Παραβολή Πλουσίου καί φτωχοῦ Λαζάρου
Ὁ πλοῦτος καταστρέφει
Ὁ πλούσιος της Παραβολῆς τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου φοροῦσε πανάκριβα ἀρχοντικά ἐνδύματα καί διασκέδαζε κάθε τόσο μέ πλούσια συμπόσια. Οὔτε πού νοιαζόταν καθώς ἔβλεπε στήν ἐξώπορτά του ἐκεῖνον τόν φτωχό Λάζαρο παραπεταμένο καί γεμάτο πληγές. Πόσο ὑπέφερε ὁ δύστυχος! Ἤθελε νά χορτάσει ἀπό τά ψίχουλα πού ἔπεφταν ἀπό τό τραπέζι τοῦ πλουσίου. Ἀλλά σάν νά μήν ἔφτανε αὐτό, καθώς ἦταν σχεδόν γυμνός, ἔρχονταν οἱ σκύλοι κι ἔγλυφαν τίς πληγές του. Ὅμως ὁ Λάζαρος δέν ἔβγαζε ἀπό τό στόμα τοῦ παράπονο ἐναντίον τοῦ πλουσίου ἤ τοῦ Θεοῦ.
Πόσο μεγάλες οἱ ἀντιθέσεις τῶν δύο αὐτῶν ἀνθρώπων πού βρίσκονταν τόσο κοντά μεταξύ τους! Ὁ πλούσιος ἦταν ντυμένος μέ πολυτέλεια, κι ὁ Λάζαρος μέ τά ἕλκη του καί τά κουρέλια του, ὁ πλούσιος καθόταν σέ πολυτελῆ ἀνάκλιντρα, κι ὁ πτωχός πεταμένος στή γῆ. Ὁ πλούσιος περιβαλλόταν ἀπό ἐπίσημους συνδαιτυμόνες, κι ὁ πτωχολάζαρος ἀπό σκυλιά.
Πόσο ἀνάλγητος ἀλήθεια ἦταν ὁ πλούσιος! Πόσο κακό του ἔκανε ὁ πλοῦτος! Τόν ἔκανε δοῦλο στή σάρκα, ἀδιάφορο γιά κάθε φτωχό γύρω του. Ἡ πολυτέλεια τόν ὁδήγησε στήν ἀλαζονεία, τήν κοιλιοδουλία, τήν ἀσπλαχνία. Βέβαια ἡ ἁμαρτία τοῦ πλουσίου δέν ἦταν τόσο στά ἐνδύματά του ἤ στίς τροφές του, ὅσο στό ὅτι φρόντιζε μόνο γιά τόν ἑαυτό του. Ἡ παρουσία τοῦ Λαζάρου ἔξω ἀπό τό σπίτι τοῦ ἦταν γι' αὐτόν μία διαρκῆς ὑπόμνηση καί εὐκαιρία ἀγάπης. Πῶς μποροῦσε ὁ πλούσιος νά βλέπει τόν ἄλλον νά λιμοκτονεῖ καί νά μένει τόσο ἀνάλγητος; Ἀλλά ὁ πλούσιος της Παραβολῆς ἐνδιαφερόταν μόνο γιά τά πλούτη του. Δέν εἶχε ἀνώτερα ἰδανικά καί ἀξίες. Ἀπό ἔξω ἡ ἐμφάνισή του μεγαλόπρεπη, ἀπό μέσα ὅμως ἡ ψυχή τοῦ ἀραχνιασμένη. Ἀπό ἔξω ἀρώματα, καί μέσα δυσωδία. Τό σῶμα τοῦ καλοπερνοῦσε στίς ἀνέσεις, ἡ ψυχή τοῦ ὅμως ἀργοπέθαινε μέσα στή φθορά.
Τό ἴδιο παθαίνουμε οἱ ἄνθρωποι, ὄχι μόνο οἱ πλούσιοι ἀλλά ὅσοι προσκολλώμαστε στά ὑλικά ἀγαθά μας, λίγα ἤ πολλά. Καί νομίζουμε πώς μ' αὐτά θά εὐτυχήσουμε ἀδιαφορώντας γιά τούς γύρω μας, τούς ἐνδεεῖς, τούς πεινασμένους. Καί χωρίς νά τό καταλαβαίνουμε σκληραίνει ἡ καρδιά μας, ἀγριεύει ἡ ψυχή μας. Ἡ προσκόλληση στά ὑλικά ἀγαθά εἶναι μεγάλος πειρασμός γιά τή ζωή μας. Κινδυνεύουμε ὅλοι μας.
Δρομολογοῦμε τό μέλλον μας
Ἡ πρώτη σκηνή τελείωσε. Ἦταν ἡ σκηνή πάνω στή γῆ. Στή συνέχεια ὅμως ἔχουμε τή δεύτερη σκηνή, ἐπάνω στόν οὐρανό. Πρῶτος πέθανε ὁ φτωχός. Κανείς ἴσως νά μήν ἔδωσε σημασία στό θάνατό του. Ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ ὅμως κατῆλθαν ἀμέσως ἀπό τά ὕψη τοῦ οὐρανοῦ γιά νά μεταφέρουν τήν ὑπομονετική ψυχή του στούς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ, γιά νά βρεῖ ἀνάπαυση στόν παράδεισο. Πέθανε κάποτε καί ὁ πλούσιος καί τάφηκε μέ μεγαλοπρέπεια. Ὅμως τήν ψυχή του δέν τήν παρέλαβαν ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τήν ἅρπαξαν μέ μανία δαίμονες φοβεροί καί τήν ὁδήγησαν στά ζοφερά σκοτάδια τοῦ Ἅδη. Ἐκεῖ τώρα ὁ πλούσιος ὑπέφερε φρικτά καί ἄρχισε νά κραυγάζει καί νά παρακαλεῖ: -Πάτερ Ἀβραάμ, λυπήσου μέ. Στεῖλε τόν Λάζαρο νά βουτήξει τήν ἄκρη τοῦ δακτύλου του στό νερό καί νά δροσίσει τή γλώσσα μου, διότι τυραννιέμαι μέσα σ' αὐτή τήν ἀνυπόφορη φωτιά. -Παιδί μοῦ, θυμήσου ὅτι ἐσύ ἀπόλαυσες μέ τό παραπάνω τά ἀγαθά σου στή γῆ, κι ὁ Λάζαρος τά κακά της δυστυχίας του, ἀπάντησε ὁ Ἀβραάμ· τώρα ὅμως ἐδῶ ἀντιστρέφονται οἱ ρόλοι, ὁ Λάζαρος παρηγορεῖται γι' αὐτά πού ὑπέφερε, ἐσύ ὅμως βασανίζεσαι διαρκῶς. Καί ἔπειτα ἀνάμεσά σας ὑπάρχει μεγάλο χάσμα ἀδιαπέραστο. Ἀλλά ὁ πλούσιος ἐπιμένει: -Στεῖλε τουλάχιστον τόν Λάζαρο στό σπίτι τοῦ πατέρα μου νά πεῖ στά πέντε ἀδέλφια μου τί γίνεται ἐδῶ στόν ἄλλον κόσμο, γιά νά προλάβουν νά μετανοήσουν καί νά μήν ἔλθουν κι αὐτοί ἐδῶ στήν κόλαση. Κι ὁ Ἀβραάμ τοῦ ἀπάντησε: Ἔχουν στή γῆ τά βιβλία τοῦ Νόμου καί τῶν προφητῶν πού μιλοῦν γι' αὐτά. -Όχι, πάτερ, συνεχίζει ὁ πλούσιος, δέν θά ὑπακούσουν στούς προφῆτες. Ἐάν ὅμως πάει σ' αὐτούς κάποιος ἀπό τούς πεθαμένους ἀνθρώπους, θά μετανοήσουν. Ὁ Ἀβραάμ ὅμως ἔκλεισε τό διάλογο λέγοντας: Ἐάν δέν ἔχουν καλή διάθεση νά ὑπακούσουν στόν Νόμο καί τούς προφῆτες, δέν θά πεισθοῦν, ἀκόμη καί ἄν ἀναστηθεῖ κάποιος ἀπό τούς νεκρούς.
Ἀπό τήν Παραβολή αὐτή παίρνουμε ὅλοι μας ἕνα μεγάλο δίδαγμα, ὅτι ὁ τόπος τῆς αἰώνιας κατοικίας μᾶς προσδιορίζεται ἀπό τίς ἐπίγειες ἐπιλογές μας. Ὅ,τι κάναμε θά τό βροῦμε μπροστά μας. Διότι ὁ καθένας μᾶς προετοιμάζει τήν ψυχή του γιά τόν ἀντίστοιχο τόπο. Κι αὐτό πού ἔχει μεγάλη σημασία γιά ὅλους μας εἶναι ὅτι ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἀμαυρώνουμε καθημερινά τήν ψυχή μας μέ τίς ἀπολαύσεις τῶν αἰσθήσεων, τήν καθιστοῦμε ἀκατάλληλη γιά τίς ἀνώτερες πνευματικές ἀπολαύσεις τοῦ πνευματικοῦ κόσμου. Πῶς νά χωρέσει στόν Παράδεισο ἡ ψυχή μας, ἐάν ἐδῶ στή γῆ ἦταν ἀπορροφημένη στήν ὕλη; Πῶς νά δοκιμάσει τίς ἀπερίγραπτες πνευματικές ἡδονές τοῦ Παραδείσου μία ψυχή πού ξέρει μόνο τίς ἀπολαύσεις τῆς σαρκός καί ἔχει περιορίσει τήν εὐτυχία της στά φαγητά, στά γλέντια, στά ροῦχα; Πῶς νά γευθεῖ τόν Παράδεισο μία ψυχή σκληρόκαρδη καί ἄπονη ἀνάμεσα στίς ἐξαγιασμένες ψυχές τόσων ἀνθρώπων δοκιμασμένων ἀπό τόν πόνο καί τίς θλίψεις τῆς ζωῆς; Ἡ αἰώνια λοιπόν εὐτυχία μας ἤ ἡ ἀτελεύτητη δυστυχία μας μετά τόν θάνατο καθορίζονται ἀπό τή διαγωγή πού δείχνουμε πρίν ἀπό τόν θάνατό μας. Σήμερα δρομολογοῦμε τό αἰώνιο μέλλον μας. Τίς ἐπιλογές τίς ξέρουμε. Οἱ προορισμοί ξεκάθαροι. Ἄς ἑτοιμαζόμαστε γιά τό αἰώνιο ταξίδι μας.
Χριστιανική Φοιτητική Δράση