Ἡ Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ

 

    

    Ἕνα γεγονὸς δόξας καὶ χαρᾶς ποὺ ὁλοκληρώνει τὴν Πασχαλινὴ περίοδο εἶναι ἡ Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ μας στοὺς οὐρανούς. Ἔρχεται ἡ στιγμὴ ποὺ ὁ Νικητὴς τοῦ θανάτου δείχνει τὸν τελικὸ προορισμὸ τοῦ ἀνθρώπου. Μέσα σὲ μία ὑπερκόσμια δόξα ὁ Κύριος ἀποχαιρετᾶ τὴν ἀνθρωπότητα καὶ ἐπιστρέφει στὸν οὐρανό. Τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος σπαργανώνεται ὡς βρέφος στὴ Βηθλεέμ. 

 

    Ὡς Θεάνθρωπος ζεῖ τὰ τριάντα τρία χρόνια Τοῦ πάνω στὴ γῆ, διδάσκει, θαυματουργεί, εὐεργετεῖ, ἀποκαλύπτεται, ἀποκρύπτεται, διαλέγεται, σιωπᾶ, χαίρεται, δακρύζει, πονάει, προδίδεται, ματώνει, σκανδαλίζει, συγχωρεῖ, πεθαίνει, ἀνασταίνεται καὶ ἀναστημένος δὲν ἐξαφανίζεται, ἀλλὰ ζεῖ καὶ φανερώνεται ἄλλοτε καθαρὰ καὶ ἄλλοτε «ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ», γιὰ νὰ καταλήξει πού; Γιατί ὃλ’ αὐτά; Γιατί φοράει τὴ σάρκα μας ὁ Θεός; Γιατί ντύνει τὴν ὑπέρφορτη λαμπρότητα τῆς Θεότητός Του μὲ τὴν παχυλότητα τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος; Γιατί κάνει φίλους Τοῦ ἐμᾶς, ποὺ εἴμαστε ἕτοιμοι μὲ κάθε εὐκαιρία νὰ Τὸν προδώσουμε; Ὅλ’ αὐτὰ τὰ κάνει ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ καταλήξει στὸ μεγάλο γεγονὸς τῆς Ἀναλήψεως. 

 

    Ἔρχεται ὁ Θεὸς στὴ γῆ, ξεγελάει τὸν διάβολο, ἁρπάζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ θάνατο καὶ τὴ φθορὰ καὶ τὸν ἀνεβάζει τόσο ψηλά, ὥστε νὰ τὸν κάνει συγκάτοικο στὸ θρόνο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὁ Χριστός, χωρὶς νὰ πάψει νὰ εἶναι τέλειος Θεός, γίνεται καὶ τέλειος ἄνθρωπος καὶ ἔτσι, ὡς τέλειος ἄνθρωπος ἀνεβαίνει στοὺς οὐρανοὺς μὲ τὴν Ἀνάληψή Του, γιὰ νὰ πραγματοποιήσει τὴ μεγαλύτερη νίκη ὅλων τῶν ἐποχῶν, τὴ νίκη κατὰ τῆς λάσπης. Ἀκόμη καὶ ἡ νίκη κατὰ τοῦ θανάτου, δηλ. ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, δὲν θὰ εἶχε ὁλοκληρώσει τὸ σκοπό της, ἂν ὁ Κύριος ἔμενε κάτω στὴ γῆ, ἔστω καὶ ἀναστημένος. Μὲ τὴν Ἀνάληψή Του ὁ Χριστὸς μᾶς δίνει τὸ μήνυμα πὼς ἡ ἀληθινή μας ἐλπίδα δὲν βρίσκεται μόνο στὸ ὅτι κάποτε ὅλοι θὰ ἀναστηθοῦμε. Ἡ ἀληθινή μας ἐλπίδα δὲν πηγάζει μόνον ἀπὸ τὸ ὅτι δὲν φοβόμαστε τὴ μεγαλύτερη συμφορὰ ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς βρεῖ, δηλ. τὸ θάνατο. Ἡ πραγματική μας ἐλπίδα δὲν βρίσκεται στὸ ὅτι μᾶς περιμένει μία αἰώνια ζωή, ἀλλὰ στὸ ὅτι μᾶς περιμένει μία αἰώνια ζωὴ κοντὰ στὸ θρόνο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Εἴμαστε ξεπεσμένοι πρίγκιπες ποὺ δὲν χαιρόμαστε, ἐπειδὴ ἁπλῶς μᾶς βρῆκε ὁ Βασιλιᾶς μας, ἀλλὰ ἐπειδὴ μᾶς βρῆκε καὶ μᾶς ὁδηγεῖ στὸ παλάτι Του, γιὰ νὰ χαροῦμε κι ἐμεῖς συμβασιλεύοντας μαζί Του στὴν αἰώνια Βασιλεία Του. 

 

    Ἡ ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως λοιπὸν δὲν εἶναι μία ἑορτὴ τοῦ Θεοῦ μόνον. Περισσότερο εἶναι ἕνα πανηγύρι τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ἕνας θρίαμβος γιὰ τὸν ταπεινὸ καὶ ξεπεσμένο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος, στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἀνεβαίνει τόσο ψηλά, ὥστε ξεπερνάει ἀκόμη καὶ αὐτὰ τὰ τάγματα τῶν ἀγγέλων καὶ γίνεται συγκάτοικος τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστὸς παίρνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἐξορία καὶ τὸν ὁδηγεῖ στὴν πατρίδα. Ἁρπάζει τὸ πλάσμα του ἀπὸ τὴ λάσπη αὐτῆς τῆς πεπερασμένης πραγματικότητος καὶ τὸ ἀνεβάζει στὴ δόξα καὶ στὸ φῶς τῆς Ἁγίας Τριάδος. Μόνον ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μποροῦσε νὰ σκεφτεῖ μία τέτοια τύχη γιὰ τὸ δημιούργημά Του. Οὔτε οἱ ἄνθρωποι οὔτε ἀκόμη καὶ οἱ ἄγγελοι ἦταν δυνατὸν νὰ σκεφτοῦν πὼς ὁ Θεὸς ἀγαπάει τόσο πολὺ τὸν ἄνθρωπο, ὥστε νὰ τὸν πλάσει μὲ σκοπὸ νὰ τὸν κάνει κι’ ἐκεῖνον θεὸ κατὰ χάριν. Αὐτὸ ἦταν τὸ πρῶτο σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸ πλάσμα Του καὶ κανεὶς καὶ κανένα ἐμπόδιο δὲν θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ ἐμποδίσουν αὐτὸ τὸ ἀρχικὸ θεϊκὸ σχέδιο. Αὐτὸ λοιπὸν συμβαίνει τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναλήψεως. Ὁ Νικητὴς τοῦ θανάτου καὶ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου πραγματοποιεῖ τὸ ἀρχέγονο σχέδιό Του, θεώνει τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ τὴν ἀνεβάζει στὸ ὕψος τῆς Τρισηλίου Θεότητος. 

 

    Ἡ Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ μᾶς διδάσκει πὼς τίποτε ἀπὸ τὴν ψεύτικη πραγματικότητα ποὺ ζοῦμε δὲν πρέπει νὰ μᾶς στεναχωρεῖ «οὐ γὰρ ἔχομεν ὦδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν». Ὁ, τί ζοῦμε, θὰ τελειώσει. καὶ αὐτὸ ποὺ μᾶς περιμένει, αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο πλασθήκαμε εἶναι τόσο καλύτερο ἀπὸ τὴν ψεύτικη πραγματικότητά μας, ὥστε δὲν μπορεῖ νὰ τὸ χωρέσει τὸ μυαλό μας! 

 

    Καθὼς ὁ Κύριος ἀνεβαίνει στὸν οὐρανό, ἀνεβάζει καὶ τὴν πεσμένη φύση μας μαζί Του. Μᾶς δίνει τὴν ὑπέροχη ἐλπίδα πὼς Τοῦ ἀνήκουμε, μᾶς περιμένει νὰ ἑνωθοῦμε μαζί Του, ἀφοῦ πρῶτα Ἐκεῖνος ἑνώθηκε μαζί μας. Ὁ Ἀναλαμβανόμενος εἰς τοὺς οὐρανοὺς Χριστὸς μᾶς δείχνει τὸν τελικὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς μας. Ζοῦμε ὄχι γιὰ νὰ περάσουμε ἐδῶ καλά, οὔτε γιὰ νὰ στεναχωριόμαστε, ὅταν περνᾶμε ἄσχημα. Ζοῦμε γιὰ νὰ προετοιμάσουμε τοὺς ἑαυτούς μας γιὰ τὸν οὐρανό. Ἐκεῖνον στοχεύουμε, διότι ἐκεῖνος μᾶς ἀνήκει γιὰ πάντα. 

 

    Ὅσο πιὸ πολὺ προετοιμαζόμαστε γιὰ τὸν οὐρανό, τόσο γίνεται πιὸ εὐχάριστη, πιὸ χαρούμενη καὶ πιὸ ἤρεμη ἡ ζωή μας ἐδῶ κάτω στὴ γῆ. Ἂς μὴ δίνουμε ἀξία καὶ σημασία σὲ ὅ,τι γίνεται γύρω μας. Ὅλα εἶναι ψεύτικα καὶ μάταια. 

 

    Πολύτιμα καὶ παντοτινὰ εἶναι αὐτὰ στὰ ὁποῖα μᾶς ὁδηγεῖ ὁ Ἀναλαμβανόμενος Χριστός. εἶναι ὅλα αὐτὰ ποὺ σχεδίασε νὰ μᾶς χαρίσει μὲ τὴν ὑπέροχη καὶ ὑπέρλογη ἀνάβασή Του. 

 

πηγή: analipsirafinas.gr