Νά βλέπουμε τό Θεό στά πρόσωπα τῶν παιδιῶν. (Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου)
Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου
Νὰ μάθουν καὶ τὰ παιδιὰ νὰ προσεύχονται. Γιὰ νὰ προσεύχονται τὰ παιδιά, πρέπει νὰ ἔχουν αἷμα προσευχομένων γονέων. Ἐδῶ πέφτουν ἔξω μερικοὶ καὶ λένε: «Ἐφόσον οἱ γονεῖς προσεύχονται, εἶναι εὐσεβεῖς, μελετοῦν τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὰ παιδιὰ τὰ ἀνάθρεψαν ''ἐν παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου'', ἑπόμενο εἶναι νὰ γίνουν καλὰ παιδιά». Ὁρίστε, ὅμως, ποὺ βλέπομε ἀντίθετα ἀποτελέσματα λόγω τῆς καταπιέσεως.
Δὲν εἶναι ἀρκετὸ νὰ εἶναι οἱ γονεῖς εὐσεβεῖς. Πρέπει νὰ μὴν καταπιέζουν τὰ παιδιά, γιὰ νὰ τὰ κάνουν καλὰ μὲ τὴ βία. Εἶναι δυνατὸ νὰ διώξομε τὰ παιδιὰ ἀπ' τὸν Χριστό, ὅταν ἀκολουθοῦμε τὰ τῆς θρησκείας μὲ ἐγωισμό. Τὰ παιδιὰ δὲν θέλουν καταπίεση. Μὴν τὰ ἐξαναγκάζετε νὰ σᾶς ἀκολουθήσουν στὴν ἐκκλησία. Μπορεῖτε νὰ πεῖτε: «Ὅποιος θέλει, μπορεῖ νὰ ἔλθει τώρα μαζί μου ἢ ἀργότερα». Ἀφῆστε νὰ μιλήσει στὶς ψυχὲς τοὺς ὁ Θεός. Ἡ αἰτία ποὺ μερικῶν εὐσεβῶν γονέων τὰ παιδιά, ὅταν μεγαλώσουν, γίνονται ἀτίθασα κι ἀφήνουν καὶ τὴν Ἐκκλησία κι ὅλα καὶ τρέχουν ἀλλοῦ νὰ ἱκανοποιηθοῦν εἶναι αὐτὴ ἡ καταπίεση ποὺ τοὺς ἀσκοῦν οἱ «καλοὶ» γονεῖς. Οἱ τάχα «εὐσεβεῖς» γονεῖς, ποὺ εἶχαν τὴ φροντίδα νὰ κάνουν τὰ παιδιὰ τοὺς «καλοὺς χριστιανούς», μ' αὐτὴ τὴν ἀγάπη τους, τὴν ἀνθρώπινη, τὰ καταπίεσαν κι ἔγινε τὸ ἀντίθετο. Πιέζονται, δηλαδή, ὅταν εἶναι μικρὰ τὰ παιδιὰ κι ὅταν γίνουν δεκάξι χρονῶ, δεκαεφτὰ ἢ δεκαοχτώ, φθάνουν στὸ ἀντίθετο ἀποτέλεσμα. Ἀρχίζουν ἀπὸ ἀντίδραση νὰ πηγαίνουν μὲ παλιοπαρέες καὶ νὰ λένε παλιόλογα.
Ἐνῶ, ὅταν ἀναπτύσσονται μέσα στὴν ἐλευθερία, βλέποντας συγχρόνως τὸ καλὸ παράδειγμα τῶν μεγάλων, χαιρόμαστε νὰ τὰ βλέπομε. Αὐτὸ εἶναι τὸ μυστικό, νὰ εἶσαι καλός, νὰ εἶσαι ἅγιος, γιὰ νὰ ἐμπνέεις, νὰ ἀκτινοβολεῖς. Ἡ ζωὴ τῶν παιδιῶν φαίνεται νὰ ἐπηρεάζεται ἀπ' τὴν ἀκτινοβολία τῶν γονέων. Ἐπιμένουν οἱ γονεῖς: «Ἄντε νὰ ἐξομολογηθεῖς, ἄντε νὰ μεταλάβεις, ἄντε νὰ κάνεις ἐκεῖνο....». Τίποτα δὲν γίνεται. Ἐνῶ βλέπει ἐσένανε; Αὐτὸ ποὺ ζεῖς, αὐτὸ καὶ νὰ ἀκτινοβολεῖς. Ἀκτινοβολεῖ ὁ Χριστὸς μέσα σου; Αὐτὸ πηγαίνει στὸ παιδί σου. Ἐκεῖ βρίσκεται τὸ μυστικό. Κι ἂν γίνει αὐτό, ὅταν τὸ παιδὶ εἶναι μικρὸ στὴν ἡλικία, δὲν θὰ χρειασθεῖ νὰ κοπιάσει πολύ, ὅταν μεγαλώσει. Πάνω σ' αὐτὸ τὸ θέμα ἀκριβῶς ὁ σοφὸς Σολομῶν χρησιμοποιεῖ μία ὡραιότατη εἰκόνα, τονίζοντας τὴ σημασία ποὺ ἔχει τὸ καλὸ ξεκίνημα, ἡ καλὴ ἀρχή, τὸ καλὸ θεμέλιο. Λέγει σ' ἕνα σημεῖο: «Ὁ ὀρθρίσας πρὸς αὐτὴν (τὴν σοφίαν) οὐ κοπιάσει· πάρεδρον γὰρ εὐρήσει τῶν πυλῶν αὐτοῦ». Ὁ «ὄρθρος πρὸς αὐτὴν» εἶναι ἡ πιὸ νεαρὰ ἡλικία ἀπασχόλησις μὲ αὐτή, τὴ σοφία. Σοφία εἶναι ὁ Χριστός. Ἡ λέξη «πάρεδρος» σημαίνει «βρίσκεται πλησίον».
Ὅταν οἱ γονεῖς εἶναι ἅγιοι καὶ τὸ μεταδώσουν αὐτὸ στὸ παιδὶ καὶ τοῦ δώσουν ἀγωγὴ ἐν Κυρίω, τότε τὸ παιδί, ὅ,τι ἐπιδράσεις κακὲς κι ἂν ἔχει ἀπ' τὸ περιβάλλον του, δὲν ἐπηρεάζεται, διότι ἔξω ἀπ' τὴν πόρτα του θὰ βρίσκεται ἡ Σοφία, ὁ Χριστός. Δὲν θὰ κοπιάσει, γιὰ νὰ τὴν ἀποκτήσει. Φαίνεται πολὺ δύσκολο νὰ γίνεις καλός, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα εἶναι πολὺ εὔκολο, ὅταν ἀπὸ μικρὸς ξεκινήσεις μὲ καλὰ βιώματα. Μεγαλώνοντας δὲν χρειάζεται κόπος, τὸ ἔχεις μέσα σου τὸ καλό, τὸ ζεῖς. Δὲν κοπιάζεις, τὸ ἔχεις ζήσει, εἶναι περιουσία σου, ποὺ τὴ διατηρεῖς, ἂν προσέξεις, σὲ ὅλη σου τὴ ζωή.
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου Βίος καὶ Λόγοι» Ἔκδ. Ι.Μ. Χρυσοπηγῆς, Χανιά, Κρήτη, 2003