Σεπτέμβριος - Ὀκτώβριος 2011, Φύλλο 4ο.

2014-07-28 11:33

• Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

     Ἡ Παγκόσμια Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀποτελεῖ ἕναν σπουδαῖο ἐορτολογικὸ σταθμὸ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους. Στίς 14 Σεπτεμβρίου σύμπασα ἡ Ὀρθοδοξία τιμᾶ τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος χαρακτηρίζεται ὡς τὸ «καύχημά» Της καί ἡ «δόξα» Της. Πηγὲς τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ἱστορίας ἀναφέρουν ὅτι ἡ ἑορτὴ τῆς Παγκόσμιας Ὕψωσης εἶχε καθιερωθεῖ ἀπὸ τὰ ἀρχαία χρόνια, ἴσως μάλιστα νὰ εἶχε καθιερωθεῖ καὶ ἀπὸ αὐτὸν τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο, κατὰ προτροπὴ προφανῶς τῆς μητέρας τοῦ ἁγίας Ἑλένης, ἀμέσως μετὰ τὴν εὕρεση τοῦ Τιμίου Ξύλου στὰ Ἱεροσόλυμα, γύρω στὸ 330 μ.Χ.   
     Ὁ ἐκκλησιαστικὸς συγγραφέας Παυλίνος ἀναφέρει στὴν ἑνδέκατη ἐπιστολὴ του ὅτι ἡ τοπική ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων θεώρησε ὅτι ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἀνήκει σὲ ὅλη τὴν χριστιανοσύνη καὶ γι' αὐτὸ ἀποφάσισε νὰ τεμαχίσει τὸ Τίμιο Ξύλο καὶ νὰ τὸ διανείμει σὲ ὅλη τὴν Ἐκκλησία. Ἔτσι διασώθηκαν μέχρι σήμερα πολλὰ τεμάχια, τὰ ὁποῖα φυλάσσονται ὡς τὰ πολυτιμότερα κειμήλια, κυρίως στὶς ἱερὲς μονὲς τοῦ Ἁγίου Ὅρους. Μία ἐσχατολογικὴ προφητεία λέγει πὼς ἕνα ἀπὸ τὰ συγκλονιστικὰ γεγονότα τοῦ τέλους τοῦ κόσμου θὰ εἶναι καὶ ἡ ἐπανένωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ!

     Οἱ ὀρθόδοξοι πιστοὶ τιμοῦμε μὲ ἰδιαίτερο τρόπο τὴν ἁγία ἡμέρα τῆς Ὑψώσεως τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας. Ἡ ἱερὲς ἀκολουθίες ἔχουν πανηγυρικὸ χαρακτήρα, ἐνῶ ἔχει θεσπισθεῖ αὐστηρὴ νηστεία. Κατακλύζουμε τοῦ ἱεροὺς ναοὺς προκειμένου νὰ προσκυνήσουμε τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ νὰ ἀντλήσουμε δύναμη καὶ χάρη οὐράνια ἀπὸ αὐτόν. Παίρνουμε μαζὶ μας κλώνους βασιλικοῦ ὡς εὐλογία καὶ τὸν ἐναποθέτουμε στὰ εἰκονίσματα ὡς ἐλιξίριο κατὰ τοῦ κακοῦ. Γνωρίζουμε πολὺ καλὰ ὅτι ἡ τιμὴ καὶ ἡ προσκύνηση τοῦ Σταυροῦ εἶναι προσκύνηση τοῦ Ἴδιου του Ἐσταυρωμένου Λυτρωτῆ μᾶς Χριστοῦ καὶ ὄχι εἰδωλολατρικὴ πράξη, ὅπως κακόβουλα μας κατηγοροῦν οἱ ποικιλώνυμοι αἱρετικοί. Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου μᾶς εἶναι τὸ καύχημὰ μας, τὸ νικηφόρο λάβαρο κατὰ τοῦ μεγαλύτερου ἐχθροῦ μας, τοῦ διαβόλου, τὸ ἀήττητο ὅπλο κατὰ τοῦ πολυπρόσωπου κακοῦ. Μὲ ἕνα στόμα καὶ μὲ μία καρδιὰ ψάλλουμε τὸν ὑπέροχο παιάνα , τροπάριο τῆς μεγάλης ἑορτῆς: «Σῶσον Κύριε τὸν λαὸν Σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν Σου».

Ἀπὸ τὸ «ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟΝ ΣΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕΝ ΔΕΣΠΟΤΑ», τοῦ κ. ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητοῦ

• Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

     Χάρη στὴν ἄμετρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τὸ φρικτὸ φονικὸ ὄργανο τῶν ἀνθρώπων μετεβλήθη σὲ πηγὴ ἁγιασμοῦ καὶ ἀπολυτρώσεως. Σύμφωνα μὲ τὴν ὑψηλὴ θεολογία τοῦ οὐρανοβάμωνος Παύλου ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ ἀτιμωτικὸ καὶ φρικτὸ φονικὸ ὄργανο θανατώσεως τῶν κακούργων ἀνθρώπων, μετεβλήθη, μετὰ τὸ σταυρικὸ θάνατο τοῦ Κυρίου, σύμβολο σωτηρίας, μέσο συμφιλίωσης μὲ τὸ Θεὸ καὶ πηγὴ ἁγιασμοῦ. Ἡ ἀνθρώπινη κακία ἔδωσε στὸ Θεὸ πόνο καὶ θάνατο διὰ τοῦ ξύλου τοῦ Σταυροῦ, ἡ θεία ἀνεξικακία καὶ ἄκρα φιλανθρωπία, ἔδωσε, ἀντίθετα, στὸ δήμιὸ Του ἀγάπη καὶ λύτρωση! Ἡ δύναμη λοιπὸν τοῦ Σταυροῦ ἔγκειται στὴν ἀκένωτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία διοχετεύεται πλέον στὴν ἀνθρωπότητα καὶ σὲ ὁλόκληρη τὴ δημιουργία μέσω τοῦ Σταυροῦ.
     Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἔχοντας ὑπόψη τοὺς αὐτὴ τὴ μεγάλη ἀλήθεια διατύπωσαν τὴν περίφημη θεολογία τοῦ Σταυροῦ. Τὸ ἱερότατο αὐτὸ σύμβολο εἶναι πιὰ συνυφασμένο μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Ἀπὸ Ἐκεῖνον ἀντλεῖ τὴν ἀνίκητη δύναμὴ του, τὸν ἁγιασμὸ καὶ τὴ χάρη. Γι' αὐτὸ καὶ δὲν εἶναι εἰδωλολατρία νὰ προσκυνεῖται ἀπὸ τοὺς πιστούς, διότι προσκύνηση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, σημαίνει προσκύνηση τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ὁποίου εἶναι τὸ σημεῖο καὶ ἡ ἐνθύμηση τῆς ἀπολυτρωτικῆς Του θυσίας.

      Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ πλέον τὴν ἐνοποιὸ δύναμη τῆς ἀνθρωπότητας. Ἄν τὸ ξύλο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ στὴν Ἐδέμ (Γέν. γ΄ κέφ.) ἔγινε πρόξενος κακοῦ καὶ ἔχθρας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ ἔγινε σημεῖο ἐπανένωσης τῶν ἀνθρώπων στὸ Σῶμα Τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τὰ δύο ἐγκάρσια ξύλα, ποὺ συνθέτουν τὸ σύμβολο τοῦ Σταυροῦ, συμβολίζουν τὴν ἕνωση τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸ Θεὸ (κάθετο ξύλο) καὶ τὴν ἕνωση τῶν ἀνθρώπων μεταξὺ τους (ἐγκάρσιο ξύλο). Φυσικὰ ἡ ἕνωση τῶν ἀνθρώπων περνᾶ ἀναγκαστικὰ ἀπὸ τὴ σχέση τους μὲ τὸ Θεό. Τὸ ἐγκάρσιο ξύλο παριστᾶ, ἐπίσης, τὰ δύο χέρια τοῦ Ἐσταυρωμένου Λυτρωτῆ μας, τὰ ὁποία εἶναι ἀνοιγμένα γιὰ νὰ ἀγκαλιάσουν ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα. Μέσα σὲ αὐτὴ τὴ θεώρηση ἡ νέα ἐν Χριστῷ ἀνθρώπινη κοινωνία ἔχει διαφορετικὴ ὑφὴ ἀπὸ τὶς προχριστιανικὲς καὶ ἐξωχριστιανικὲς κοινωνίες. Ἡ ἐνοποιὸς δύναμη τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ ἀδελφοποιεῖ τοὺς ἀνθρώπους, δημιουργώντας τὴν κοινωνία τῆς ἀγάπης, τῆς ἀδελφοσύνης, τῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς εἰρήνης.

• ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΟΦΙΑ
  

     Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων

     «Μὴ ντρεπόμαστε τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ . Κι ἄν ἄλλος ντρέπεται καὶ τὸν κρύβει. ἐσὺ κᾶνε φανερὰ τὸ σταυρὸ σου γιὰ νὰ δοῦν οἱ δαίμονες τὸ σημεῖο αὐτὸ τοῦ βασιλέως Χριστοῦ καὶ νὰ φύγουν μακρυὰ τρέμοντας. Κᾶνε μάλιστα τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ εἴτε τρῶς, εἴτε πίνεις, εἴτε κάθεσαι, εἴτε ξαπλώνεις, εἴτε σηκώνεσαι, εἴτε μιλᾶς, εἴτε περπατᾶς, κοντολογὶς σὲ κάθε περίσταση. Γιατὶ ὅποιος σταυρώνεται ἐδῶ στὴ γῆ, βρίσκεται νοερὰ πάνω
στὸν οὐρανό... Εἶναι μεγάλο τὸ φυλακτήριο».

     Ἃγιος Ἰωάννης ὀ Χρυσόστομος

      «Ὁ διάβολος κινεῖ τὸ χέρι τῶν ἀπροσέκτων χριστιανῶν (ποὺ δὲν κάνουν σωστὰ τὸ Σταυρὸ τους) γιὰ νὰ χλευάσει τὸ πανίερο σύμβολο τοῦ τιμίου σταυροῦ καὶ γιὰ νὰ κολάσει τοὺς ἴδιους».                                                  

• 28^η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

     Ἡ ἐποποιία τοῦ 1940, ἀποτελεῖ ἕνα θαῦμα, εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ θαύματα στὴν ἱστορία τῶν Ἑλλήνων. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι καρπὸς ἀποκλειστικὰ ἀνθρώπινου ἀγώνα. Ἡ θεϊκὴ χάρη συνεργάσθηκε μὲ τὴν ἀνθρώπινη προσπάθεια. Καὶ εἶναι δίκαιο ποὺ μαζὶ μὲ τὰ θριαμβευτικὰ σαλπίσματα πάνω ἀπὸ τοὺς τάφους τῶν ἡρώων, σήμαναν δοξαστικὲς καμπάνες γιὰ ἕνα «εὐχαριστῶ» στὴν Παναγία, σ΄ἐκείνη, στὴν ὁποία ἡ ἐθνικὴ συνείδηση ἀπέδωσε γιὰ μία ἀκόμα φορᾶ «τά νικητήρια». Τὴ Σκέπη τῶν ἀγωνιστῶν. Τὴν Ἐλευθερώτρια τῶν σκλαβωμένων. Γιατὶ στὰ κρίσιμα χρόνια τοῦ πολέμου οἱ Ἕλληνες ἐμπιστεύθηκαν στὰ χέρια τῆς Παναγίας τὸν ἀγώνα τους. Ζήτησαν τὴ μητρικὴ προστασία της γιὰ νὰ ὑπερασπιστοῦν τὰ δίκαιὰ τους. Καὶ ἦταν τόση ἡ πίστη τους, ὥστε τὴν ἔβλεπαν νὰ τοὺς ἐμψυχώνει καὶ νὰ τοὺς σκεπάζει, καθὼς πολεμοῦσαν ἀπεγνωσμένα στὰ χιονισμένα βουνὰ τῆς Πίνδου καὶ τῆς Ἀλβανίας. Ἡ ἄλλοτε Ὑπέρμαχος Στρατηγὸς τῶν Ρωμηῶν γίνεται ἡ Ἁγία Σκέπη τῶν ἀγωνιστῶν καὶ τὸ θαῦμα ἐπαναλαμβάνεται. Χάρη στὴν πίστη ποὺ θερμαίνει τὶς ψυχὲς τοὺς οἱ μαχητὲς περιφρονοῦν τὴ λογικὴ τῶν ἀριθμῶν καὶ ἀντιστέκονται στὶς σιδερόφρακτες ἐχθρικὲς στρατιὲς μὲ ἡρωισμὸ ποὺ κινεῖ τὸν παγκόσμιο θαυμασμό. Γιὰ τοὺς λόγους αὐτοὺς ἡ ἐκκλησία σήμερα, δηλαδὴ ὅλοι ἐμεῖς, ἀνυμνοῦμε τὴ Σκέπη τῆς Παναγίας, καὶ τὴν παρακαλοῦμε νὰ μᾶς σκεπάζει πάντα μὲ τὴν ἀγάπη της καὶ νὰ στέκεται πάντα δίπλα, βοηθὸς καὶ συμπαραστάτης στὸ ἔθνος μας, σὲ κάθε καλὸ ἀγώνα, γιατὶ τὴ βοήθεια τῆς τὴν ἔχουμε τὸ ἴδιο ἀνάγκη καὶ στὸν καιρὸ τῆς εἰρήνης. Μπορεῖ νὰ μὴν ὑπάρχει σήμερα ἄμεση ἐθνικὴ ἀπειλὴ καὶ ἄμεσος κίνδυνος πολέμου, μπορεῖ νὰ μὴν ὑπάρχει Χίτλερ ἤ Μουσολίνι, ὑπάρχει ὅμως ἕνας ἄλλος εἰσβολέας, ὁ ὁποῖος ἴσως νὰ εἶναι καὶ πιὸ ἐπικίνδυνος, ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ νὰ ἀλώσει τὶς συνειδήσεις μας, νὰ ξεχάσουμε τὴν ἱστορία μας, νὰ ἀποσπάσει τὴν προσοχὴ μας ἀπὸ τὰ σοβαρὰ προβλήματα, προσφέροντας μᾶς τέρψη μὲ θεάματα καὶ νὰ κάνει μία ὄχι στρατιωτικὴ ἀλλὰ μία πνευματικὴ τηλεοπτικὴ κατοχὴ στὶς καρδιὲς μας. Ἔχουμε καιρὸ ὅλοι μας νὰ παρακολουθοῦμε μὲ ἀπληστία σίριαλ, ποὺ μᾶς διδάσκουν πὼς μποροῦμε νὰ χαλάσουμε πολὺ εὔκολα τὶς οἰκογένειὲς μας, τὰ κύτταρα τοῦ ἔθνους μας, δὲν ἔχουμε ὅμως καιρὸ νὰ διαβάσουμε τὴν ἱστορία μας, νὰ γνωρίσουμε μὲ ποιοὺς ἀγῶνες τῶν προγόνων μᾶς μποροῦμε ἐμεῖς σήμερα νὰ ζοῦμε ἐλεύθεροι ἀλλὰ καὶ νὰ διαβάσουμε συγκλονιστικὲς μαρτυρίες ἀγωνιστῶν τῆς ἐθνικῆς ἀντίστασης, οἱ ὁποῖοι στὸν ὑπεράνθρωπο ἀγώνα τοὺς πάνω στὰ παγωμένα βουνὰ ἔβλεπαν τὴν Παναγία ζωντανὰ καὶ ἔπαιρναν κουράγιο νὰ συνεχίσουν. Ἄς εἶναι λοιπὸν ὁ σημερινὸς λόγος ἕνα ἔναυσμα νὰ ἀσχοληθοῦμε ὅλοι  περισσότερο μὲ τὴν ἱστορία μας, ἕνα μνημόσυνο γιὰ ὅσους ἔπεσαν ἡρωικὰ στὸν πόλεμο καὶ μία ἐλάχιστη τιμὴ εὐγνωμοσύνης στὴν μητέρα μας τὴν Παναγία.

• ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ
  

     Κύριε ὅπλον κατὰ τοῦ διαβόλου τὸν σταυρὸν Σου ἠμὶν δέδωκας, φρύττει γὰρ καὶ τρέμει μὴ φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τήν δύναμιν, ὅτι νεκροὺς ἀνιστὰ καὶ θάνατον κατήργησεν...».

     Τὸ σύμβολο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶναι ἀκόμα ἡ φοβερή δύναμη κατὰ τῶν ἀντίθεων δυνάμεων. Μέχρι τὸ σταυρικὸ θάνατο τοῦ Χριστοῦ, ὡς ὄργανο τοῦ κακοῦ, χρησιμοποιοῦνταν γιὰ τὴν καταστροφὴ καὶ τὸ θάνατο. Ἀφότου ὁ Θεὸς καταδέχτηκε νὰ καρφωθεῖ καὶ νὰ πεθάνει πάνω σ' αὐτὸν μεταβλήθηκε σὲ ὅπλο ἐναντίων ἐκείνων ποὺ τὸ χρησιμοποιοῦσαν. Τὸ σύμβολο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶναι τὸ θαυμαστὸ φυλακτήριο τῶν πιστῶν. Δὲν ὑπάρχει ἁγιαστικὴ πράξη τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ νὰ μὴν σταυρώνονται οἱ πιστοί, δὲν ὑπάρχει στιγμὴ προσευχῆς ποὺ νὰ μὴν ποιοῦμε τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, δὲν ὑπάρχει δύσκολη στιγμὴ ποὺ νὰ μὴν ἁγιάζουμε τὸ σῶμα μας μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ γιὰ νὰ θωρακιζόμαστε ἔτσι κατὰ τῶν δυνάμεων τοῦ κακοῦ. Ὁ Τίμιος Σταυρὸς ἀντικατέστησε ὅλα τὰ δεισιδαίμονα καὶ ἀναποτελεσματικὰ φυλακτήρια τοῦ παρελθόντος. Οἱ πιστοὶ πλέον φέρουν μὲ καμάρι Αὐτὸν ὡς πολύτιμο καὶ ἀποτελεσματικὸ  φυλακτήριο κατὰ  τοῦ κακοῦ, ἀλλὰ καὶ ὡς  ὁμολογία  τῆς  πίστης τοὺς στὴν μεγάλη ἀπολυτρωτικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ.

• ΕΝΑΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΓΙΟΣ
  

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ Ο ΤΥΦΛΟΣ

     Ὁ Ἅγιος Στέφανος ὁ τυφλὸς γεννήθηκε περίπου τὸ 1417 μ.Χ. καὶ ἦταν ἀπόγονὸς τοῦ πρίγκιπα καὶ μάρτυρα Λαζάρου. Οἱ Ὀθωμανοὶ τὸν πῆραν αἰχμάλωτο μαζὶ μὲ τὸν μικρότερο ἀδερφὸ τοῦ Γρηγόριο, καὶ ἀνήμερα τοῦ Πάσχα τὸ 1441 μ.Χ. τοὺς τύφλωσαν. Λίγα χρόνια ἀργότερα ἐξαγοράστηκαν ἀπὸ τὸν πατέρα τους. Μετὰ τὰ θάνατο τοῦ πατέρα του καί τοῦ Γρηγορίου, ὁ Στέφανος ἀνέλαβε γιὰ κάποιο διάστημα τὰ σκῆπτρα τῆς Σερβίας, ἕως ὅτου ἀπὸ σκευωρία, ἔχασε τὸ θρόνο. Ἐξορίστηκε στὴν Ἀλβανία, ὅπου συνάντησε τὴν Ἁγία Ἀγγελίνα, τὴν ὁποία νυμφεύτηκε τὸ 1461 μ.Χ. καὶ ἀπέκτησαν τρία παιδιά. Γιὰ νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανούς, κατέφυγαν στὴν Τεργέστη τῆς Ἰταλίας. Ἔμεινε ἀκλόνητος στὴν Ὀρθόδοξη πίστη, παρὰ τὶς πιέσεις τῶν καθολικῶν, δείχνοντας ἰώβεια ὑπομονὴ σὲ ὅλα του τὰ δεινά, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίω στὶς 9 Ὀκτωβρίου 1476 μ.Χ. Λίγο μετὰ τὴν ἐκδημία του, οὐράνιο φῶς σκέπασε τὸν τάφο του, ὅπου βρέθηκε ἄφθαρτο τὸ λείψανὸ του. Τὸ τίμιο λείψανὸ του τοποθετήθηκε στὴ μονὴ Κρουσεντὸλ ποὺ ἵδρυσε ἡ Ἁγία Ἀγγελίνα, ὅπου καὶ ἐπιτελέστηκαν πολλὰ θαύματα. Στὶς 13 Αὐγούστου 1716 μ. Χ οἱ Τοῦρκοι λεηλάτησαν τὴ μονὴ καὶ κατατεμάχισαν τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου, ἀπὸ τὸ ὁποῖο διασώζονται μερικὰ μικρὰ μόνο τμήματα. Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Στεφάνου τοῦ τυφλοῦ τιμᾶται στὶς 9 Ὀκτωβρίου.