Ποιός κάνει «κουμάντο» μέσα στήν οἰκογένεια; (γέροντος Σωφρονίου)
Γέροντος Σωφρονίου τοῦ Ἔσσεξ
Ἄν ἡ γυναίκα ἐργάζεται ἐξίσου μέ τόν ἄνδρα, τότε πάλι καταργεῖται ἡ δικαιοσύνη, ἐπειδή ἡ γυναίκα στήν οἰκογένεια, παράλληλα μέ τήν ἐργασία, βαστάζει καί ἄλλα βάρη, ἐπιπρόσθετα καθήκοντα, ἐπειδή ἀκριβῶς αὐτή εἶναι ἡ μητέρα τῶν παιδιῶν. Θά νόμιζε κάποιος ὅτι, ἐπειδή ἡ γυναίκα βαρύνεται ἀπό μεγαλύτερες εὐθύνες καί ἀσκεῖ πολυπλοκότερο ρόλο, σέ αὐτήν πρέπει νά ἀνήκει τό προνόμιο νά «κατευθύνει» τήν οἰκογένεια. Ἀσφαλῶς κάποιος πρέπει νά κατευθύνει τήν οἰκογένεια, ὅπως καί κάθε ἄλλο ἀνθρώπινο καθίδρυμα. Ἔτσι, σέ πολλές οἰκογένειες ἀνακύπτει ἡ πάλη γιά ἐξουσία, πού πολύ συχνά γίνεται καταστροφική γιά τήν οἰκογένεια.
Συνεπῶς, ὅπου καί ἄν στρέψουμε τήν προσοχή μας, παντοῦ βλέπουμε ὑπερβολικά πολύπλοκα προβλήματα, καί δέν πλησιάσαμε ἀκόμη στήν ἐπίλυσή τους.
Ἔκανα τίς λίγες αὐτές παρατηρήσεις, γιά νά δῶ τά πράγματα ἔτσι ὅπως τά βλέπει ἡ πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων. Νομίζω ὅμως ὅτι ἐμεῖς ὡς χριστιανοί βλέπουμε ἀκόμη καί ἐκεῖνα πού οἱ ἄλλοι δέν προσέχουν. Θεωροῦμε ὅτι τό σπουδαιότερο θέμα γενικά γιά κάθε ἄνθρωπο εἶναι τό ἐρώτημα: Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Ποιός εἶναι ὁ προορισμός του; Γιατί καί γιά ποιό λόγο ἐμφανίστηκε στόν κόσμο; Ποιός σκοπός ὑπάρχει μπροστά του; Ποιό εἶναι τό νόημα τῆς ὑπάρξεώς του; Ἄν δέν ἀπαντήσουμε στά ἐρωτήματα αὐτά, δέν θά μπορέσουμε ποτέ νά λύσουμε τά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζουμε οὔτε σέ ἕνα ἐπίπεδο. Εἶναι ἀδύνατον γιά παράδειγμα νά ἐπιτύχουμε ἀληθινά δίκαια δομή τῆς κοινωνίας χωρίς τή γνώση αὐτή. Δέν μποροῦμε νά λύσουμε τό πρόβλημα τῆς κρατικῆς ὀργανώσεως, ἄν δέν ἔχουμε ἀπάντηση στό κύριο αὐτό ἐρώτημα. Ὅλη ἡ ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας γράφεται μέ ἄσκοπη περιδίνηση, παράλογους πολέμους, ἄδικη καταπίεση τοῦ ἰσχυροῦ ἐπάνω στόν ἀσθενῆ, ὅπως βλέπουμε στό ζωικό κόσμο. Συνεπῶς, τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Τήν ἀπάντηση στό ἐρώτημα αὐτό τήν παίρνουμε ἀπό τήν Ἅγια Γραφή: «Καί ἐποίησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, κατ' εἰκόνα Θεοῦ... ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς» (Γέν. 1,27). Καί λίγο πιό κάτω διαβάζουμε: «Ἐπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπό τῆς γής, καί ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς, καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν» (Γέν. 2,7).
Ἄν λοιπόν ὁ Θεός δημιούργησε τόν ἄνδρα καί τήν γυναίκα ὡς ἑνιαία ἀνθρωπότητα, τότε εἶναι φυσικό ὅτι τό θέμα τῆς σχέσεως μεταξύ ἀνδρός καί γυναικός ἦταν καί θά εἶναι πάντοτε ἕνα ἀπό τά σπουδαιότερα ζωτικά θέματα. Ἄν στρέψουμε τήν προσοχή μας στά φυσικά χαρίσματα τῆς γυναίκας καί τά συγκρίνουμε μέ τά ἀντίστοιχά τους στόν ἄνδρα, θά δοῦμε ἀπό τήν μακρόχρονη πείρα ὅτι τά χαρίσματα αὐτά εἶναι ποικίλα· κάποτε συμπίπτουν, ἐνῶ κάποτε γίνονται συμπληρωματικά τό ἕνα του ἄλλου. Γνωρίζουμε ἐπίσης ἀπό τήν ἱστορία καί ἀπό τήν Ἁγία Γραφή ὅτι στήν Ἀνατολή, ὅπου γεννήθηκαν ὅλες οἱ μεγάλες θρησκεῖες, ἡ κυριότητα τοῦ ἄνδρα ἐπάνω στή γυναίκα ἦταν ὑπερβολικά ἰσχυρή. Ἡ γυναίκα στή συνείδηση τῆς Ἀνατολῆς ἦταν κατά κάποιο τρόπο κατώτερο ὄν. Ἀκόμη καί στό Εὐαγγέλιο βλέπουμε παρόμοια χωρία, ὅπως γιά παράδειγμα: «ΟΙ δέ ἐσθίοντες ἤσαν ἄνδρες ὡσεί πεντακισχίλιοι χωρίς γυναικών καί παιδίων» (Μάτθ. 14,21). Ἐλάμβαναν ὀπ' ὄψιν μόνο τούς ἄνδρες, ἐνῶ τίς γυναῖκες οὔτε καν τίς μετροῦσαν. Ἀλλά αὐτό δέν τό βλέπουμε μόνο στήν Ἀνατολή.
Ἔτυχε νά διαβάσω, ὅταν ἤμουν νέος, κάποιες στατιστικές πού ἔκαναν μερικοί Γερμανοί μορφωμένοι ἄνθρωποι γιά τόν ρόλο τοῦ ἄνδρα καί τόν ρόλο τῆς γυναίκας στήν ἱστορία τοῦ πολιτισμοῦ. Οἱ πολυμαθεῖς αὐτοί Γερμανοί παρουσίαζαν τά κατορθώματα τοῦ ἄνδρα ὡς ἄκρως σημαντικά (παρομοιάζοντας τά ὡς ὅρη ὑψηλά), ἐνῶ ἀπό τά κατορθώματα τῆς γυναίκας σημείωναν μόνο μερικά πού οὕτως ἤ ἄλλως γράφτηκαν στήν ἱστορία τοῦ πολιτισμοῦ.
Μοῦ φαίνεται ὅτι ἡ παρεξήγηση αὐτή ἐμφανίστηκε ὡς συνέπεια τῆς ἀπώλειας τῆς συνειδήσεως ἐκείνης, πού περιέχεται στή Γραφή: «Καί ἐποίησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον κατ' εἰκόνα Θεοῦ... ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς» (Γέν. 1,27).
Αὐτό τό ξεχνοῦν ὄχι μόνο οἱ ἄνδρες, ἀλλά καί οἱ ἴδιες οἱ γυναῖκες. Γιά νά διορθώσουμε λοιπόν τή ζωή μας σέ ὅλα τά ἐπίπεδά της, ἀρχίζοντας ἀπό τήν οἰκογένεια, ὀφείλουν οἱ γυναῖκες νά ἀνυψωθοῦν μέ τό πνεῦμα καί νά φανερώσουν στόν κόσμο τήν αὐθεντική ἀξία τους, τόν ὑψηλό ρόλο τους. Γιά τήν χριστιανική Ἐκκλησία τό θέμα τοῦ ρόλου τῆς γυναίκας γίνεται κάθε χρόνο διαρκῶς ὀξύτερο.
Βλέπουμε ὅτι στίς χῶρες ὅπου ὁ ἄθεος κομμουνισμός διεξάγει ἀνοικτή πάλη ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας μέ τήν ἐφαρμογή κάθε εἴδους ἐκβιασμῶν, διασώζει τήν Ἐκκλησία ἡ ἀνδρεία τῶν γυναικών, ἡ αὐτοθυσία τους, ἡ ἑτοιμότητά τους γιά κάθε εἴδους παθήματα.
Παντοῦ παρατηροῦμε ὅτι οἱ γυναῖκες στίς Ἐκκλησίες ἀποτελοῦν τό μεγαλύτερο ποσοστό. Μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι στίς Ἐκκλησίες κατά τίς ἀκολουθίες οἱ γυναῖκες συνιστοῦν τήν πλειονότητα, κάποτε τά τρία τέταρτα, κάποτε ὅμως καί περισσότερο. Ἄν τώρα ὅλες οἱ γυναῖκες ἀποχωροῦσαν ἀπό τήν Ἐκκλησία, τότε αὐτή δέν θά μποροῦσε νά ὑπάρχει, γιατί οἱ ἄνδρες πού ἐκπληρώνουν ὑψηλή ποιμαντική διακονία, κατέχοντας ὑψηλές ἱεραρχικές θέσεις, θά ἔμεναν ὀλιγάριθμοι καί, μέ ἁπλά λόγια, θά ἦταν γι' αὐτούς ἀπό ὑλικῆς πλευρᾶς ἀδύνατον νά διατηρήσουν τήν Ἐκκλησία.
Συνεπῶς ὁ ρόλος τῆς γυναίκας στήν Ἐκκλησία εἶναι μεγάλος, καί ὅλοι μας πρέπει νά σκεφτοῦμε τό φαινόμενο αὐτό. Στή χριστιανική μας διδασκαλία γιά τόν ἄνθρωπο, μιλώντας θεολογικά, ἡ γυναίκα παρουσιάζεται στό ἴδιο ἀκριβῶς μέτρο ὡς ἄνθρωπος, ὅπως καί ὁ ἄνδρας. Οἱ δυνατότητες τῆς διακονίας τῆς μέσα στήν ἱστορία εἶναι ἀπεριόριστες. Τό γεγονός ὅτι ὁ Θεός Λόγος σαρκώθηκε ἀπό γυναίκα καταδεικνύει ὅτι ἡ γυναίκα δέν εἶναι καθόλου μειωμένη ἐνώπιόν του Θεοῦ.
Ἀπό τό imverias.blogspot.gr
ἀποσπάσματα ἀπό: Ἀρχιμ. Σωφρονίου, Τό Μυστήριο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ, 2010