Ἡ φοβερά αἵρεσις τῶν Πεντηκοστιανῶν
Μεταξύ τῶν συγχρόνων αἱρέσεων, πού δραστηριοποιοῦνται ἔντονα στήν Ἑλλάδα καί στήν πόλη μας, εἶναι ἡ αἵρεση τῶν Πεντηκοστιανῶν.
Ἐπειδή καί αὐτοί, ὅπως ὅλοι οἱ αἱρετικοί, κατά τόν ἅγιο Χρυσόστομο, «συσκοτίζουν τήν ἀλήθεια» , καί «πάντοτε σέ αὐτήν προσκολλοῦν ὕπουλα τήν πλάνη, βάφοντας ἐξωτερικά τά πολλά κίβδηλα ὁμοιώματα τῆς ἀληθείας, ὥστε μέ εὐχέρεια νά παίρνουν μέ τό μέρος τούς ὅσους εὔκολα ἐξαπατῶνται» , θεωροῦμε ἐπιβεβλημένη τήν ὀφειλή νά ἐνημερώσουμε τά πιστά τέκνα τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως γιά τίς βασικές πλάνες τῶν Πεντηκοστιανῶν, ὥστε αὐτά μέν νά τά προφυλάξουμε, τά δέ θύματα τῆς αἱρέσεως νά τά προβληματίσουμε.
Ἡ ἱστορική τους ἀφετηρία ἀρχίζει στίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰώνα στίς ΗΠΑ καί γρήγορα διαδόθηκε στόν ὑπόλοιπο κόσμο.
Πρόκειται γιά μία ἀπό τίς πλέον πολυάριθμες αἱρετικές κινήσεις τοῦ 20ου αἰώνα, ἡ ὁποία ἔχει βασικό γνώρισμά της, ἐκτός ἀπό τήν πολυδιάσπαση, καί ἔντονα ἐνθουσιαστικά καί ἐκστατικά στοιχεῖα, τά ὁποῖα ἐμπεριέχονται στή διδασκαλία της καί τή λατρεία της.
Αὐτό τό γεγονός, σέ συνδυασμό μέ τόν ἰσχυρισμό τους ὅτι στό χῶρο τούς ἔχουν τήν ἐπανεμφάνιση χαρισμάτων πού ἔπαυσαν νά ὑπάρχουν στόν ὑπόλοιπο χριστιανικό κόσμο, ἔγιναν ἀφορμή, ἡ Πεντηκοστιανή κίνηση νά δεχθεῖ αὐστηρότατη κριτική καί νά χαρακτηριστεῖ ὡς αἱρετική καί ἀπό κινήσεις τοῦ προτεσταντικοῦ χώρου ἀπό τόν ὁποῖο προῆλθε.
1. Οἱ Πεντηκοστιανοί ἰσχυρίζονται ὅτι κατέχουν τήν «μόνη ὁλοκληρωμένη ἀλήθεια» καί ἀποτελοῦν τήν ἀληθινή ἐκκλησία. Ἐπιμένουν ὅτι αὐτοί πιστεύουν, ζοῦν καί λατρεύουν τόν Θεό, ὅπως οἱ ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ μαζί μέ τούς πρώτους χριστιανούς μετά τό γεγονός τῆς Πεντηκοστῆς. Γί αὐτό καί ὀνομάζουν τήν «ἐκκλησία» τούς «Ἀποστολική Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς», ἡ κάποιοι διαφοροποιημένοι ἀπό αὐτούς, «Ἐλευθέρα Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς», «Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ», ἡ κάποιοι ἄλλοι, «Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ τῆς Πεντηκοστῆς».
Ὅπως εἶναι γνωστό ἀπό τό Σύμβολο τῆς Πίστεως, τό ὁποῖο καί ἐκεῖνοι ὁμολογοῦν ὅτι δέχονται , ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία ὡς «στύλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» εἶναι μία, ἁγία, καθολική καί ἀποστολική.
Ὅμως ἡ θεωρούμενη «ἐκκλησία τῶν Πεντηκοστιανῶν» δέν εἶναι μία, ἀφοῦ στόν ἕνα αἰώνα ἱστορίας τῆς ἔχει διαιρεθῆ σέ κάποιες δεκάδες διαφοροποιημένων «ἐκκλησιῶν».
Ἡ κάθε μία ἀπό αὐτές θεωρεῖ τίς περισσότερες ἀπό τίς ἄλλες ἡ ὅλες ἀτελεῖς . Δέν εἶναι ἁγία, διότι δέν ἔχει τούς καρπούς τῆς ἁγιότητος, πού εἶναι οἱ ἅγιοί της Ἐκκλησίας, ὅπως αὐτοί εἶναι γνωστοί στούς αἰῶνες τῆς πορείας της. Δέν εἶναι καθολική, διότι δέν κατέχει τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στό πλήρωμά της, καθόσον ἀγνοεῖ βασικά σωτηριολογικά στοιχεῖα, ὅπως εἶναι ἡ ἄκτιστη θεία χάρη καί ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου.
Δέν εἶναι, τέλος, ἀποστολική, διότι εἶναι τελείως ἄσχετη μέ τήν τήν ἀποστολική διαδοχή, πού ἰσχύει ἀπό τήν ἐποχή τῶν ἀποστόλων μέχρι σήμερα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
2. Οἱ Πεντηκοστιανοί προβάλλουν ὡς θεμέλιο ὁλοκλήρου του «ἐκκλησιαστικοῦ» τους οἰκοδομήματος καί τῆς πίστεώς τους μόνη τήν Ἁγία Γραφή καί ἀπορρίπτουν ἐκ προοιμίου τήν ζῶσα ἐμπειρική προφορική ἱερά παράδοση τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας.
Μέ τόν τρόπο αὐτό ἀποδεικνύουν περίτρανα ὅτι ἀποτελοῦν μεταλλαγμένη Ὀργάνωση τῆς γνωστῆς πολυδιασπασμένης αἱρέσεως τῶν Προτεσταντῶν, ἀφοῦ ἐκεῖνοι πρῶτοι κατήργησαν τήν Ἱερά Παράδοση.
Αὐτό ἀποδεικνύει καί ἡ ἱστορία τῆς ἐμφανίσεώς τους στό προσκήνιο μόλις στήν ἀνατολή τοῦ 20ου μ. Χ. αἰῶνος, ὅταν οἱ θεμελιωτές τούς ἀποχωρίστηκαν ἀπό τά προτεσταντικά ἀναγεννητικά Κινήματα Ἁγιότητος.
3. Οἱ Πεντηκοστιανοί ἀλλοιώνουν ριζικά τήν οὐσία τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας. Δηλώνουν ὅτι πιστεύουν σέ ἑπτά πράξεις σέ σχετική ἀντιστοιχία μέ τά γνωστά Μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἐνδεικτικά ἀναφερόμαστε σέ δύο ἀπό αὐτές, στό Βάπτισμα καί στήν ἱερωσύνη.
Τό Βάπτισμα, ἀφοῦ τό ἀπογυμνώνουν ἀπό τήν ἔννοια τοῦ μυστηρίου, τό διαχωρίζουν σέ δύο πράξεις, στό βάπτισμα μέ νερό καί στό βάπτισμα μέ ἅγιο Πνεῦμα.
Τό πρῶτο ἀποτελεῖ γι' αὐτούς μία ἁπλή «τελετή ἀφιερώσεως», ἐνῶ μέ τό δεύτερο πιστεύουν ὅτι ὁ βαπτιζόμενος λαμβάνει τό Ἅγιο Πνεῦμα.
Γιά νά τεκμηριώσουν τό αὐθαίρετο αὐτό δόγμα τούς παραποιοῦν ἑρμηνευτικά καί τό σαφέστατο χωρίο ἀπό τό κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο, τό ὁποῖο συνδέει τό βάπτισμα στό νερό μέ τήν λήψη τοῦ ἁγίου Πνεύματος, «ἐάν μή τίς γεννηθῆ ἐξ ὕδατος καί πνεύματος οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν».
Ἐπί πλέον ἀδιαφοροῦν τελείως γιά τό γεγονός ὅτι ὅλες οἱ βαπτίσεις πού ἀναφέρονται στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ἔγιναν μία καί μόνη φορά καί οἱ βαπτισθέντες ἔλαβαν τήν καθαρτική χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἱερωσύνη γιά τούς Πεντηκοστιανούς ὑπάρχει μόνον ἡ γενική (ὁ κάθε χριστιανός εἶναι καί ἕνας ἱερέας) καί ὄχι ἡ εἰδική. Γι' αὐτούς ὑπάρχουν διακονίες, ἀνάμεσα στίς ὁποῖες εἶναι καί αὐτή τοῦ ποιμένος .
Ὅμως, στήν Κ. Διαθήκη ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἔδωκε εἰδική ἱερατική ἐξουσία μόνον στούς Ἀποστόλους καί στούς διαδόχους τους.
«Λάβετε Πνεῦμα ἅγιον· ἄν τινῶν ἀφῆτε τάς ἁμαρτίας ἀφίενται αὐτοῖς· ἄν τινῶν κρατῆτε κεκράτηνται» . Τούς λόγους αὐτούς τούς εἶπε κατά τήν διάρκεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, στόν ὁποῖο συμμετεῖχαν μόνον οἱ Δώδεκα Ἀπόστολοι.
4. Οἱ Πεντηκοστιανοί παρερμηνεύουν τό χάρισμα τῆς γλωσσολαλίας. Ἰσχυρίζονται ὅτι μετά τό «βάπτισμα στό Ἅγιο Πνεῦμα», ὁμιλοῦν ξένες γλῶσσες, ὅπως οἱ Ἀπόστολοι τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς.
Καί πράγματι στίς περιπτώσεις αὐτές, ἐάν βρεθῆ κάποιος στίς συνάξεις τούς ἀκούει νά ἐκστομίζουν ἀκατανόητες φράσεις καί ἄναρθρες κραυγές. Αὐτό τό φαινόμενο δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τή γλωσσολαλία τῶν Ἀποστόλων. Τούς ἀποστόλους, ὅταν μιλοῦσαν, τούς καταλάβαινε ὁ καθένας στή γλώσσα του.
Ἐξ ἄλλου, τό χάρισμα τῆς γλωσσολαλίας στούς ἀποστολικούς χρόνους οὔτε ἀπαραίτητο γνώρισμα ὅλων τῶν χριστιανῶν ἦταν, οὔτε κεντρική θέση κατεῖχε στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐρωτᾶ μέ νόημα: «Μή πάντες γλώσσαις λαλούσι;».
Καί ἀφοῦ κατακρίνει τίς ἀταξίες, πού δημιουργήθηκαν μέ τό φαινόμενο τῆς γλωσσολαλίας στίς λατρευτικές συνάξεις τῶν Κορινθίων, καταγράφει τή σωστή ἱεράρχηση τῶν χαρισμάτων, στήν ὁποία τήν πρώτη θέση κατέχει τό χάρισμα τῆς ἀγάπης καί τήν τελευταία ἐκεῖνο τῆς γλωσολαλίας.
5. Οἱ Πεντηκοστιανοί ἔχουν υἱοθετήσει τό νέο δόγμα γιά τήν ἁρπαγή τῆς Ἐκκλησίας. Σύμφωνα μέ τήν καινοφανῆ διδασκαλία τους, ὁ Χριστός θά καταβῆ ἀπό τούς Οὐρανούς πρίν τήν ἔλευση τοῦ Ἀντίχριστου, γιά νά ἁρπάξει τούς δικούς Του γιά τόν Οὐρανό, δηλαδή, αὐτούς πού ἀληθινά βρίσκονταν στήν Ἐκκλησία του (τούς πεντηκοστιανούς).
Αὐτή ἡ ἁρπαγή θά γίνη, ὥστε οἱ ἐκλεκτοί νά μήν ὑποφέρουν τίς μεγάλες ταλαιπωρίες, πού θά ἔλθουν ἐπάνω στήν ὑπόλοιπη ἀνθρωπότητα κάτω ἀπό τήν κυριαρχία τοῦ Ἀντίχριστου.
Ἡ παραπάνω διδασκαλία τῶν Πεντηκοστιανῶν εἶναι καθαρά ἀντιβιβλική καί διότι παρερμηνεύει συγκεκριμένες ἁγιογραφικές περικοπές , καί διότι ἀντιτίθεται στό γενικό της κήρυγμα γιά ὑπομονή τῶν χριστιανῶν στίς θλίψεις καί στούς διωγμούς, ὅπως εἶναι ὁ λόγος τοῦ Κυρίου, «ὁ δέ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. 10,22).
Ὁ αἱρετικός χαρακτήρας τῆς κινήσεως ἐπιβεβαιώνεται ἐπίσης καί ἀπό ἕναν ἀριθμό ψευδοπροφητειῶν σχετικά μέ τήν ἡμερομηνία τῆς ἁρπαγῆς τῆς Ἐκκλησίας. Χαρακτηριστική περίπτωση στόν ἑλληνικό χῶρο, ἀποτελεῖ ἡ κραυγαλέα ἀποτυχία τῶν προφητειῶν τους γιά τήν λεγόμενη «ἁρπαγή» τῆς Ἐκκλησίας.
Στό φύλλο τῆς Ἐφημερίδας Χριστιανισμός τῆς 1 Ἰανουαρίου 1991 πού ἐκδίδει ἡ «ἐλευθέρα Ἀποστολική Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς» πού ἑδρεύει καί στόν Πειραιά καί ἔχει καί τόν Ραδιοφωνικό Σταθμό «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ» καί πού ἱδρύθηκε ἀπό τόν Καρδιολόγο Ἰατρό Λεωνίδα Φέγγο ἔγραφαν τά ἀκόλουθα: «Δύο μεγάλα γεγονότα πρόκειται νά γίνουν μέσα σ' αὐτήν τήν δεκαετία.
Τό ἕνα εἶναι ἡ ἁρπαγή τῆς Ἐκκλησίας, ἕνα γεγονός ὑψίστης σημασίας γιά ὅλους αὐτούς πού ἀγαποῦν τόν Χριστό καί ζοῦν μέ τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ....Τό δεύτερο γεγονός ἀφορᾶ τούς ἀνθρώπους πού δέν θά λάβουν μέρος στήν ἁρπαγή τῆς ἐκκλησίας καί βέβαια θά εἶναι ἕνα γεγονός πολύ ὀδυνηρό γι' αὐτούς.
Ὁ ἐρχομός τοῦ Ἀντιχρίστου θά ἐκδηλωθεῖ μετά τήν ἁρπαγή τῆς ἐκκλησίας καί τοῦ ὁποίου ἡ κυριαρχία θά διαρκέσει ἑπτά ἔτη. Μία ἑπταετία φοβερή πού θά γίνουν συγκλονιστικά γεγονότα, μεταξύ τῶν ὁποίων θά εἶναι καί ὁ τρίτος παγκόσμιος πόλεμος» .
Πέρασαν ἤδη δώδεκα ἔτη ἀπό τό τέλος τῆς περιόδου ἐκείνης καί ἡ θρυλλούμενη ἁρπαγή τῆς ἐκκλησίας δέ πραγματοποιήθηκε. Τί ἄλλο θά ἤθελε ἕνας ἁπλός ἐχέφρων ἄνθρωπος γιά νά θέση ὑπό ἀμφισβήτηση τήν ἐγκυρότητα τῶν ὅσων διδάσκουν οἱ Πεντηκοστιανοί;
Ἰδιαίτερη προσοχή χρειάζεται ἐπίσης στό γεγονός, ὅτι οἱ διάφορες Πεντηκοστιανές αἱρετικές κινήσεις ἀνά τήν ὑφήλιο ἐπαγγέλονται ὅτι ἀποτελοῦν χῶρο θεραπείας τῶν διαφόρων ἀσθενειῶν, μέ συνέπεια νά παγιδεύονται ἄνθρωποι πού αἴρουν τόν σταυρό τῆς ἀσθενείας.
Ἀδελφοί μου καί παιδιά μου,
Προστατευθεῖτε ἀπό τούς «Προφῆτες» τῆς Πεντηκοστιανῆς αἱρέσεως τῶν ὁποίων τίς δῆθεν προφητεῖες δέν ἐκπληρώνει ὁ Πανάγιος Τρισυπόστατος Θεός ἀποδεικνύοντας ἔτσι πασίδηλα ὅτι εἶναι αἱρετικοί καί κακόδοξοι καί μείνετε ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Θεοφόρων Πατέρων καί τῶν ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
Μετ' εὐχῶν
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ