Ἡ κεκλεισμένη πύλη

 

    Ἑορτάζει σήμερα καὶ πανηγυρίζει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τὴν Κοίμηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς Μητέρας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ σαρκωθέντος Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Στὴν Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς ἀκοῦμε τὸν Προφήτη Ἰεζεκιὴλ νὰ παρομοιάζει τὴν Παναγία μὲ κλειστὴ πύλη: «Ἡ πύλη αὕτη κεκλεισμένη ἔσται, οὐκ ἀνοιχθήσεται, καὶ οὐδεὶς οὐ μὴ διέλθῃ δι' αὐτῆς, ὅτι Κύριος ὁ Θέός, Ἰσρὰὴλ εἰσελεύσεται δι' αὐτῆς, καὶ ἔσται κεκλεισμένη». Ὄντως, ἡ Παναγία εἶναι ἡ πύλη, διὰ τῆς ὁποίας ὁ Θεὸς "ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν" καὶ ἐνήργησε τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας. Εἶναι ἡ πύλη διὰ τῆς ὁποίας οἱ πιστοὶ γινόμαστε κοινωνοὶ τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ διασώζουσα καὶ μεσιτεύουσα γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος. Μὲ τὴν ζωή της ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν Κοίμησή της, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἔγινε ἡ αἰτία νὰ ἀνοίξει γιὰ μᾶς ἡ πύλη τοῦ Παραδείσου. 

 

    Ἡ Παναγία, ὅπως εἴπαμε, εἶναι ἡ πύλη διὰ τῆς ὁποίας εἰσῆλθε ὁ Θεὸς στὸν κόσμο. Εἶναι αὐτὴ ποὺ δανείζει στὸν Θεὸ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρώπινη φύση. Μὲ τὴν ἀπάντησή της "ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοὶ κατὰ τὸ ρῆμα σου" πρὸς τὸν ἀρχάγγελο Γαβριήλ, δέχεται νὰ γίνει ἡ Μητέρα τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ. Καὶ τότε μέσα της συντελεῖται ἡ πιὸ παράδοξη ἕνωση ἀνάμεσα στὸν Δημιουργὸ καὶ στὸ πλάσμα Του, ἀνάμεσα στὸ ἄκτιστο καὶ τὸ κτιστό, ἡ ἕνωση τοῦ ἀπείρου μὲ τὸ πεπερασμένο, τῆς Ζωῆς μὲ τὸ φθαρτό. Καὶ προσλαμβάνει ὁ Θεὸς ὄχι ἁπλᾶ τὴν ἀνθρώπινη σάρκα, ἀλλὰ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρώπινη φύση, ὅπως ὁ ἴδιος τὴν ἔπλασε, ἀποτελούμενη ἀπὸ σῶμα καὶ ψυχή, καθαρὴ ἀπὸ τὸν ρύπο τῆς ἁμαρτίας, χάρη στὴν «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου» σύλληψή Του στὴν μήτρα τῆς Ἀειπαρθένου. 

    Μὲ τὴν σάρκωση τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν γέννηση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ Παναγία μας γίνεται ἐπίσης ἡ πύλη διὰ τῆς ὁποίας εἰσῆλθε στὸν κόσμο ἡ λύτρωση, ἡ συγγνώμη καὶ ἡ ἐλπίδα. Ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ στὸν Εὐαγγελισμὸ λέει στὴν Παναγία ὅτι ἐξ αὐτῆς θὰ γεννηθεῖ «ὁ μέλλων λυτροῦσθαι τὸν Ἰσραήλ». Μὲ τὴν σάρκωση τοῦ Λόγου στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀνατέλλει ἡ ἐλπίδα, πραγματώνεται ἡ σωτηρία, πλημμυρίζει τὸν κόσμο ἡ συγγνώμη καὶ ἀπαστράπτει το φῶς τῆς Ἀναστάσεως. Μὲ τὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου καὶ τὴν ἁγία τῆς Μετάσταση προσφέρεται σ’ ἐμᾶς μιὰ ἀκόμη ἀπόδειξη τούτης τῆς θείας δωρεᾶς. Ἡ ἀπόδειξη πὼς ὅταν κατορθώσουμε στὰ μέτρα τῆς προσωπικῆς μας ἀδυναμίας νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὴν ὄντως Ζωή, δηλαδὴ μὲ τὸν ἴδιο τὸ Θεό, τότε ὄχι μόνο γινόμαστε μέτοχοι τῆς Ζωῆς, ὄχι μόνο δὲν πρόκειται νὰ γευτοῦμε τὸν πνευματικὸ θάνατο, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ αὐτὴ ἡ σωματικὴ νέκρωση ἀποτελεῖ σημεῖο θριάμβου καὶ ὄχι λύπης. 

    Ἡ Παναγία ἀποτελεῖ ἀκόμη ἐκείνη τὴν πύλη διὰ τῆς ὁποίας οἱ πιστοὶ εἰσερχόμαστε στὴν αἰωνιότητα. Αὕτη ἡ πύλη τοῦ Κυρίου, δίκαιοι εἰσελεύσονται ἐν αὐτῇ». Μὲ τὴν ζωή της, μὲ τὴν Κοίμησή της, μὲ τὴν διαρκῆ πρεσβεία της ὑπέρ της τοῦ κόσμου σωτηρίας, γίνεται ἡ μεσίτρια ὅλου τοῦ ἀνθρώπινου γένους πρὸς τὸν Κύριο, γίνεται ὁ συνδετικὸς κρίκος ποὺ μᾶς συνδέει μὲ τὴν Ζωὴ καὶ μᾶς εἰσάγει στὴν χαρὰ τοῦ Παραδείσου. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ οἱ συχνότερες καὶ οἱ θερμότερες ἱκεσίες μας ἔχουν ἀποδέκτη τὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου, γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ καθημερινά, ἀπὸ τὴν πρώτη Αὐγούστου καὶ μέχρι σήμερα, τελοῦμε τὴν Ἱερὰ Παράκληση πρὸς τὴν Παναγία μας, γιὰ νὰ μεσιτεύει γιὰ μᾶς στὸν Κύριο, γιὰ νὰ Τοῦ μεταφέρει τὶς προσευχές μας, γιὰ νὰ προστρέχει στὶς ἀνάγκες μας, ὡς ἡ Μητέρα ὅλου τοῦ κόσμου. 

    Ἡ Παναγία μας, σύμφωνα μὲ τὴ Θεολογία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ νέα Εὔα. Ἡ πρώτη ἔκλεισε τὴν πύλη τοῦ Παραδείσου, καὶ εἰσήγαγε τὴν ἀνθρωπότητα στὴν θλίψη, στὸν πόνο, στὴν ἁμαρτία. Ἡ Παναγία, ὡς δεύτερη Εὔα μας ἀνοίγει τὴν θύρα τοῦ Παραδείσου, γίνεται ἡ ἴδια ἡ Πύλη ποὺ μᾶς εἰσάγει στὴν ὄντως Ζωή, στὴν εἰρήνη, στὴ λύτρωση, στὴν ἴδια τήν Ἀνάσταση. Εἶναι αὐτὴ ποὺ μὲ θαυμαστὸ τρόπο καὶ μὲ τὸ παράδειγμά της διέκοψε τὸν χειμαρρώδη ροῦ τῆς ἀνθρωπότητας πρὸς τὴν φθορὰ τοῦ θανάτου, τὸν ἀντέστρεψε καὶ δημιούργησε τὴν προοπτικὴ τῆς πορείας μας ἀπὸ τὸν θάνατο πρὸς τὴν ζωή. 

    Καλούμαστε λοιπὸν ὅλοι μας, ἰδιαίτερα τοῦτες τὶς ἡμέρες, ὄχι μόνο νὰ ἐντείνουμε τὶς προσευχές μας καὶ τὸν πνευματικό μας ἀγῶνα, ἀλλὰ πολὺ περισσότερο νὰ εἰσέλθουμε στὴ ζωὴ τῆς ταπείνωσης, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς καρτερίας, σύμφωνα μὲ τὸ παράδειγμα τῆς ἴδιας τῆς Παναγίας μας. Καλούμαστε τέλος ὄχι μόνο νὰ ἀκολουθήσουμε τὰ δικά της βήματα, γιατί αὐτὴ εἶναι ἡ τελειότερη ἀπ’ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐντείνουμε τὶς δεήσεις μας πρὸς αὐτήν, ψάλλοντας καὶ ὁμολογῶντας μαζὶ μὲ τὸν ὑμνωδό: 

    «Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν Παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε. Μετέστης πρὸς τὴν Ζωήν, Μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς Ζωῆς καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν». 

 

πηγή: nefthalim.blogspot.com