Στόν ἀρχειοφύλακα Μπράνισλαβ Ν., πού ρωτᾶ ἄν εἶναι καλύτερος ὁ αἰφνίδιος θάνατος
Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Ἄκουσες πώς μερικοί ἐπιθυμοῦν τόν αἰφνίδιο θάνατο. Ἀφοῦ ὁ θάνατος εἶναι νά ἔρθει τουλάχιστον ἄς εἶναι αἰφνίδιος, ὥστε νά δώσει μία κι ἔξω τέλος σ' αὐτή τή ζωή. Καλύτερα ἔτσι παρά νά βασανιζόμαστε ἀπό τίς ἀρρώστιες καί νά βασανίζουμε τούς ἄλλους. Ἡ προσμονή τοῦ θανάτου εἶναι φοβερό πράγμα ἐνῶ ὁ ἀπρόσμενος θάνατος δέν εἶναι τίποτα. Στό χωριό μᾶς ἕνα αὐτοκίνητο χτύπησε μία γυναίκα καί τή σκότωσε. Αὐτό τό γεγονός ἔδωσε ἀφορμή γιά διάφορες συζητήσεις. Κάποιοι ἰσχυρίζονταν ὅτι τέτοιου εἴδους θάνατος εἶναι καλύτερος. Κάποιος μάλιστα εἶπε γιά τόν θάνατο τό ἑξῆς: ἄς ἔρθει, ἀρκεῖ νά μήν μᾶς δαγκώσει! Γι' αὐτό γράφεις καί ζητᾶς μία ἐξήγηση.
Δέν πρέπει νά ἐπιθυμοῦμε τόν αἰφνίδιο θάνατο, ἀλλά νά εἴμαστε ἕτοιμοι γιά τόν θάνατο κάθε στιγμή. Ἔτσι μᾶς διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας. Ὑπάρχουν καθορισμένες προσευχές στόν Θεό γιά νά μᾶς φυλᾶ ἀπό διάφορες συμφορές μέσα στίς ὁποῖες ἀπαριθμεῖται καί αὐτή γιά τόν αἰφνίδιο θάνατο. Ἀλλά Ἐκεῖνος πού ἔχει τήν ἐξουσία πάνω στή ζωή καί τόν θάνατο δρᾶ κατά τήν Ἅγια Πρόνοιά του μέ γνώμονα τήν εὐεργεσία τῶν ἀνθρώπινων ψυχῶν, εἴτε τούς παίρνει εἴτε τούς ἀφήνει στή ζωή. Συνήθως χτυπᾶ μέ αἰφνίδιο θάνατο τούς ἁμαρτωλούς , ἀλλά μερικές φορές- σπάνια- καί τούς δίκαιους. Δέν διαβάζουμε ἄραγε στήν Παλαιά Διαθήκη πῶς ὁ Θεός τιμώρησε μέ αἰφνίδιο θάνατο τούς γιούς τοῦ Ἀαρῶν, γιά τήν αὐτόβουλη θυσία, ὅπως καί τούς ξεσηκωμένους ἐνάντια στόν Μωϋσῆ; Ὁ Ἀνανίας καί ἡ Σαπφήρα ἔπεσαν νεκροί ἐπειδή εἶπαν ψέματα στούς ἀποστόλους. Πολλοί χριστιανοί μάρτυρες πέθαναν μέ αἰφνίδιο θάνατο ὅπως διαβάζουμε στούς βίους τῶν ἁγίων μαρτύρων τοῦ Χριστοῦ. Μερικές φορές συνέβη καί εὐσεβεῖς νά πεθάνουν ἀπό αἰφνίδιο θάνατο, πράγματι πολύ πιό σπάνια. Ἔτσι συνέβη μέ τόν Ἅγιο Ἀθανάσιο τόν Ἀθωνίτη, ὅπου καθώς ἔχτιζε ἕναν τοῖχο, ἔπεσε ὁ τοῖχος καί σκότωσε μαζί μ' αὐτόν καί μερικούς μοναχούς.
Στέλνοντας τον αιφνίδιο θάνατο σε μερικούς αμαρτωλούς ο Θεός πετυχαίνει δύο στόχους: τους μεν νεκρούς αμαρτωλούς τους τιμωρεί, τους δε υπόλοιπους τους φοβίζει ώστε να μην αμαρτάνουν. Όπως συνέβη και με τον αιφνίδιο θάνατο του Ανανία και της Σαπφήρας: «ἀκούων δὲὁ᾿Ανανίας τοὺς λόγους τούτους πεσὼν ἐξέψυξε, καὶἐγένετο φόβος μέγας ἐπὶ πάντας τοὺς ἀκούοντας ταῦτα. ἀναστάντες δὲ οἱ νεώτεροι συνέστειλαν αὐτὸν καὶ ἐξενέγκαντες ἔθαψαν. ᾿Εγένετο δὲὡς ὡρῶν τριῶν διάστημα καὶἡ γυνὴ αὐτοῦ, μὴ εἰδυῖα τὸ γεγονός, εἰσῆλθεν. ἀπεκρίθη δὲ αὐτῇὁ Πέτρος· εἰπέ μοι, εἰ τοσούτου τὸ χωρίον ἀπέδοσθε; ἡ δὲ εἶπε· ναί, τοσούτου. ὁ δὲ Πέτρος εἶπε πρὸς αὐτήν· τί ὅτι συνεφωνήθη ὑμῖν πειράσαι τὸ Πνεῦμα Κυρίου; ἰδοὺ οἱ πόδες τῶν θαψάντων τὸν ἄνδρα σου ἐπὶ τῇ θύρᾳ καὶἐξοίσουσί σε. ἔπεσε δὲ παραχρῆμα παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶἐξέψυξεν· εἰσελθόντες δὲ οἱ νεανίσκοι εὗρον αὐτὴν νεκράν, καὶἐξενέγκαντες ἔθαψαν πρὸς τὸν ἄνδρα αὐτῆς.καὶἐγένετο φόβος μέγας ἐφ᾿ὅλην τὴν ἐκκλησίαν καὶἐπὶ πάντας τοὺς ἀκούοντας ταῦτα.» ( Πραξ. 5, 5-11).
Ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἀνυψώνουν περισσότερο κάποιον δίκαιο καί ἀρχίζουν , κατά κάποιο τρόπο, νά τόν ἀποθεώνουν, ὅπως στήν περίπτωση τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου, τότε ὁ Θεός παίρνει τήν ψυχή τοῦ δικαίου αἰφνίδια, ὥστε νά ἀποδείξει στούς ἀνθρώπους ὅτι μόνον Αὐτός εἶναι ὁ Θεός καί ὅτι δέν ὑπάρχει κανείς ἄλλος πλήν Αὐτοῦ. Σέ κάθε περιπτωση ὅμως ὁ αἰφνίδιος θάνατος ἀποτελεῖ ξεκάθαρο δίδαγμα γιά τούς ἄλλους πού βρίσκονται στή ζωή: ὅτι ὅλοι πρέπει νά σκεπτόμαστε τόν θάνατό μας καί νά ἑτοιμάζουμε τήν ψυχή μας μέ μετάνοια , μέ προσευχή καί ἐλεημοσύνη γιά τή σύντομη ἔξοδο ἀπό αὐτόν τόν κόσμο.
Λέγεται γιά τόν συγχωρεμένο γέροντα Νικήτα τοῦ Βαλαάμ ( +1907 ) ὅτι φοβόταν πολύ τόν αἰφνίδιο θάνατο καί διαρκῶς προσευχόταν παρακαλώντας τόν Θεό νά τοῦ στείλει πρίν τόν θάνατο ἀρρώστια. Ἔλεγε χαρακτηριστικά: «Μέ τήν ὑπομονή στήν ἀρρώστια τουλάχιστον θά μέ ἐλεήσει ὁ Δίκαιος Κριτής ὁ Ὁποῖος ἄν θέλει μπορεῖ νά τό ὑπολογίσει στά ἀγαθά ἔργα τά ὁποῖα ἐγώ δέν ἔκανα». Κάποιος ἄλλος ξαπλωμένος στό νεκρικό κρεβάτι παρηγοροῦσε τούς φίλους του λέγοντας: «Ἐννέα μῆνες ταλαιπωριόμουν γιά νά ἔρθω σ' αὐτόν τόν κόσμο εἶναι ἄραγε πολύ οἱ ἐννέα μῆνες γιά νά βγῶ ἀπ' αὐτόν;».
Καί πράγματι ἡ ἀρρώστια πρίν τόν θάνατο ἔχει πολύ μεγάλη σημασία. Ἡ ἀρρώστια ἔσωσε πολλούς ἁμαρτωλούς φέρνοντάς τους τήν αἰώνια σωτηρία. Πολλές χιλιάδες ἀπό αὐτούς ἔμαθαν γιά τόν Θεό καί τήν ψυχή τούς μόλις ἔφθασαν στήν ἐπιθανάτια ἀσθένεια. Γνωρίζοντας ἔτσι αὐτές τίς δύο μεγάλες πραγματικότητες τίς ὁποῖες σ' ὁλόκληρη τήν ζωή τούς ἀγνοοῦσαν, μετανίωσαν πικρά, κλαίγοντας γιά τήν ἀνόητη ζωή τους, μετέλαβαν καί ἔτσι μέ δάκρυα καί αἷμα Χριστοῦ ἀξιώθηκαν νά μποῦν στή φωτεινή οὐράνια αὐτή.
Εἶναι σαφές, λοιπόν, ὅτι ἡ ἀρρώστια πρίν τόν θάνατο ἔρχεται ὡς ἔλεος Θεοῦ. Δέν πρέπει νά μᾶς ἐνοχλεῖ καθόλου ἐάν οἱ συγγενεῖς καί οἱ φίλοι μας παιδεύονται γύρω ἀπό μᾶς κατά τήν περίοδο τῆς ἐπιθανάτιας ἀσθένειάς μας. Αὐτό πάλι γίνεται γιά τόν δικό τους καλό. Μ' αὐτές τίς ὑπηρεσίες τούς χρεώνουν τόν Δημιουργό οἱ ἄνθρωποι καί Αὐτός θά τούς τό ἐπιστρέψει πληρώνοντάς τους ἑκατονταπλάσια.
Εἰρήνη σέ ἐσένα καί εὐλογία ἀπό τόν Θεό.
Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ, Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται..., ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Α΄»
https://agiameteora.net/index.php/paterika/3178-giou-nikolaou-velimirovits-ston-rxeiofylaka-branislav-n-poy-rot-n-e-nai-kalyteros-a-fnidios-thanatos.html