Κυριακή Α' Λουκᾶ
(Λουκ. 5, 1-11)
Στή σημερινή Εὐαγγελική περικοπή ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς μᾶς περιγράφει τήν κλήση τοῦ Πέτρου, τοῦ Ἰακώβου καί τοῦ Ἰωάννη. Ὁ Χριστός, ἀφοῦ χρησιμοποίησε τό πλοῖο τοῦ Πέτρου γιά νά κηρύξει στό λαό, τόν διατάζει νά ρίξει στή θάλασσα τό δίχτυ. Κι ἐκεῖνος, παρά τόν κόπο τῆς προηγούμενης νύχτας, πού μάλιστα δέν εἶχε ἀποδώσει καρπούς, ἀπό σεβασμό καί ὑπακοή πρός τόν Διδάσκαλο ἔριξε τά δίχτυα στή θάλασσα καί ἐπίασε τόσα πολλά ψάρια, πού ἦρθαν καί ὁ Ἰάκωβος μέ τόν Ἰωάννη μέ τό δικό τους πλοῖο νά βοηθήσουν στήν ἀνέλκυση τῶν ψαριῶν, πού γέμισαν καί τά δύο πλοῖα σέ βαθμό πού σχεδόν νά βυθίζονται. Μπροστά σέ τοῦτο τό ἀδιαμφισβήτητο θαῦμα, πού γέμισε δέος καί κατάπληξη ὅλους τους ψαράδες, ὁ Πέτρος πέφτει καί προσκυνεῖ τόν Ἰησοῦ. Καί ὁ Κύριος τόν καλεῖ στό ἑξῆς νά γίνει ἁλιέας ἀνθρώπων, νά γίνει δηλαδή μαθητής Του καί ἀπόστολος τοῦ Εὐαγγελίου. Χωρίς δεύτερη σκέψη, τόσο ὁ Πέτρος ὅσο καί ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης, παράτησαν στήν ἀκτή καί τά πλοῖα τους καί τά ψάρια καί ἀκολούθησαν τόν Χριστό, ἀποδεχόμενοι τήν πρόσκληση πού τούς ἔκαμε.
Στήν διήγηση αὐτή βλέπουμε κάποια στοιχεῖα τῆς προσωπικότητας τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, τά ὁποία ὄχι μόνο διέκρινε ὁ Χριστός προκειμένου νά τούς προσκαλέσει νά γίνουν μαθητές Του, ἀλλά ἀποτελοῦν καί ἀπαραίτητες προϋποθέσεις γιά τόν καθένα μας, προκειμένου νά εἶναι καί νά λογίζεται χριστιανός. Καί αὐτά δέν εἶναι ἄλλα ἀπό τήν ἁπλότητα τῆς καρδιᾶς, τήν ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τήν πίστη καί τήν προθυμία.
Ὁ Χριστός ζητάει ἀπό τόν Πέτρο νά ρίξει πάλι τά δίκτυα στή θάλασσα. Ὁ ἁπλός ψαράς τῆς Γεννησαρέτ μέ ἁπλότητα, χωρίς νά προβάλλει ἀντιρρήσεις ὅτι εἶναι ἀδύνατον τέτοια ὥρα νά πιάσουν ψάρια, ὑπακούει στήν προτροπή τοῦ Χριστοῦ. Χωρίς νά σκεφτεῖ τόν κόπο, πρόθυμα «χαλάει» τό δίχτυ καί ὅταν βλέπει τό μέγεθος τοῦ θαύματος, μέ πίστη πέφτει καί προσκυνεῖ τόν Χριστό. Ἡ Πίστη τοῦ πάλι εἶναι πού τοῦ ὑπαγορεύει, ὅπως καί στούς ἄλλους δύο φίλους του ψαράδες, πρόθυμα καί χωρίς ἐνδοιασμό νά ἐγκαταλείψουν τά πάντα καί νά ἀκολουθήσουν τόν Διδάσκαλο.
Ἄν κοιτάξουμε τήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας θά διαπιστώσουμε ὅτι τά στοιχεῖα αὐτά, ἡ πίστη δηλαδή, ἡ ἁπλότητα, ἡ ὑπακοή καί ἡ προθυμία, εἶναι κοινά σέ ὅλους τους ἁγίους, σέ ὅλους ἐκείνους τούς ἀνθρώπους πού ἔβαλαν πάνω ἀπό τόν ἑαυτό τούς τό Χριστό καί τήν Ἐκκλησία. Εἶναι τά χαρακτηριστικά ἐκεῖνα πού τούς ἐπέτρεψαν νά ζοῦν καί νά κινοῦνται ἐπάνω στή γῆ καί παράλληλα νά εἶναι πολίτες τοῦ Οὐρανοῦ. Εἶναι τά στοιχεῖα ἐκεῖνα πού ἔχουμε ὅλοι μας ἀνάγκη προκειμένου νά μή χάνουμε τόν προσανατολισμό μᾶς μέσα στόν ὠκεανό τῆς ζωῆς καί τῆς βιοπάλης καί νά μήν καταποντιζόμαστε ἀπό τήν καθημερινότητα.
Ἡ ζωή μᾶς χρειάζεται πίστη. Χωρίς τήν πίστη στό Θεό, ὁ κάθε ἄνθρωπος τελικά μένει μόνος του ἐπάνω στή γῆ, ἕρμαιο τῶν περιστάσεων καί τῶν πειρασμῶν τοῦ βίου. Χωρίς τήν πίστη δέν ἔχει οὔτε πυξίδα στή ζωή του, οὔτε ἄγκυρα, δέν ἔχει δηλαδή οὔτε προσανατολισμό ἀλλά οὔτε καί στήριγμα ἀπό τό ὁποῖο νά παίρνει δύναμη. Καί ἡ πίστη δέν εἶναι μία ἀφηρημένη ἔννοια, ἀλλά ἡ βεβαιότητα ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Σωτήρας μας, ὁ φίλος μας καί ὁ ἀδελφός μας.
Χωρίς πάλι τήν ἁπλότητα τῆς καρδιᾶς οὔτε ἡ πίστη μπορεῖ νά ἑδραιωθεῖ οὔτε τό θαῦμα στή ζωή μας νά γίνει. Ἄν ἀρχίσουμε νά ἀμφιβάλλουμε καί νά διερωτόμαστε γιά τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ, ἄν προσπαθοῦμε μέ τά δικά μας μέτρα νά κρίνουμε καί νά κατανοήσουμε τό θέλημά Του, ἄν ἀρχίσουμε νά ἀμφιβάλλουμε ὅτι εἶναι δίπλα μας καί ὅτι ἔχει τή δύναμη νά πραγματοποιήσει τό θαῦμα στή ζωή μας, τότε τίποτα δέν μπορεῖ νά γίνει. Ἄν δέν ἔχουμε τήν παιδική ἁπλότητα νά δεχτοῦμε ὅτι γιά τόν Θεό τά πάντα εἶναι δυνατά, τότε δυστυχῶς καί ἡ ἴδια μᾶς ἡ πίστη σταδιακά θά ἐξασθενεῖ καί θά χαθεῖ.
Ἡ ὑπακοή καί ἡ προθυμία πάλι εἶναι ἀλληλένδετες. Ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ ὅλους νά Τόν ἀκολουθήσουμε, νά γίνουμε μαθητές Του, νά ἀκούσουμε τόν λόγο Του καί νά Τόν μιμηθοῦμε στήν πορεία Τοῦ μέσα στόν κόσμο, πού συχνά δέν Τόν δεχόταν καί δέν Τόν δέχεται, νά συσταυρωθοῦμε μαζί Του, νά ζήσουμε τέλος μαζί Του τό φῶς καί τή χαρά τῆς Ἀναστάσεως. Δέν μᾶς ὑποχρεώνει, ἀλλά δείχνει τό δρόμο σέ αὐτούς πού θέλουν νά Τόν ἀκολουθήσουν. Ἄρα ἡ ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά ἐννοηθεῖ μόνο ὅταν γίνεται μέ προθυμία, ὄχι καταναγκαστικά, οὔτε ἀπό φόβο, ἀλλά μέ ζέση ψυχῆς, μέ χαρά, μέ διάθεση ἀγωνιστική.
Ὅλα αὐτά τά στοιχεῖα, πίστη, ἁπλότητα, ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί προθυμία, εἶναι τά ἀπαραίτητα ἐφόδια γιά τή ζωή μας. Εἶναι ἐκεῖνα πού δέν θά μᾶς ἀφήσουν νά ἀποπροσανατολιστοῦμε μέσα στήν κακία καί τούς πειρασμούς τοῦ κόσμου, καί θά μᾶς ὁδηγήσουν στό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ἀρκεῖ νά θέσουμε τόν Χριστό ὡς πρώτη ἐπιλογή στή ζωή μας καί νά μιμηθοῦμε τόν Πέτρο, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη, οἱ ὁποῖοι «ἀφέντες πάντα ἠκολούθησαν αὐτῶ».
https://xerouveim.blogspot.gr/2009/10/27-9-09_1273.html