Ὁ Ἃγιος Ἱερομάρτυρας Βλάσιος ὁ Ἀκαρνάν (ποῦ ἄθλησε μαρτυρικὰ τὸν 11ο αἰώνα)
Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυρας Βλάσιος ὁ Ἀκαρνὰν καταγόταν ἀπὸ ἕνα χωριὸ τῆς Ἀκαρνανίας, πιθανότατα ἀπὸ τὸ χωριὸ Σκλάβαινα, ὅπου βρέθηκε ὁ τάφος του μὲ τὰ ἱερὰ λείψανά του τὸ 1923. κατὰ τὶς ἐμφανίσεις τοῦ συστήνοντας καὶ ἔλεγε: «Εἶμαι Ἀκαρνάν». «Εἶμαι ὁ ἅγιος Βλάσιος ἀπὸ τὰ Σκλάβαινα» κ.α. Καὶ τοὺς κατοίκους τῶν Σκλαβαίνων τοὺς ὀνόμαζε «πατριῶτες τοῦ» κ.λπ. Σύμφωνα μὲ τὴ χρονολογία (1006) ποὺ βρέθηκε μέσα στὸν τάφο τοῦ Ἁγίου τὸ 1923, αὐτὸς ἔζησε κατὰ τὸ τέλος τοῦ 10ου καὶ τὶς ἀρχὲς τοῦ 11ου αἰώνα μ.Χ.
Μόνασε ὡς Ἡγούμενος στὴν ἱερὰ Μονὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Παναγίας κοντὰ στὴν παλιὰ Κιάφα - Σκλάβαινα τῆς Ἀκαρνανίας τῆς ἐπαρχίας Βόνιτσας καὶ Ξηρομέρου. Ὑπέστη μαρτυρικὸ θάνατο ἀπὸ τοὺς ἀγαρηνοὺς πειρατές, μαζὶ μὲ τοὺς πέντε συμμοναστές του, δύο ἱερομονάχους καὶ τρεῖς μοναχούς, καθὼς καὶ μὲ πολλοὺς ἄλλους χριστιανοὺς κατοίκους τῆς παλιᾶς Κιάφας - Σκλάβαινας, ἀπὸ τοὺς ὁποίους πολλοὶ ἀπήχθησαν γιὰ σκλάβοι ἀπὸ τοὺς πειρατές. Γιὰ αὐτὸ τὸ γεγονὸς τῆς σκλαβιᾶς, τὸ παλιὸ χωριὸ Κιάφα ὀνομάστηκε Σκλάβαινα. Τὸν βίο του, τὸν μαρτυρικό του θάνατο καὶ τὸν τάφο τοῦ ἀποκάλυψε ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος Βλάσιος σὲ πολλοὺς ἀνθρώπους, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, κυρίως ὅμως στὴν εὐσεβέστατη ἀείμνηστη Γερόντισσα Εὐφροσύνη Σ. Κατσαρὰ ἀπὸ τὰ Σκλάβαινα μὲ τὶς πολλὲς καὶ ποικίλες ὀφθαλμοφανεῖς ἐμφανίσεις του, οἱ ὁποῖες ἔγιναν ἀπὸ τὴν 23η Αὐγούστου 1923 μέχρι σήμερα. Τὴν πρώτη φορὰ ἐμφανίστηκε σὲ αὐτὴν ὁ Ἅγιος ὡς ἀρχιμανδρίτης, φορώντας ὅλη τὴν ἱερατικὴ στολὴ καὶ λάμποντας πιὸ πολὺ κι ἀπ' τὸν ἥλιο. Τῆς ἀποκάλυψε τὰ στοιχεῖα του, τὸ ὄνομά του κ.λπ. καὶ τὴν ὁδήγησε στὸ σημεῖο ὅπου βρισκόταν ὁ ἕως τότε ἄγνωστος τάφος του. Τῆς εἶπε ὅτι ἐκεῖ εἶναι θαμμένος, ἐκεῖ τὸν βασάνισαν καὶ ἐκεῖ τὸν ἔθαψαν καὶ νὰ σκάψουν γιὰ νὰ βροῦν τὰ λείψανά του καὶ ἐκεῖ νὰ χτίσουν ἱερὸ ναό του. Ἀφοῦ ἔσκαψαν λοιπὸν τὸν τάφο τοῦ Ἁγίου, βρῆκαν τὰ ἱερά του λείψανα ποὺ ἐξέπεμπαν ἄρρητη θεία εὐωδία. Μέσα στὸν τάφο βρέθηκε σιδερένιος σταυρὸς καὶ πέντε καρφιά, τὰ ὁποῖα - ὅπως προεῖπε ὁ Ἅγιος - κάρφωσαν βάρβαροι στὸ σῶμα του.
Καὶ πρόσφατα ὁ Ἅγιος Βλάσιος ἔκανε δύο ἐμφανίσεις. Μία σὲ ὅραμα στὸν εὐσεβέστατο ἀείμνηστο Ἀρχιμ. Ἀρσένιο Τσαταλιὸ στὶς 6.12.1978 καὶ μία ἄλλη ὀφθαλμοφανῆ σὲ εὐλαβέστατο μοναχὸ Ἁγιορείτη στὸ Ἅγιο Ὅρος στὶς 3.2.1980. Τὴ στιγμὴ ποὺ προσεύχονταν ὁ μοναχός, ἐμφανίστηκε ὁ Ἅγιος ὡς Ἡγούμενος φέροντας μανδύα, ἀφοῦ προηγήθηκε θεῖο φῶς, ὅπως συνέβαινε πάντα στὶς πολλὲς ὀφθαλμοφανεῖς ἐμφανίσεις τοῦ Ἁγίου. Κι ἐνῶ ὁ μοναχὸς συλλογίζονταν «ποιὸς ἄραγε ἅγιος νὰ εἶναι αὐτός;», ἄκουσε φωνὴ ποὺ ἔλεγε: «Εἶναι ὁ Ἅγιος Βλάσιος ἀπὸ τὰ Σκλάβαινα. Σὲ λίγο θὰ κυκλοφορήσει τὸ βιβλίο μὲ τὴ βιογραφία του». Καὶ ὅλα ἔγιναν ἀκριβῶς ὅπως εἰπώθηκαν.
Ἀπολυτίκιο Ἦχος γ'.
«Νέος ἥλιος, ἠμὶν ἐφάνης, εἰ καὶ 'ἠθλησας, τοῖς πάλαι χρόνοις, τὴ φανερώσει τῶν θείων λειψάνων σου, ἱερομάρτυς Πατὴρ ἠμῶν Βλάσιε, καὶ καταυγάζεις ἠμᾶς θείαις χάρισιν ὅθεν πρέσβευε, Κυρίω τῷ σὲ δοξάσαντι δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος».
Ἀκοῦστε τό ἀπολυτίκιο τοῦ Ἁγίου Βλασίου ΕΔΩ
Μεγαλυνάριον.
«Χαίροις τῶν Ὁσίων κλέος σεπτόν, χαίροις ἱερέων καὶ Μαρτύρων ὁ κοινωνός, χαίροις τῶν Σκλαβαίνων, ὁ θεῖος πολιοῦχος, Ἱερομάρτυς χαῖρε, Κυρίου Βλάσιε».
(Ποίημα Μοναχοῦ Γερασίμου Ἁγιορείτου Μικραγιαννανίτου).
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ ἀρχιμ. Αὐγουστίνου Κατσαμπίρη "Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Βλάσιος ὁ ἐν Σκλαβαίνοις Ἀκαρνανίας ὁ νεοφανῆς καὶ θαυματουργός", Ἀθῆναι 1979, καὶ νεώτερες γραπτὲς πληροφορίες τοῦ ἴδιου.
Ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Αὐγουστίνος Κατσαμπίρης εἶχε ἐπανειλημμένως παρακαλέσει τὸν Γέροντα νὰ προσευχηθεῖ γιὰ νὰ τοῦ ἐμφανιστεῖ ὁ νεοφανῆς ἅγιος Βλάσιος ὁ ἐκ Σκλαβαίνων. Ἐπιθυμοῦσε νὰ γνωρίσει τὰ χαρακτηριστικά του γιὰ νὰ τὸν ἁγιογραφήσουν.
Ἦταν ἡ 21η Ἰανουαρίου 1980, Κυριακή του Ἀσώτου, πρὸς Δευτέρα. Ὁ Γέροντας ἐνῶ προσευχόταν τὸ βράδυ στὸ Κελλί του μὲ τὸ κομποσχοίνι, βλέπει νὰ παρουσιάζεται μπροστά του μέσα σὲ φῶς ἕνας Ἅγιος ἄγνωστος ποὺ φοροῦσε μανδύα καλογερικὸ (ἡγουμένου). Δίπλα του στὸν τοῖχο τοῦ Κελιοῦ του, πάνω ἀπὸ τὴν σόμπα φαίνονταν ἐρείπια Μοναστηριοῦ. Αἰσθανόταν ἀπερίγραπτη χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση καὶ σκεφτόταν «ποιὸς Ἅγιος εἶναι». Τότε ἄκουσε φωνὴ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία «Εἶναι ὁ ἅγιος Βλάσιος ἀπὸ τὰ Σκλάβαινα».
Ἀπὸ εὐγνωμοσύνη, γιὰ νὰ εὐχαριστήσει τὸν Ἅγιο γιὰ τὴν τιμὴ ποὺ τοῦ ἔκανε, μετέβη στὰ Σκλάβαινα καὶ προσκύνησε τὰ χαριτόβρυτα Λείψανά του. Ἀνταπέδωσε τρόπον τινὰ τὴν ἐπίσκεψη. Ὁ Γέροντας ἔδειξε μάλιστα ἀπὸ μακριὰ καὶ τὸ Μοναστήρι τοῦ Ἅγιου, ἐπειδὴ νύχτωνε καὶ δὲν εἶχε χρόνο νὰ πάει ἐπὶ τόπου.
Ἀναφέρει ὁ κ. Ἀπόστολος Παπαχρήστου «Τὴν εἰκοστὴ Μαΐου 1980 ὁ Γέροντας ἦρθε σπίτι μου στὸ Ἀγρίνιο, μὲ σκοπὸ νὰ μεταβῆ στὰ Σκλάβαινα Ξηρομέρου καὶ νὰ προσκύνηση τὰ ἱερὰ Λείψανα τοῦ ἁγίου Βλασίου τοῦ ἐν Σκλαβαίνοις, μετὰ ἀπὸ ἀποκάλυψη τοῦ ἁγίου στὸ Κελλί του. Ἔμεινε ἕνα βράδυ στὸ σπίτι μας καὶ παρ' ὅτι τοῦ στρώσαμε καθαρὰ λεύκα σεντόνια, ὁ Γέροντας τὰ ἄφησε τελείως ἄθικτα. Ὅταν πῆγε στὰ Σκλάβαινα, προσκύνησε μὲ στρωτὲς μετάνοιες τὸν Ἅγιο καὶ δίδαξε ὅλους γύρω του».
Ἀκολούθως ὁ Γέροντας παρήγγειλε τὴν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Βλασίου στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Τριάδος στὸ Κορώπι Ἀττικῆς, ἀφοῦ περιέγραψε τὰ χαρακτηριστικά του Ἁγίου στὴν ἁγιογράφο μοναχή. Ὅταν ἔλαβε τὴν εἰκόνα ἀναπαύτηκε , διότι ἀπέδιδε ἀκριβῶς τὸν Ἅγιο. «Φαίνεται ὅτι ἡ ἀδελφὴ εἶχε εὐλάβεια καὶ τὴν ἔκανε μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία», εἶπε.
Κάθε ἔτος τιμοῦσε τὴν μνήμη τοῦ ἁγίου Βλασίου μὲ ἀγρυπνία μόνος του στὸ Κελλί. Τὸν ἐώρταζε, ὄχι στὶς 11 Φεβρουαρίου, ποὺ ἐπικράτησε νὰ ἑορτάζεται ἡ μνήμη του, ἀλλὰ στὶς 19 Δεκεμβρίου, τὴν ἡμέρα ποὺ μαρτύρησε.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ τοῦ ΑΓΙΟΡΕΊΤΟΥ» Ἱερομονάχου Ἰσαάκ, Ἅγιον ὅρος 2004