Ὁ γέροντας Παΐσιος γιά τόν θάνατο παιδιῶν
- Μία μάνα, Γέροντα, πού τό παιδί τῆς πέθανε πρίν ἀπό ἐννέα χρόνια, σᾶς παρακαλεῖ νά κάνετε προσευχή νά τό δή ἔστω στόν ὕπνο της, γιά νά παρηγορηθεῖ.
- Πόσων χρόνων ἦταν τό παιδί; ἦταν μικρό; Εἶναι σημαντικό αὐτό. Ἅμα τό παιδί ἦταν μικρό καί ἡ μητέρα εἶναι σέ κατάσταση πού, ἄν τῆς παρουσιασθεῖ, δέν θά ἀναστατωθεῖ, θά παρουσιασθεῖ. Αἰτία εἶναι ἡ μητέρα πού δέν παρουσιάζεται τό παιδί.
- Μπορεῖ, Γέροντα, ἀντί νά παρουσιασθεῖ τό παιδί στήν μητέρα ποῦ τό ζητάει, νά παρουσιασθεῖ σέ κάποιον ἄλλον;
- Πῶς δέν μπορεῖ! Κανονίζει ἀνάλογα ὁ Θεός. Ὅταν ἀκούω γιά τόν θάνατο κάποιου νέου, λυπᾶμαι, ἀλλά λυπᾶμαι ἀνθρωπίνως. Γιατί, ἄν ἐξετάσουμε τά πράγματα πιό βαθιά, θά δοῦμε ὅτι, ὅσο μεγαλώνει κανείς, καί περισσότερο ἀγώνα πρέπει νά κάνη, ἀλλά καί περισσότερες ἁμαρτίες προσθέτει. Ἰδίως ὅταν εἶναι κοσμικός, ὅσο περνοῦν τά χρόνια, ἀντί νά βελτιώσει τήν πνευματική του κατάσταση, τήν χειροτερεύει μέ τίς μέριμνες, μέ τίς ἀδικίες κ.λπ. Γι' αὐτό εἶναι πιό κερδισμένος, ὅταν τόν παίρνει ὁ Θεός νέο.
-Γέροντα, γιατί ὁ Θεός ἐπιτρέπει νά πεθαίνουν τόσοι νέοι ἄνθρωποι;
- Κανείς δέν ἔχει κάνει συμφωνία μέ τόν Θεό πότε θά πεθάνει. Ὁ Θεός τόν κάθε ἄνθρωπο τόν παίρνει στήν καλύτερη στιγμή τῆς ζωῆς του, μέ ἕναν εἰδικό τρόπο, γιά νά δώσει τήν ψυχή του. Ἐάν δή ὅτι κάποιος θά γίνει καλύτερος, τόν ἀφήνει νά ζήση. Ἐάν δή ὅμως ὅτι θά γίνει χειρότερος, τόν παίρνει, γιά νά τόν σώσει. Μερικούς πάλι πού ἔχουν ἁμαρτωλή ζωή, ἀλλά ἔχουν τήν διάθεση νά κάνουν καλό, τούς παίρνει κοντά Του, πρίν προλάβουν νά τό κάνουν, ἐπειδή ξέρει ὅτι θά ἔκαναν τό καλό, μόλις τούς δινόταν ἡ εὐκαιρία. Εἶναι δηλαδή σάν νά τούς λέει: «Μήν κουράζεσθε· ἀρκεῖ ἡ καλή διάθεση πού ἔχετε». Ἄλλον, ἐπειδή εἶναι πολύ καλός, τόν διαλέγει καί τόν παίρνει κοντά Του, γιατί ὁ Παράδεισος χρειάζεται μπουμπούκια. Φυσικά οἱ γονεῖς καί οἱ συγγενεῖς εἶναι λίγο δύσκολο νά τό καταλάβουν αὐτό. Βλέπεις, πεθαίνει ἕνα παιδάκι, τό παίρνει ἀγγελούδι ὁ Χριστός, καί κλαῖνε καί ὀδύρονται οἱ γονεῖς, ἐνῶ ἔπρεπε νά χαίρονται, γιατί ποῦ ξέρουν τί θά γινόταν, ἄν μεγάλωνε; Θά μποροῦσε ἄραγε νά σωθεῖ; Ὅταν τοῦ 1924 φεύγαμε ἀπό τήν Μικρά Ἀσία μέ τό καράβι, γιά νά ἔρθουμε στήν Ἑλλάδα, ἐγώ ἤμουν βρέφος. Τό καράβι ἦταν γεμάτο πρόσφυγες καί, ὅπως μέ εἶχε ἡ μητέρα μου μέσα στίς φασκιές, ἕνας ναύτης πάτησε ἐπάνω μου. Ἡ μάνα μου νόμισε ὅτι πέθανα καί ἄρχισε νά κλαίει. Μία συγχωριανή μᾶς ἄνοιξε τίς φασκιές καί διαπίστωσε ὅτι δέν εἶχα πάθει τίποτε. Ἄν πέθαινα τότε, σίγουρα θά πήγαινα στόν Παράδεισο. Τώρα πού εἶμαι τόσων χρονῶν καί ἔχω κάνει τόση ἄσκηση, δέν εἶμαι σίγουρος ἄν πάω στόν Παράδεισο.
Ἀλλά καί τούς γονεῖς βοηθάει ὁ θάνατος τῶν παιδιῶν. Πρέπει νά ξέρουν ὅτι ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή ἔχουν ἕναν πρεσβευτή στόν Παράδεισο. Ὅταν πεθάνουν, θά 'ρθοῦν τά παιδιά τους μέ ἑξαπτέρυγα στήν πόρτα τοῦ Παραδείσου νά ὑποδεχθοῦν τήν ψυχή τους. Δέν εἶναι μικρό πράγμα αὐτό! Στά παιδάκια πάλι πού ταλαιπωρήθηκαν ἐδῶ ἀπό ἀρρώστιες ἤ ἀπό κάποια ἀναπηρία ὁ Χριστός θά πεῖ: «Ἐλᾶτε στόν Παράδεισο καί διαλέξτε τό καλύτερο μέρος». Καί τότε ἐκεῖνα θά Τοῦ ποῦν: «Ὡραία εἶναι ἐδῶ, Χριστέ μας, ἀλλά θέλουμε καί τήν μανούλα μᾶς κοντά μας». Καί ὁ Χριστός θά τά ἀκούσει καί θά σώσει μέ κάποιον τρόπο καί τήν μητέρα.
Βέβαια δέν πρέπει νά φθάνουν οἱ μητέρες καί στό ἄλλο ἄκρο. Μερικές μανάδες πιστεύουν ὅτι τό παιδί τους πού πέθανε ἁγίασε καί πέφτουν σέ πλάνη. Μία μητέρα ἤθελε νά μοῦ δώσει κάτι ἀπό τόν γιό της πού εἶχε πεθάνει, γιά εὐλογία, γιατί πίστευε ὅτι ἁγίασε. «Ἔχει εὐλογία, μέ ρώτησε, νά δίνω τά πράγματά του;» «Ὄχι, τῆς εἶπα, καλύτερα νά μή δίνης». Μία ἄλλη εἶχε κολλήσει τήν Μεγάλη Πέμπτη τό βράδυ στόν Ἐσταυρωμένο τήν φωτογραφία τοῦ παιδιοῦ της πού τό εἶχαν σκοτώσει οἱ Γερμανοί καί ἔλεγε: «Καί τό παιδί μου σάν τόν Χριστό ἔπαθε». Οἱ γυναῖκες πού κάθονταν καί ξενυχτοῦσαν στόν Ἐσταυρωμένο τήν ἄφησαν, γιά νά μήν τήν πληγώσουν. Τί νά ἔλεγαν; Πληγωμένη ἦταν.
Ἀπό τό https://gpaisioskappadokis.blogspot.gr/2013/08/blog-post_24.html