Ὁσίου Γεωργίου, ἔγινε τὸ 2008 μ.Χ. ὑπὸ τοῦ Παναγιωτάτου καὶ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ.Βαρθολομαίου στὴν Δράμα.
Ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴ μνήμη τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τὴν 4η Νοεμβρίου κάθε ἔτους.
Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Καρσλίδη
Ἦχος πλ. α'. Τὸν συνάναρχον Λόγον
Ἀναλήψεως μάνδρας σεπτῆς δομήτορα, χαροποιοῦ πένθους μύστην, καρδιακῆς προσευχῆς, ταπεινώσεως καὶ νήψεως τὸ ἔσοπτρον, ὕμνοις, Γεώργιον, πιστοί, ὥσπερ ὁμολογητῶν, τιμήσωμεν νέον εὖχος, βοῶντες, φρούρει θεόθεν, σημειοφόρε, τοὺς ἰκέτας σου.
Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ Ὑπερμάχῳ.
Τὸν γεωργόν τῆς ἀρετῆς τὸν ἀκατάβλητον, ψυχὰς ἀρότρῳ εὐσεβείας γεωργήσαντα καὶ ἀγάπης, μελῳδήσωμεν εὐσχημόνως ἐν τοῖς χρόνοις τοῖς ἐσχάτοις καὶ δομήσαντα Ἀναλήψεως Μονὴν ἐν Δράμᾳ κράζοντες ὕμνοις πρέπουσι˙ Χαίροις μάκαρ Γεώργιε.
Μεγαλυνάριον Ἁγίου Γεωργίου Καρσλίδη
Κτίτορ Ἁναλήψεως τῆς μονῆς τῆς σεπτῆς ἐν Δράμᾳ, ὀ ἀσκήσει καί προσευχῇ θεωθείς ἀρτίως, Γεώργιε, ἀξίως παντοίων ἰαμάτων χάριν ἀπείληφας.
Θαύματα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Καρσλίδη
1) Ὁ Πρεσβύτερος Ἀθανασιάδης Χρῆστος ἀπὸ τὸ Μαυρόβατο Δράμας τὸ 1959 διηγεῖται: «Ὅταν ἀρρώστησε ὁ γέροντας ἐξυπηρετοῦσα καὶ ἐδῶ τὸ μοναστήρι. Τρεῖς φορὲς λειτούργησα, μὲ τὸν Ἅγιο συλλειτουργὸ βέβαια. Οἱ πιστοὶ ἦταν λαοθάλασσα καὶ δὲν καταλάβαινες ἐὰν πρόκειται γιὰ ἑορτὴ ἢ ὄχι. Ὁ κόσμος ἔψαχνε θεραπεία καὶ βοήθεια καὶ πάντοτε τὴν ἔβρισκε. Δὲν θὰ ξεχάσω ποτέ, λέει ὁ πρεσβύτερος, τὴν πρώτη συλλειτουργία. Ἐκεῖνες οἱ στιγμὲς ἦταν συγκλονιστικές. Ἒνιωσα φόβο νὰ πῶ; Ναὶ θυμᾶμαι πὼς ἔτρεμα ὅταν ἔκανα τὴν Μεγάλη Εἴσοδο, δὲν τὸν εἶδα νὰ περπατάει, θαρρεῖς καὶ τὸν προωθοῦσε ἕνας ἀέρας. Ὅταν μπήκαμε στὸ Ἱερὸ γύρισα νὰ δῶ πὼς μνημονεύει καὶ τότε τὸν εἶδα νὰ κλαίει. Ἐγὼ νόμιζα ὅτι εἶχε κάποια ζωντανὴ ἐπαφή, ὅτι κάποιος τὸν ἔβλεπε καὶ συνομιλοῦσε. Ὅταν σήκωνε τὸ βλέμμα του ἔβλεπε, δὲν ξέρω ὅμως τί ἔβλεπε. Μὲ ἐκεῖνον τὸν φόβο ἔλεγα θεέ μου νὰ τελειώσει τὸ μυστήριο. Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἐν ζωὴ Ἅγιος»[7].
2) Ὁ κ. Κουλιάρμος Παναγιώτης διηγεῖται γιὰ τὸν γιὸ του Θεόδωρο τὰ ἑξῆς: «Ὅταν γεννήθηκε τὸ παιδί μας, τὸ 1989, τὰ ματάκια του τσιμπλιάζανε καὶ τοῦ πονοῦσαν, δὲν μποροῦσε καθόλου νὰ τὰ ἀνοίξει καὶ οὔτε ἔβλεπε. Σκεπτόμασταν νὰ τοῦ κάνουμε ἐγχείρηση, ὅπως μᾶς εἶπε ὁ γιατρός. Μία μέρα μᾶς ἔδωσε μία γειτόνισσα τὸ βιβλίο τοῦ Γέροντα καὶ τὸ διάβασα μὲ λαχτάρα. Ἐκεῖνο τὸ ἀπόγευμα τὸ παιδί, ἐνῶ ἦταν στὸ κρεβάτι του, ἄρχισε νὰ κλαίει δυνατὰ καὶ νὰ τρίβει τὰ μάτια του. Μόλις πλησίασε ἡ μητέρα του, εἶδε ὅτι τὰ μάτια του ἄνοιξαν, ἦταν καθαρὰ καὶ ἔβλεπε. Μετὰ ἀπὸ δύο χρόνια ἤρθαμε νὰ εὐχαριστήσουμε τὸν Γέροντα στὸ μοναστήρι. Τὸ παιδάκι ποὺ ἦταν δύο ἐτῶν δὲν ἔφευγε ἀπὸ τὸν τάφο του, καὶ ἐνῶ εἴχαμε πρόγραμμα νὰ φύγουμε τὶς πρωινὲς ὧρες, μείναμε μέχρι τὸ ἀπόγευμα. Τὸ δὲ παιδάκι φώναζε συνέχεια «παππούλη» καὶ φιλοῦσε τὸ καλυμμαύχι τοῦ Γέροντα ἀπὸ τὴν φωτογραφία καὶ δὲν μπορούσαμε νὰ τὸ ἀπομακρύνουμε ἀπὸ τὸν τάφο»[8].
3) Ἕνας κύριος ἀπὸ τὸν Ἀμυγδαλεώνα Καβάλας τὸ 2001 εἶχε νοσήσει ἀπὸ μία μορφὴ νεοπλασίας. Στὶς ἀρχὲς τοῦ 2009, ὕστερα ἀπὸ σχετικὴ ἐξέταση, διαπιστώθηκε ἡ ὕπαρξη ἑνὸς μεγάλου πολύποδα, ποὺ ἔχρηζε ἄμεσης χειρουργικῆς ἐπέμβασης. Ὁρίσθηκε ἡ ἡμερομηνία ἐπέμβασης στὴ Θεσσαλονίκη. Ἔχοντας ἐπαφὴ μὲ τὸ μοναστήρι, γνωρίζοντας τὸν Ὅσιο ἀπὸ τὸ βιβλίο του καὶ τὶς διηγήσεις διαφόρων προσκυνητῶν, πῆρε λάδι ἀπὸ τὸ καντήλι τῶν τιμίων λειψάνων του καὶ σταύρωσε τὴν κοιλιά του. Τὴν ἴδια ἡμέρα εἶδε τὸν ὅσιο μὲ τὰ ἄμφιά του νὰ τὸν χειρουργεῖ καὶ νὰ λέει: «Μὴν ἀνησυχεῖς πιά, τὸ κακὸ ἔχει φύγει». Οἱ ἰατροὶ σὲ νέα ἐξέταση παρατήρησαν ὅτι ὁ πολύποδας εἶχε τρομερὰ συρρικνωθεῖ. Ὁ ἀσθενὴς αἰσθανόνταν περίφημα καὶ δὲν ἀμφέβαλε διόλου ὅτι αὐτὸ ὀφειλόνταν στὸ ὅτι θέλησε κι ἔτσι ἐνήργησε ὁ θαυματουργὸς ὅσιος[9].
[1] https://www.saint.gr/2887/saint.aspx.
[2] Ὁ Ἅγιος δέχθηκε τρεῖς σφαῖρες. Μία τὸν χτύπησε στὸ σιδερένιο περίβλημα τῆς εἰκόνας τῆς Παναγίας ποῦ φοροῦσε, ἡ ἄλλη τὸν πῆρε ἐπιδερμικὰ στὸ λαιμὸ καὶ ἡ τρίτη στὰ πόδια. Ὁ Ὅσιος σώθηκε θαυματουργικά. Τελικά του χάρισαν τὴ ζωή, γιατί ὑπῆρχε νόμος ποῦ ἔλεγε: «Νὰ ἀθωώνεται κάθε κατάδικος ποῦ δέχεται τρεῖς σφαῖρες ὄχι θανάσιμες».
[3] (†)Μοναχὸς Μωϋσῆς Ἁγιορείτης, «Ὁ Ὅσιος Γεώργιος τῆς Δράμας (1901 – 1959)», ἔκδοσις Ἱερᾶς Μονῆς Ἀναλήψεως τοῦ Σωτῆρος, Ταξιάρχες (Σίψα) Δράμας, 2016, σέλ. 415 – 416.
[4] Μία ἀπὸ τὶς εὐλογημένες διδαχὲς τοῦ Γέροντα ἦταν: «Τὰ πλούτη νὰ μὴν σᾶς κάνουν ἐντύπωση, οὔτε καὶ οἱ δόξες ἀλλὰ πάντα νὰ βαδίζετε δίκαια. Τὸ ψωμί σας νὰ τὸ τρῶτε μὲ τὸν τίμιο ἱδρώτα σας καὶ ὄχι μὲ ἀδικίες. Νὰ ἁπλώνετε τὸ χέρι σας στὴν ἐλεημοσύνη, νὰ μὴν σκέπτεσθε τί θὰ φᾶτε , τί θὰ φορέσετε ἢ τί μεγάλο σπίτι θὰ χτίσετε. Νὰ χτυπᾶτε τὶς πόρτες τῶν ἀρρώστων, τῶν ὀρφανῶν καὶ τῶν φτωχῶν. Ἂν κάνετε ἔργα καλὰ θὰ ἔχετε μεγάλο μισθὸ ἀπὸ τὸν Θεό. Νὰ ζεῖτε πάντα χωρὶς ἐγωισμό, πάντα νὰ φροντίζετε καὶ νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς γέρους, τὰ ὀρφανά, τοὺς ἀρρώστους καὶ νὰ κάνετε παρέα μὲ φτωχοὺς καὶ μὲ ἀνθρώπους ποὺ οἱ ἄλλοι τοὺς ταπεινώνουν». https://enromiosini.gr.
[5] Ὁ Ὅσιος βάφτιζε πολλὰ παιδιὰ καὶ ἔλεγε αὐτοὶ ποὺ δὲν βαφτίζουν πάνε στὸν ἄλλο κόσμο μὲ δεμένα τὰ χέρια. https://enromiosini.gr.
[6] Ὅπως τονίζει στὸ σημεῖο αὐτὸ ὁ Ἅγιος Γεώργιος, εἶναι πολὺ σπουδαῖος ὁ ρόλος τοῦ ἀναδόχου, ὁ ὁποῖος ἐπωμίζεται τὸ βάρος τῆς πνευματικῆς ἀνατροφῆς τοῦ νεοβαπτίστου… Πρέπει μὲ πολὺ μεγάλη προσοχὴ καὶ μὲ πολὺ αὐστηρὰ πνευματικὰ κριτήρια, οἱ γονεῖς νὰ ἐπιλέγουμε τοὺς ἀναδόχους τῶν παιδιῶν μας, ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ ὑποψήφιοι ἀνάδοχοι, νὰ εἴμαστε ὑπεύθυνοι καὶ νὰ προσεγγίζουμε τὸ θεσμὸ αὐτὸ μὲ φόβο Θεοῦ καὶ ὄχι μὲ ἐλαφρότητα, ὅπως παρατηρεῖται πολλὲς φορὲς δυστυχῶς….
[7] https://enromiosini.gr.
[8] https://antexoume.wordpress.com.
[9] (†)Μοναχός Μωϋσής Αγιορείτης, «Ο Όσιος Γεώργιος της Δράμας (1901 – 1959)», έκδοσις Ιεράς Μονής Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σίψα) Δράμας, 2016, σελ. 460.