Ἡ ἀγάπη ὡς τρόπος ζωῆς τῶν χριστιανῶν
Τοῦ κ. Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου
Στό 13ο κεφάλαιο τῆς Ἅ΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς του, ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνθέτει ἕναν ἀριστουργηματικό ὕμνο πρός τήν ἀρετή τῆς ἀγάπης, πού εἶναι ἡ κυριότερη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο, συμπεριλαμβάνει τά πάντα, καί χωρίς τήν ὁποία δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά γνωρίσει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, νά ἑνωθεῖ μαζί Του κατά χάριν καί νά σωθεῖ. Ἄλλωστε ὁ Θεός μᾶς ἀγάπησε πρῶτος καί ἔστειλε τόν Υἱό του, πού θυσιάστηκε γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τίς ἁμαρτίες μας καί νά μᾶς χαρίσει τή νέα ἐν πνεύματι ζωή (βλ. Ἅ΄ Ἰω. 4,9-10). «Ἀρχή καί τέλος ἀρετῆς ἁπάσης ἡ ἀγάπη» (48,795), διδάσκει καί ὁ χρυσός πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.
Ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν ξεκαθαρίζει ὅτι ἀκόμη κι ἄν κάποιος ἦταν ἄξιος νά μιλήσει ὅλες τίς γλῶσσες τῶν ἀνθρώπων ἀλλά καί τῶν ἀγγέλων, γνώριζε ὅλες τίς ἐπιστῆμες καί κατεῖχε ὅλες τίς γνώσεις, ἦταν ὁ μεγαλύτερος προφήτης καί ἔκανε μάλιστα καί μοναδικά θαύματα, μοίραζε σέ ἀγαθοεργίες ὅλη του τήν περιουσία ἤ ἔδινε τή ζωή του ὡς μάρτυρας τῆς πίστεως, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΑΓΑΠΗ, τότε σέ τίποτα δέν θά τόν ὠφελοῦσαν ὅλα τά προτερήματά του καί οἱ φιλανθρωπίες του, ἀφοῦ δέν θά γνώριζε ἤ δέν θά κατόρθωνε νά ἐντρυφήσει στήν ρίζα καί πηγή ὅλων τῶν ἀρετῶν, τήν ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη, σύμφωνα μέ τήν Καινή Διαθήκη, εἶναι μεγαλύτερη ἀκόμη καί ἀπό τήν πίστη καί τήν ἐλπίδα. Διότι στήν αἰώνια ζωή οἱ δύο αὐτές κορυφαῖες ἀρετές δέν θά χρειάζονται πιά, ἀφοῦ θά βλέπουμε τό Θεό πρόσωπο μέ πρόσωπο καί θά βιώνουμε συνεχῶς τήν ἄκτιστη δόξα Του. Ἡ ἀγάπη ὅμως θά παραμείνει ὡς τρόπος ζωῆς τῶν ἀναγεννηθέντων καί υἱοθετηθέντων στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ παιδιῶν τοῦ οὐράνιου Πατέρα.
Ἡ ἀγάπη βέβαια γιά νά εἶναι ὁλοκληρωμένη εἶναι ἀπαραίτητο νά ἐφαρμόζεται στήν προσωπική μας ζωή καί νά γίνεται πράξη. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἀρχῆς γενομένης ἀπό τήν πρωτοχριστιανική ζωή, καί στή συνέχεια μέ τούς ἐκκλησιαστικούς Πατέρες, ἡ Ἐκκλησία ἐφάρμοσε (καί ἐφαρμόζει διαρκῶς), γιά πρώτη φορά ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ, τά κοινωνικά συσσίτια ὑπέρ τῶν ἀναξιοπαθούντων, τῶν πενήτων καί ἀναγκεμένων συνανθρώπων μας, ὅταν τά κράτη στεροῦνταν κάποτε σχετικῆς μέριμνας. Ἡ πόλη τῆς φιλανθρωπίας καί τῆς ἀγάπης πού ἵδρυσε ὁ Μέγας Βασίλειος, ἡ γνωστή 'Βασιλειάδα', παραμένει διαχρονικό παράδειγμα τοῦ τί σημαίνει νά εἶσαι πραγματικά ἄνθρωπος σέ κατανόηση καί προσφορά. Ἀλλά καί τά ξακουστά συσσίτια τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος ἔτρεφε καθημερινά 5.000 ἀνθρώπους, φανερώνουν ὅτι δίνει κανείς οὐσιαστικά ὅταν δίνει ἀπό τά βάθη τῆς ὑπάρξεώς του καί ὅταν ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ τόν ἔχει ἐπισκεφθεῖ.
Ἡ Ἐπί τοῦ Ὅρους Ὁμιλία τοῦ Κυρίου, ἡ ἀγάπη καί πρός τούς ἐχθρούς ὡς κύριο χαρακτηριστικό της ζωῆς τῶν πρώτων χριστιανῶν, ἡ ἐντολή τοῦ Χριστοῦ «ἴνα ἀγαπᾶμε ἀλλήλους», ἡ ὑπέροχη παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη, πού ἐπισημαίνει ποιός ἀγαπᾶ πραγματικά καί ποιός προφασίζεται ἰδιοτελῶς τήν ἀγάπη, τά λόγια του Χριστοῦ πάνω στόν σταυρό: «Πατέρα, συγχώρεσέ τους, δέν ξέρουν τί κάνουν» (Λούκ. 23,34), ἡ συγχώρεση ἀπό τόν πρωτομάρτυρα Στέφανο ὅσων τόν λιθοβολοῦσαν καί τελικά τόν φόνευσαν (Πράξ. 7,60), καθώς καί ἡ φυγάδευση ἀπό τόν ἅγιο Διονύσιο Ζακύνθου, τέλος 16ου αἵ., τοῦ ἴδιου του φονιά τοῦ ἀδελφοῦ του, φανερώνουν ὅτι χωρίς ἀγάπη δέν ὑπάρχει γνήσια χριστιανική ζωή, παρά μόνο μία ἄσχημη ἰδεολογική ἀπομίμησή της. Ὅταν ἀγαπᾶ κάποιος τόν Θεό, ὀφείλει νά ἀγαπᾶ καί τήν εἰκόνα Του, πού εἶναι ὁ συνάνθρωπος. Διότι δεν μπορεῖ νά ἰσχυρίζεται κάποιος ὅτι ἀγαπᾶ τόν Θεό, πού ἄλλωστε ἐξωτερικά δέν τόν βλέπει, καί νά μήν δείχνει τήν ἀγάπη του στούς διπλανούς του (ἤ πολύ χειρότερο νά τούς μισεῖ), ὅταν ἐξάλλου κάθε μέρα τούς συναντᾶ καί μάλιστα συγχρωτίζεται μαζί τους (Ἅ΄ Ἰω. 4,19-21).
Ἄς ἀκολουθήσουμε τό παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά εὐεργετήσει, νά συνδράμει καί νά θεραπεύσει τούς πάντες (Πράξ. 10,38). Αὐτός εἶναι ὁ μόνος ἰατρός ψυχῶν καί σωμάτων, πού μέ τή σταυρική του θυσία δίδαξε ὄχι μόνο πώς ἡ συγχωρητικότητα εἶναι ἡ θύρα γιά τόν παράδεισο καί τήν λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι κατεξοχήν προσφορά καί θυσία καί ὄχι μόνο λόγια καί ἐπιδερμική νουθεσία. Τέλος, ἀγάπη πρός τό Χριστό σημαίνει νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τίς ἐντολές καί διδαχές του. Διότι ὅποιος μένει πιστός σέ ὅτι δίδαξε ὁ Χριστός, «αὐτός ἔχει κοινωνία καί μέ τόν Πατέρα καί μέ τόν Υἱό» (Β΄ Ἰω. 4-9).
Ἀπό τό https://www.egolpion.com/agapi_troposzois.el.aspx