Κυριακή τοῦ Σπορέως
Ἡ παραβολή τοῦ Σπορέως, πού ἀκούσαμε στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, εἶναι λίγο-πολύ γνωστή σέ ὅλους μας. Ὁ Κύριος μιλᾶ γιά τό γεωργό ἐκεῖνο πού πῆγε στό χωράφι του γιά τή σπορά, καί ἄλλοι σπόροι ἔπεσαν στό δρόμο καί πῆγαν χαμένοι, ἀφοῦ καταπατήθηκαν ἀπό τούς περαστικούς καί ἔγιναν τροφή τῶν πουλιῶν, ἄλλοι ἔπεσαν ἐπάνω στίς πέτρες, καί μόλις φύτρωσαν λίγο ἀμέσως ξεράθηκαν, ἐπειδή δέν ὑπῆρχε οὔτε χῶμα οὔτε ὑγρασία. Ἄλλοι πάλι ἔπεσαν σέ μέρος γεμάτο ἀγκάθια, τά ὁποῖα ἔπνιξαν τά νεόφυτα βλαστάρια, καί ἐκεῖνοι τέλος πού ἔπεσαν στήν εὔφορη γῆ, καί ἀναπτύχθηκαν τά φυτά καί ἀπέδωσαν καρπό ἑκατονταπλάσιο.
Τήν ἑρμηνεία αὐτῆς τῆς παραβολῆς τήν δίνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός στή συνέχεια τῆς περικοπῆς: μᾶς λέει ὅτι ὁ σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, καί ὁ γεωργός ἑπομένως εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός[1]. Τά δέ διάφορα εἴδη τῆς γής στήν ὁποία ἔπεσε ὁ σπόρος, εἶναι οἱ διαφορετικοί τύποι ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἀνάλογα μέ τήν προαίρεση καί τήν πνευματική τους κατάσταση, δέχονται τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί εἴτε αὐτός καρποφορεῖ στήν ζωή τους, εἴτε μένει ἄκαρπος καί ἀτελέσφορος. Ἔτσι, ὁ δρόμος τῆς παραβολῆς ἀντιστοιχεῖ στούς ἀνθρώπους ἐκείνους πού ἀκοῦν μέν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά εὐθύς ἀμέσως ἔρχεται ὁ διάβολος καί παίρνει ἀπό τήν καρδιά τούς τά θεϊκά λόγια, ὥστε νά μήν πιστέψουν καί νά μήν σωθοῦν. Οἱ πέτρες πάλι, εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποί μου μέ χαρά ἀκοῦν καί δέχονται τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δέν ἔχουν πνευματικές ρίζες καί μέ τόν πρῶτο πειρασμό ἐγκαταλείπουν κάθε προσπάθεια καί μαραζώνουν πνευματικά. Τά ἀγκάθια, μᾶς λέει ὁ Χριστός, εἶναι οἱ βιοτικές μέριμνες, καί οἱ ἡδονές καί ὁ πλοῦτος, πού ἀπασχολοῦν τήν καθημερινότητά μας καί ἀντλοῦν ὅλη τήν ἐνεργητικότητά μας, μέ ἀποτέλεσμα νά ξεχνᾶμε καί νά παραθεωροῦμε τό λόγο τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος τελικά καταπνίγεται μέσα μας καί δέν καρποφορεῖ. Καί τέλος, ἡ ἀγαθή γῆ εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι πού μέ ὅλη τους τήν καρδιά καί μέ ἀγαθή προαίρεση ἀκοῦν τό λόγο τοῦ Θεοῦ, καί τόν διατηροῦν μέσα στήν καρδιά τους καί καρποφοροῦν μέ ὑπομονή.
Δέν εἶναι δύσκολο νά ἀντιληφθοῦμε ὅτι ὅλοι μας, ὡς ἄνθρωποι, δέν μποροῦμε νά ποῦμε μέ σιγουριά ὅτι ἀνήκουμε σέ ἕνα συγκεκριμένο τύπο ἀνθρώπου, ἀπό αὐτούς πού ὁ Κύριος παρουσιάζει σήμερα, ἀλλά ἐνίοτε βρισκόμαστε πότε στή μία πνευματική κατάσταση, πότε στήν ἄλλη. Καί τοῦτο, ἐπειδή ἡ ζωή μᾶς εἶναι ἕνας διαρκῆς ἀγώνας καί ἐπειδή ὡς ἄνθρωποι ἄλλοτε πέφτουμε καί ἄλλοτε σηκωνόμαστε, ἄλλοτε ἀγωνιζόμαστε μέ ζέση καί ἄλλοτε ἀπελπιζόμαστε καί ἀδρανοῦμε στά πνευματικά. Γι' αὐτό καί ὁ Χριστός, στό τέλος τῶν λόγων Του, μᾶς μιλᾶ γιά τήν ὑπομονή. Χωρίς ὑπομονή, χωρίς πίστη, χωρίς ἀγώνα, δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει πρόοδος πνευματική στίς καρδιές μας. Καί γιά νά καρποφορήσει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁ ὁποιοσδήποτε σπόρος, χρειάζεται χρόνος, φροντίδα, ἐπιμέλεια, μέ μία λέξη ὑπομονή.
Γι' αὐτό καί σήμερα, μέ ἀφορμή τήν παραβολή τοῦ Σπορέως, καλούμαστε ὅλοι μας νά ἐξετάσουμε τά μύχια της καρδιᾶς μας καί νά δοῦμε, πρῶτα ἀπ' ὅλα ἐάν πράγματι ἡ καρδιά μᾶς διαθέτει τήν ἀγαθή προαίρεση νά ἀκούσει τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, καί στή συνέχεια ἄν ἔχουμε τήν διάθεση νά ἀγωνιστοῦμε γιά νά τόν κάνουμε πράξη στή ζωή μας. Μέσα στό θόρυβο τοῦ κόσμου, συχνά ξεχνᾶμε νά ἀκούσουμε καί νά σκεφτοῦμε τά διδάγματα τοῦ Εὐαγγελίου. Πολύ λίγοι ἀπό ἐμᾶς, δυστυχῶς, παρόλο πού λεγόμαστε χριστιανοί, ἀφιερώνουμε ἔστω ἐλάχιστο χρόνο γιά τήν ἀνάγνωση καί τή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἄλλοτε, πνιγμένοι ἀπό τίς βιοτικές μέριμνες, βάζουμε σέ τελευταία μοίρα τόν Θεό καί τήν πνευματική μας καλλιέργεια, καί ἀναλώνουμε ὅλη τή ζωή μας σέ ἐφήμερα καί ὑλικά πράγματα. Ἄλλες φορές πάλι, ἐνῶ θέλουμε νά ἀγωνιστοῦμε, μᾶς λείπει ἡ ὑπομονή, καί μέ τόν πρῶτο πειρασμό ἐγκαταλείπουμε κάθε προσπάθεια καί μένουμε στάσιμοι καί ἄγονοι πνευματικά.
Πῶς λοιπόν μποροῦμε νά ἀντισταθοῦμε στόν πειρασμό, πού ἐπιδιώκει νά μᾶς ἀπομακρύνει καί νά μᾶς ἀποξενώσει ἀπό τόν Θεό; πῶς θά κάνουμε τήν καρδιά μᾶς «γῆ ἀγαθή»; μέ ὑπομονή. Μέ ἀγώνα. Μέ πίστη. Ὅποια κι ἄν εἶναι ἡ πνευματική μας κατάσταση. Γιατί ἀκόμα καί στήν ἀγαθή γῆ παραμονεύει ὁ κίνδυνος νά φυτρώσουν ζιζάνια πού θά βλάψουν τίς καρδιές μᾶς[2].
Ἀρκεῖ μέ ὑπομονή, κάθε μέρα ἀπό λίγο, νά μελετᾶμε ἀφενός τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, καί νά θέσουμε ὡς πρώτη προτεραιότητα στή ζωή μας τήν πνευματική μας πρόοδο. Ἀρκεῖ νά φροντίζουμε, κάθε μέρα ἀπό λίγο, νά ξεριζώνουμε ἀπό μέσα μας τούς πονηρούς ἐκείνους λογισμούς, τίς μέριμνες, τούς πειρασμούς, πού ἔρχονται νά μᾶς ἀποπροσανατολίσουν ἀπό τήν πνευματική μας πορεία. Ἀρκεῖ νά μήν ἀπελπιζόμαστε ἀπό τίς πτώσεις καί
τά λάθη μας, οὔτε ἀπό τίς ἐπιθέσεις τοῦ ἐχθροῦ. Ἀρκεῖ νά ἔχουμε πίστη ὅτι στόν καλό μας ἀγώνα ἔχουμε σύμμαχό μας τόν Σωτήρα τοῦ κόσμου. Καί τέλος, μέσα ἀπό τή μετοχή μας στή Μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί τήν κοινωνία τοῦ σώματος καί τοῦ αἵματος τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος προσφέρει τόν ἑαυτό Του σέ ὅλους μας, «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, καί εἰς ζωήν αἰώνιον».
https://xerouveim.blogspot.gr/2009/10/11-10-2009.html
[1] Πρβ. Ἰω. 15, 1.
[2] Πρβ. Ματθ. 13, 22-40.