Τὸ πρόβλημα τῆς νεοειδωλολατρίας
πρωτοπρ. π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ
Μελετώντας τὴ φαινομενολογία τῆς ἀρχαιολατρίας σήμερα, διαπιστώνουμε ὅτι δὲν πρόκειται γιὰ αὐθεντικὴ στροφὴ στὴν ἑλληνικὴ ἀρχαιότητα, τὴν προχριστιανική, οὔτε καὶ στὴν ἀρχαία θρησκεία. Ὁ βαθύτερος στόχος δὲν φαίνεται νὰ εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ στὴν ἑλληνικότητα ἀλλὰ ἡ καταστροφὴ τῆς χριστιανικότητας, ποὺ ταυτίζεται μὲ μίαν αὐτόματη ἐπιστροφὴ στοὺς Ἀρχαίους. Δὲν διαπιστώνεται, δηλαδή, ἀληθινὴ ἐσωτερικὴ σχέση τῶν ἀρχαιολατρῶν μας μὲ τοὺς Ἀρχαίους λείπει σ' αὐτοὺς ἡ λυτρωτικὴ ζήτηση τῶν Ἀρχαίων ἡ «ζήτησις τῆς Ἀληθείας», ποὺ τοὺς ὁδήγησε στὸν Χριστὸ ὡς «ἔνσαρκη Παναλήθεια». Ὁ χωρισμός, ἐξ ἄλλου, Χριστιανισμοῦ-Ἑλληνισμοῦ σήμερα εἶναι ἀδύνατος καὶ γὶ αὐτὸ ἀδιανόητος. Ἂν κανεὶς εἶναι ἀληθινὰ Ἕλλην, θὰ εἶναι καὶ Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος. Διότι ἑλληνικὰ χείλη διακήρυξαν ἀπὸ αἰώνων «Εὔρομεν τὴν ἀλήθειαν», «Εὔρομεν πίστιν ἀληθῆ, ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες» (Θ. Λειτουργία). Χριστιανισμὸς καὶ Ἑλληνισμός, μέσα ἀπὸ τὴν ἁγιοπατερικὴ συνείδηση, ἔγιναν μεγέθη «ἀσύγχυτα καὶ ἀδιαίρετα».
Ἐνῶ, λοιπόν, οἱ σημερινοὶ ἀρχαιολάτρες νομίζουν ὅτι προσφέρουν ὑπηρεσία στὸν Ἑλληνισμό, κατ' οὔσιαν τὸν πτωχαίνουν! Αὐτὸς δηλαδὴ ποὺ ζημιώνεται τελικὰ μὲ τέτοιες κινήσεις εἶναι ὁ Ἑλληνισμός. Διότι χάνει τὴν ψυχὴ καὶ τὴν δύναμή του. Μένει ἐγκλωβισμένος στὸν «οὐμανισμό», ἐνῶ ἡ Ὀρθοδοξία τὸν ἔχει ἀνεβάσει στὰ ὅρια τοῦ Θεανθρωπισμοῦ. Στὸν Χριστιανικὸ Ἑλληνισμὸ τὸ ἀνθρωπολογικὸ πρότυπο δὲν εἶναι ὁ «καλὸς κι ἀγαθὸς» ἄνθρωπος, ἂλλ' ὁ θεάνθρωπος-Χριστός. Ἰδανικὸ δὲν εἶναι ὁ ἐνάρετος ἄνθρωπος, ἂλλ' ὁ ἄνθρωπος «θεὸς κατὰ χάριν», ὁ Ἅγιος.
Βέβαια, τὶς ἀρχαιολατρικὲς τάσεις σήμερα ἐπηρεάζει σημαντικὰ καὶ τὸ εὐρωπαϊκὸ σύνδρομο. Ἡ Εὐρώπη καὶ ἡ Νέα Τάξη ὡς προέκτασή της δὲν μᾶς θέλουν Ὀρθοδόξους, διότι ὁ πολιτισμὸς τῆς Ἑλληνορθοδοξίας ἀναιρεῖ τὴν μετακαρλομάγνεια Εὐρώπη τῆς ἀλλοτριώσεως. Μᾶς θέλουν ἐπιφανειακὰ τουλάχιστον ὡς «ἀρχαίους». Βέβαια, ἡ εὐρωπαϊκὸ ἀντίληψη περὶ ἀρχαιότητος, χαλκευμένη στὴν Ἀναγέννηση, δὲν ἔχει καμμιὰ σχέση μὲ τὴν ἑλληνικὴ ἀρχαιότητα. Ἡ Ὀρθοδοξία σώζει τὴν ἱστορικὴ ἑλληνικότητα ὁλόκληρη. Γὶ αὐτὸ ἱστορικὰ Ἕλληνας εἶναι κὰτ ἐξοχὴν ὁ Ὀρθόδοξος, ὁ ὁποῖος σώζει ὁλόκληρο τὸν διαχρονικὸ Ἑλληνισμὸ μέσα του. Μετὰ τὸ 1821 ἢ τὸ 1830 (ἵδρυση τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους) Ἕλληνας μπορεῖ νὰ εἶναι νομικὰ (=κατὰ Νόμον) κάθε ἄνθρωπος ποὺ πληροὶ τὶς νομικὲς προϋποθέσεις. Πνευματικὰ Ἕλληνας ὅμως μόνο ὁ πατερικὰ Ὀρθόδοξος μπορεῖ νὰ εἶναι. Μόνο, λοιπόν, ὁ Ὀρθόδοξος μπορεῖ νὰ δώσει αὐθεντικὴ μαρτυρία γιὰ τὴν Ἑλληνικότητα στὸν κόσμο. Ὁ ἐκδυτικισμένος ἢ ἔκφραγκευμενος Ἕλληνας (ἐδῶ ἀνήκει καὶ ὁ μαρξιστὴς Ἕλληνας, διότι καὶ αὐτὸς δυτικογενὴς εἴναι ὁ μαρξισμὸς εἶναι ἡ κορύφωση τοῦ δυτικοῦ πνεύματος) δὲν μπορεῖ νὰ ἐκπροσωπήσει αὐθεντικὰ τὴν Ἑλληνικότητα, ἀλλὰ μόνο μερικά.
Ἡ ἀρχαιομανία τῆς ἐποχῆς μας, περαιτέρω, οὔτε ἀναβίωση τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς θρησκείας εἶναι. Ἡ ἐπιστροφὴ στὴν ἀρχαία θρησκεία δὲν εἶναι δυνατή, διότι εἶναι ἀδύνατο νὰ ξεπερασθεῖ τὸ στρῶμα, ποὺ παρενέβαλαν ἀνάμεσα σ' αὐτὴ καὶ μᾶς οἱ αἰῶνες, καὶ μάλιστα ἡ χριστιανικὴ παρουσία. Κάθε τέτοια προσπάθεια εἶναι πιὰ θλιβερὴ μίμηση καὶ ὄχι βίωση. Μοιάζει μὲ τὴν προσπάθεια τῶν Διαμαρτυρομένων νὰ ἐπανασυνδεθοῦν μὲ τὸν πρῶτο χριστιανικὸ αἰώνα, κάνοντας ἕνα τεράστιο ἅλμα ἀπὸ τὸν 16° αἵ. πρὸς τὰ πίσω. Τὸ ἀποτέλεσμα; Τὸ χάος τῶν ἑκατοντάδων προτεσταντικῶν αἱρέσεων, ποὺ ὑπάρχουν σήμερα μόνο στὶς Η.Π.Α. Ἡ προβαλλόμενη σήμερα ἀπὸ τοὺς ἀρχαιολάτρες θρησκεία ὀρθὰ ἔχει ἐπισημανθεῖ, εἶναι μία θρησκεία σημερινή, στὰ ὅρια τῆς Πανθρησκείας τῆς Νέας Ἐποχῆς. Οἱ Ἕλληνες νεοπαγανιστές, μέσα ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες θεότητες προσπαθοῦν νὰ ἱκανοποιήσουν σύγχρονες ἀναζητήσεις, ποὺ ὅμως διαφοροποιοῦνται ριζικὰ ἀπὸ ἐκεῖνες τῶν ἀρχαίων προγόνων μας, ὅπως ἤδη ἐλέχθη. Γίνεται, δηλαδή, προσαρμογὴ καὶ ὄχι προσέγγιση. Τελικὰ καταλήγουν σὲ ἕνα «εἰσαγόμενο νεοπαγανισμό». Ἔγινε δὲ ἤδη τὸ πρῶτο παγκόσμιο συνέδριο τῶν Ἐθνικῶν Θρησκειῶν. Τὸ ἑλληνικὸ πρότυπο, λοιπόν, προβάλλεται ὡς ἄλλοθι καὶ οἱ παγανιστές μας τὸ εἰσάγουν ὡς ἑλληνικό, ἐνῶ δὲν εἶναι. Εἶναι κάτι ἀνάλογο μὲ τὴν ἀποδοχὴ τοῦ ὀνόματος Γραικία καὶ Γραικός, ποὺ καθιέρωσε γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ ὁ Καρλομάγνος. Ἐμεῖς τὸ κατανοοῦμε ὡς Ἑλλάδα καὶ Ἕλληνες, ἐνῶ ἐκεῖνος τὰ χρησιμοποιοῦσε μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἀλλοτριώσεως καὶ τῆς νοθείας (Νόθοι Ρωμαῖοι, αἱρετικοί).
Τὸ πιὸ ἐπικίνδυνο δὲ εἶναι ὅτι οἱ ἀρχαιολάτρες μᾶς μεταδίδουν μία ἑλληνικὴ «θεολογία» φανταστική, ἀληθινὰ δηλαδὴ εἰδωλολατρική, κατασκευασμένη κατὰ τὴν καρδία τους: Οἱ «θεοὶ» παρουσιάζονται ὡς ἱστορικὰ πρόσωπα, ποὺ μὲ συνεχεῖς μετενσαρκώσεις ἔγιναν θεοί. Πρόκειται στὴν οὐσία γιὰ ἀνάμειξη θρὴ-σκευμάτων κατὰ τὸ πνεῦμα τῆς Πανθρησκείας. Κάποιοι μιλοῦν γιὰ «ἑνιαῖο κοσμικὸ θεῖο» («Ἐν τὸ πᾶν» ὁλισμός). Ἡ ὁλιστικὴ δὲ θεώρηση τοῦ κόσμου ὁδηγεῖ στὴν θεοποίηση τῆς φύσεως (πανθεϊσμός). Ὀρθὰ ὁ π. Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης παρατηρεῖ: «Σαφῶς ἐξάγεται ἀπὸ τὴ μελέτη τῶν κειμένων τῆς νεοειδωλολατρίας ὁ νεοεποχίτικος χαρακτήρας τῶν ρευμάτων αὐτῶν, δηλαδὴ ἡ νεοεποχίτικη ἐκδοχὴ περὶ Θεοῦ, κόσμου καὶ ἄνθρωπου, ἢ ἀλλιῶς ἡ καθαρὰ ἀποκρυφιστικὴ δοξασία τῆς ὁλιστικῆς θεωρήσεως τοῦ κόσμου, ἡ δοξασία τῆς μετενσαρκώσεως ἢ μετεμψυχώσεως ἢ τῆς ἐκσωμάτωσης (δηλαδὴ πνευματιστικῆς καὶ ἀπόκρυφης δοξασίας περὶ ἐξωσωματικῶν ἐμπειριῶν (Διιπετές, τ. 4, σ. 25) καὶ ἡ σύγχρονη θέση τοῦ ἀποκρυφισμοῦ-νεοσατανισμοῦ, ὅτι δὲν ὑπάρχει διαφορὰ μεταξὺ καλοῦ καὶ κακοῦ (Διιπετές, τ. 4, σ. 29 ἔ.). Νομίζω καταλήγει ὅτι ἡ νεοειδωλολατρία εἶναι μία ἐπὶ πλέον ἐπινόηση τῆς Νέας Ἐποχῆς, μία ἀκόμη ἐμπορεύσιμη δυνατότητα, ποὺ γίνεται ἰδιαίτερα ἐπικίνδυνη γιὰ τὸν ἀποπροσανατολισμὸ τῶν νέων μας» (Στὴ μελέτη του, «Τὸ Πανθρησκειακὸ ὅραμα-ἐφιάλτης τῆς Νέας Ἐποχῆς», πέρ. Διάλογος, 1998). Στὸ ἴδιο περιοδικὸ βρίσκεται καὶ ἡ ἐξ ἴσου σημαντικὴ μελέτη τοῦ π. Κυριάκου Τσουροῦ, «Ἡ ἀρχαιολατρία ὡς ἀτραπὸς τῆς Νέας Ἐποχῆς», σὲ συνέχειες, 1998-1999). Γὶ αὐτὸ εἴπαμε παραπάνω ὅτι πρόκειται τελικὰ γιὰ μείωση καὶ δυσφήμιση τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ πλῆγμα ἐναντίον του.
Ἐξ ἄλλου, ἡ ἀναφορά τους στὸν Χριστιανισμό, ἔστω καὶ «θετική», νοθεύει τὴν χριστιανικότητα, διότι προβάλλει ἕνα χαλκευμένο-φανταστικὸ Χριστιανισμό, ποὺ οὐδεμία σχέση ἔχει μὲ τὸν Χριστιανισμὸ τῶν Πατέρων ἠμῶν, τὴν Ὀρθοδοξία. Ἁπλῶς γίνεται (κατάφωρη) χρήση τοῦ Χριστιανισμοῦ γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν νεοειδωλολατρικῶν-νεοεποχικῶν στόχων. Ἡ ἀνάμειξη, μάλιστα, τοῦ Χριστιανισμοῦ στὰ νεοειδωλολατρικὰ σχέδια βοηθεῖ στὴ διάβρωση τοῦ λαοῦ, ἰδίως τῶν Νέων. Παραπλανᾶται, ἐξ ἄλλου, ἡ κοινὴ γνώμη, ὅπως φαίνεται καὶ ἀπὸ τὰ αἰτήματά τους. Μένουμε στὰ σημαντικότερα, ποὺ ἀπευθύνονται στὴν Πολιτικὴ μᾶς Ἡγεσία (Διακήρυξη 23.6.1996): «Τὸ κράτος νὰ μὴν ἱδρύει οὔτε νὰ συντηρεῖ Θεολογικὲς Σχολὲς οἱουδήποτε δόγματος. Νὰ μὴ διδάσκεται στὰ δημόσια σχολεῖα μάθημα Θρησκευτικῶν. Νὰ μὴ γίνονται οὔτε πρωινὴ προσευχή, οὔτε ἄλλες θρησκευτικὲς τελετὲς σὲ σχολεῖα καὶ στρατόπεδα. Νὰ ἐπιτραπεῖ ἡ καύση μετὰ θάνατον γιὰ ὅσους τὸ ἐπιθυμοῦν. Νὰ μὴν ἀναγράφεται θρήσκευμα στὴν ἀστυνομικὴ ταυτότητα. Νὰ μὴ μεταδίδονται θρησκευτικὲς τελετὲς ἀπὸ τὰ κρατικὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης. Νὰ μὴν ὑπάρχουν θρησκευτικὲς ἀργίες. Νὰ ἀλλάξει ἡ σημαία, ὥστε νὰ μὴ φέρει κανένα θρησκευτικὸ σύμβολο». Καὶ ὅλα αὐτὰ χωρὶς νὰ ἐρωτηθεῖ ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς (μὲ δημοψήφισμα). Πρόκειται, λοιπόν, γιὰ κραυγαλέα περίπτωση ὁλοκληρωτικῆς θρασυδειλίας, τουλάχιστον!
Ἡ νεοειδωλολατρία, ἐξ ἄλλου, διεισδύει ἐπικίνδυνα σὲ διάφορα κινήματα: φεμινιστικά, πολιτιστικὰ οἰκολογικὰ κ.λπ. Οἱ συνέπειες εἶναι καταστροφικὲς γιὰ τὸν κοινωνικό μας ἱστὸ καὶ τὸ Ἔθνος στὸ σύνολό του.
Διότι:
α) προσβάλλεται ἡ συνέχεια καὶ συνοχὴ τοῦ πολιτισμοῦ μας.
β) Δηλητηριάζεται ἡ συλλογικὴ συνείδησή μας.
γ) Δημιουργεῖται χάος καὶ παρατείνεται ὁ ἐθνικὸς δυισμὸς (διχασμός) μας μὲ τὴν προβολὴ ἄλλου Ἑλληνισμοῦ, ξένου πρὸς τὴν παράδοσή μας.
δ) Ἀνοιγόμεθα σὲ δυτικὲς εἰσβολὲς εἰσπηδήσεις (νεοεποχισμὸς-νεοπαγανσιμὸς-νεοαποκρυφισμός).
ε) Ἀποδυναμώνεται τὸ Ἐθνικὸ ἀνοσοποιητικό μας σύστημα καὶ καθίσταται ὁ λαὸς μᾶς εὐάλωτος, λόγω τῆς δημιουργούμενης συγχύσεως καὶ ἀμφιβολίας. Ὀρθά, λοιπόν, διερωτᾶται τὸ περιοδικὸ Ἄβατον (Ἄρ. 26). «Εἶναι ἕνα νέο ὅραμα ἢ ἀδιέξοδη στροφὴ στὸ παρελθόν;» Δυστυχῶς δέ, λόγω τῆς ἀγνοίας τῶν ἀρχαιολατρῶν, σχεδὸν στὸ σύνολό τους, ὅσον ἀφορᾶ τὴ χριστιανικὴ-πατερικὴ γραμματεία, ἢ τῆς ἀδυναμίας (λόγω τῆς προκαταλήψεώς τους) νὰ τὴν κατανοήσουν, κάθε σύγκλιση εἶναι σχεδὸν ἀδύνατη. Ἁπλῶς συνεχίζεται ὁ πνευματικὸς διχασμὸς μὲ ἀπροσμέτρητες συνέπειες. Οἱ νεοπαγανιστὲς μᾶς ἐπαναλαμβάνουν τὸ τραγικὸ λάθος τοῦ Πλήθωνος: στὸν Μυστρά, τὸν κατάμεστο ἀπὸ μαρτυρίες τῆς χριστιανικῆς πίστεως, θέλησε νὰ ἐπαναφέρει τὴν ἀρχαία θρησκεία, παραβλέποντας μέσα στὴν κατὰ τὰ ἄλλα ἀστασίαστη σοφία του ὅτι «Ἀπέσβετο λάλον ὕδωρ»! Μακάρι νὰ τὸ κατανοήσουν, ὅσο εἶναι καιρός!
Θὰ κλείσουμε αὐτὲς τὶς σκέψεις μὲ μίαν ἀληθινὴ ὁμολογία πίστεως στὴν Ἑλληνοορθοδοξία τοῦ ἐπιφανοῦς γλωσσολόγου καθηγητοῦ καὶ Πρυτάνεως τοῦ Πὰν/μίου Ἀθηνῶν κ. Γεωργίου Μπαμπινιώτη: «Γιὰ μένα γράφει ὁ σοφὸς Καθηγητής, ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι στοιχεῖο ἀχώριστα συνυφασμένο μὲ τὴ συνείδησή μου ὡς Ἕλληνα... Ἡ ἔννοια τοῦ Γένους λ.χ., ποῦ σφράγισε τὸν Ἑλληνισμὸ στὴν Τουρκοκρατία, ἀναδύθηκε μέσα ἀπὸ τὴν ὑπόδουλη πατρίδα, τὴν κοινὴ Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ τὴν κοινὴ ἑλληνικὴ γλώσσα. Καὶ σήμερα ἀκόμη ἔννοιες ὅπως ὁμογενὴς καὶ ὁμογένεια δὲν νοοῦνται ἔξω ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία [...]. Ὅποιος μιλάει γιὰ Ὀρθοδοξία ἐρήμην του Ἑλληνισμοῦ νομίζω ὅτι ματαιοπονεῖ, ὅποιος ὅμως μιλάει γιὰ Ἑλληνισμὸ ἐρήμην της Ὀρθοδοξίας κάνει κάτι χειρότερο. Ἀσχημονεῖ»
Πηγή: ΔΙΑΛΟΓΟΣ τεύχος 36 2004