Ἀντὶ Ἐπιλόγου

2024-10-07 18:40

    Ἐπιχειρήσαμε, μὲ τὴ Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας, νὰ κάνουμε ἕνα «Ταξίδι γνωριμίας» μὲ τοὺς ἁγίους τῆς ἐνορίας μας… νὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ τὴν ἁγιασμένη ζωή τους, νὰ ἀντλήσουμε παραδείγματα σωτήρια, νὰ πάρουμε ἀπαντήσεις σὲ πολλὰ ἐρωτήματα ποὺ μᾶς ταλανίζουν στὴν καθημερινότητά μας.

    Εἶμαι βέβαιος ὅτι θὰ μποροῦσαν νὰ γραφοῦν πολλὰ περισσότερα καὶ ἀσφαλῶς μὲ πολὺ καλύτερο τρόπο γιὰ τοὺς ἁγίους τῆς ἐνορίας μας… Σὲ κάθε περίπτωση ὅμως τὸ ζητούμενο εἶναι νὰ πάρουμε ἕνα ἀκόμη ἐρέθισμα, ὥστε νὰ ἐντείνουμε τὸν πνευματικό μας ἀγώνα καὶ διὰ τῶν πρεσβειῶν τῶν Ἁγίων μας καὶ νὰ μιμηθοῦμε τὴν ἐν Χριστῷ πορεία τους… Αὐτὸ εἶναι τὸ ζητούμενο… Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγαλύτερη τιμὴ ποὺ μποροῦμε νὰ ἀποδώσουμε στοὺς ἁγίους μας: Νὰ μιμηθοῦμε τὴ ζωή τους καὶ νὰ κάνουμε πράξη τὶς παρακαταθῆκες τους καὶ τὶς νουθεσίες τους… Γιὰ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸ λόγο ὀφείλουμε νὰ μελετοῦμε καὶ νὰ μαθαίνουμε τοὺς βίους τῶν Ἁγίων μας…

    Οἱ Ἅγιοι, ὅπως ἔχουμε ἀναφέρει ξανά, ἦταν ἄνθρωποι. Βρέθηκαν πολλὲς φορὲς σὲ δύσκολη θέση  καὶ σὲ ἀδιέξοδα, ὅπως κατὰ καιροὺς βρισκόμαστε καὶ ἐμεῖς… βρέθηκαν νὰ παλεύει μέσα τους, τὸ δικό τους θέλημα, μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ… Κλήθηκαν, ἀπὸ διαφορετικὴ θέση καὶ μετερίζι ὁ καθένας, νὰ δώσουν ὁμολογία πίστεως… νὰ ὁμολογήσουν Χριστό. Διαβάσαμε τοὺς βίους τῶν Ἁγίων μας καὶ τὰ διαπιστώσαμε μὲ τόσο γλαφυρότητα ὅλα αὐτά… ὅπως ἐπίσης διαπιστώσαμε ὅτι μπροστὰ στὴν ἀγάπη καὶ τὴν πίστη τους γιὰ τὸ Χριστό, θυσίασαν τὸ κάθε κοσμικὸ φρόνημα… προτίμησαν τὰ ἐπουράνια ἔναντι τῶν ἐπιγείων… δείχνοντας ξεκάθαρα τὸ δρόμο καὶ γιὰ ὅλους ἐμᾶς… Γιατί καὶ ἐμεῖς καλούμαστε στὴ ζωή μας νὰ ὁμολογήσουμε Χριστό…

    Πολλὲς φορὲς ἀκοῦμε τὸ τετριμμένο ἀπὸ κάποιους ἀνθρώπους: «Εἶναι καλὸς ἄνθρωπος, δὲν πειράζει κανέναν»…. Παραγνωρίζουμε ὅμως ὅτι ὁ προορισμὸς τοῦ ἀνθρώπου, δὲν εἶναι νὰ γίνει καλὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ νὰ γίνει Ἅγιος…. Ἀπὸ τὸν ἁγιασμὸ τοῦ ἀνθρώπου νὰ πηγάζουν ὅλες οἱ ὑπόλοιπες ἀρετές. Ἐπίσης θὰ πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ ἁγιότητα δὲν εἶναι μία κατάσταση ἢ μία προοπτικὴ ποὺ σταμάτησε στὰ πρῶτα χρόνια της ἐκκλησιαστικῆς μας ἱστορίας… μᾶς τὸ βροντοφωνάζουν αὐτὸ οἱ ζωὲς τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ τοῦ Ἰατροῦ (1877 – 1961), τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου τοῦ Λεπροῦ (1890 – 1964), τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Καρσλίδη (1901 – 1959), τῆς Ἁγίας Σοφίας τῆς Κλεισούρας (1883 – 1974)… ὅλοι σύγχρονοι Ἅγιοι. Ἔζησαν σὲ ἕνα ὑποτίθεται προοδευτικὸ περιβάλλον, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἀμφισβητοῦνταν ὅτι ἔχει σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ Χριστὸ ὡς δῆθεν ἀναχρονιστικὲς θρησκευτικὲς ἀντιλήψεις ἢ ἰδεοληψίες ποῦ παραπέμπουν στὸ παρελθόν. Ἀπέναντι σὲ ὅλα αὐτὰ ὅμως ἀντιπαρέταξαν τὴν ἀγάπη τους καὶ τὴν πίστη τους στὸ Χριστό…  Ὁμολόγησαν μὲ παρρησία τὸ Χριστό, ὑπομένοντας τὶς ὅποιες συνέπειες εἶχε ἡ ὁμολογία τους αὐτὴ...

    Αὐτὸ τὸ ταξίδι γνωριμίας γιὰ τὸ ὁποῖο κάναμε λόγο στὴν ἀρχή, ἂς γίνει ἐφαλτήριο ἀποφάσεων… Ἂς πάρουμε ἀπόφαση, ἀφοῦ πρῶτα κλίνουμε τὰ γόνατά μας ἐνώπιόν του Θεοῦ, νὰ τοῦ παραδώσουμε μὲ πίστη τὴ ζωή μας, νὰ τὸν παρακαλέσουμε, ὥστε τὸ θέλημά Του, νὰ γίνει θέλημά μας, νὰ τοῦ γνωστοποιήσουμε τὸν πόθο μας γιὰ τὸν ἁγιασμό μας καὶ νὰ τὸν παρακαλέσουμε σὲ αὐτὴ τὴν «στενὴ πύλη καὶ τεθλιμμένη ὁδὸ ποὺ ὁδηγεῖ στὴ ζωή»[1], ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας νὰ εἶναι συνοδοιπόρος καὶ ἀρωγός… Ἀμφιβάλει κανεὶς γιὰ τὴν ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ μας σὲ αὐτή μας τὴν παράκληση;

    Ἂς εὐχηθοῦμε ἡ «Γνωριμία μὲ τοὺς Ἁγίους της ἐνορίας μας», νὰ ἀποτελέσει μία ἀπαρχὴ ἀποφάσεων, ὅπως εἴπαμε καὶ πρὶν ὥστε τὸ ἐπίγειο ταξίδι ὅλων μας, νὰ ἔχει τὴν ποθούμενη κατάληξη ποὺ ἐπιζητοῦμε ὅλοι οἱ Χριστιανοί, στὸ ἤρεμο καὶ ἀπάνεμο λιμάνι, τὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Σωτήρος Χριστοῦ μας… Ἀμήν.