Ἰούλιος - Αὔγουστος 2012, Ἔτος 2ο, Φύλλο 9ο.

2014-07-28 19:34

• Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 

     Μέσα στήν σωματική καί πνευματική νωχέλεια τοῦ καλοκαιριοῦ ἡ Ἐκκλησία μᾶς προβάλει, ὡς μία δροσερή νοητή ὄαση καί πνευματική ἀνάταση, τή μεγάλη ἑορτή τῆς Παναγίας μας. Τό δεκαπενταύγουστο, ἤ ὅπως τό ὀνομάζουν πολλοί «τό Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ», ἀποτελεῖ ἕναν σπουδαῖο ἐορτολογικό σταθμό τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἐνιαυτοῦ. Ἡ κορυφαία αὐτή ἑορτή εἴναι  γιά ὁλόκληρη τήν Ὀρθοδοξία καί ἰδιαίτερα γιά μᾶς τοῦ Ἕλληνες, πού εὐλαβούμαστε τή Θεοτόκο κατά τρόπο ξεχωριστό, μία εὐκαιρία νά ἐκφράσουμε ὁλοθύμα τήν τιμή μας πρός τό ἱερό Της πρόσωπο, κι αὐτό διότι ἡ προσωπική καί ἐθνική μας ζωή εἶναι συνυφασμένη μέ τήν ὑψηλή σκέπη καί προστασία τῆς Μεγάλης Μάνας, τοῦ κόσμου. Μεγάλα προσκυνηματικά κέντρα τῆς χάρης Τῆς (Τῆνος, Πάρος, Βέρμιο, κ.α.) θά γίνουν καί φέτος πόλοι ἕλξης χιλιάδων πιστῶν. Ἀκόμα πλῆθος ἄλλων ναῶν ἀφιερωμένοι στήν σεπτή Της Κοίμηση θά πανηγυρίσουν λαμπρά καί θά τιμήσουν ὅπως πρέπει τήν ἔξοδό Της ἀπό τόν κόσμο καί τήν εἴσοδό Της στήν αἰωνιότητα καί τήν ἀτέρμονη δόξα.  

     Τά ἱερά βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης δέν ἀναφέρουν δυστυχῶς τίποτε γιά τήν ζωή τῆς Παναγίας μας μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καί τήν Πεντηκοστή. Τήν σιωπή αὐτή ἔρχεται νά ἀναπληρώσει ἡ ἱερά Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία, ὅπως εἶναι γνωστό, μαζί μέ τήν Ἁγία Γραφή, ἀποτελεῖ τήν πηγή τῆς πίστεώς μας. Ἡ εὐσέβεια, ὁ σεβασμός καί ἀγάπη τῶν πιστῶν της ἱεροσολυμίτικης ἐκκλησίας πρός τήν Θεοτόκο διέσωσαν ὁρισμένα στοιχεῖα τῆς ζωῆς Της, τά ὁποία καταγράφηκαν ἀργότερα στά ἔργα τῶν Πατέρων καί στήν ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας. Σύμφωνα μέ αὐτά ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου μας μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου παρέμεινε ἕνα ἁπλό, ἀλλά ἐπίλεκτο μέλος τῆς ἐκκλησίας τῆς Ἱερουσαλήμ. Οἱ ἀπόστολοι, οἱ ποιμένες καί οἱ πιστοί της Ἐκκλησίας ἔτρεφαν ἀπεριόριστη ἀγάπη καί σεβασμό πρός Αὐτήν. Στούς δύσκολους καιρούς τοῦ διωγμοῦ τῶν χριστιανῶν στήν Παλαιστίνη (Πράξ.8:1) ἡ Παναγία μᾶς ἔγινε προφανῶς ὁ μεγάλος παρήγορος αὐτῶν. Πόσα χρόνια ἔζησε δέν γνωρίζουμε. Πάντως δέν πρέπει νά γεύθηκε τό ἐπώδυνο γῆρας. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός τήν πῆρε γρήγορα κοντά Του, πιθανότατα γύρω στά πενήντα Της χρόνια.

     Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα, λοιπόν, τῆς ἐξόδου Τῆς στάλθηκε καί πάλι ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ νά τῆς ἀναγγείλει τήν θέληση τοῦ Θεοῦ καί Υἱοῦ Της. Ἐνῶ προσευχόταν στόν οἶκο Της στήν Ἱερουσαλήμ παρουσιάστηκε ὁ ἄγγελος καί τῆς προσέφερε ἕνα μικρό κλαδί φοίνικα καί τῆς εἶπε: «Χαῖρε κεχαριτωμένη Μαρία. Σού φέρνω μήνυμα ἀπό τόν Υἱό Σου. Ἦρθε ἡ εὐλογημένη ὥρα νά πᾶς κοντά Του καί νά δοξαστεῖς ὅπως Σου ταιριάζει. Ἑτοιμάσου λοιπόν καί σέ τρεῖς ἡμέρες θά ἔρθει Ἐκεῖνος νά πάρει τήν τίμια καί ἀμόλυντη ψυχή Σου». Μετά ἀπό αὐτό καί ἀφοῦ συνῆλθε ἀπό τήν ὀπτασία, χάρηκε πολύ καί κίνησε βιαστικά νά ἀνέβει στό ἀγαπημένο Τῆς Ὅρος τῶν Ἐλαιῶν γιά νά προσευχηθεῖ, ἐκεῖ πού προσευχήθηκε γιά τελευταία φορά ὁ Υἱός Τῆς πρίν ἀπό τό πάθος Του. Συνήθιζε νά ἀνεβαίνει συχνάκαι νά προσεύχεται ἐκεῖ.

     Ἀνηφορίζοντας τό μονοπάτι συνέβη τό ἀπροσδόκητο: Τά δένδρα καί οἱ θάμνοι τοῦ δρόμου ἔγερναν καί τήν προσκυνοῦσαν! Ἡ ἄψυχη καί ἄλογη κτίση, ὅπως εἶχε ἐναντιωθεῖ τήν ὥρα τοῦ σταυρικοῦ πάθους τοῦ Κυρίου καί Υἱοῦ Της, τώρα ἀποκτᾶ ξανά κρίση καί συναίσθημα καί προσκυνᾶ τήν Βασίλισσα τοῦ κόσμου! Κατευθύνθηκε στό σημεῖο ἐκεῖνο τοῦ κήπου πού εἶχε προσευχηθεῖ καί ὁ Κύριος. Γονάτισε ταπεινά, ὕψωσε τά σεπτά της χέρια καί ἀτένισε τόν οὐρανό καί ἀφοῦ εὐχαρίστησε τό Θεό τόν παρακάλεσε γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου.  Καθ' ὅλη τή διάρκεια τῆς προσευχῆς Τῆς ἕνα οὐράνιο φῶς Τήν ἔλουζε. Τό τίμιο καί ἅγιο πρόσωπό Της ἔλαμπε ἀπό θεία ἐνέργεια.

     Μετά γοργά γύρισε στόν οἶκο Της καί ἄρχισε νά ἑτοιμάζει τά ἀπαραίτητά  της  κηδείας Της.  Μάζεψε  ἐπίσης τούς  συγγενεῖς καί πιστούς φίλους καί φίλες Της καί τούς ἀνακοίνωσε τήν θέληση τοῦ Κυρίου νά τήν καλέσει κοντά Του. Ἐκεῖνοι ὅταν τό ἄκουσαν ξαφνιάστηκαν καί ἄρχισαν νά θρηνοῦν τό χωρισμό τῆς Μητέρας τοῦ Κυρίου. Ἐκείνη τούς παρηγόρησε λέγοντάς τους πώς αὐτή εἶναι ἡ θέληση τοῦ Θεοῦ καί πώς ἀπό τήν θέση Της στόν οὐρανό θά πρεσβεύει πάντοτε γιά ὁλόκληρο τό ἀνθρώπινο γένος. Γιά παρηγοριά τούς δώρισε δύο ἀπό τά φορέματά Της, τήν σκέπη (τό μαντίλι τῆς κεφαλῆς) καί τήν ἐσθήτα Της, τά ὁποία ἀποτέλεσαν κατόπιν ἀπό τούς πολυτιμότερους θησαυρούς τῆς Ἐκκλησίας μας!   

     Τήν Τρίτη ἡμέρα μετά τήν ἐπίσκεψη τοῦ ἀρχαγγέλου, ἡ Κυρία Θεοτόκος ἀφοῦ ντύθηκε μόνη Της τά νεκρικά Της ἐνδύματα, κάλεσε καί πάλι τούς φίλους Της καί ξάπλωσε ἤρεμα στήν κλίνη Της. Τότε συνέβη τό ἑξῆς θαυμαστό γεγονός: Μία δυνατή βοή ἀκούστηκε στόν σπίτι Της, μία φωτεινή νεφέλη τό κάλυψε. Πάραυτα μεταφέρθηκαν σέ νεφέλες ἀπό τά πέρατα τῆς οἰκουμένης οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι προκειμένου νά παραβρεθοῦν στήν ἔξοδό Της. Κατά τόν ἴδιο τρόπο μεταφέρθηκε ἐπίσης ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης καί ὁ ἅγιος Ἰερόθεος, πρῶτος ἐπίσκοπος τῶν Ἀθηνῶν, ὁ ἅγιος Τιμόθεος καί ἄλλα σημαίνοντα πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Κυρία Θεοτόκος, ἀφοῦ χαιρέτισε καί εὐλόγησε ὅλους, παρέδωσε τήν ἁγία ψυχή Της στά χέρια τοῦ Υἱοῦ Τῆς ὁ Ὁποῖος κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό γιά νά τήν παραλάβει ὁ Ἴδιος.

     Οἱ συγκεντρωμένοι ἀπόστολοι, οἱ προεστοί τῆς ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί ὁ πιστός λαός ἄρχισαν νά ψάλλουν ἐξόδιους ὕμνους στήν Θεομήτορα. Ταυτόχρονα ἀκούστηκε νά συμψάλλει στρατιά ἀγγέλων ἀπό τόν οὐρανό! Ἡ οὐράνια μελωδία ἀκούστηκε σέ ὁλόκληρη τήν πόλη. Φόβος καί ἔκσταση κατέλαβε τούς κατοίκους τῆς ἁγίας πόλεως. Μόνο οἱ σκληρόκαρδοι καί φθονεροί Ἰουδαῖοι δέν συγκινήθηκαν ἀπό αὐτό τό θαυμαστό γεγονός.

     Μετά σχηματίσθηκε νεκρική πομπή ἡ ὁποία κατευθυνόταν στό χωριό Γεθσημανή, ὅπου θά θάπτονταν τό τίμιο σκήνωμά Της. Οἱ θρῆνοι τοῦ πιστοῦ λαοῦ, πού εἶχε χάσει τήν Μάνα του, ἔσμιγαν μέ τίς ψαλμωδίες τῶν ἀποστόλων. Στά ἱλαρά πρόσωπά τους κυλοῦσαν δάκρυα λύπης καί χαρᾶς.

     Πρίν φτάσουν στόν τόπο τῆς ταφῆς ἔφτασαν φανατικοί Ἰουδαῖοι καί θέλησαν νά βεβηλώσουν τήν ἔξοδο τῆς Μητέρας τοῦ Ἰησοῦ, τόν Ὁποῖο μισοῦσαν θανάσιμα. Μέ ὕβρεις, ἀπειλές καί λοιδορίες προκαλοῦσαν τήν σεμνή ὁμήγυρη. Κάποιος ἀπό αὐτούς εἶχε τήν ἀναίδεια νά πλησιάσει τό σεπτό φέρετρο τῆς Θεοτόκου, μέ σκοπό νά ρίξει στό ἔδαφος τό ἅγιο σκήνωμα. Μόλις τόλμησε νά ἀγγίξει τό στολισμένο μέ μυρωδάτα ἄνθη νεκροκρέβατο, πάραυτα κόπηκαν καί τά δύο του χέρια καί ἔμειναν κολλημένα σέ αὐτό. Ταυτόχρονα ἔχασε καί τό φῶς του! Τότε κατάλαβε τήν ἀσεβέστατη καί αἰσχρότατη πράξη του καί μέ φωνές γοερές δήλωνε τήν μετάνοιά του καί παρακαλοῦσε τήν Παναγία νά τόν λυπηθεῖ καί νά τόν θεραπεύσει. Καί ὤ τοῦ θαύματος, ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος θεραπεύτηκε ἀμέσως! Κατόπιν ὁμολόγησε τήν ἀνομία καί τήν ἀπιστία του καί ἔγινε χριστιανός. Μέ δάκρυα στά μάτια ἀκολουθοῦσε καί αὐτός τήν ἱερή πομπή. Ἀντίθετα οἱ ἄλλοι σύντροφοί του παρέμειναν ψυχροί καί ἀμετανόητοι μπροστά στό μεγάλο θαῦμα τῆς Θεομήτορος!

     Ἐκεῖ στό ἥσυχο χωρίο Γεθσημανή ἔγινε ἡ κήδευση τοῦ ἄχραντου λειψάνου τῆς Παναγίας μας. Τό θεοδόχο σῶμα Της, τέθηκε σέ περιποιημένο μνημεῖο, πού ἑτοίμασαν οἱ Χριστιανοί τῆς ἁγίας πόλεως. Μέ λυγμούς καί δάκρυα οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καί οἱ ἄλλοι Χριστιανοί σφράγισαν τό μνημεῖο καί ἀποχώρησαν.   

     Ἡ εὐσεβής παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναφέρει πώς μετά τήν ταφή καί ἀφοῦ πέρασαν τρεῖς ἡμέρες, ἔφτασε στήν Γεθσημανή ἀργοπορημένος ὁ ἀπόστολος Θωμάς ἀπό τίς μακρινές Ἰνδίες, ὅπου ἔκανε ἱεραποστολή.  Ζήτησε ἐπίμονα, μέ δάκρυα στά μάτια καί λύπη πολύ, νά τοῦ ἀνοίξουν τόν τάφο γιά νά δεῖ καί νά προσκυνήσει γιά τελευταία φορά τό τίμιο σκήνωμα τῆς ἀγαπημένης Μητέρας τοῦ Δασκάλου του. Μπροστά στήν ἐπιμονή τοῦ οἱ ἄλλοι ἀπόστολοι ἄνοιξαν τόν τάφο καί, ὤ τοῦ θαύματος, ὁ τάφος ἦταν κενός, ὁ Κύριος μετέστησε τό πάνσεπτο σῶμα Της στόν οὐρανό, ὥστε νά μήν γευτεῖ τήν φυσική φθορά. Ἡ ἀργοπορία τό Θωμά χαρακτηρίστηκε ἀπό τήν Ἐκκλησία ὡς οἰκονομία τοῦ Θεοῦ, γιά νά γίνει γνωστή ἡ μετάσταση τῆς Κυρίας Θεοτόκου! Ὁ κενός τάφος Της στήν Γεθσημανή ἀποτελεῖ μέχρι σήμερα πηγή ἁγιασμοῦ τῶν μυριάδων πιστῶν πού τόν ἐπισκέπτονται κάθε χρόνο καί τεκμήριο τῆς μετάστασής Της στόν οὐρανό.

     Ἀπό τό «Ἐν τή κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε», τοῦ κ. Λάμπρου Σκόντζου.

·       Η πνευματική προοπτική της Μεταμόρφωσης

     Ἡ μεταμόρφωση, πέρα ἀπό ἱστορικό γεγονός μέ βαθύτατη θεολογική σημασία, προβάλλεται καί ὡς πρόταση γιά ἐμπειρία ζωῆς. Ἡ ἐμπειρία αὐτή δέν πρέπει νά συσχετίζεται μόνο μέ τό πρόσωπο τοῦ μεταμορφωθέντος Χριστοῦ, ἀλλά νά ἀναφέρεται καί στήν προσωπική ζωή ὅλων μας. Ἡ θεία ἐμπειρία ἀποτελεῖ τόν τύπο καί τό σταθερό σημεῖο ἀναφορᾶς γιά μας. Ἀκριβῶς, ὅπως ἡ ἐμπειρία αὐτή, καθαρά πνευματικῆς φύσεως, χαρακτήρισε ἀρχικά τους μαθητές τοῦ Κυρίου καί στή συνέχεια ὅλο τό λαό πού παρίσταται στό θαῦμα, ὡς συνέχεια καί ἐπακόλουθό του γεγονότος τῆς μεταμόρφωσης.

     Ὁ Χριστός μέ τή μεταμόρφωση ἔδειξε στόν κόσμο τό ἀληθινό του πρόσωπο καί τό μυστήριο τῆς παρουσίας του. Δέν εἶναι μόνο ἄνθρωπος, εἶναι καί Θεός. Προσέλαβε τήν κτιστή ἀνθρώπινη φύση. Ὅμως στή μεταμόρφωση φάνηκε καί ἡ ἄκτιστη θεία λαμπρότητα καί δόξα του. Στόν κόσμο μᾶς παρουσιάσθηκε ὡς ἀνθρώπινη καί θεία παρουσία. Ἡ προαιώνια θεία φύση τοῦ εἰσέρχεται στόν κόσμο καί ἐνανθρωπίζεται. Τό ἄκτιστο συναντᾶ καί προσλαμβάνει τόν κτιστό ἄνθρωπο καί τόν θεώνει . Αὐτό εἶναι ἕνα ἀρχικό ἀλλά βαθύτατα οὐσιαστικό στοιχεῖο τοῦ γεγονότος τῆς μεταμόρφωσης.

     Ὡς συνέπεια αὐτοῦ του γεγονότος ἔχουμε καί τή συγκλονιστική ἐμπειρία τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου. Καί ἡ ἐμπειρία αὐτή δέν ἦταν τυχαία. Ἡ συγκλονιστική ἐντύπωσή τους καί ἡ ἐλκτικότητα τοῦ γεγονότος ἦταν τόσο ἰσχυρή πού ἐκφράζουν ἀμέσως τήν ἐπιθυμία τους ἡ ἐμπειρία αὐτή νά εἶναι διαρκείας καί νά τούς συνοδεύσει σέ ὅλη τους τή ζωή. Αὐτό ἀκριβῶς ἐκφράζει ἡ πρότασή τους νά φτιάξουν σκηνές καί νά παραμείνουν στό Θαβώρ, βιώνοντας ἀδιάκοπα τήν ἐμπειρία τῆς μεταμόρφωσης. Δέν γνωρίζουμε ἐπακριβῶς τό περιεχόμενο αὐτῆς τῆς ἐμπειρίας τους. Ὁ Εὐαγγελιστής  δεν  μᾶς περιγράφει  δυστυχῶς τί ἐσήμαινε γιά τούς μαθητές ἡ κορυφαία ἐκείνη στιγμή τῆς μεταμόρφωσης τοῦ Κυρίου. Αὐτό ὅμως πού γνωρίζουμε εἶναι ἡ ἀρχική συγκλονιστική τους ἐντύπωση καί ὅτι οἱ ἴδιοι ἄρχισαν νά γεύονται τούς ἐσχατολογικούς καρπούς τῆς μεταμόρφωσης στήν προσωπική τους ζωή.

     Ἡ μεταμόρφωση, ἑπομένως, στήν πνευματική διάσταση δέν πρέπει νά ἑρμηνεύεται καί νά κατανοεῖται ὡς ἀτομικό γεγονός, πού ἀφορᾶ μόνο στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ . Καί οὔτε ἀκόμη περιοριστικά καί ἐπιλεκτικά, ὡσάν νά ἀναφέρεται μόνο σέ τρεῖς ἐκλεκτούς μαθητές καί σέ δύο ἀποκαλυπτικές μορφές τοῦ παρελθόντος. Εἶναι ἕνα γεγονός καθολικῆς σημασίας. Ἀρχικά ξεκινάει ἀπό τόν Κύριο, συνεπαίρνει στή συνέχεια τούς τρεῖς μαθητές, προεκτείνεται πρός τούς Δώδεκα καί δί' αὐτῶν φτάνει σέ ὅλο τόν κόσμο καί σέ ὅλη τήν κτίση. Ἔτσι, κατά συνέπεια, δικαιούμαστε νά ὁμιλοῦμε γιά τή μεταμόρφωση τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου, τῆς φύσης καί τῆς κτίσης, γιά τή μεταμόρφωση ὅλης της δημιουργίας, εἴτε ὑλικῆς εἴτε πνευματικῆς.

Ἀπό τό «Τῆς Μεταμορφώσεως Τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ», τοῦ κ. Γεωργίου Π. Πατρώνου.

• ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΟΦΙΑ
  

     Ἅγιος Ἐπιφάνιος

     «Πέθανε ἡ ἁγία Παρθένος καί ἔχει θαφτεῖ, μέ τιμή αὐτῆς ἡ κοίμηση (..) μέ μαρτυρία ἡ δόξα Της, καί μέ μακαρισμούς τό ἅγιό Της σῶμα (..). Τό τέλος Τῆς κανείς δέν γνωρίζει. Ἀλλά καί ἐάν νομίζουν μερικοί ὅτι κάνουν λάθος, νά ζητήσουν μαρτυρίες ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, καί θά βροῦν ὅτι δέν ἀναφέρεται ὁ θάνατος τῆς Μαρίας. Οὔτε ἐάν πέθανε, οὔτε ἐάν δέν ἔχει πεθάνει· οὔτε ἐάν ἔχει θαφτεῖ·(..) ἁπλῶς σιώπησε ἡ Γραφή γιά τό ὑπερβολικό του θαύματος, γιά νά μήν ὁδηγήσει σέ ἔκπληξη τή διάνοια τῶν ἀνθρώπων. Διότι ἐγώ δέν τολμῶ νά πῶ, ἀλλά σκεπτόμενος νά ἀσκῶ σιωπή(..) δέν λέω ὅτι ἔμεινε ἀθάνατη- ἀλλά δέν πείθομαι, ἐάν ἔχει πεθάνει. Διότι ὑπερέβαλε ἡ Γραφή τή διάνοια τήν ἀνθρώπινη, καί τήν ἄφησε μετέωρη γιά τό σκεῦος τό τίμιο καί ἐξοχότατο· γιά νά μήν ὑποπτευθεῖ κάποιος περί Αὐτῆς σαρκικά πράγματα».

·       ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ             

     Πήγαινε κάποτε ὁ ἀββάς Μακάριος ἀπό τό Ἕλος στό κελί τοῦ κρατώντας βλαστούς. Καί ξαφνικά τόν συναντάει ὁ διάβολος πάνω στόν δρόμο μ΄ ἕνα δρεπάνι στό χέρι. Ἔκανε νά τόν χτυπήσει ἀλλά δέν τό κατόρθωσε καί τοῦ λέει:

     «Πολλή ἀντίσταση ὑπάρχει σέ σένα, Μακάριε, γιατί ἡ δύναμή μου δέν ἐνεργεῖ ἐπάνω σου. Ὅ,τι κάνεις, κάνω κι ἐγώ, ἐσύ νηστεύεις, νηστεύω κι ἐγώ, ἐσύ ἀγρυπνεῖς, ἐγώ δέν κοιμᾶμαι καθόλου. Ἕνα πράγμα μόνο εἶναι στό ὁποῖο μέ νικᾶς».

     «Καί ποιό εἶναι αὐτό;» τόν ρωτάει ὁ ἀββάς Μακάριος.

     «Ἡ ταπείνωσή σου -ἀπαντᾶ- καί γί αὐτό δέν μπορῶ νά σέ νικήσω».

• ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ
  

     «Οὐδείς προστρέχων ἐπί σοῖ κατησχυμένος ἀπό σου ἐκπορεύεται, ἁγνή Παρθένε Θεοτόκε, ἀλλ' αἰτεῖται τήν χάριν καί λαμβάνει τό δώρημα, πρός τό συμφέρον τῆς αἰτήσεως».

     Τό πρῶτο δεκαπενθήμερό του Αὐγούστου εἶναι ἀφιερωμένο στήν Παναγία μας. Οι Ὀρθόδοξοι πιστοί συμμετέχουμε καθημερινά στίς ἀκολουθίες τῶν Παρακλητικῶν Κανόνων, νηστεύουμε, ἐξομολογούμαστε, κοινωνοῦμε. Τρέχουμε μέ δάκρυα στά μάτια νά ἐναποθέσουμε σέ Αὐτή τίς δυσκολίες καί τά βάσανα τῆς ζωῆς μας. Τήν παρακαλοῦμε μέ ζέση ψυχῆς νά ἐλαφρώσει τόν βαρύ ζυγό μας, διότι πιστεύουμε ἀκράδαντα πώς ἡ γλυκιά Θεομάνα καί μετά τήν σεπτή Της Κοίμηση συνεχίζει νά ἀγαπᾶ καί νά νοιάζεται γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους. Μέσα στή μεγάλη καρδιά Τῆς ὑπάρχει χῶρος γιά τόν κάθε ἄνθρωπο, ὄχι μόνο γιά τούς πιστούς, ἀλλά καί γιά τούς ἁμαρτωλούς καί ἀσεβεῖς , ἀκόμα καί γιά τούς ὑβριστές Της! Ἡ μακάρια θέση Τῆς κοντά στόν Υἱό Της καί Θεό μᾶς Ἰησοῦ Χριστό, τῆς δίνει τήν εὐχέρεια νά προσεύχεται γιά τόν καθένα μας, γιά κάθε μᾶς πρόβλημα. Τά ἀποτελέσματα τῶν βοηθειῶν Τῆς εἶναι ἁπτά.

     Ἀπό τό «Ἐν τή κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε», τοῦ κ. Λάμπρου Σκόντζου.

·       ΕΝΑΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΓΙΟΣ

Ἡ Ἁγία Χριστίνα ἡ μεγαλομάρτυς 

     Ἡ Ἁγία μεγαλομάρτυς Χριστίνα, καταγόταν ἀπό τήν Τύρο τῆς Συρίας καί ἦταν κόρη τοῦ στρατηγοῦ Οὐρβανοῦ (περί τό 200 μ.Χ.).

     Ὁ πατέρας της, τῆς ἔχτισε ἕναν πύργο καί τήν ἔβαλε μέσα σ' αὐτόν. Μάλιστα κατασκεύασε ἀγάλματα τῶν εἰδώλων καί τήν διέταξε νά θυσιάσει σ' αὐτά. Ἐκείνη ὅμως τά ἔκανε ὅλα κομμάτια. Γιά αὐτές τῆς τίς πράξεις, ἡ ἁγία ὑποβλήθηκε σέ βασανιστήρια ἀπό τόν ἴδιο της τόν πατέρα καί μετά φυλακίστηκε.

     Στήν φυλακή τήν ἄφησαν νηστική γιά νά πεθάνει ἀπό τήν πείνα. Ὅμως, ἄγγελος Κυρίου τῆς πήγαινε τροφή καί τῆς θεραπεύτηκαν ὅλες οἱ πληγές της. Μετά τήν ἔριξαν στήν θάλασσα, ὅπου ἔλαβε τό Ἅγιο Βάπτισμα ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό καί ἄγγελος Κυρίου τήν ἔβγαλε στήν στεριά.

     Μόλις ἔγινε γνωστό ὅτι εἶχε διασωθεῖ, ὁ πατέρας τῆς πρόσταξε καί τήν ἔκλεισαν πάλι στήν φυλακή. Τήν νύχτα πού ἀκολούθησε ὁ πατέρας τῆς πέθανε καί τήν θέση του στό ἀξίωμα τοῦ στρατηγοῦ τήν πῆρε κάποιος ὀνόματι Δίων. Αὐτός ὁδήγησε τήν μάρτυρα στό δικαστήριο. Καί ἐκεῖ ἡ ἁγία ὁμολόγησε τήν πίστη της. Ἀμέσως ὀργίστηκε καί διέταξε νά ἀρχίσουν τά βασανιστήρια.

     Κατά τήν διάρκεια τῶν βασανιστηρίων πολλοί πίστευσαν στόν Χριστό. Μετά τό Δίωνα ἀνέλαβε κάποιος Ἰουλιανός. Αὐτός ἔριξε τήν Χριστίνα μέσα σέ πυρακτωμένη κάμινο, σέ ἕνα κλουβί μέ φίδια δηλητηριώδη, τά ὁποῖα ἀντί νά τήν δαγκώσουν τῆς ἔγλυφαν τά πόδια μέ εὐσπλαχνία, μετά τῆς ἔκοψαν τούς μαστούς ἀπό ὅπου χύθηκε γάλα ἀντί γιά αἷμα καί τῆς ἔκοψαν καί τήν γλώσσα. Ὅλα αὐτά τά μαρτύρια τά ὑπέμεινε μέ καρτερία καί στό τέλος μέ κοντάρια πού τήν χτύπησαν παρέδωσε τό πνεῦμα, λαμβάνοντας τόν στέφανο τοῦ μαρτυρίου, καί περνώντας στήν αἰώνια ζωή.

     Ἡ Ἐκκλησία μᾶς τιμᾶ τή μνήμη τῆς Ἁγίας Χριστίνας στίς 24 Ἰουλίου.