Μετά τήν Ὕψωση
Νά σηκώνουμε τό σταυρό μας
Τήν Κυριακή μετά τήν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ὁ Κύριος καλεῖ ὅλους τους πιστούς νά σηκώνουμε μέ πίστη τόν δικό μας σταυρό λέγοντας: Ἐκεῖνος πού θέλει νά μέ ἀκολουθεῖ ὡς μαθητής μου, ἄς διακόψει κάθε σχέση μέ τόν διεφθαρμένο ἀπό τήν ἁμαρτία ἑαυτό του καί ἄς πάρει τή σταθερή ἀπόφαση νά σηκώνει καθημερινά τόν σταυρό του, καί τότε ἄς μέ ἀκολουθεῖ. Διότι, ὅποιος θέλει νά σώσει τήν πρόσκαιρη ζωή του, θά χάσει τήν αἰώνια ζωή. Ὅποιος ὅμως χάσει καί θυσιάσει τή ζωή του γιά μένα καί τό Εὐαγγέλιό μου, αὐτός θά σώσει τήν ψυχή του καί θά κερδίσει τήν αἰώνια μακαριότητα.
Τί νόημα ἔχουν τά λόγια αὐτά τοῦ Κυρίου; Γιατί ὁ Κύριος ζητά ἀπό ὅλους τους μαθητές του νά σηκώνουν διαρκῶς ἕνα σταυρό; Γιά νά κατανοήσουμε τό νόημα τῶν λόγων αὐτῶν τοῦ Κυρίου θά πρέπει νά δοῦμε πότε ὁ Κύριος εἶπε τά λόγια αὐτά. Τά εἶπε ἀκριβῶς μετά ἀπό τήν ὥρα ἐκείνη πού ὁ ἀπόστολος Πέτρος μέ ἔντονο τρόπο προέτρεψε τόν Κύριο νά μήν πάει στήν Ἱερουσαλήμ, νά ἄνηθοι τό Πάθος καί τό σταυρικό θάνατο. Τότε ὁ Κύριος μπροστά στούς μαθητές ἐπέπληξε τόν Πέτρο καί τοῦ εἶπε: «ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ» (Μάτθ. ις' 23). Διότι ὁ Πέτρος δέν μποροῦσε νά κατανοήσει ἐκείνη τήν ὥρα ὅτι χωρίς τόν σταυρικό θάνατο τοῦ Κυρίου δέν θά σωζόταν τό ἀνθρώπινο γένος.
Ἀμέσως λοιπόν μετά ὁ Κύριος προσκαλεῖ τούς μαθητές του καί τά πλήθη καί μπροστά σέ ὅλους λέει ὅτι ὄχι μόνον ὁ ἴδιος πρέπει νά σταυρωθεῖ, ἀλλά καί ὅτι κανείς δέν μπορεῖ νά σωθεῖ παρά μόνον ἄν σηκώσει ὁ καθένας τόν δικό του σταυρό καί Τόν ἀκολουθήσει ὅπως τό πρόβατο τόν ποιμένα, ὅπως ὁ δοῦλος τόν κύριό του, ὅπως ὁ στρατιώτης τόν βασιλέα, ἀκολουθώντας τόν ἴδιο δρόμο.
Ἀλλά τί σημαίνει νά σηκώνουμε τόν σταυρό μας; Ὅπως οἱ κατάδικοι σήκωναν τόν σταυρό τούς μέχρι τόν τόπο τῆς θανατικῆς τους ἐκτελέσεως, μέ τή βεβαιότητα ὅτι σέ λίγο θά πέθαιναν, ἔτσι κι ἐμεῖς: νά ζοῦμε καθημερινά ὡς μελλοθάνατοι, ἔχοντας διακόψει ὁριστικά κάθε δεσμό μέ τή ζωή αὐτή, μέ τόν κόσμο, τήν ἁμαρτία, τόν παλαιό ἑαυτό μας. Μέ τήν ἀπόφαση κάθε στιγμή, ἀργά ἡ γρήγορα, νά πεθάνουμε.
Σημαίνει ἀκόμη νά σηκώνουμε ἀγόγγυστα τόν σταυρό τῆς κάθε ἡμέρας. Δηλαδή τίς θλίψεις καί τίς δοκιμασίες πού θά ἐπιτρέψει ὁ Θεός στή ζωή μας, κάθε στενοχώρια καί πόνο, κάθε δυσκολία στόν ἀγώνα γιά τήν κατανίκηση τῶν παθῶν μας καί τήν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν. Μέ τή βεβαιότητα ὅτι ὁ σταυρός, ὁ πόνος καί οἱ θλίψεις εἶναι ἡ κοινή κληρονομιά τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ· καί ὅτι ὁ Κύριος ἐπιτρέπει στόν καθένα μᾶς ξεχωριστό καί μοναδικό γιά τήν περίπτωσή μας κατάλληλο σταυρό, καί αὐτόν ὀφείλουμε νά τόν σηκώνουμε ὄχι μέ γογγυσμό καί ταραχή, μέ ἀντίδραση καί διαμαρτυρία. Οὔτε καταναγκαστικά, ἐπειδή δέν μποροῦμε νά κάνουμε ἀλλιῶς. Ἀλλά μέ χαρά, μέ τήν πεποίθηση ὅτι αὐτός ὁ σταυρός θά μᾶς ὁδηγήσει στή σωτηρία.
Πόσο ἀξίζει μία ψυχή
Ὁ Κύριος στή συνέχεια κάνει μία σύγκριση ἀνάμεσα στήν ἐγκοσμιότητα καί στήν αἰωνιότητα. Τί θά ὠφελήσει τόν ἄνθρωπο, λέει, ἐάν κερδίσει ὅλο αὐτόν τόν ὑλικό κόσμο, καί στό τέλος χάσει τήν ψυχή του, ἡ ὁποία ἐπειδή εἶναι πνευματική καί αἰώνια δέν συγκρίνεται μέ κανένα ἀπό τά ὑλικά ἀγαθά τοῦ φθαρτοῦ κόσμου; Καί, ἐάν ἕνας ἄνθρωπος χάσει τήν ψυχή του, τί θά δώσει ὡς ἀντάλλαγμα, γιά νά τήν ἐξαγοράσει ἀπ' τήν αἰώνια ἀπώλεια;
Ὁποιοσδήποτε ντραπεῖ ἐμένα, συνέχισε ὁ Κύριος, ἐπειδή φοβόνται τίς περιφρονήσεις τῶν ἀνθρώπων τῆς ἀποστατημένης αὐτῆς γενιᾶς, αὐτόν θά τόν ἀποκηρύξει καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου κατά τή μέλλουσα κρίση. Αὐτός δηλαδή θά χάσει τήν ψυχή του γιά πάντα!
Μέ δύο λόγια δηλαδή ὁ Κύριός μας ἐξηγεῖ ποιό εἶναι τό μεγαλύτερο κακό πού μποροῦμε οἱ ἄνθρωποι νά πάθουμε: νά χάσουμε τήν ἀθάνατη ψυχή μας. Διότι, μᾶς λέει, ἡ ψυχή μᾶς ἀξίζει περισσότερο ἀπ' ὅλα τά ἀγαθά τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Ἔχει μεγαλύτερη ἀξία ἀπ' ὅλα τά πλούτη, τίς τιμές καί τίς ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου. Γι' αὐτό ἄλλωστε, γιά τήν πολύτιμη αὐτή ψυχή μας ὁ Χριστός μᾶς ἔδωσε τό πλέον ἀτίμητο λύτρο, τό τίμιο αἷμα του. Ἐξαγόρασε τήν ψυχή μᾶς ἀπ' τή σκλαβιά τῆς ἁμαρτίας, διότι γνωρίζει ὁ Θεός τήν πραγματική ἀξία τῆς ψυχῆς μας. Ἐμεῖς λίγο καταλαβαίνουμε τήν αἰωνία ἀξία της. Λίγο κατανοοῦμε ὅτι ἡ ἀπώλεια τῆς ψυχῆς εἶναι τό μεγαλύτερο κακό πού μποροῦμε νά πάθουμε. Διότι ἄν χάσουμε τήν ψυχή μας, ἄν χωρισθοῦμε δηλαδή αἰωνίως ἀπ' τόν Θεό καί βυθισθοῦμε στό αἰώνιο σκοτάδι, ἡ ἀπώλεια αὐτή θά εἶναι ὁριστική καί ἀμετάκλητη. Μήπως ἔχουμε δύο ψυχές, νά δώσουμε τή μία στήν ἁμαρτία καί τήν ἄλλη στόν Χριστό; Χρήματα καί περιουσίες μποροῦμε νά ἀνταλλάξουμε. Τήν ψυχή μας ὅμως ἄν τήν χάσουμε, χάσαμε τά πάντα, χάσαμε κάθε ἀγαθό, χάσαμε τόν αἰώνιο Παράδεισο, χάσαμε τόν Θεό. Τήν ψυχή μας λοιπόν καί τά μάτια μας! Τήν ψυχή μας καί τή σωτηρία μας! Πάνω ἀπ' ὅλα, καί πρῶτα ἀπ' ὅλα!
Ὁ Σωτήρ, 1984, Χριστιανική Φοιτητική Δράση.