Ἐκκλησία τοῦ Σατανᾶ (Church of Satan), Anton Szandor LaVey
π. Αντωνίου Ἀλεβιζόπουλου
Ἡ ὁμάδα αὐτή προσδιορίζει οὐσιαστικά τό χῶρο τοῦ νεοσατανισμοῦ. Γί αὐτό καί θεωροῦμε ἀπαραίτητο νά ἀναφερθοῦμε διεξοδικότερα σ' αὐτή!
1. Ἱστορικά στοιχεῖα
Σύμφωνα μέ τήν ἄποψη τοῦ Massimo Introvigne οἱ ρίζες αὐτῆς τῆς κίνησης στό San Francisco πρέπει νά ἀναζητηθοῦν στήν ἀνάμειξη τῆς παράδοσης τοῦ Crowley, τοῦ κόσμου τῆς ὑποκουλτούρας, τῶν ὀργανώσεων πού ἔχουν ἀντί-κληρικό πνεῦμα καί στρέφονται ἐναντίον τῆς κυριαρχοῦσας ἠθικῆς, ὅπως εἶναι ἡ Sexual Freedom League (Λίγκα γιά σεξουαλική Ἐλευθερία) τῆς δεκαετίας τοῦ 1970 στήν Καλιφόρνια. Ὁ «μεσσίας» τῆς «Ἐκκλησίας τοῦ Σατανᾶ» Anton Szandor LaVey ἦταν μέλος αὐτῆς τῆς κίνησης (Μ. Introvigne, Auf dem Spuren des Satanismus, σ. 16).
Ο LaVey γεννήθηκε τό 1930. Δεκαπεντάχρονος ἐγκατέλειψε οἰκογένεια καί σχολεῖο γιά νά ἐργαστεῖ σέ τσίρκο, ὅπου ἐξελίχθηκε σέ θηριοδαμαστή. 19 ἐτῶν ἐγκατέλειψε τό τσίρκο καί ἐργάστηκε σέ «Karneval», ἕνα εἶδος θεάματος γιά ἐνήλικες, ὅπου ἔπαιζαν ἄνθρωποι τῶν τρίκ, ὑπνωτιστές, χορεύτριες καί Striptease - Girls. Τότε ἄλλαξε τό ὄνομά του σέ LaVey (Τό ἀρχικό του ὄνομα ἦταν Howard Levy). Στά 21 τοῦ χρόνια παντρεύτηκε. Σχεδόν ἀμέσως πῆρε διαζύγιο. Παρακολούθησε μαθήματα ἐγκληματολογίας καί ἔγινε φωτογράφος στήν ἀστυνομία τοῦ San Francisco.
Ὅπως ὁ ἴδιος ἀναφέρει, ἡ συχνή ἐπαφή του μέ πτώματα πού ἔπρεπε νά φωτογραφίσει, τόν ἔκαναν πιό κυνικό ἀπέναντι στό θάνατο. Στή δεκαετία τοῦ 1950 ἄρχισε νά ἐνδιαφέρεται σοβαρά γιά τόν ἀποκρυφισμό. Κάθε Παρασκευή βράδυ συγκέντρωνε στό σπίτι τοῦ ὀπαδούς γιά «συνέδρια» ἐσωτερικισμού, γιά τά ὁποία ἀπαιτοῦσε εἰσιτήριο. Τράβηξε τήν προσοχή τοῦ τύπου. Δημοσιεύθηκε ἡ εἴδηση πώς ἕνα «συνέδριο» γιά τόν κανιβαλισμό ἔκλεισε μέ γεῦμα, ὅπου προσφέρθηκε γιά φαγητό ψημένο κρέας ἀπό ἀνθρώπινο πτῶμα (βλ. Α.Lyons, Satan Wants you. The Cult of Devil Worship in America, New York 1988, σ. 107).
Στή δεκαετία τοῦ 1970 γνωρίστηκε μέ τόν γνωστό ἀποκρυφιστή Kenneth Anger, πού παρήγαγε ἕνα σατανικό φίλμ μέ τίτλο «Inauguration of the Pleasure Dome», τό ὁποῖο ἐκινεῖτο στόν πνευματικό χῶρο τοῦ Α. Crowley. Ἕνα ἄλλο «προϊόν» του Kenneth, ἦταν τό βιβλίο «Hollywood Babylon» (1959), πού ἐμφορεῖται ἀπό ἀναμικτα συναισθήματα ἀγάπης καί μίσους γιά τό κόσμο. Ο Kenneth εἰσήγαγε τόν LaVey στήν «καλή κοινωνία» τοῦ Hollywood.
Ο LaVey μαζί μέ τή δεύτερη γυναίκα τοῦ Diane καί τόν Anger ἵδρυσε τήν κίνηση Magic Circle, ἀπό τήν ὁποία τό 1966 προῆλθε ἡ «Ἐκκλησία τοῦ Σατανᾶ». Εἶναι ἐνδιαφέρον νά σημειώσουμε ὅτι ἡ σατανιστική αὐτή «ἐκκλησία» ἱδρύθηκε τήν νύχτα τῆς 30ης Ἀπριλίου, δηλαδή τήν Walburgisnacht πού ἀποτελεῖ βασική σατανιστική ἑορτή. Τό ἔτος αὐτό θεωρεῖται ὡς ἔναρξη τῆς Ἐποχῆς τοῦ Σατανᾶ. Γί αὐτό καί ἀπό αὐτό τό ἔτος ἀρχίζει τό ἡμερολόγιο τῆς κίνησης. Ἔτσι στή «Βίβλο τοῦ Σατανᾶ» (The Satanic Bible), ἔκδοση 1976, σημειώνεται: XI Anuo Satana. Ἡ «Βίβλος» αὐτή ἐκδόθηκε ἀπό τόν LaVey, κατ' ἀρχήν τό 1968. Τό 1972 ὁ LaVey ἐξέδωκε τό «Τυπικό του Σατανᾶ», ὅπου ἀναφέρονται οἱ σατανιστικές τελετουργίες.
Τό 1969 ὁ LaVey, στήν πρώτη μορφή μίας ταινίας, μέ τίτλο «Ἐπίκληση τοῦ ἀδελφοῦ μου δαίμονα» (1969), μέ μουσική τοῦ Mick Jagger ἀπό τούς Rolling Stones, ἔπαιξε τό ρόλο τοῦ Σατανᾶ. Ο Kenneth προχώρησε σταδιακά στή διαμόρφωση τῶν σατανιστικῶν του ἀντιλήψεων. Ἔτσι τό 1970 ὑπογράμμισε ὅτι ὁ Ἑωσφόρος εἶναι ὁ Θεός τοῦ Φωτός καί δέν πρέπει νά ἀξιολογηθεῖ ἀρνητικά, ὡς θεός τοῦ σκότους. Αὐτό ἀποτελεῖ δυσφήμηση ἀπό μέρους τῶν χριστιανῶν.
Ἡ ταινία τοῦ Kenneth θεωρήθηκε ὡς γιορτή τῶν γενεθλίων της Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου. Ὁ Ἑωσφόρος, ὁ ἐπαναστάτης ἄγγελος, βρίσκεται πίσω ἀπό ὅλα τά γεγονότα πού συμβαίνουν σήμερα. Τό μήνυμα τοῦ εἶναι: τό κλειδί τῆς χαρᾶς εἶναι ἡ ἀνυπακοή (τόμος 3, ἄριθ. 10, σ. 247).
Αὐτή ἡ ἀντίληψη δέν συμφωνοῦσε μέ τή θέση τοῦ LaVey, πού θεωροῦσε τόν Σατανᾶ ὡς σύμβολο καί δέν ἔκανε διάκριση ἀνάμεσα στό Διάβολο καί στόν Ἑωσφόρο. Ἔτσι ὁ LaVey δέν ἐμφανίστηκε στήν τελευταία ἔκδοση τῆς ταινίας (1980). Ὅμως ἡ ἐπίδραση τοῦ Kenneth στήν «Ἐκκλησία τοῦ Σατανᾶ» ἦταν προσδιοριστική.
Λόγω τῆς διασυνδέσεως τοῦ LaVey μέ τό Hollywood ἡ σατανιστική ἐκκλησία ἔγινε πρωτοσέλιδο θέμα στίς ἐφημερίδες τοῦ 1967. Αὐτό συνέβη μέ τήν εὐκαιρία τῆς τελέσεως σατανιστικοῦ γάμου τοῦ ριζοσπαστικοῦ δημοσιογράφου John Ragmond μέ τήν Judith Case πού ἄνηκε στήν «καλή κοινωνία» τῆς Καλιφόρνιας καί μέ τή σατανιστική βάπτιση τῆς κόρης τοῦ LaVey.
Κατά τά τέλη τοῦ 1967 τελέστηκε ἡ σατανιστική βάπτιση ἑνός ἀξιωματούχου τοῦ Ἀμερικανικοῦ Ναυτικοῦ, πού ἐντάχθηκε στήν «Ἐκκλησία τοῦ Σατανᾶ». Τό ναυτικό τῶν ΗΠΑ ἀντέδρασε μέ τήν ἀναγνώριση τῆς ἐκκλησίας τοῦ LaVey. Τήν καταχώρησε στό «Ἐγχειρίδιο γιά Κληρικούς» τοῦ Ἀμερικανικοῦ Ναυτικοῦ.
Ὁ «Ἀρχιερέας τοῦ Σατανᾶ», ὅπως ἄρχισε νά αὐτοαποκαλεῖται ὁ LaVey, ἀπέκτησε ὀπαδούς μεταξύ τῶν ἡγετικῶν κύκλων τοῦ Hollywood. Στό διάστημα 1969 καί 1972 ὁ LaVey ἐξέδωσε τά βασικά του βιβλία: The Satanic Bible (1969), τό Βιβλίο τῶν Μαγισσῶν (1971), πού προσανατολίζετο ἐντελῶς πρός τήν σεξουαλική μαγεία. Τό 1972 ἐξέδωσε τό «Τυπικό του Σατανᾶ».
Ἡ κίνηση τοῦ LaVey διαδόθηκε σέ πολλά μέρη. Τό 1973 ὑπολογίζεται ὅτι ὑπῆρχαν ὁμάδες «Grotten» (Κοινότητες τῆς Κόλασης, Grotte σημαίνει Κόλαση!) σέ 13 ἀμερικανικές πόλεις, 2 στόν Καναδά καί 3 σέ εὐρωπαϊκό ἔδαφος. Τό 1975 ἱδρύθηκε ἡ «Ἑωσφορική Διεθνής», πού περιελάμβανε ὀπαδούς ἀπό τή Γαλλία, τό Βέλγιο, τήν Ἰταλία καί τή Γερμανία (Jean-Paul Borre, Les Sectes Luciferienccs Oujourdui, Paris 1978, 126-127).
Δογματικές διαφορές ὁδήγησαν τήν κίνηση σέ διάσπαση. Ἡ μεγαλύτερη συντελέσθηκε τό 1975, μέ τή δημιουργία τοῦ «Ναοῦ τοῦ Seth». Ἡ διάσπαση ἔγινε ἐξαιτίας τῆς κατηγορίας ἐναντίον τοῦ LaVey ὅτι πούλησε «χειροτονίες ἱερέων». Τό σχίσμα χώρισε τό σύστημα τῶν «Κοινοτήτων τῆς Κόλασης» (Grotten) καί ἀπετέλεσε πηγή συνεχῶν διαιρέσεων. Μετά τό 1975 ἡ πλειοψηφία τῶν μελῶν τῆς «Ἐκκλησίας τοῦ Σατανᾶ» στίς ΗΠΑ προσχώρησε στήν κίνηση «Ναός τοῦ Seth». Ὅμως στίς διάφορες εὐρωπαϊκές χῶρες σχηματίστηκαν «ἐκκλησίες τοῦ Σατανᾶ», πού ἀκολουθοῦσαν τό «τελετουργικό» του LaVey, χωρίς ὅμως νά ἔχουν μαζί του ἐπαφή.
Ἡ κίνηση τῆς Καλιφόρνιας ὑφίσταται σήμερα κυρίως ὡς ὀργάνωση πού λειτουργεῖ μέ ἀλληλογραφία καί καλλιεργεῖ τήν ἐπαφή μέ ἀνά τόν κόσμο διεσπαρμένους ὀπαδούς. Τό κέντρο στό San Francisco διευθύνεται ἀπό μέλη τῆς οἰκογενείας τοῦ LaVey. Προσπάθειες νά ὀργανωθεῖ ἡ «Ἐκκλησία τοῦ Σατανᾶ» στό Amsterdam τελικά ἀπέτυχαν.
2. Διδασκαλία
Ἡ «Ἐκκλησία τοῦ Σατανᾶ» ἀνήκει στόν ὀρθολογιστικό Σατανισμό. Ἐδῶ ὁ Σατανᾶς δέν ἔχει δική του ὑπόσταση, δέν ἀποτελεῖ ὀντότητα. Αὐτό ὑπογραμμίζεται ἰδιαίτερα στή «Σατανιστική Βίβλο»:
«Γιά νά γίνεις σατανιστής δέν χρειάζεται νά πουλήσεις τήν ψυχή του στόν Διάβολο ἤ νά κάνεις συμφωνία μέ τόν Σατανᾶ. Αὐτή ἡ ἀπειλή εἶχε μεταφερθεῖ ἀπό τήν Χριστιανοσύνη γιά νά τρομοκρατήσει τούς ἀνθρώπους καί νά μήν ξεφύγουν ἀπό τήν Μάνδρα» (σ. 61).
«Οἱ περισσότεροι Σατανιστές δέ δέχονται τόν Σατανᾶ ὡς ἕνα ἀνθρωπόμορφο πλάσμα μέ ὁπλές τράγου, μέ ἀκιδωτή οὐρά καί κέρατα. Ἁπλά ἀντιπροσωπεύει μία δύναμη τῆς φύσης - τίς δυνάμεις τοῦ σκότους- μόνο καί μόνο ἐπειδή καμία θρησκεία δέν πῆρε αὐτές τίς δυνάμεις ἔξω ἀπό τό σκοτάδι. Οὔτε καί ἡ ἐπιστήμη κατάφερε νά καθιερώσει μία τεχνική ὁρολογία γί αὐτή τή δύναμη. Εἶναι μία ἀπείραχτη δεξαμενή καυσίμων, πού λίγοι μποροῦν νά χρησιμοποιήσουν, ἐξαιτίας τῆς ἔλλειψης ἱκανότητας νά χρησιμοποιήσουν ἕνα ἐργαλεῖο χωρίς νά εἶναι ὑποχρεωμένοι πρῶτα νά διαλύσουν τή δεξαμενή καί νά ὀνομάζουν ὅλα τά μέρη, τά ὁποῖα τήν κάνουν νά λειτουργεῖ. Εἶναι αὐτή ἡ παράλογη ἀνάγκη νά ἀναλύσεις πού ἀπαγορεύει στούς περισσότερους ἀνθρώπους νά ἐκμεταλλευτοῦν αὐτά τά πολύμορφα κλειδιά τοῦ ἄγνωστου, πού ὁ Σατανιστής ἐπιλέγει νά ὀνομάζει "Σατανᾶ"» (σ. 62).
Ὅποιος θεωρεῖ τό Σατανᾶ ὀντότητα καί προσπαθεῖ νά οἰκειοποιηθεῖ τή δύναμή του μέ τίς μαῦρες λειτουργίες λογίζεται κατά τή «Σατανιστική Βίβλο» ψευδοσατανιστής. Ἀντίθετα ὅποιος ἀπολυτοποιεῖ τή δύναμη καί τήν κατέχει, αὐτός εἶναι ἀληθινός σατανιστής, ἀκόμη καί ἄν δέν τό γνωρίζει:
«Ὁ ψευδό-Σατανιστής πάντα κατάφερνε νά ἐμφανίζεται μέσα ἀπό τήν μοντέρνα ἱστορία, μέ τίς μαῦρες τελετές διαφόρων ἐπιπέδων βλασφημίας. Ἀλλά ὁ πραγματικός Σατανιστής δέν ἀναγνωρίζεται τόσο εὔκολα ὡς τέτοιος. Θά ἦταν μία ὑπεραπλούστευση, ἐάν λέγαμε ὅτι κάθε ἐπιτυχημένος ἄνδρας ἤ γυναίκα στή γῆ χωρίς νά τό ξέρει εἶναι ἕνας ἐνεργός Σατανιστής. Ἀλλά ἡ δίψα γιά ἐπίγεια ἐπιτυχία καί τήν ἐπιβεβαιωμένη πραγματοποίησή της εἶναι συνήθως σημεῖα, τά ὁποῖα ὁ ἅγιος Πέτρος ἀποδοκιμάζει. Ἐάν ἡ εἴσοδος τοῦ πλουσίου ἀνθρώπου στόν παράδεισο μοιάζει πράγμα τόσο δύσκολο, ὅσο καί τό νά περάσεις μία καμήλα στό κεφάλι βελόνας, ἐάν ἡ ἀγάπη γιά τό χρῆμα εἶναι ἡ πηγή τοῦ κακοῦ, τότε πρέπει νά ὑποθέσουμε τουλάχιστον ὅτι οἱ πιό δυνατοί στή γῆ πρέπει νά εἶναι καί οἱ πιό Σατανικοί. Αὐτό βέβαια ἰσχύει γιά οἰκονομολόγους, βιομηχάνους, πάπες, πρίγκιπες, δικτάκτορες καί γιά ὅλους τους πρωτεργάτες τῶν παγκοσμίων γεγονότων» (σ. 104).
Δέν ὑπάρχει λοιπόν κανένας Θεός ἤ κανένας Διάβολος. Ὁ ἄνθρωπος παίρνει τή θέση τοῦ Θεοῦ:
«Ἐάν ὁ ἄνθρωπος ἐπιμένει στό νά ἐξωτερικεύει τόν ἀληθινό ἑαυτό μέ τήν μορφή ἑνός "Θεοῦ", τότε γιατί νά φοβᾶται τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό μέ τό "Φοβοῦ τόν Θεόν" - γιατί νά ἐπιμείνει στό νά ἐξωτερικεύεται μέσω τοῦ Θεοῦ, θέλοντας νά κάνει μία τελετή καί θρησκευτική τελετουργία στό ὄνομά του;» (σ. 44).
«Ὁ Σατανιστής αἰσθάνεται: "Γιατί νά μήν εἶσαι εἰλικρινής καί νά δημιουργήσεις ἕναν θεό τῆς φαντασίας σου, ὅπως ἐσύ;" Κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἕνας θεός, ἄν ἀναγνωρίσει τόν ἑαυτό του σάν μοναδικό. Γι' αὐτό ὁ σατανιστής γιορτάζει τά γενέθλιά του ὡς τήν μεγαλύτερη γιορτή τοῦ χρόνου. Καί ἐκτός τῶν ἄλλων δέν εἶσαι πιό εὐτυχισμένος ἀπό τό γεγονός τῆς γεννήσεώς σου, ἀπό τό γεγονός τῆς γέννησης κάποιου ἄλλου ποῦ ποτέ δέν ἔχεις καν γνωρίσει; Ἤ γιά τόν ἴδιο λόγο, ἐκτός ἀπό τίς θρησκευτικές γιορτές, γιατί νά ἀποδίδεις μεγαλύτερη τιμή στά γενέθλια ἑνός προέδρου ἤ μίας ἱστορικῆς ἡμερομηνίας, ἀντί νά τό κάνεις γιά τήν ἡμέρα ποῦ ἦρθες σ' αὐτόν τόν καλύτερον ἀπ' ὅλους κόσμο;» (σ. 96).
3. Ναζιστική ἠθική
Ἄν θελήσουμε νά χαρακτηρίσουμε τήν σατανιστική ἠθική, πρέπει νά ποῦμε ὅτι πρόκειται γιά ὠφελιμιστική ἡδονιστική καί ὑλιστική φιλοσοφία, πού προσδιορίζεται στήν «Σατανιστική Βίβλο». Ἡ φιλοσοφία τῆς συνοψίζεται στό κείμενο: «Ἡ ζωή εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπόλαυση, ὁ θάνατος εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀποχή. Γι' αὐτό ἀπολαῦστε τή ζωή ὅσο πιό πολύ μπορεῖτε, ἐδῶ καί τώρα! Δέν ὑπάρχει παράδεισος λαμπρῆς δόξης καί οὔτε κόλαση.... Ἐδῶ καί τώρα εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς χαρᾶς! Ἐδῶ καί τώρα ἡ εὐκαιρία μας! Διαλέξτε αὐτή τή μέρα, αὐτή τήν ὥρα, γιατί κανείς Λυτρωτής δέν σώζει! Πές στή δική σου καρδιά: Εἶμαι Λυτρωτής τοῦ ἑαυτοῦ μου!» (33).
Στή «Σατανιστική Βίβλο» τό καλό συνίσταται στήν ἐκπλήρωση τῶν ἐπιθυμιῶν. Ἡ ἄρνηση τῶν ἐπιθυμιῶν ἤ ἡ μή ἐκπλήρωση τούς θεωρεῖται κακό. Ο LaVey ἔπαιξε τό ρόλο τοῦ Σατανᾶ στό φίλμ τοῦ Polansky, «Τό μωρό της Ρόζμαρυ», πού ἀποτελοῦσε ἀντιστροφή τῆς χριστιανικῆς ἠθικῆς.
Ὁ Σατανᾶς δέν εἶναι πρόσωπο ἤ κάτι τό κακό˙ εἶναι σύμβολο τῶν σαρκικῶν ἱκανοποιήσεων πού πρέπει νά ἀκολουθεῖ ὁ ἄνθρωπος, γιά νά ἐμποδίσει τήν ἐμφάνιση τοῦ πραγματικοῦ κακοῦ.
Ἐδῶ βλέπουμε μία ἀντιστροφή τῶν ἀξίων, ὅπως ἐμεῖς τίς γνωρίζουμε μέ βάση τή χριστιανική πίστη καί τόν πολιτισμό μας. Ἡ ἡδονή καί ἡ πλεονεξία θεωροῦνται ἀρετές. Στή θέση τῆς ἐγκράτειας ἀναφέρεται τό ὅτι «ὁ Σατανᾶς ἐνσαρκώνει τήν ἱκανοποίηση τῶν παθῶν»: Προβάλλει τήν ἐκδίκηση ἀντί τοῦ «στρέψε καί τό ἄλλο σαγόνι» καί «ὅλες τίς ὀνομαζόμενες ἁμαρτίες, ἐπειδή ὅλες ὁδηγοῦν στή σωματική, πνευματική καί συναισθηματική ἱκανοποίηση».
Ὁ σατανισμός τοῦ LaVey δέν αἰσθάνεται οἶκτο γιά τούς ἀσθενεῖς καί τούς ἀδύνατους· εἶναι ἡ «θρησκεία τῆς δύναμης»· ἡ ἠθική της ἀποτελεῖ ἀντιστροφή τῆς ἐπί τοῦ ὅρους ὁμιλίας τοῦ Χριστοῦ:
«Δῶσε χτύπημα γιά χτύπημα, περιφρόνηση γιά περιφρόνηση, χαμό γιά χαμό, μέ πρόσθετο τόκο, πρόσθεσε σ' αὐτό ἐλεύθερα!
Μάτι γιά μάτι, δόντι γιά δόντι, σέ τετραπλάσια, 100πλάσια ἰσχύ! Γίνε ὁ τρόμος γιά τόν ἀντίπαλό σου καί, ὅταν θά ἔχει συνεχίσει τό δικό του δρόμο, θά ἔχει πολύ περισσότερη σοφία γιά νά τό ξανασκεφτεῖ. Ἔτσι θά γίνεις σεβαστός σέ ὅλους τους τομεῖς τῆς ζωῆς καί τό πνςεύμα σου - τό "ἀθάνατο" πνεῦμα σου - θά ζεῖ ὄχι σέ ἕναν ἄπιαστο παράδεισο, ἀλλά στά μυαλά καί στά νεῦρα αὐτῶν, τῶν ὁποίων τό σεβασμό κέρδισε» (σ. 35).
«Τρεῖς φορές καταραμένοι οἱ ἀδύνατοι˙ ἡ ἀνασφάλεια τούς κάνει ποταπούς, αὐτοί θά ὑπηρετοῦν καί θά ὑποφέρουν!» (σ 35).
«Μακάριοι οἱ δυνατοί, γιατί αὐτοί θά κατέχουν τή γῆ. Καταραμένοι οἱ ἀδύνατοι, γιατί αὐτοί θά κληρονομήσουν τό ζυγό!» (σ. 35).
«Μακάριοι οἱ δυνατοί, γιατί αὐτοί θά κατέχουν μεγάλο θησαυρό. Καταραμένοι οἱ πιστεύοντες στό καλό καί στό κακό, γιατί αὐτοί θά ἐκφοβηθοῦν ἀπό τίς δυνάμεις τοῦ σκότους!» (σ. 35).
«Ὁ σατανιστής περιφρονεῖ ὅρους, ὅπως "ἐλπίδα" καί "προσευχή", ἀφοῦ αὐτό εἶναι ἐνδεικτικό φόβου. Ἐάν ἐλπίζουμε καί προσευχόμαστε γιά κάτι νά γίνει, δέν θά ἐνεργήσουμε μέ θετικό τρόπο πού θά τό κάνει νά συμβεῖ. Ὁ σατανιστής, συνειδητοποιώντας ὅτι ὀ,τιδήποτε ἀποκτᾶ εἶναι ἀπό τίς δικές του πράξεις, παίρνει τήν κατάσταση στά χέρια του, ἀντί νά προσεύχεται στόν Θεό γιά νά γίνει αὐτό. Ἡ θετική σκέψη καί ἡ θετική πράξη προστιθέμενες δίνουν ἀποτελέσματα» (σ. 41). Γιά τή «θετική σκέψη» βλ. βιβλίο μᾶς «Αὐτογνωσία - Αὐτοπραγμάτωση, Σωτηρία» Πρέβεζα, 1991).
«Ὁ σατανισμός ἀντιπροσωπεύει τήν ὑπευθυνότητα στούς ὑπεύθυνους, ἀντί νά ἀσχολεῖται μέ τούς ψυχολογικούς βρυκόλακες. Πολλοί ἄνθρωποι πού βρίσκονται στήν γῆ ἐξασκοῦν τήν ὡραία τέχνη του νά κάνουν τούς ἄλλους νά νιώθουν ὑπεύθυνοι καί ἀκόμη καί νά τούς εἶναι ὑπόχρεοι, χωρίς κανένα λόγο. Ὁ Σατανισμός παρατηρεῖ αὐτές τίς βδέλλες κάτω ἀπό τό πραγματικό φῶς.
Οἱ ψυχολογικοί βρυκόλακες εἶναι ἄτομα πού ἀπομυζοῦν τούς ἄλλους ἀπό τή ζωτική τους ἐνέργεια. Αὐτός ὁ τύπος ἀνθρώπου μπορεῖ νά βρεθεῖ σ' ὅλες τίς ὁδούς τῆς κοινωνίας Δέν πληροῦν κανένα χρήσιμο σκοπό στή ζωή τους καί δέν εἶναι οὔτε ἐρωτικά ἀντικείμενα οὔτε πραγματικοί φίλοι. Πάρ ὅλα αὐτά νιώθουμε ὑπεύθυνοι σ' αὐτούς τούς ψυχικούς βρυκόλακες χωρίς νά ξέρουμε τό γιατί» (σ. 75).
Ἐδῶ γίνεται φανερή ἡ πνευματική συγγένεια μέ τό ναζισμό. Ἡ «Σατανική Βίβλος» δέν παραλείπει νά ἀναφερθεῖ στόν Χίτλερ:
«Ἀπό κάθε σύνολο ἄρχων (εἴτε εἶναι θρησκευτικές, πολιτικές ἤ φιλοσοφικές) κάποια καλά μποροῦν νά διακριθοῦν. Μέσα ἀπό τήν τρέλλα τῆς Χιτλερικῆς φιλοσοφίας ἕνα σημεῖο βγαίνει σάν φωτεινό παράδειγμα ἄπ' αὐτήν: "Ἡ δύναμη μέσα ἀπό τήν διασκέδαση!". Ὁ Χίτλερ δέν ἦταν χαζός, ὅταν προσέφερε στούς Γερμανούς χαρά σέ προσωπικό ἐπίπεδο, γιά νά ἐξασφαλίσει τήν πίστη τούς σ' αὐτόν, καί τήν κορυφαία ἀποτελεσματικότητα» (σ. 82).
Ὅταν γίνεται κανείς μέλος αὐτῆς τῆς ὁμάδας, πρέπει ν' ἀπαντήσει στήν ἐρώτηση, ἄν ἀγαπάει ταινίες τρόμου, ἄν μισεῖ περισσότερο τόν πατέρα του ἤ τή μητέρα του. Ἄν εἶναι γυναίκα πρέπει νά δώσει ἀπάντηση στό ἐρώτημα: «θά ἐπιθυμοῦσες νά ὑπηρετήσεις σάν θυσιαστήριο γιά μία τελετουργία; Ἄν ὄχι, τότε γιατί;» (βλ. Annete Haack/ F.W. Haack, σ. 20).
Ἡ ἀντεστραμμένη ἠθική της Church of Satan φαίνεται καί στίς σατανιστικές ἐντολές (Statements):
«1. Ὁ Σατανᾶς ἐνσαρκώνει τήν ἀπόλαυση ἀντί τῆς ἐγκράτειας.
2. Ὁ Σατανᾶς ἐνσαρκώνει τήν πραγματική ζωή ἀντί γιά τίς πνευματικές φαντασιώσεις.
3. Ὁ Σατανᾶς ἐνσαρκώνει καθαρή σοφία ἀντί τῆς ὑποκριτικῆς ἁγίας αὐτοεξαπάτησης.
4. Ὁ Σατανᾶς ἐνσαρκώνει τή φιλικότητα ἔναντι αὐτῶν πού τό ἀξίζουν, στή θέση τῆς ἀγάπης πού σπαταλᾶται σέ ἀγνώμονες!
5. Ὁ Σατανᾶς ἐνσαρκώνει ἐκδίκηση, ἀντί τοῦ "πρόσφερε καί τό ἄλλο μάγουλο".
6. Ὁ Σατανᾶς ἐνσαρκώνει ὑπευθυνότητα ἔναντι ἐκείνων πού εἶναι ὑπεύθυνοι γιά τόν ἑαυτό τους. Ψυχικά ἀνάπηροι δέν τόν ἐνδιαφέρουν!
7. Ὁ Σατανᾶς βλέπει τόν ἄνθρωπο ὡς ἕνα ἄλλο ζῶο, πού μερικές φορές εἶναι καλύτερο, συχνά ὅμως χειρότερο ἀπό ἄλλα, τετράποδα.
8. Ὁ Σατανᾶς ἐνσαρκώνει ὅλες τίς ὀνομαζόμενες ἁμαρτίες. Μόνο αὐτές ὁδηγοῦν στή σωματική καί πνευματική ἱκανοποίηση!
9. Ὁ Σατανᾶς εἶναι πάντοτε ὁ καλύτερος φίλος της Ἐκκλησίας. Ἀφοῦ τήν κράτησε στή δουλειά τῆς ὅλα αὐτά τά χρόνια» (σ. 25).
Οἱ Μ. Langone καί L. Blood, σχολιάζοντες τή «Σατανική Βίβλο» τοῦ LaVey παρατηροῦν τά ἀκόλουθα.
Ο LaVey ὑποστηρίζει τή βίαιη ἀνεξαρτησία πού εἶναι γνώρισμα τῆς ἀναρχίας, τήν ἐπανάσταση καί τήν ριζοσπαστική αὐτάρκεια, ἀπευθυνόμενος σέ παιδιά τῶν ὁποίων ἡ συμπεριφορά πρός κάθε εἴδους ἀρχή βρίσκεται στό στάδιο τῆς διαμόρφωσης. Ἀκόμη στό βιβλίο αὐτό κηρύσσεται ἡ ἐλεύθερη ἔκφραση τῶν βιαιότερων σεξουαλικῶν ὁρμῶν ἡ φροντίδα καί ἡ ζεστασιά εἶναι γνωρίσματα τῶν ἀδυνάτων. Ὀλ' αὐτά εἶναι ἕνα δεῖγμα δαρβινισμοῦ, μακιαβελλισμοῦ, μέ στοιχεῖα ναζιστικά καί νιτσεϊκά, πού παραπέμπουν στό δόγμα «ἡ θέληση τῆς δύναμης». Φυσικά, αὐτή ἡ κοσμοθεωρία τοῦ LaVey φαίνεται «τίμια» καί «ρεαλιστική» σέ μερικούς ἐφήβους, οἱ ὁποῖοι βλέπουν τήν κοινωνία τῶν ἐνηλίκων γεμάτη βία, ὑποκρισία, ἀδηφαγία καί διαφθορά. Ἐπιπροσθέτως μερικοί ἀπ' αὐτούς αἰσθάνονται ὅτι θά μποροῦσαν νά ἐπωφεληθοῦν περισσότερο ἀπό τή ζωή, ἄν μποροῦσαν νά κυριαρχήσουν ἐπάνω σέ συνανθρώπους τούς μέσω τοῦ φόβου.
4. Σατανιστικές ἑορτές
Στή «Σατανιστική Βίβλο» ἀναφέρεται πώς γιά τό σατανιστή «ἡ μεγαλύτερη γιορτή ἀπ' ὅλες εἶναι ἡ ἡμερομηνία τῆς γέννησής του. Αὐτό εἶναι σέ ἄμεση ἀντίθεση μέ τήν ἁγιότητα τῶν ἄλλων ἡμερῶν τῶν ἄλλων θρησκειῶν, πού ἀποθεώνουν ἕνα συγκεκριμμένο θεό» (σ. 96).
Ἐκτός ἀπό τά γενέθλια, οἱ δύο ἑπόμενες μεγάλες γιορτές τοῦ σατανισμοῦ εἶναι ἡ «Νύχτα Βαλμπούργκις» (Walburgisnacht) καί ἡ Halloween ἤ «Ἡ βραδυά τῶν Ἁγίων Πάντων» (All Hallows Eve) (σ.96).
Ἡ «Σατανιστική Βίβλος» ἰσχυρίζεται πώς ἡ σατανιστική γιορτή «Νύχτα Βαλμπούργκις» ἔχει σχέση μέ τήν ἁγία Walburgis (710-779), τῆς ὁποίας ἡ ἑορτή τελεῖται στίς 20 Φεβρουαρίου καί στήν 1η Μαΐου. Ὅμως ἡ σύνδεση αὐτή εἶναι ἐντελῶς αὐθαίρετη. Ὅπως ἀναφέρεται στό Lexikon furTheologie und Kirche (ἔκδ. Herrder, Freiburg, τόμος 10, σ. 928), Walburgisnacht εἶναι ἡ νύχτα πρός τήν πρώτη Μαΐου. Κατ' αὐτή, σύμφωνα μέ ἀρχαῖο μύθο, λύνονται ὅλες οἱ μαγικές δυνάμεις, ἰδιαίτερα τῶν μαγισσῶν στό ὅρος Blockberg στό Harz (Γερμανία). Ὁ μύθος αὐτός δέν βρίσκεται σέ κανένα συσχετισμό μέ τή ρωμαιοκαθολική ἁγία Walburgis ἤ, σύμφωνα μέ ἄλλες ὀνομασίες, Walburga a Walburg.
Ἡ ἑορτή τῶν ἁγίων Πάντων εἶναι σύμφωνα μέ τό ἑορτολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τήν Κυριακή μετά τήν Πεντηκοστή. Ὅμως στή Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία γιορτάζεται κατά τήν 1η Νοεμβρίου. Σύμφωνα μέ τή «Σατανική Βίβλο» ἡ ἑορτή Halloween πέφτει στίς 31 Ὀκτωβρίου ἤ τήν 1η Νοεμβρίου. Ἦταν ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα φεστιβάλ φωτιᾶς στή Βρετανία κατά τήν ἐποχή τῶν Δρυΐδων καί στή Σκωτία συνοδεύετο μέ τόν χρόνο «πού τά πνεύματα τῶν νεκρῶν, οἱ δαίμονες, οἱ μάγοι καί οἱ μάγισσες, οἱ γητευτές, ἤσαν ἀσυνήθιστα ἐνεργοί καί εὐμενεῖς» (σ. 97).
Στό σατανιστικό χῶρο γιορτάζονται ἀκόμη τά ἡλιοστάσια καί οἱ ἰσημερίες. Ἡ διαφορά μεταξύ του ἡλιοστασίου καί τῆς ἰσημερίας θεωρεῖται σημαντική, γιατί «προσδιορίζει τή σχέση μεταξύ του ἥλιου, τοῦ φεγγαριοῦ καί τῶν ἀπλανῶν ἀστέρων. Τό ἡλιοστάσιο ἀναφέρεται στό καλοκαίρι καί στό χειμώνα. Ἡ ἰσημερία ἀναφέρεται στήν ἄνοιξη καί στό φθινόπωρο. Τό θερινό ἡλιοστάσιο εἶναι τόν Ἰούνιο καί τό Σεπτέμβριο, ἐνῶ τό ἐαρινό τόν Μάρτιο. Καί τά δύο ἡλιοστάσια καί οἱ ἰσημερίες διαφέρουν μία-δυό μέρες ἀπό χρόνο σέ χρόνο, ἐξαρτώμενα ἀπό τό σεληνιακό κύκλο, ἀλλά συνήθως πέφτουν στίς 21 ἤ 22 τοῦ μήνα. Πέντε μέ ἔξι ἑβδομάδες ἀργότερα ἀπό τίς μέρες αὐτές γιορτάζονται τά θρυλικά σατανικά ὄργια» (σ. 98).
5. Λευκή καί μαύρη μαγεία
Κατά τή «Σατανιστική Βίβλο» δέν ὑπάρχει διάκριση ἀνάμεσα στήν «λευκή» καί «μαύρη» μαγεία, ὅπως δέν ὑπάρχει διάκριση ἀνάμεσα στό «καλό» καί στό «κακό». Ο,τιδήποτε κι ἄν κάνει ὁ σατανιστής ἤ ὁ «μάγος», εἶναι κατά τήν κρίση τοῦ «καλό», γιατί «αὐτός κρίνει τό σωστό» (σ. 110). Ἡ θέση τοῦ LaVey εἶναι σαφής:
«Ἡ λευκή μαγεία ὑποτίθεται ὅτι χρησιμοποιεῖται μόνο γιά καλούς ἤ μή ἐγωιστικούς σκοπούς καί ἡ μαύρη μαγεία, μᾶς λένε, χρησιμοποιεῖται μόνο γιά "κακούς" ἤ ἐγωιστικούς σκοπούς. Ὁ σατανισμός δέν τραβᾶ τέτοιες διαχωριστικές γραμμές. Ἡ μαγεία εἶναι μαγεία εἴτε γιά καλό εἴτε γιά παρεμπόδιση. Ὁ σατανιστής, ὄντας μάγος, θά πρέπει νά ἔχει τήν δυνατότητα νά ἀποφασίζει τί εἶναι δίκαιο καί μετά νά ἐφαρμόζει τίς μαγικές του δυνάμεις γιά νά πετύχει τούς στόχους τοῦ» (σ. 51).
«Ὁ "λευκός" μάγος ὑποθέτει ὅτι, καθώς τό αἷμα ἀντιπροσωπεύει τή δύναμη ζωῆς, δέν ὑπάρχει καλύτερος τρόπος νά κατευνάσει τούς θεούς ἤ δαίμονες ἀπό τό νά τούς παρουσιαστεῖ μέ αὐτά πού θεωρεῖ ἀπαραίτητα προσόντα» (σ. 87)
Ὁ "λευκός" μάγος, ὄντας προφυλακτικός στίς συνέπειες πού συμπεριλαμβάνει ὁ φόνος ἑνός ἀνθρώπινου πλάσματος, συνήθως θυσιάζει πουλιά ἤ ἄλλα "κατώτερα" ὄντα στίς τελετές του. Φαίνεται ὅτι αὐτοί οἱ ψευδοευλαβεῖς ἐλεεινοί δέν αἰσθάνονται καμία ἐνοχή μέ τό νά σκοτώνουν κάτι μή ἀνθρώπινο, ἀντίθετα μέ τό ἄν σκότωναν κάποιον ἄνθρωπο» (σ. 87).
«Δέν ὑπάρχει καμία διαφορά μεταξύ "λευκῆς" καί "μαύρης" μαγείας, ἐκτός ἀπό τήν αὐτάρεσκη ὑποκρισία, τήν ὁδηγούμενη ἀπό ἐνοχή ἔλλειψης τιμιότητας καί τήν αὐταπάτη τοῦ ἰδίου τοῦ "λευκοῦ" μάγου. Στήν κλασσική θρησκευτική παράδοση ἡ "λευκή" μαγεία γίνεται ἀπό ἀλτρουιστικούς, ἐξελικτικούς καί "καλούς" σκοπούς. Ἐνῶ ἡ "μαύρη" χρησιμοποιεῖται γιά αὔξηση τοῦ ἑαυτοῦ, προσωπική δύναμη καί "διαβολικούς" σκοπούς» (σ. 110-111).
6. Σατανιστικά «σύνεργα»
Ἡ «Σατανιστική Βίβλος» ἀναφέρεται στά κυριώτερα σατανιστικά σύνεργα περιγράφοντας ταυτόχρονα καί τή σημασία τους.
Βωμός: «Ὁ σατανισμός εἶναι μία θρησκεία κυρίως τῆς σάρκας κι ὄχι τοῦ πνεύματος. Γι' αὐτό ἕνα ἱερό ἀπό σάρκα χρησιμοποιεῖται στίς σατανικές τελετές. Ὁ σκοπός τοῦ ἱεροῦ εἶναι νά ὑπηρετήσει ἕνα κεντρικό σημεῖο, στό ὁποῖο θά ἐπικεντρώνεται ἡ προσοχή κατά τή διάρκεια τῆς τελετῆς. Μία γυμνή γυναίκα χρησιμοποιεῖται ὡς βωμός στίς σατανικές τελετές, γιατί ἡ γυναίκα εἶναι ἡ φυσική παθητική ἀποδέκτρια καί ἀντιπροσωπεύει τήν μητέρα φύση».
«Σέ μερικές τελετές ἡ γύμνια τῆς γυναίκας, πού ὑπηρετεῖ ὡς βωμός, δέν εἶναι πρακτική, γι' αὐτό μπορεῖ νά εἶναι ντυμένη ἤ μερικῶς καλυμμένη. Ἐάν μία γυναίκα κάνει μόνη της τελετή, δέν χρειάζεται καμιά γυναίκα νά χρησιμοποιηθεῖ ὡς βωμός. Ἐάν δέν χρησιμοποιεῖται κάποια γυναίκα γιά βωμός, τό ἀνυψωμένο σχέδιο πού χρησιμοποιεῖται γιά νά ξαπλώσει πάνω, θά χρησιμοποιηθεῖ γιά ἄλλα ἀντικείμενα γιά τήν τελετή. Γιά τελετές πολυπληθῶν ὁμάδων φτιάχνεται ἕνας εἰδικός τραπεζοειδής βωμός γιά νά ξαπλώσει ἡ γυναίκα, περίπου 3-4 πόδια ὕψος καί 5 1/2-6 πόδια μάκρος» (The Satanic Bible, σ. 135-136).
Baphomet: «Τό σύμβολο τοῦ Baphomet χρησιμοποιόταν ἀπό τούς Ἱππότες τοῦ Ναοῦ (Knights Templar) γιά ν' ἀναπαραστήσει τόν Σατανᾶ. Διαμέσου τῶν αἰώνων τό σύμβολο αὐτό ἔχει ἀποκαλεστεῖ μέ πολλά διαφορετικά ὀνόματα. Ἀνάμεσα σ' αὐτά: Ὁ τράγος τοῦ Mendes (The goat of Mendes), ὁ τράγος τῶν χιλίων νέων (the goat of a thousand young), ὁ μαῦρος τράγος (the black goat), ὁ τράγος τοῦ Ἰούδα (the judas goat) καί ἴσως τό πιό κατάλληλο, ἀποδιοπομπαῖος τράγος (the scape-goat)».
«Ο Baphomet ἀντιπροσωπεύει τίς δυνάμεις τοῦ σκότους σέ συνδυασμό μέ τήν γενετική εὐφορία τοῦ τράγου. Στήν "ἁγνή" του μορφή τό πεντάγραμμο δείχνει περικυκλωμένη τή φιγούρα ἑνός ἄνδρα ἀπό τά πέντε σημεῖα ἑνός ἀστεριοῦ - τά 3 δείχνουν πάνω καί τά δύο πρός τά κάτω - συμβολίζουν τήν πνευματική φύση τοῦ ἀνθρώπου. Στόν σατανισμό, χρησιμοποιεῖται ἐπίσης τό πεντάγραμμο, ἀλλά μία καί ὁ σατανισμός ἀντιπροσωπεύει τά σαρκικά ἔνστικτά του ἀνθρώπου ἤ τό ἀντίθετό της πνευματικῆς φύσης, τό πεντάγραμμο εἶναι ἀνεστραμμένο, ὥστε νά χωράει τέλεια τό κεφάλι τοῦ τράγου - τά κέρατά του ἀντιπροσωπεύουν τήν δυαδικότητα, γυρισμένα πρός τά πάνω σέ πρόκληση.
Οἱ ἑβραϊκές φιγοῦρες γύρω στόν ἐξωτερικό κύκλο τοῦ συμβόλου, πού πηγάζει ἀπό τίς μαγικές διδασκαλίες τῆς Kabbala, σχηματίζουν τή λέξη «Leviathan», τό ἑρπετό τῆς ὑγρῆς ἀβύσσου, πού ταυτίζεται μέ τόν Σατανᾶ. Αὐτές οἱ φιγοῦρες ἀπαντοῦν στά πέντε σημεῖα τοῦ ἀντεστραμμένου ἄστρου» (The Satanic Bible, σ. 136).
Κεριά: «Τά κεριά πού χρησιμοποιοῦνται στήν σατανική τελετουργία ἀντιπροσωπεύουν τό φῶς τοῦ Lucifer - τόν κουβαλητή του φωτός, τήν διαφώτιση, τήν ζωντανή φλόγα, τήν ἀεικαή ἐπιθυμία καί τίς φλόγες τῆς Ἀβύσσου».
«Μόνο μαῦρα κι ἄσπρα κεριά χρησιμοποιοῦνται στήν σατανική τελετή. Ποτέ δέν χρησιμοποιεῖται πάνω ἀπό ἕνα ἄσπρο κερί, ἀλλά μποροῦν νά χρησιμοποιηθοῦν ὅσα μαῦρα κεριά ἀπαιτοῦνται, γιά νά φωτιστεῖ ὁ τελετουργικός θάλαμος.... Τό λευκό κερί χρησιμοποιεῖται γιά τήν καταστροφή τῶν ἐχθρῶν. Οἱ περγαμηνές, στίς ὁποῖες εἶναι γραμμένες οἱ κατάρες, καίγονται στήν φλόγα τοῦ λευκοῦ κεριοῦ» (The Satanic Bible, σ. 136).
Καμπάνα: «Τό συντριπτικό ἀποτέλεσμα τῆς καμπάνας χρησιμοποιεῖται γιά νά δηλώσει τήν ἀρχή καί τό τέλος τῆς τελετῆς. Ὁ ἱερέας χτυπάει τήν καμπάνα ἐννέα φορές.... Αὐτό γίνεται μία φορά στήν ἀρχή τῆς τελετῆς, γιά νά καθαριστεῖ κι ἐξαγνιστεῖ ὁ ἀέρας ἄπ' ὅλους τους ἐξωτερικούς ἤχους, καί ἄλλη μία στό τέλος τῆς τελετῆς, γιά νά ἐντείνει τήν διεργασία καί νά λειτουργήσει σάν μόλυσμα, πού φανερώνει τελειότητα» (The Satanic Bible, σ. 137).
Τό «Ἅγιο Ποτήρι»: Στήν σατανική τελετή τό κύπελο πού χρησιμοποιεῖται συμβολίζει τό Ποτήρι τῆς ἔκστασης. «Ἰδανικό θά ἦταν τό Ἅγιο Ποτήρι νά ἦταν ἀπό ἀσήμι, ἀλλά ἄν δέν εἶναι δυνατόν νά ἀποκτηθεῖ ἕνα ἀσημένιο, ἕνα φτιαγμένο ἀπό ὁποιοδήποτε μέταλλο, γυαλί ἤ ἀπό πηλό μπορεῖ νά χρησιμοποιηθεῖ ὁποιοδήποτε ἐκτός ἀπό χρυσάφι. Ὁ χρυσός ἔχει πάντοτε συνδεθεῖ μέ τίς λευκόφωτες θρησκεῖες καί τό παραδεισένιο Βασίλειο (The Satanic Bible, σ. 137).
Τό ἐλιξίριο: Πρόκειται γιά βλάσφημη ἀπεικόνιση τῆς θείας εὐχαριστίας μέ τή χρήση ἀλκοόλ. Στή «Σατανιστική Βίβλο» ἀναφέρεται ὅτι ὁ σατανισμός «ἐπαναφέρει τή θεία κοινωνία... στόν ἀρχικό της σκοπό, ἐκεῖνον τοῦ ἐρεθισμοῦ τῶν συναισθημάτων πού εἶναι ἀπαραίτητος γιά τίς σατανιστικές τελετές. Δέν χρειάζεται νά χρησιμοποιεῖται μόνο κρασί - ὁποιοδήποτε ποτό εἶναι τό πιό ἐρεθιστικό καί εὐχάριστο στήν γεύση κάνει ἐξίσου».
«Τό ἐλιξίριο τῆς ζωῆς εἶναι γιά νά πίνεται ἀπό τό Ἅγιο ποτήρι τῆς Ἔκστασης, πού ἀναφέρθηκε παραπάνω, ἀμέσως μετά τήν ἐπίκληση στόν Σατανᾶ» (The Satanic Bible, σ. 138).
Το ξίφος: «Τό ξίφος τῆς Δύναμης εἶναι συμβολικό της ἐπιθετικῆς δύναμης καί λειτουργεῖ ὡς προέκταση καί ἐπέκταση τοῦ χεριοῦ μέ τό ὁποῖο ὁ ἱερέας χειρονομεῖ καί δείχνει. Κάτι παράλληλο σέ αὐτό εἶναι τό μπαστούνι τῆς ἔνδειξης ἤ τῆς ἐκρηκτικῆς ράβδου πού χρησιμοποιοῦνται σέ ἄλλες μορφές μαγικῶν τελετῶν».
«Τό ξίφος κρατιέται ἀπό τόν ἱερέα καί χρησιμοποιεῖται γιά νά δείξει πρός τό σύμβολο τοῦ Baphomet κατά τή διάρκεια τῆς ἐπίκλησης στόν Σατανᾶ. Χρησιμοποιεῖται ἐπίσης στά τελετουργικά βήματα, ὅταν καλοῦνται μπροστά οἱ τέσσερις πρίγκηπες τῆς κόλασης. Ὁ ἱερέας σπρώχνει τήν ἄκρη τοῦ ξίφους μέσα ἀπό τόν πάπυρο πού περιέχει τό μήνυμα ἤ τό αἴτημα, ἀφοῦ ἔχει διαβαστεῖ δυνατά!».
«Γιά τίς ἰδιωτικές τελετές, ἐάν δέν μπορεῖ νά βρεθεῖ ξίφος, μπορεῖ νά χρησιμοποιηθεῖ ἕνα μακρύ μαχαίρι ἤ ράβδος ἤ παρόμοιο σκεῦος» (The Satanic Bible, σ. 138)
Ὁ Φαλλός: Σέ ὁμαδικά τελετουργικά χρησιμοποιεῖται καί ἕνα φαλλικό σύμβολο πρός γελοιοποίηση τοῦ χριστιανικοῦ ἁγιασμοῦ (The Satanic Bible, σ. 139).
Τό Gong: «Τό Gong χρησιμοποιεῖται γιά νά κληθοῦν οἱ δυνάμεις τοῦ Σκότους. Τό κρούουν μία φορά ἀφοῦ καθένας πού συμμετέχει ἔχει ἐπαναλάβει τά λόγια του ἱερέα, "ζήτω ὁ Σατανᾶς" (Hail Satan)» (The Satanic Bible, σ. 139).
Ἡ περγαμηνή: «Ἡ περγαμηνή εἶναι ὁ τρόπος μέσω τοῦ ὁποίου τό γραμμένο μήνυμα/αἴτημα μπορεῖ νά "καταναλωθεῖ" ἀπό τίς φλόγες τοῦ κεριοῦ καί νά σταλεῖ στούς αἰθέρες. Τό αἴτημα εἶναι γραμμένο στήν περγαμηνή ἤ σέ χαρτί, διαβάζεται δυνατά ἀπό τόν ἱερέα καί ἔπειτα καίγεται στήν φλόγα εἴτε τοῦ ἄσπρου εἴτε τοῦ μαύρου κεριοῦ, ὅποιο εἶναι τό κατάλληλο γιά τήν συγκεκριμένη ἀπαίτηση» (The Satanic Bible, σ. 139-140).
7. Σατανιστικά τελετουργικά
Ἡ «Ἐκκλησία τοῦ Σατανᾶ» ἔχει τό δικό της «σατανιστικό τελετουργικό», πού γράφτηκε ἀπό τόν LaVey τό 1972. Κάθε τελετή ἀρχίζει μέ τήν ἐπίκληση: «In Nomine dei Nosti Satanas». Ἀκολουθεῖ δέηση στήν ὁποία ἀναφέρονται τά 77 ὀνόματα τοῦ Σατανᾶ. Μερικά ἀπό αὐτά εἶναι παραδοσιακά, ὅπως Ἀσταρώθ ἤ Βεελζεβούλ, ἄλλα εἶναι ὀνόματα θεοτήτων ἀνατολικῶν ἤ ἄλλων ἀρχαίων θρησκειῶν πού ἑρμηνεύονται μέ διαβολική ἔννοια, ὅπως Κάλι, Σίβα, Πλούτων, Μολώχ. Ἀκόμη ἄλλα προέρχονται ἀπό ἱστορίες στή φιλολογία· Δράκουλας, Μεφιστοφελής. Ἄλλα πάλι εἶναι πρωτότυπα, ὅπως Mormo (πράγμα πού χρησιμοποιεῖται ὡς κριτική ἀπό τούς πολεμίους τῶν Μορμόνων).
Στήν «ἀκολουθία γιά τό βάπτισμα τῶν νηπίων» ἀναφέρεται μεταξύ ἄλλων:
«Στό ὄνομα τοῦ Σατανᾶ, Ἑωσφόρου, Βελίαλ, Λεβιάθαν καί ὅλων τῶν ἐπωνύμων καί ἀνωνύμων δαιμόνων πού πορεύονται στό σατανικό σκότος, ἀκούετέ μας... χαιρετῆστε μία νέα καί ἄξια ἀδελφή/ἀδελφό (ὄνομα τοῦ παιδιοῦ).... Χαῖρε μάγισσα/μάγε, φυσικώτατε καί ἀληθινέ μάγε. Τά μικροσκοπικά σου χέρια ἔχουν τή δύναμη νά συντρίψουν τούς κατεστραμμένους θόλους τῶν ψεύτικων οὐρανῶν καί ἀπό τά συντρίμμια τους νά οἰκοδομήσουν ἕνα μνημεῖο μίας γλυκιᾶς ὑποχώρησης. Ἡ τιμιότητά σου σέ καθιστά δικαιοῦχο μίας ἀξιοκερδισμένης κυριαρχίας πάνω σέ ἕνα κόσμο γεμάτο ἀπό ἀνθρώπους πού γονατίζουν φοβισμένα».
Ἐκτός ἀπό τή βάπτιση, τό γάμο καί τήν κηδεία ἡ Church of Satan ἔχει καί ἄλλες τελετουργίες, κατά τίς ὁποῖες οἱ ἄνδρες ντύνονται στά μαῦρα καί φοροῦν μάσκες. Οἱ γυναῖκες φοροῦν ἐνδύματα, ὥστε νά εἶναι σεξουαλικά προκλητικές.
Τό τελετουργικό του LaVey μπορεῖ νά ἑρμηνευθεῖ καί ἀποκρυφιστικά. Αὐτό ἔγινε πράγματι ἀπό τίς διάφορες σχισματικές ὁμάδες τῆς «Ἐκκλησίας τοῦ Σατανᾶ». Αὐτό πού γιά τό LaVey εἶναι ψυχόδραμα, μπορεῖ νά ἐκληφθεῖ ἀπό τούς ὀπαδούς λατρεία τοῦ Διαβόλου. Στή συνέχεια ἀναφέρουμε τίς κυριώτερες τελετουργίες τῆς «Ἐκκλησίας τοῦ Σατανᾶ».
Μαύρη λειτουργία: Σύμφωνα μέ τό Satanic Rituals τοῦ LaVey (σ. 34), σκοπός τῆς «μαύρης λειτουργίας» εἶναι ἡ ἀπελευθέρωση τῶν χριστιανῶν ἀπό τήν προηγούμενη πίστη τους. Γι' αὐτό ἀποτελεῖ παρωδία τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς λειτουργίας καί συνίσταται σέ ὕβρεις ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, στή βεβήλωση τῆς καθαγιασμένης Ὄστιας στό σῶμα γυμνῆς γυναίκας πάνω στό βωμό. Ἡ Ὄστια πετάγεται στή συνέχεια ἀπό τόν τελετουργό στό ἔδαφος καί πατιέται, ἐνῶ ἐκστομίζονται ὕβρεις ἀπευθυνόμενες στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ: «ἐξαφανίσου στήν ἀνυπαρξία τοῦ κενοῦ οὐρανοῦ γιατί ποτέ δέν ὑπῆρξες καί ποτέ δέν θά ὑπάρξεις» (Michael Α. ABuino, The Church οἱ Satan. 1989. σ. 22).
Ἡ «Ἐκκλησία τοῦ Σατανᾶ» χρησιμοποιεῖ σήμερα Ὄστιες ὄχι ἀπό Ναούς, ἀλλά «καθαγιασμένες» ἀπό ἱερεῖς-ὀπαδούς πού ἔχουν χειροτονηθεῖ ἀπό «ἐπισκόπους» (Episcopi Vagantes) διαφόρων μικρῶν ψευδό-ἐκκλησιῶν. Σέ περίπτωση πού ὁ «ἱερέας» εἶναι ταυτόχρονα καί Ἱερέας τοῦ Σατανᾶ, χρησιμοποιεῖ στήν «λειτουργία» τή φόρμουλα πού ἀπευθύνεται στόν Χριστό: «Σύ, τόν ὅποιο ἐγώ μέ τήν ἰδιότητα τοῦ ἱερέως ἀναγκάζω, ἀνεξάρτητα ἀπό τό ἄν θέλεις ἤ ὄχι, νά κατέλθεις σ' αὐτή τήν ὄστια καί νά ἐνσαρκωθεῖς σ' αὐτό τόν ἄρτο... ἄκουσε...»! (Μ.Α. Aquino, σ. 46).
Βαρειά ἀτμόσφαιρα: Ο LaVey ὑποστηρίζει πώς πῆρε αὐτή τήν τελετή ἀπό μασωνική ὀργάνωση. Ἐκεῖ ἐορτάζετο σέ τελετουργική μορφή μία δίκη, ὅπου ἐλάμβανε χώρα ἡ ἐκδίκηση τῶν Ναϊτῶν ἐναντίον τοῦ βασιλέα τῆς Γαλλίας πού «διαλύετο στό τίποτε» καί ἐναντίον τοῦ πάπα τῆς Ρώμης. Αὐτός τοποθετεῖται μέσα σέ ἕνα φέρετρο, ὅπου βρίσκει μία νεαρή γυναίκα ἡ ὁποία τόν μεταστρέφει στήν σαρκική ἡδονή καί ἔτσι μπορεῖ νά ὑποστεῖ τήν τιμωρία του.
Τό ὅραμα τοῦ ζώου: Στήν τελετή αὐτή οἱ ἄνθρωποι ἀπαρνοῦνται τήν πνευματική τους φύση καί γιορτάζουν τήν ζωώδη ταυτότητά τους.
Ἕνας ἀρουραῖος, πού συμμετέχει στήν τελετουργία μέσα σ' ἕνα κλουβί, ἐλευθερώνεται κατά τό τέλος της καί οἱ πιστοί τόν ἀκολουθοῦν μεταβαλλόμενοι σέ ζῶα, βαδίζοντας μέ τά τέσσερα, ἐπαναλαμβάνοντας τήν κραυγή «Ὁ ἄνθρωπος εἶναι Θεός, ἀλλά καί γι' αὐτό εἴμαστε καί μεῖς Θεοί» (The Satanic Bible, σ. 25).
Ὁ Νόμος τῶν Τραπεζοϊδῶν: Τό περιεχόμενο προέρχεται ἀπό τήν σεξουαλική ψυχανάλυση τοῦ Wilhelm Reich. Μέσω φωτός, ἤχου καί μίας «ἠλεκτροστατικῆς γεννήτριας» πού ταυτίζεται μέ σεξουαλικά προσδιορισμένη δραστηριότητα, ἀποσκοπεῖται ἡ δημιουργία τῆς ὀργονικῆς ἐνέργειας, πού κατά τόν Reich εἶναι ἡ σεξουαλικῆς φύσεως ζῶσα ἐνέργεια τοῦ σύμπαντος.
Φόρος τιμῆς γιά τόν Tschort: Στή τελετουργία αὐτή δοξάζεται ἡ γυμνή γυναίκα πού χρησιμοποιεῖται ὡς βωμός. Ψάλλονται ὕμνοι στά σαρκικά πάθη.
8. Τό σέξ
Στή «Σατανιστική Βίβλο» ὑπογραμμίζεται ὁ σεξουαλικός παράγων στά πλαίσια τῆς σατανιστικῆς τελετουργίας καί κηρύττεται ἐλευθερία σ' αὐτό τό ζήτημα:
«Ὁ σατανισμός πράγματι συνηγορεῖ στήν σεξουαλική ἐλευθερία, ἀλλά μόνο μέ τήν πραγματική σημασία τῆς λέξης. Ἐλεύθερος ἔρωτας βάσει τῆς σατανιστικῆς σύλληψης σημαίνει ἀκριβῶς αὐτό. Ἐλευθερία εἴτε νά εἶσαι πιστός σ' ἕνα μόνο πρόσωπο, ἤ νά παραδώσεις κυριολεκτικά τίς σεξουαλικές σου ἐπιθυμίες μέ ὅσους ἄλλους νοιώθεις ὅτι εἶναι ἀπαραίτητο γιά νά ἱκανοποιήσεις τίς συγκεκριμένες σου ἀνάγκες» (σ. 65).
«Ὁ σατανισμός ἀποδέχεται κάθε μορφή σεξουαλικῆς δραστηριότητας πού ἱκανοποιεῖ σωστά τίς ἀτομικές ἐπιθυμίες -εἴτε εἶναι ἑτεροφυλοφιλικές ὁμοφυλοφιλικές, ἀμφοτεροφιλοφιλικές ἤ ἀκόμη καί τήν ἀποχή, ἐφόσον αὐτό ἐπιλέγεις. Ὁ σατανισμός ἐπίσης ἐπικυρώνει κάθε εἴδωλο ἤ παρεκτροπή πού θά προάγει τήν σεξουαλική ζωή» (σ. 67-68).
9. Ἀνθρωποθυσίες
Στή Βίβλο τοῦ LaVey ἀναφέρεται πώς ἡ «μαύρη τελετή» κατά τήν ὁποία ἕνας γυμνός ἱερέας στέκεται μπροστά σ' ἕνα βωμό πού ἀποτελεῖται ἀπό μία γυμνή γυναίκα καί γίνεται χρήση μαύρων κεριῶν ἀπό λίπος ἀβάπτιστου μωροῦ καί ἑνός κάλυκα μέ οὔρα πόρνης ἀποτελεῖ «τέχνασμα» καί «φιλολογική ἀνακάλυψη».
Παρ' ὅλα ὅμως αὐτά ὑπάρχουν βασικά κομμάτια στό ἴδιο κείμενο, πού διασαφηνίζουν τό ζήτημα τῆς «ἀνθρωποθυσίας», σύμφωνα μέ τό «δόγμα» τῆς Church of Satan:
«Ἡ χρήση μίας ἀνθρωποθυσίας σέ μία σατανική τελετή δέν σημαίνει ὅτι τό θύμα κατακρεουργεῖται γιά νά ἐξευμενίσει τούς θεούς. Συμβολικά τό θύμα καταστρέφεται διά τῆς ἐπενέργειας μίας μαγικῆς φόρμουλας ἤ κατάρας πού στή συνέχεια ὁδηγεῖ στή φυσική, πνευματική ἤ συναισθηματική καταστροφή τοῦ θύματος μέ τρόπους καί μέσα πού δέν μποροῦν νά ἀποδοθοῦν στό μάγο» (σ. 88).
«Ἡ μόνη φορά πού ἕνας σατανιστής θά ἔκανε μία ἀνθρώπινη θυσία θά ἦταν ἐάν ἐξυπηρετοῦσε διπλό σκοπό. Ὁ ἕνας, εἶναι νά ἀπελευθερώσει τήν ὀργή τοῦ μάγου, μέ τό νά καταραστεῖ, καί ἀκόμα περισσότερο νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό ἕνα τελείως ἀπεχθές ἄτομο πού τοῦ ἀξίζει νά τό πάθει. Ἕνας σατανιστής σέ καμία περίπτωση δέν θά θυσίαζε ἕνα ζῶο ἤ ἕνα μωρό» (σ. 89).
Ἡ ἐρώτηση πού τίθεται εἶναι: «ποιός, τότε θά μποροῦσε νά θεωρηθεῖ σάν κατάλληλο καί ταιριαστό ἀνθρώπινο θύμα καί πῶς κανείς ἔχει τό δικαίωμα νά καταδικάσει ἕνα τέτοιο ἄτομο;» Ἡ ἀπάντηση εἶναι τρομακτικά ἁπλή: «Ὁποιοσδήποτε σέ ἔβλαψε ἄδικα, κάποιος πού ξέφυγε ἀπό τά ὅρια γιά νά σέ πληγώσει, ἐπίτηδες γιά νά σού προκαλέσει δυσκολίες καί ταλαιπωρίες, σέ σένα ἤ στούς ἀγαπητούς σου» (σ. 89).
«Μέ λίγα λόγια, ἕνα ἄτομο πού μέ τίς ἴδιες του τίς πράξεις πάει γυρεύοντας νά τό καταραστεῖς. Ὅταν ἕνα πρόσωπο μέ τή σιχαμερή συμπεριφορά του, οὐσιαστικά ἐκλιπαρεῖ νά καταστραφεῖ, τότε εἶναι πραγματικά ὑποχρέωσή σου νά τοῦ ἐκπληρώσεις τήν ἐπιθυμία του. Ὁ ἄνθρωπος πού ἐκμεταλλεύεται κάθε εὐκαιρία, γιά νά προκαλέσει τούς ἄλλους, συχνά, ἀλλά λανθασμένα ὀνομάζεται "σαδιστής". Στήν πραγματικότητα αὐτό τό ἄτομο εἶναι ἕνας παραπλανημένος "μαζοχιστής" πού ἐργάζεται γιά τήν ἴδια τήν καταστροφή του. Ὁ λόγος πού ἕνα ἄτομο πού σέ χτυπάει λυσσασμένα, εἶναι ἐπειδή σέ φοβᾶται ἤ φοβᾶται αὐτό πού ἀντιπροσωπεύεις, ἤ ζηλεύει τήν εὐτυχία σου. Εἶναι ἀδύναμο, ἀνασφαλές καί νιώθει πώς στέκεται σέ τρεμάμενο ἔδαφος, ὅταν τόν καταραστεῖς. Αὐτοί γίνονται ἰδανικά ἀνθρώπινα θύματα γιά θυσίες» (σ. 90).
«Γι' αὐτό ἔχεις κάθε δικαίωμα νά τούς καταστρέψεις (συμβολικά), καί ἐάν ἡ κατάρα σου προκαλέσει τήν πραγματική τους ἐκμηδένιση, νά χαίρεσαι γιατί ἔχεις συντελέσει στό νά ἀπαλλαγεῖ ὁ κόσμος ἀπό μία πληγή. Ἐάν ἡ ἐπιτυχία ἤ εὐτυχία σου ἐνοχλεῖ κάποιον, ἐσύ δέν τοῦ χρωστᾶς τίποτα. Ἔχει δημιουργηθεῖ γιά νά ποδοπατηθεῖ. Ἐάν οἱ ἄνθρωποι ἔπρεπε νά δέχονται τίς συνέπειες τῶν πράξεών τους, θά τό σκεφτόταν πολύ καλά!» (σ. 90).
«Ὁ ὑποτιθέμενος σκοπός τῆς ἐκτελέσεως τοῦ τυπικοῦ της θυσίας εἶναι γιά νά σκορπίσει τήν ἐνέργεια, ἡ ὁποία διοχετεύεται μέσω τοῦ αἵματος τοῦ φρεσκοσκοτωμένου θύματος στήν ἀτμόσφαιρα τῶν μαγικῶν ἔργων καί μ' αὐτό τόν τρόπο νά ἐπιτείνει τήν ἐπιτυχία τοῦ μάγου. Ὁ "λευκός" μάγος παραδέχεται ὅτι ἐφόσον τό αἷμα ἀντιπροσωπεύει τήν ζωική δύναμη, δέν ὑπάρχει καλύτερος τρόπος γιά νά κατευνάσει τούς θεούς καί τούς δαίμονες παρά μέ τό νά τούς προσφέρει ἀρκετές ποσότητες ἀπ' αὐτό. Ὁ "λευκός" μάγος, ἐπειδή φοβᾶται τίς συνέπειες πού ἔχει ὁ φόνος ἑνός ἀνθρωπίνου ὄντος, φυσικά χρησιμοποιεῖ πουλιά ἤ ἀλλά "κατώτερα" ὄντα στίς τελετουργίες του. Φαίνεται ὅτι αὐτοί οἱ ἀδιάντροποι παλιάνθρωποι δέν αἰσθάνονται ἔνοχη μέ τό νά παίρνουν τή ζωή μή ἀνθρωπίνων ὄντων, ἐν ἀντιθέσει μέ ἑνός ἀνθρώπου. Τό θέμα εἶναι ὅτι ἐάν ὁ "μάγος" ἀξίζει τό ὄνομά του, θά εἶναι ἀσυγκράτητος στό νά ἐλευθερώσει τήν ἀναγκαία δύναμη ἀπό τό ἴδιο του τό σῶμα, ἀντί ἀπό ἕνα ἀπρόθυμο καί ἀνάξιο θύμα» (σ. 87).
Τό βάρος, λοιπόν, δέν τίθεται στήν λατρεία τοῦ Σατανᾶ καί στήν προσφορά θυσίας σ' αὐτόν, μέ ἀντάλλαγμα τήν ἱκανοποίηση τῶν αἰτημάτων τοῦ μάγου ἤ τῶν πελατῶν του, ἀλλά στήν ἀπελευθέρωση τῆς ὀργῆς πού φωλιάζει στό ἐσωτερικό του μάγου καί αὐτό ἐνισχύει τή δύναμή του γιά τήν πραγμάτωση τοῦ «σκοποῦ». Ὑπενθυμίζουμε ὅτι ὁ LaVey δέχεται τόν Σατανᾶ ὡς σύμβολο καί ὄχι ὡς πραγματική ὀντότητα. Ἡ σατανική δύναμη βρίσκεται «μέσα» στό σατανιστή καί ὄχι ἔξω ἀπ' αὐτόν.
Αὐτή ἡ δύναμη ἐλευθερώνεται κατά τόν LaVey στή διάρκεια τῆς ὀδύνης τοῦ θανάτου, κατά τό σεξουαλικό ὀργασμό ἤ ἀκόμη μέ τόν «τυφλό θυμό» ἤ τό «θανάσιμο τρόμο».
«Ἀντίθετα πρός ὅλες τίς μαγικές θεωρίες, ἡ ἀπελευθέρωση τῆς δυνάμεως δέν γίνεται κατά τή διάρκεια τοῦ πεσίματος κάτω του αἵματος, ἀλλά κατά τή διάρκεια τῆς ὀδύνης τοῦ θανάτου τοῦ ζωντανοῦ ὄντος. Αὐτή ἡ ἔκχυση τῆς βίο-ἠλεκτρικῆς ἐνέργειας εἶναι τό ἴδιο φαινόμενο μέ αὐτό πού συμβαίνει κατά τή διάρκεια τῆς μυστηριώδους ἐξάρσεως τῶν συναισθημάτων, ὅπως π.χ. τόν σεξουαλικό ὀργασμό, τόν τυφλό θυμό, τόν θανάσιμο τρόμο, τήν θλίψη πού σέ λυώνει κλπ. Ἀπ' αὐτά τά συναισθήματα, τό εὐκολότερο ἄπ' ὅλα στά ὁποῖα μπορεῖς νά μπεῖς μέ τή θέλησή σου, εἶναι ὁ σεξουαλικός ὀργασμός καί ὁ θυμός, μέ τή θλίψη στήν τρίτη θέση. Ἄς θυμηθοῦμε ὅτι τά δύο πιό εὔκολα ἀπό αὐτά τά τρία συναισθήματα (ὁ σεξουαλικός ὀργασμός καί ὁ θυμός) ἔχουν ἐντυπωθεῖ στό ὑποσυνείδητό του ἀνθρώπου ὡς "ἁμαρτωλά" ἀπό τούς θρησκευόμενους» (σ. 88). Ἐδῶ βλέπουμε καί πάλι τήν ἀντιστροφή τῆς χριστιανικῆς ἠθικῆς.
Ἀπό ὅλα τά ἀνωτέρω, ἀποδεικνύεται ὁ ὀρθολογιστικός χαρακτήρας τοῦ σατανισμοῦ τοῦ LaVey. Ἀπορρίπτει ἐξίσου τόν παράδεισο τῶν χριστιανῶν, ὅπως καί τή δοξασία τῆς μετενσάρκωσης τῶν ἀποκρυφιστῶν. Γιά τόν «μεσσία» τῆς Church of Satan ἡ ζωή εἶναι ἕνα μεγάλο «πάρτυ» καί πρέπει νά τό ἀπολαύσει κανείς στήν πληρότητα.
Ὅμως στήν πράξη, τό τελετουργικό του LaVey μπορεῖ νά κατανοηθεῖ καί ἀποκρυφιστικά. Αὐτό συνέβη μέ τίς σχισματικές ὁμάδες, ἰδιαίτερα στήν Εὐρώπη, ἀλλά καί στό ἐσωτερικό της «Ἐκκλησίας τοῦ Σατανᾶ». Αὐτό πού γιά τό LaVey ἀποτελεῖ ψυχο-δράμα, γιά τούς ὀπαδούς του θά μποροῦσε νά σημαίνει πραγματική ἐπίκληση σατανικῶν ὀντοτήτων.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: ΝΕΟΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ - ΑΘΗΝΑ 1996 - ΓΙΑ ΑΓΟΡΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ Π. Ε. Γ, τηλ. 210 6396665
https://www.egolpion.com/lavey.el.aspx