Μάιος – Ἰούνιος 2012, Ἔτος 2ο, Φύλλο 8ο.

2014-07-28 14:00

• Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
  

     Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ ἑορτή τῶν ἑορτῶν τῆς Ἐκκλησίας μας καί τό ἀκράδαντο θεμέλιο, πάνω στό ὁποῖο στηρίζεται τό οἰκοδόμημα τῆς Πίστεώς μας.

     Τό ὅτι ὑπάρχει μέχρι σήμερα Ἐκκλησία, παρά τούς φοβερούς διωγμούς, πού ὑπέστησαν οἱ πιστοί μέσα στή δισχιλιετή ἱστορία της, ὀφείλεται στό ὅτι ὁ Ἱδρυτής τῆς Κύριος Ἰησοῦς Χριστός νίκησε τό θάνατο καί ζεῖ στούς οὐρανούς καί κατευθύνει τήν πορεία της στόν κόσμο.

     Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ πηγή τῆς δυνάμεως τῆς Ἐκκλησίας ὡς συνόλου καί κάθε πιστοῦ προσωπικά.

     Οἱ ἱεροί ὑμνογράφοι μέ ἐξαίρετους ὕμνους τονίζουν σέ ὅλους τους ἤχους καί τούς τόνους τή μεγάλη ἑορτή τῆς Ἀναστάσεως. Καί οἱ ἅγιοι Πατέρες, μέ τό ἰδιαίτερο χάρισμά του καθένας, παρουσιάζουν τό νόημα τῆς Ἀναστάσεως καί τή σημασία της γιά τή ζωή μας.

     Ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἐπανειλημμένα ὁμιλεῖ μέ ἐνθουσιασμό γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἀπολογούμενος μάλιστα κάποτε πρός τούς ἀπίστους καί ἀμφιβάλλοντας.

     Πάρα πολύ μεγάλη πραγματικά ἀπόδειξη τῆς Ἀναστάσεως εἶναι τό ὅτι ὁ Χριστός, πού θυσιάστηκε στό Σταυρό, μετά τό θάνατό του ἐπέδειξε τόσο μεγάλη δύναμη, ὥστε ἔπεισε ἀνθρώπους, πού ζοῦσαν σέ διάφορες περιοχές, νά περιφρονήσουν, χάριν τῆς πίστεως πρός αὐτόν καί τῆς ὁμολογίας αὐτῆς τῆς πίστεώς τους, καί τήν πατρίδα τους καί τήν οἰκογένειά τους καί τούς φίλους τους καί τούς συγγενεῖς τους καί  αὐτή τή ζωή τους καί νά προτιμήσουν ἀντί τῶν εὐχαρίστων καί τερπνῶν του κόσμου, πού τούς ὑπόσχονταν οἱ ἐχθροί της Πίστεως, καί μαστιγώσεις καί κινδύνους καί μαρτυρικό θάνατο. Αὐτά δέν εἶναι κατορθώματα κάποιου νεκροῦ, πού ἔμεινε κλεισμένος στόν τάφο του, ἀλλά κάποιου πού ἀνεστήθη καί ζεῖ. (PG 50,593)

     Τί μεγαλύτερη ἀπόδειξη τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ζητᾶς, ὅταν βλέπεις νά ἔχει γίνει τόσο μεγάλη μεταβολή τῶν πραγμάτων ἔπειτα ἀπό ἐκεῖνο τό γεγονός; Γυναῖκες, πού ἐκ φύσεως εἶναι δειλές, παρουσιάζονται ἀτρόμητες ἐμπρός στόν θάνατο, ἐνῶ ὁ θάνατος πρίν ἀπό τήν Ἀνάσταση ἦταν φοβερός καί φρικτός καί στούς ἁγίους ἄνδρες. (PG 50, 629)

     Πολλοί ἐρωτοῦν, γιατί ἄραγε, ὅταν ἀνεστήθη ὁ Χριστός δέν ἐμφανίσθηκε στούς Ἰουδαίους; Ἡ ἐρώτηση αὐτή ὅμως εἶναι περιττή καί μάταιη. Διότι ἐάν ἐπρόκειτο νά τούς ἑλκύσει πρός τήν πίστη μέ τήν ἐμφάνισή του μετά τήν ἀνάσταση τοῦ σ' αὐτούς, δέν θά ἀπέφευγε νά τό κάνει. Ὅτι ὅμως δέν ἐπρόκειτο νά τούς ἑλκύσει πρός τήν πίστη, ἄν ἐμφανιζόταν σ' αὐτούς μετά τήν ἀνάστασή του, φαίνεται μέ τήν περίπτωση τοῦ Λαζάρου. Διότι αὐτόν πού ἦταν νεκρός τέσσερις μέρες καί μύριζε καί εἶχε ἀρχίσει νά ἀποσυντίθενται τόν ἀνέστησε καί τοῦ ἔδωσε δύναμη νά βγεῖ ἀπό τόν τάφο του, ὅπως ἦταν δεμένος μέ νεκρικούς ἐπιδέσμους ἐμπρός στά μάτια ὅλων, καί παρά ταῦτα ὄχι μόνο δέν τούς εἵλκυσε πρός τήν πίστη, ἀλλά καί τούς ἐρέθισε περισσότερο. Διότι ἀποφάσισαν νά σκοτώσουν καί τόν Λάζαρο. Ἐάν λοιπόν ἀνέστησε κάποιον ἄλλον καί δέν ἐπίστευσαν, ἄραγε ἀνασταίνοντας τόν ἑαυτό Του καί δείχνοντας τόν σ' αὐτούς, δέν θά κυριεύονταν καί πάλι ἀπό μανία ἐναντίον του;  (PG 51, 106).

• Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

     Ἡ  Ἁγία μας Ἐκκλησία εἶναι, σύμφωνα μέ τήν βιβλική θεολογία, τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί Αὐτός ἡ κεφαλή τοῦ σώματος (Ἐφεσ.5:23) Τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἡ ψυχή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ αὐτοῦ σώματος. Ὅπως στό φυσικό ἀνθρώπινο σῶμα ἡ ψυχή ζωοποιεῖ τό σῶμα, τί ἴδιο καί ἡ παρουσία τοῦ Παρακλήτου ζωοποιεῖ τήν Ἐκκλησία, κάνει τό ἐκκλησιαστικό σῶμα εὔρωστο, δυνατό καί ἀθάνατο. Αὐτό σημαίνει ὅτι τά μέλη τοῦ σώματος, οἱ πιστοί (Α΄Κόρ.12:12), ζοῦμε, μέσα στήν Ἐκκλησία, χάρις στό ἐνοικοῦν σέ Αὐτή Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, τήν ὄντως ζωή. Μέσα σέ αὐτή ὑπάρχουμε, τρεφόμαστε μέ οὐράνια τροφή, κεχαριτωνόμαστε, ἁγιαζόμαστε, σωζόμαστε καί θεωνόμαστε. «Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἠμῶν διά Πνεύματος Ἁγίου του δοθέντος ἠμίν» (Ρωμ5:5) διακηρύττει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

     Ὁ ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν τονίζει ἐπίσης κατηγορηματικά πώς «Οὐδείς δύναται εἰπεῖν Κύριον Ἰησοῦν εἰ μή'ν Πνεύματι Ἁγίω» (Α'Κόρ.12:3). Αὐτό σημαίνει πώς ὁ Θεός Παράκλητος εἶναι πλέον ὁ κύριος της Ἐκκλησίας καί τοῦ κόσμου, μετά τήν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός μας κάνει γνωστό τόν Λυτρωτή μᾶς Ἰησοῦ Χριστό καί ἐνεργοποιεῖ τό σωτήριο ἔργο Του σέ κάθε ἄνθρωπο, πού θέλει νά σωθεῖ. Κατά συνέπεια, ὄχι μόνο ἡ ἄρνηση τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ἡ ἄρνηση τῆς συμμετοχῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στή λυτρωτική διαδικασία τοῦ κόσμου, ἀποτελεῖ πρωταρχική αἰτία ἀπώλειας τῆς σωτηρίας πολλῶν.      

     Ἀπό τό «ΝΥΝ ΤΟ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑ ΕΠΙ ΠΑΣΑΝ ΣΑΡΚΑ ΕΚΚΕΧΥΤΑΙ», τοῦ κ. Λάμπρου  Σκόντζου, Θεολόγου - Καθηγητοῦ.

• Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

     Στίς 30 Ἰουνίου ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἑορτάζει μέ ξεχωριστή λαμπρότητα τή Σύναξη τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων. Βεβαίως ὑπάρχουν καί οἱ προσωπικές μνῆμες τους σέ διάφορες ἡμερομηνίες τοῦ ἔτους, ἀλλά μέ αὐτόν τόν συλλογικό ἑορτασμό τιμᾶται σύμπασα ἡ χορεία τῶν μεγάλων αὐτῶν ἀνδρῶν, οἱ ὁποῖοι ὡς συνεχιστές τοῦ σωτηριώδους ἔργου τοῦ Κυρίου ἐπί τῆς γής, ἔστρεψαν τόν ροῦ τῆς ἱστορίας καί ἄλλαξαν κυριολεκτικά τήν μορφή τοῦ κόσμου! (...)

     (...) Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἐπέλεξε τούς Ἀποστόλους Του ἀπό τούς ἄσημους, ἀδύναμους καί ἀγράμματους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι βίωναν τήν δυστυχία καί τήν κακοδαιμονία τῆς πτώσεως καί τῆς  ἁμαρτίας και  καλλιεργοῦσαν   ἔντονα  στην   ψυχή   τούς   την προσδοκία της ἀπό τό Θεό ἀπολυτρώσεως. Τό ἅγιο Πνεῦμα κατά τήν ἁγία ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς (Πράξ. 2ο κέφ.) μεταμόρφωσε τούς ἄσημους, δειλούς καί ἀγραμμάτους ψαράδες σέ σοφούς ἄνδρες, σέ πανίσχυρες προσωπικότητες, σέ ὁλόφωτες ὑπάρξεις, οἱ ὁποῖοι καταύγασαν τήν οἰκουμένη. Ἡ συγκλονιστική ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καί ἡ ἐπέλευση τῆς δυνάμεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔδωσαν σέ αὐτούς ἀφάνταστη ὁρμή. Διασκορπίστηκαν σέ ὅλο τόν κόσμο γιά νά διαλαλήσουν τό νέο, ἐλπιδοφόρο καί σωτήριο μήνυμα τῆς ἐν Χριστῷ ἀπολυτρώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Οἱ πυρωμένες ἀπό θεῖο ζῆλο καρδιές τους καί τό φλογερό τους κήρυγμα ἔκαναν τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων νά δονοῦνται ἀπό λαχτάρα γιά λύτρωση. Ὁ σπόρος τοῦ Εὐαγγελίου ρίχνονταν ἀπό αὐτούς τούς ἄοκνους καί θείους ἐργάτες σέ κάθε μέρος τῆς οἰκουμένης καί αὔξανε θεαματικά.

     Οἱ ἀσήμαντοι αὐτοί ἁλιεῖς τῆς Γαλιλαίας ἔστρεψαν τήν ἱστορία τοῦ κόσμου στόν δρόμο τῆς ἀνθρωπιᾶς, τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς προόδου. Οἱ ταπεινοί καί καταφρονημένοι ἄνθρωποι τῆς παλαιᾶς ἐποχῆς, οἱ ὁποῖοι δέν εἶχαν μεγαλύτερη ἀξία ἀπό ἐκείνη τῶν ζώων καί τῶν πραγμάτων, ἀναδείχτηκαν, χάρις στό κήρυγμα ἐκείνων, γιά πρώτη φορά ὡς ἀνθρώπινες ἀξίες καί ἀκόμα περισσότερο, ὡς ζωντανές εἰκόνες τοῦ Θεοῦ! Πολλοί ἰσχυροί κατάλαβαν ὅτι ἡ ἐγκόσμια ἰσχύς τους δέν εἶχε πραγματική ἀξία καί γί΄ αὐτό τήν ἀποποιήθηκαν. Ἡ ἀνθρωπότητα καί ὁ σύγχρονος πολιτισμός ὀφείλει μεγάλη εὐγνωμοσύνη στούς ἁγίους Ἀποστόλους. Ὅ,τι δέν κατόρθωσε ἡ διανόηση καί ἡ δύναμη τοῦ ἀρχαίου κόσμου, τό κατόρθωσε ἡ χορεία τῶν Μαθητῶν καί Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ.

     Ὅμως ὁ κόσμος, δυστυχῶς, ὄχι μόνο δέν ἐκτίμησε τήν προσφορά τους, ἀλλά τό ἀντίθετο, ἔκαμε ὅ,τι μποροῦσε γιά νά ματαιώσει καί νά γκρεμίσει ὅ,τι ἐκεῖνοι ἔκτιζαν. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος περιέγραψε πολύ παραστατικά τίς δυσκολίες τῆς ἀποστολῆς τους ὡς ἑξῆς: «ἠμᾶς τούς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγεννήθημεν τῷ κόσμω, καί ἀγγέλοις καί ἀνθρώποις, ἠμεῖς μωροί διά Χριστόν, ὑμεῖς φρόνιμοι ἐν Χριστῷ, ἠμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δέ ἰσχυροί ΄ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἠμεῖς δέ ἄτιμοι. Ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καί πεινῶμεν καί διψῶμεν καί γυμνητεύομεν καί κολαφιζόμεθα καί ἀστατοῦμεν καί κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί, λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν, ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγεννήθημεν, πάντων ἐρίψημα ἕως ἄρτι» (Ἅ΄Κόρ. 4,9-13). Οἱ μύριες αὐτές δυσκολίες, οἱ κακουχίες, οἱ κόποι καί προπαντός οἱ ἀπάνθρωποι διωγμοί δέν τούς πτόησαν. Τό ἔργο τούς καρποφοροῦσε, διότι τό αὔξανε τό ἐνοικοῦν στήν Ἐκκλησία ἅγιο Πνεῦμα (Ἰωάν. 15,26).           

     Τό ἔργο τῶν ἁγίων Ἀποστόλων συνεχίστηκε καί συνεχίζεται διά τῶν διαδόχων αὐτῶν. Σέ κάθε μέρος, ὅπου ἵδρυαν τοπικές ἐκκλησίες, χειροτονοῦσαν ἐπισκόπους καί πρεσβυτέρους γιά νά συνεχίσουν τό ἔργο τους. Γράφει ὁ ἅγιος Λουκᾶς στό βιβλίο τῶν Πράξεων, τό κάτ΄ ἐξοχήν βιβλίο τῆς ἱεραποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας μας: «Χειροτονήσαντες δέ αὐτοῖς πρεσβυτέρους κάτ΄ ἐκκλησίαν καί προσευξάμενοι μετά νηστειῶν παρέθετο αὐτούς τῷ Κυρίω, εἰς ὄν πεπιστεύκασι» (Πράξ. 14,23). Αὐτή ἡ ἀδιάκοπη διαδοχή συνεχίζεται ὡς σήμερα καί χαρακτηρίζεται ὡς ἀδιάκοπη διαδοχή προσώπων καί πίστεως καί γί΄ αὐτό ὀνομάζεται ἡ Ἐκκλησία μᾶς Ἀποστολική.  Ὅλοι λοιπόν ὅσοι διακονοῦν στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, κληρικοί καί λαϊκοί, συνεχίζουν κάτ΄ οὐσίαν τό ἔργο τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Τόσο μεγάλο εἶναι τό ἔργο πού ἐπιτελοῦν!

     Ὅλοι ἐμεῖς οἱ πιστοί του Χριστοῦ καί προσκυνητές τῆς σεπτῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν «Συνεργῶν τοῦ Χριστοῦ» (Β΄Κόρ. 6,1), ἄς ἀποδίδουμε σέ αὐτούς τήν ἁρμόζουσα τιμή, διότι ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία εἶναι θεμελιωμένη πάνω σέ αὐτές τίς μεγάλες προσωπικότητες.  

            Ἀπό τό «Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας», τοῦ κ. Λάμπρου  Σκόντζου, Θεολόγου - Καθηγητοῦ. 

• ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΟΦΙΑ

     Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης

     «Ἐπειδή λοιπόν, ἔπρεπε ὁ καλός ποιμένας νά δώσει τήν ψυχή του  για  χάρη  τῶν προβάτων  του,  ὥστε μέ τόν ἴδιο του τό θάνατό του νά καταλύσει τόν θάνατο, τότε γίνεται καί γίνεται καί τά δύο ὁ ἀρχηγός τῆς σωτηρίας μας γιά τήν ἀνθώπινη φύση, καί ἱερέας καί ἀμνός, μέ τό νά ἐνεργήσει τό θάνατο μέσα σ' ἐκεῖνο πού μπορεῖ νά δεχτεῖ τήν κοινωνία τοῦ πάθους. Ἐπειδή ὁ θάνατος δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά χωρισμός τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, αὐτός πού ἑνώθηκε καί μέ τά δύο, τήν ψυχή δηλαδή καί τό σῶμα, δέ χωρίζεται ἀπό κανένα. Ἀλλά ἐπιμερίζοντας τόν ἑαυτό του καί στό σῶμα καί στήν ψυχή, μέ τήν ψυχή ἀνοίγει στό ληστή τόν παράδεισο καί μέ τό σῶμα σταματᾶ τή διαδικασία τῆς φθορᾶς. Κι αὐτό ἀκριβῶς εἶναι ἡ κατάλυση τοῦ θανάτου, τό νά ἀδρανοποιηθεῖ ἡ φθορά ἐξαφανισμένη μέσα στή ζωοποιό φύση. Γιατί αὐτό πού πραγματοποιεῖται σ' αὐτά ἀποβαίνει κοινή εὐεργεσία καί δωρεά τῆς φύσης μας. Καί ἔτσι συνενώνει μέ τήν ἀνάσταση ὅλα τά διαχωρισμένα αὐτός πού βρίσκεται καί στά δύο, πού παρέδωσε μέ τήν ἐξουσία πού ἔχει, τό σῶμα του στήν καρδιά τῆς γής, ὅπως ἔχει γράφει (Μάτθ. 12, 40), καί ἔδωσε τήν ψυχή του ἀπό μόνος του, ὅπως λέει στόν Πατέρα του, «στά χέρια σου παραδίνω τό πνεῦμα μου» (Λούκ. 23, 46), καί στό ληστή «ἀπό σήμερα θά εἶσαι μαζί μου στόν παράδεισο» (Λούκ. 23, 43). Γιατί δέν πρέπει νά πιστεύουμε πώς εἶναι κάπου ἀλλοῦ ἡ θεία ἐκείνη βιοτή, πού λέγεται παράδεισος, παρά μόνο μέσα στήν εὐρύχωρη παλάμη Τοῦ Πατέρα».

     Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας

     «Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἡ ἀπαρχή τῆς ἀναμορφουμένης κτίσεως».

• ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

     α)  Εἶπε κάποιος Γέροντας:

     "Άνθρωπέ μοῦ, γιά σένα γεννήθηκε ὁ Χριστός, γί αὐτό ἦρθε ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, γιά νά σωθεῖς ἐσύ. Καί ἔγινε παιδί, καί μεγάλωσε ὡς ἄνθρωπος, ἐνῶ ἦταν Θεός. Κάποια φορᾶ ἔκανε τόν ἀναγνώστη, πῆρε τό ἱερό βιβλίο μές στή συναγωγή καί διάβασε:

     "Το Πνεῦμα τοῦ Κυρίου εἶναι καί μένει σέ μένα, γιατί μ΄ αὐτό μέ ἔχρισε". Ἄλλη φορᾶ ὡς ὑποδιάκονος ἔκαμε φραγγέλιο ἀπό σχοινί καί τούς ἔβγαλε ὅλους ἔξω ἀπό τό ἱερό καί τά πρόβατα καί τά βόδια καί ὅλα τ΄ ἄλλα. Ἄλλοτε πάλι ὡς διάκονος, ζώστηκε τήν πετσέτα καί ἔπλυνε τά πόδια τῶν μαθητῶν του, δίνοντας ἐντολή νά πλένουν κι αὐτοί τά πόδια τῶν ἀδελφῶν τους, ὡς Ἱερέας, κάθισε ἀνάμεσα στούς ἱερεῖς καί δίδασκε τόν λαό. Κι ἄλλη φορᾶ ὡς ἐπίσκοπος, πῆρε ἄρτο, τόν εὐλόγησε καί τόν ἔδωσε στούς μαθητές του. Μαστιγώθηκε ἐξαιτίας σου καί σύ γί αὐτόν δέν σηκώνεις οὔτε μία προσβολή, ἐνταφιάστηκε καί ἀναστήθηκε ὡς Θεός. Ὅλα γιά μᾶς μέ τή σειρά, τό ἕνα κατόπιν τοῦ ἄλλου τά ὑπέστη, γιά νά μᾶς σώσει. Ἄς εἴμαστε λοιπόν νηφάλιοι, ἄς εἴμαστε ἄγρυπνοι, ἄς περνοῦμε τόν καιρό μᾶς προσευχόμενοι, ἄς κάνουμε ὅσα εἶναι εὐάρεστα σ΄ Αὐτόν".

     Β)  Ρώτησε κάποιος τόν ἀββᾶ Ἀντώνιο:

     "Τι ἄν φυλάξω, θά εἶμαι ἀρεστός στόν Θεό;"

     Καί ἀπάντησε ὁ Γέροντας:

     "Τήρησε αὐτά πού θά σού παραγγείλω:

  Ὅπου κι ἄν πᾶς, τόν Θεό νά΄ χεῖς μπρός στά μάτια σου πάντοτε.

  Ὅ,τι κι ἄν κάνεις, νά στηρίζεται στή μαρτυρία τῶν θείων Γραφῶν.

  Καί σ΄ ὅποιον τόπο κι ἄν κατοικεῖς, μή μετακινεῖσαι εὔκολα ἀπό κεῖ.  

     Αὐτές τίς τρεῖς παραγγελίες κράτησέ τες καί σώζεσαι".

• ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ

     Στήν ἀναστάσιμη Θεία Λειτουργία ἀκοῦμε τό "Πεφώτισται τά σύμπαντα τή Ἀναστάσει σου Κύριε καί ὁ  Παράδεισος πάλιν ἠνέωκται. Πάσα δέ ἡ κτίσις ἀνευφημοῦσα σέ, ὕμνο σοί καθ' ἑκάστην προσφέρει". Αὐτός ὁ ὕμνος ἐκφράζει τήν "ἐμπειρία μιᾶς οἰκουμενικῆς ἀπαρχῆς, μιᾶς πλήρους κοινωνίας τῶν πάντων σάν παρόρμηση ποῦ κάνει τούς πιστούς νά ἀγκαλιάζονται, νά ἀποκαλοῦν ἀδελφούς καί τούς ἐχθρούς τους, νά ἀλληλοσυγχωροῦνται". Εἶναι αὐτό ποῦ οἱ Πατέρες ἀποκαλοῦν πανενότητα.

     Ἄνθρωποι, ἄγγελοι, φύση. Τό πασχαλινό φῶς. Τό μεσονύκτιον, μέσα  στόν κατασκότεινο ναό, ἀπό τό Ἱερό Βῆμα καί μέχρι τόν τάφο τοῦ Κυρίου, σέ ὅλα τά Κοιμητήρια, ἐξέρχεται καί ἐπιλάμπει τό φῶς τό ἀνέσπερο τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ: "Φῶς ἐκ φωτός, Θεός ἀληθινός ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ", αὐτό τό "φῶς τοῦ Χριστοῦ", πού "φαίνει πᾶσι" καλούμαστε νά πάρουμε ὅλοι μας καί νά γίνουμε καί μεῖς φῶς Χριστοῦ.

Ἀπό τό «Ἡ πορεία πρός τό Ἅγιο Πάσχα», τοῦ κ. Κωνσταντίνου Ζορμπά         

·       ΕΝΑΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΓΙΟΣ

Η ΑΓΙΑ ΑΚΥΛΙΝΑ

     Ἡ Ἁγία Ἀκυλίνα ἦταν θυγατέρα τοῦ Εὐτόλμιου, ἄρχοντα τῆς Βύβλου τῆς Φοινίκης. Βαπτίστηκε σέ ἡλικία πέντε ἐτῶν, ἐνῶ ἀπό τό δέκατο μόλις χρόνο τῆς ζωῆς τῆς ξεκίνησε νά μεταδίδει τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ στίς συνομήλικές της, προτρέποντας τές νά ἀπέχουν ἀπό τή λατρεία τῶν εἰδώλων.

     Ἡ δράση τῆς ἦταν τέτοια, ὥστε νά γίνει γνωστή στόν ἀνθύπατο Βολουσιανό, στόν ὁποῖο ὁ αὐτοκράτορας Διοκλητιανός εἶχε ἀναθέσει τήν ἐφαρμογή τοῦ διωγμοῦ τῶν χριστιανῶν στήν περιοχή. Ἡ Ἁγία Ἀκυλίνα παρά τό νεαρό της ἡλικίας της, μέ θάρρος ὁμολόγησε τήν πίστη της στό Χριστό ἐνώπιόν του δικαστῆ, ὁ ὁποῖος διέταξε νά βασανιστεῖ ἀλύπητα ἡ ἁγία, δέρνοντας τήν μέ βέργες, ἐνῶ διαπέρασαν τά αὐτιά της μέ πυρωμένα σουβλιά. Οἱ βασανιστές της, θεωρώντας τήν νεκρή, τήν πέταξαν ἔξω ἀπό τήν πόλη, ὅπου τήν συνέτρεξε ἄγγελος Κυρίου. Ἡ Ἁγία εἰσῆλθε στό δωμάτιο τοῦ Βολουσιανοῦ, ὁ ὁποῖος τρομαγμένος κάλεσε σέ βοήθεια, διατάσωντας τόν ἀποκεφαλισμό τῆς Ἁγίας, κατηγορώντας τήν γιά μαγεία. Τά Ἅγια λείψανα μεταφέρθηκαν στήν Κωνσταντινούπολη, σέ ναό ἀφιερωμένο στή μνήμη της, ὅπου ἔτυχαν μεγάλης τιμῆς.

     Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ τή μνήμη τῆς Ἁγίας Ἀκυλίνας στίς 13 Ἰουνίου.