Κυρ. ΙΓ' Ματθαίου
(Ματθ. 21, 33-42)
Στή σημερινή Εὐαγγελική περικοπή ὁ Κύριός μας παρομοιάζει τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ μέ ἀμπελώνα, τόν ὁποῖο ὁ οἰκοδεσπότης ἐμπιστεύεται σέ ἄξιους γεωργούς γιά νά τόν καλλιεργήσουν. Ὅταν ὅμως ἔφτασε ὁ καιρός τῆς συγκομιδῆς οἱ γεωργοί ἐκεῖνοι ὄχι μόνο δέν ἀπέδωσαν τούς καρπούς, ἀλλά ἐδίωξαν κακήν κακῶς τούς δούλους πού ἔστειλε ὁ κύριος του ἀμπελώνα γιά νά συλλέξουν τή σοδειά. Καί ὅταν τελικά ἔστειλε τόν ἴδιο του τό γιό, οἱ γεωργοί ἐκεῖνοι τόν σκότωσαν, θέλοντας νά σφετεριστοῦν τήν περιουσία τοῦ κυρίου τους. Στή συνέχεια ὁ Χριστός ρωτάει τούς Γραμματεῖς καί τούς Φαρισαίους τί θά πρέπει νά πράξει ὁ οἰκοδεσπότης τῆς παραβολῆς, κι ἐκεῖνοι ἀποκρίνονται ὅτι θά πρέπει νά τούς τιμωρήσει μέ θάνατο καί νά δώσει τόν ἀμπελώνα σέ ἄλλους γεωργούς. Καί ὁ Ἰησοῦς, ἐπισφραγίζοντας τήν κρίση τους, ἐπιβεβαιώνει ὅτι ὁ Θεός θά ἐμπιστευτεῖ τή Βασιλεία Του σέ ἐκεῖνο τό ἔθνος πού θά ἐργάζεται τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί θά ἀποδίδει τούς καρπούς τῶν ἔργων του.
Μέ τήν παραβολή αὐτή ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός θέλει νά τονίσει καταρχᾶς ὅτι τό «ἔθνος ἅγιον» ἤ ἀλλιῶς ὁ «λαός τοῦ Θεοῦ» δέν εἶναι ἁπλά ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι πού διάλεξε ἤ διαλέγει ὁ Θεός, ἀλλά ἐκεῖνοι πού ἐργάζονται τίμια τή διδασκαλία καί τίς ἐντολές πού τούς ἐμπιστεύεται. Στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ Θεός ἐπέλεξε τόν λαό τοῦ Ἰσραήλ νά Τόν ὑπηρετήσει, οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι ὅμως καλλιέργησαν στό λαό τήν πεποίθηση ὅτι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ τούς ἀνήκει δικαιωματικά, ἐπειδή ἁπλά ἦταν ἀπόγονοι τῶν Πατριαρχῶν, τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσαάκ καί τοῦ Ἰακώβ. Αὐτή τους ἡ ἀλαζονεία τούς ὁδήγησε διαχρονικά ὄχι μόνο νά μήν ὑπακούσουν στούς ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ, τούς Προφῆτες, τούς Κριτές καί τούς Δίκαιούς της Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλά καί νά τούς ἐξορίσουν καί θανατώσουν. Καί βέβαια, ὅταν ὁ Θεός ἀπέστειλε τόν Υἱό αὐτοῦ, τοῦ ἐπεφύλαξαν τό Πάθος καί τόν σταυρικό θάνατο.
Γιά τό λόγο αὐτό ὁ Χριστός τονίζει ὅτι γιά τόν Θεό δέν μετροῦν τά φυλετικά κριτήρια, δέν ἀνήκει δηλαδή κανείς στό «ἔθνος τό ἅγιον» ἐξαιτίας τῆς καταγωγῆς του. Θά μᾶς πεῖ μάλιστα ὅτι μητέρα Του καί ἀδελφούς Του θεωρεῖ ἐκείνους πού ἀκοῦν καί ἐφαρμόζουν στή ζωή τούς τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Καί τοῦτο γιατί ὁ Θεός δέν εἶναι προσωπολήπτης, δέν κάνει δηλαδή διακρίσεις ἀλλά ἀγαπᾶ ἐξίσου ὅλους τους ἀνθρώπους καί ἐπιθυμεῖ ὅλοι νά γνωρίσουν τήν ἀλήθεια καί νά σωθοῦν. Ἄν ὁ Θεός ἐπέλεξε τόν λαό τοῦ Ἰσραήλ ὡς «περιούσιο λαό» Του, στήν πραγματικότητα τόν προσκάλεσε νά γίνει λαός τοῦ Θεοῦ, νά γίνει τό παράδειγμα γιά τούς ἄλλους λαούς καί μέ τόν τρόπο αὐτό νά ἑλκύσει ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα στήν γνώση τῆς ἀληθείας τοῦ Θεοῦ. Οἱ Ἰσραηλίτες ὅμως θεώρησαν τήν πρόσκληση αὐτή ὡς κεκτημένο τούς δικαίωμα, μέ ἀποτέλεσμα ὄχι μόνο νά μή γίνουν πρότυπο πιστοῦ ἔθνους, ἀλλά νά ζηλέψουν καί νά υἱοθετήσουν οἱ ἴδιοι τίς συνήθειες τῶν ἄλλων ἐθνῶν, τήν σκληρότητά τους, τά ἔθιμά τους, ἐνίοτε καί τούς θεούς τους.
Ὁ Χριστός μέ τό σωτήριο ἔργο Του καί μέ τή διδασκαλία Τοῦ προσκαλεῖ κάθε ἄνθρωπο, ἀνεξαρτήτως καταγωγῆς, νά γίνει μέλος τοῦ ἅγιου ἔθνους τῶν χριστιανῶν. Στή βασιλεία Του δέν ἔχουν θέση ἐκεῖνοι πού ἁπλά ἔτυχε νά ἔχουν βαπτιστεῖ χριστιανοί, ἀλλά ἐκεῖνοι πού ἐργάζονται τήν μία καί μοναδική ἐντολή τῆς Ἀγάπης πού ὁ ἴδιος δίδαξε καί ἐφάρμοσε μέ τήν σταυρική θυσία Του καί τήν Ἀνάστασή Του. Ἡ σημερινή παραβολή ἀπευθύνεται ἑπομένως καί σέ ὅλους ἐμᾶς πού θέλουμε νά εἴμαστε καί νά λεγόμαστε παιδιά Του καί μέλη τοῦ ἑνός σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Τό χρέος μας καί τό ἔργο μᾶς εἶναι ἁπλό καί συνίσταται σέ δύο ἄξονες. Ὁ πρῶτος εἶναι νά γνωρίζουμε τήν Ἀλήθεια, νά μελετᾶμε δηλαδή τό Εὐαγγέλιο καί νά ἀναζητοῦμε στόν λόγο τοῦ Θεοῦ τίς ἀπαντήσεις γιά τήν ζωή μας, γιά τήν ὕπαρξή μας, γιά τό σκοπό πού ζοῦμε καί κινούμαστε ἐπάνω στή γῆ, γιά τή σχέση μᾶς τόσο μέ τούς συνανθρώπους μᾶς ὅσο καί μέ τόν ἴδιο τό Θεό. Καί ὁ δεύτερος εἶναι νά ἐργαζόμαστε τόν πνευματικό ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου καί νά ἀποδίδουμε τούς καρπούς του, πού σημαίνει νά ἐφαρμόζουμε τό Εὐαγγέλιο στή ζωή μας μέ τέτοιο τρόπο πού νά μεταμορφώνει τήν προσωπικότητά μας καί νά ἀντανακλᾶ στούς ἀνθρώπους γύρω μας.
Συχνά ὡς ἄνθρωποι παρασυρόμαστε καί τείνουμε νά υἱοθετοῦμε πρότυπα καί συμπεριφορές ἄλλων ἀνθρώπων, πού κινοῦνται ἔξω ἀπό τήν κατά Θεόν ζωή. Ὁ Χριστός σήμερα μᾶς προσκαλεῖ καί μᾶς ὑπενθυμίζει ποιός εἶναι ὁ δικός μας ρόλος ὡς παιδιά Του καί ἀδέλφια Του: νά γίνουμε ἐμεῖς τό πρότυπο καί τό φῶς τοῦ κόσμου, καί νά ζηλεύουμε ὄχι τά ἐπίγεια, ἀλλά τά ἐπουράνια, ὡς γνήσια τέκνα Του καί συγκληρονόμοι τῆς Βασιλείας Του.
π. Χερουβείμ Βελέτζας