«Ἐν τή κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε»
Μέσα στήν σωματική καί πνευματική νωχέλεια τοῦ καλοκαιριοῦ ἡ Ἐκκλησία μᾶς προβάλει, ὡς μία δροσερή νοητή ὄαση καί πνευματική ἀνάταση, τή μεγάλη ἑορτή τῆς Παναγίας μας. Τό δεκαπενταύγουστο, ἤ ὅπως τό ὀνομάζουν πολλοί «τό Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ», ἀποτελεῖ ἕναν σπουδαῖο ἐορτολογικό σταθμό τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἐνιαυτοῦ.
Ἡ κορυφαία αὐτή ἑορτή εἴναι γιά ὁλόκληρη τήν Ὀρθοδοξία καί ἰδιαίτερα γιά μᾶς τοῦ Ἕλληνες, πού εὐλαβούμαστε τή Θεοτόκο κατά τρόπο ξεχωριστό, μία εὐκαιρία νά ἐκφράσουμε ὁλοθύμα τήν τιμή μας πρός τό ἱερό Της πρόσωπο, κι αὐτό διότι ἡ προσωπική καί ἐθνική μας ζωή εἶναι συνυφασμένη μέ τήν ὑψηλή σκέπη καί προστασία τῆς Μεγάλης Μάνας, τοῦ κόσμου.
Τά ἱερά βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης δέν ἀναφέρουν δυστυχῶς τίποτε γιά τήν ζωή τῆς Παναγίας μας μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καί τήν Πεντηκοστή. Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα, λοιπόν, τῆς ἐξόδου Τῆς στάλθηκε καί πάλι ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ νά τῆς ἀναγγείλει τήν θέληση τοῦ Θεοῦ καί Υἱοῦ Της. Ἐνῶ προσευχόταν στόν οἶκο Της στήν Ἱερουσαλήμ παρουσιάστηκε ὁ ἄγγελος καί τῆς προσέφερε ἕνα μικρό κλαδί φοίνικα καί τῆς εἶπε: «Χαῖρε κεχαριτωμένη Μαρία. Σού φέρνω μήνυμα ἀπό τόν Υἱό Σου. Ἦρθε ἡ εὐλογημένη ὥρα νά πᾶς κοντά Του καί νά δοξαστεῖς ὅπως Σου ταιριάζει. Ἑτοιμάσου λοιπόν καί σέ τρεῖς ἡμέρες θά ἔρθει Ἐκεῖνος νά πάρει τήν τίμια καί ἀμόλυντη ψυχή Σου».
Μετά ἀπό αὐτό καί ἀφοῦ συνῆλθε ἀπό τήν ὀπτασία, χάρηκε πολύ καί κίνησε βιαστικά νά ἀνέβει στό ἀγαπημένο Τῆς Ὅρος τῶν Ἐλαιῶν γιά νά προσευχηθεῖ, ἐκεῖ πού προσευχήθηκε γιά τελευταία φορά ὁ Υἱός Τῆς πρίν ἀπό τό πάθος Του. Συνήθιζε νά ἀνεβαίνει συχνά καί νά προσεύχεται ἐκεῖ. Ἀνηφορίζοντας τό μονοπάτι συνέβη τό ἀπροσδόκητο: Τά δένδρα καί οἱ θάμνοι τοῦ δρόμου ἔγερναν καί τήν προσκυνοῦσαν! Ἡ ἄψυχη καί ἄλογη κτίση, ὅπως εἶχε ἐναντιωθεῖ τήν ὥρα τοῦ σταυρικοῦ πάθους τοῦ Κυρίου καί Υἱοῦ Της, τώρα ἀποκτᾶ ξανά κρίση καί συναίσθημα καί προσκυνᾶ τήν Βασίλισσα τοῦ κόσμου! Κατευθύνθηκε στό σημεῖο ἐκεῖνο τοῦ κήπου πού εἶχε προσευχηθεῖ καί ὁ Κύριος.
Γονάτισε ταπεινά, ὕψωσε τά σεπτά της χέρια καί ἀτένισε τόν οὐρανό καί ἀφοῦ εὐχαρίστησε τό Θεό τόν παρακάλεσε γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου. Καθ' ὅλη τή διάρκεια τῆς προσευχῆς Τῆς ἕνα οὐράνιο φῶς Τήν ἔλουζε. Τό τίμιο καί ἅγιο πρόσωπό Της ἔλαμπε ἀπό θεία ἐνέργεια. Μετά γοργά γύρισε στόν οἶκο Της καί ἄρχισε
νά ἑτοιμάζει τά ἀπαραίτητά της κηδείας Της. Μάζεψε ἐπίσης τούς συγγενεῖς καί πιστούς φίλους καί φίλες Της καί τούς ἀνακοίνωσε τήν θέληση τοῦ Κυρίου νά τήν καλέσει κοντά Του. Ἐκεῖνοι ὅταν τό ἄκουσαν ξαφνιάστηκαν καί ἄρχισαν νά θρηνοῦν τό χωρισμό τῆς Μητέρας τοῦ Κυρίου. Ἐκείνη τούς παρηγόρησε λέγοντάς τους πώς αὐτή
εἶναι ἡ θέληση τοῦ Θεοῦ καί πώς ἀπό τήν θέση Της στόν οὐρανό θά πρεσβεύει πάντοτε γιά ὁλόκληρο τό ἀνθρώπινο γένος.
Γιά παρηγοριά τούς δώρισε δύο ἀπό τά φορέματά Της, τήν σκέπη (τό μαντίλι τῆς κεφαλῆς) καί τήν ἐσθήτα Της, τά ὁποία ἀποτέλεσαν κατόπιν ἀπό τούς πολυτιμότερους θησαυρούς τῆς Ἐκκλησίας μας! Τήν Τρίτη ἡμέρα
μετά τήν ἐπίσκεψη τοῦ ἀρχαγγέλου, ἡ Κυρία Θεοτόκος ἀφοῦ ντύθηκε μόνη Της τά νεκρικά Της ἐνδύματα, κάλεσε καί πάλι τούς φίλους Της καί ξάπλωσε ἤρεμα στήν κλίνη Της. Τότε συνέβη τό ἑξῆς θαυμαστό γεγονός: Μία δυνατή βοή ἀκούστηκε στόν σπίτι Της, μία φωτεινή νεφέλη τό κάλυψε. Πάραυτα μεταφέρθηκαν σέ νεφέλες ἀπό τά πέρατα τῆς οἰκουμένης οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι προκειμένου νά παραβρεθοῦν στήν ἔξοδό Της. Κατά τόν ἴδιο τρόπο μεταφέρθηκε ἐπίσης ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης καί ὁ ἅγιος Ἰερόθεος, πρῶτος ἐπίσκοπος τῶν Ἀθηνῶν, ὁ ἅγιος Τιμόθεος καί ἄλλα σημαίνοντα πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ Κυρία Θεοτόκος, ἀφοῦ χαιρέτισε καί εὐλόγησε ὅλους, παρέδωσε τήν ἁγία ψυχή Της στά χέρια τοῦ Υἱοῦ Τῆς ὁ Ὁποῖος κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό γιά νά τήν παραλάβει ὁ Ἴδιος. Οἱ συγκεντρωμένοι ἀπόστολοι, οἱ προεστοί τῆς ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί ὁ πιστός λαός ἄρχισαν νά ψάλλουν ἐξόδιους ὕμνους στήν Θεομήτορα. Ταυτόχρονα ἀκούστηκε νά συμψάλλει στρατιά ἀγγέλων ἀπό τόν οὐρανό! Ἡ οὐράνια μελωδία ἀκούστηκε σέ ὁλόκληρη τήν πόλη. Φόβος καί ἔκσταση κατέλαβε τούς κατοίκους τῆς ἁγίας πόλεως. Μόνο οἱ σκληρόκαρδοι καί φθονεροί Ἰουδαῖοι δέν συγκινήθηκαν ἀπό αὐτό τό θαυμαστό γεγονός. Μετά σχηματίσθηκε νεκρική πομπή ἡ ὁποία κατευθυνόταν στό χωριό Γεθσημανή, ὅπου θά θάπτονταν τό τίμιο σκήνωμά Της. Οἱ θρῆνοι τοῦ πιστοῦ λαοῦ, πού εἶχε χάσει τήν Μάνα του, ἔσμιγαν μέ τίς ψαλμωδίες τῶν ἀποστόλων. Στά ἱλαρά
πρόσωπά τους κυλοῦσαν δάκρυα λύπης καί χαρᾶς.
Πρίν φτάσουν στόν τόπο τῆς ταφῆς ἔφτασαν φανατικοί Ἰουδαῖοι καί θέλησαν νά βεβηλώσουν τήν ἔξοδο τῆς Μητέρας τοῦ Ἰησοῦ, τόν Ὁποῖο μισοῦσαν θανάσιμα. Μέ ὕβρεις, ἀπειλές καί λοιδορίες προκαλοῦσαν τήν σεμνή ὁμήγυρη. Κάποιος ἀπό αὐτούς εἶχε τήν ἀναίδεια νά πλησιάσει τό σεπτό φέρετρο τῆς Θεοτόκου, μέ σκοπό νά ρίξει στό ἔδαφος τό ἅγιο σκήνωμα. Μόλις τόλμησε νά ἀγγίξει τό στολισμένο μέ μυρωδάτα ἄνθη νεκροκρέβατο, πάραυτα κόπηκαν καί τά δύο του χέρια καί ἔμειναν κολλημένα σέ αὐτό. Ταυτόχρονα ἔχασε καί τό φῶς του! Τότε κατάλαβε τήν ἀσεβέστατη καί αἰσχρότατη πράξη του καί μέ φωνές γοερές δήλωνε τήν μετάνοιά του καί παρακαλοῦσε τήν Παναγία νά τόν λυπηθεῖ καί νά τόν θεραπεύσει. Καί ὤ τοῦ θαύματος, ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος
θεραπεύτηκε ἀμέσως!
Κατόπιν ὁμολόγησε τήν ἀνομία καί τήν ἀπιστία του καί ἔγινε χριστιανός. Μέ δάκρυα στά μάτια ἀκολουθοῦσε καί αὐτός τήν ἱερή πομπή. Ἀντίθετα οἱ ἄλλοι σύντροφοί του παρέμειναν ψυχροί καί ἀμετανόητοι μπροστά στό μεγάλο θαῦμα τῆς Θεομήτορος! Ἐκεῖ στό ἥσυχο χωρίο Γεθσημανή ἔγινε ἡ κήδευση τοῦ ἄχραντου λειψάνου τῆς Παναγίας μας. Τό θεοδόχο σῶμα Της, τέθηκε σέ περιποιημένο μνημεῖο, πού ἑτοίμασαν οἱ Χριστιανοί τῆς ἁγίας πόλεως. Μέ λυγμούς καί δάκρυα οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καί οἱ ἄλλοι Χριστιανοί σφράγισαν τό μνημεῖο καί ἀποχώρησαν. Η εὐσεβής παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναφέρει πώς μετά τήν ταφή καί ἀφοῦ πέρασαν τρεῖς ἡμέρες, ἔφτασε στήν Γεθσημανή ἀργοπορημένος ὁ ἀπόστολος Θωμάς ἀπό τίς μακρινές Ἰνδίες, ὅπου ἔκανε ἱεραποστολή.
Ζήτησε ἐπίμονα, μέ δάκρυα στά μάτια καί λύπη πολύ, νά τοῦ ἀνοίξουν τόν τάφο γιά νά δεῖ καί νά προσκυνήσει γιά τελευταία φορά τό τίμιο σκήνωμα τῆς ἀγαπημένης Μητέρας τοῦ Δασκάλου του. Μπροστά στήν ἐπιμονή τοῦ οἱ ἄλλοι ἀπόστολοι ἄνοιξαν τόν τάφο καί, ὤ τοῦ θαύματος, ὁ τάφος ἦταν κενός, ὁ Κύριος μετέστησε τό πάνσεπτο σῶμα Της στόν οὐρανό, ὥστε νά μήν γευτεῖ τήν φυσική φθορά. Ἡ ἀργοπορία τό Θωμά χαρακτηρίστηκε ἀπό τήν Ἐκκλησία ὡς οἰκονομία τοῦ Θεοῦ, γιά νά γίνει γνωστή ἡ μετάσταση τῆς Κυρίας Θεοτόκου! Ὁ κενός τάφος Της στήν Γεθσημανή ἀποτελεῖ μέχρι σήμερα πηγή ἁγιασμοῦ τῶν μυριάδων πιστῶν πού τόν ἐπισκέπτονται κάθε χρόνο καί τεκμήριο τῆς μετάστασής Της στόν οὐρανό.
Ἡ ἱερή μνήμη τῆς Κοιμήσεώς της Παναγίας μᾶς εἶναι, ὅπως εἴπαμε, μία καλή εὐκαιρία νά ἐκδηλώσει ὁ εὐσεβής λαός τῶν πιστῶν τήν ἀγάπη, τόν σεβασμό, καί τήν εὐγνωμοσύνη του πρός Αὐτήν, ἡ Ὁποία ὄντας ἄνθρωπος, ἀξιώθηκε νά γίνει τό τιμιότατο θεῖο δοχεῖο, τό ἱερότατο σκεῦος, ὥστε νά δεχτεῖ τόν ἄπειρο Θεό στό καθαρότατο σαρκίο Της, νά κυοφορήσει τόν ἄναρχο καί ἀναλλοίωτο Θεό στήν τίμια γαστέρα Της, νά θρέψει τόν ἀπόλυτα αὐτάρκη Θεό ἀπό τά παρθενικά Της αἵματα, νά κρατήσει στά σεπτά Της χέρια τόν «ἀχώρητον παντί». Τό ἱερό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου ἀποτελεῖ, σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη θεολογία μας, μέρος τοῦ ἀπερινοήτου μυστηρίου τῆς Θείας Οἰκονομίας. Μετά τόν Τριαδικό Θεό Αὐτή κατέστη τό κύριο πρόσωπο, τό ὁποῖο συνέβαλε οὐσιαστικά στήν ὑλοποίηση τοῦ σχεδίου τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
Ἐκλέχτηκε ἀπό τό Θεό ἀνάμεσα σέ ἑκατομμύρια ἄλλα κορίτσια, ἀμέτρητων γενεῶν, ὡς ἡ καθαρότερη καί ἁγιότερη ἀνθρώπινη ὕπαρξη, προκειμένου νά γίνει Θεοτόκος. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς λένε πώς γιά τήν ὑλοποίηση τοῦ σχεδίου τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ὁ Θεός ἔδωσε τόν Υἱό τοῦ τόν μονογενῆ καί ἡ ἀνθρωπότητα ἔδωσε τήν Παναγία. Στό ἱερό πρόσωπο Ἐκείνης ἔγινε ἡ μεγάλη συνάντηση Θεοῦ καί ἀνθρώπου.
Μέσα στό παναγνό σῶμα Ἐκείνης ἔγινε ἡ μεγάλη καταλλαγή (Ἐφεσ.2:16) καί ἀπό αὐτό ξεκίνησε ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἡ ἀναδημιουργία καί ἡ θέωση τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου. Ὁ μεγάλος Πατέρας τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας Εἰρηναῖος (+199) παραλλήλισε καί σύγκρινε τήν Θεοτόκο μέ τήν προμήτορα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τήν Εὕα, ὥστε νά δείξει τή διαφορά μεταξύ τους.
Ἡ παρθένος Εὕα δέν ἔκαμε καλή χρήση τῶν θείων δωρεῶν καί δυνατοτήτων, πού εἶχε λάβει ἀπό τό Θεό, ἀλλά τά χρησιμοποίησε γιά τό κακό καί τήν καταστρατήγηση τοῦ θείου θελήματος. Ἡ αἰτία καί ἡ ρίζα τῆς ἀνταρσίας αὐτῆς ὑπῆρξε ὁ ἐγωισμός καί ἡ ἔπαρση. Ἄν ἐκείνη ὑπῆρξε φορέας τῆς ἀλαζονείας, ἡ Παναγία ὑπῆρξε τό πρότυπό της ὑπακοῆς καί τῆς ταπείνωσης. Ὁ ἱερός πατήρ τονίζει πώς «... ἡ Εὕα (ἔπρεπε) νά ἀποκατασταθῆ ἐν τή Μαρία, ἴνα μία παρθένος νά γίνη συνηγόρος ἄλλης παρθένου καί νά ἑξαλήψη τήν ἀνυπακοήν τῆς πρώτης διά τῆς παρθενικῆς ὑπακοῆς» (Εἴρ. Ἐπιδ. Ἀποστ. Κηρύγματος 32,33).
Ἐπίσης ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων (+ 386) ἔγραψε πώς «Δία παρθένου τῆς Εὕας ἦλθεν ὁ θάνατος, ἔδει διά παρθένου, μᾶλλον δέ ἐκ παρθένου φανῆναι τήν ζωήν» (Κυρίλ. Ἱερ. Κατηχ. 12,ἰέ΄ ). Ἡ εὐλογημένη ρήση Της πρός τόν ἄγγελο τοῦ εὐαγγελισμοῦ «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου γένοιτο μοί κατά τό ρῆμα σου» (Λούκ.1: 38) ἀποτελεῖ σαφῶς τήν πεμπτουσία τῆς συμβολῆς Της στό ἔργο τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας τοῦ κόσμου. Τό πρῶτο ἀνθρώπινο πλάσμα, στό ὁποῖο ἀποκαταστάθηκε ἡ ἀνθρώπινη φύση στήν ἀρχαία προπτωτική της μορφή καί ὡραιότητα, ὑπῆρξε ἡ Θεοτόκος. Μέ τήν ἐπέλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τόν Εὐαγγελισμό (Λούκ.1: 35) καθαρίστηκε ἀπό τόν ρύπο τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, τόν ὁποῖο ἔφερε καί Αὐτή ἐκοῦσα, ὡς μέτοχός της ἀνθρώπινης
φύσεως, καθιστώντας Τήν πλέον ἄμωμη κηλίδος ὥστε, νά δεχτεῖ στά ἁγνά σπλάχνα Τῆς τό «πῦρ τῆς θεότητος » καί νά μήν καεῖ.
Ἀπό τότε ἔγινε ἡ «Κεχαριτωμένη», ἡ ἁγιοτέρα ὕπαρξη μετά τόν Τριαδικό Θεό. Στό πρόσωπό Της ἔγινε ἡ ἀπαρχή τῆς λυτρώσεως τοῦ κόσμου καί τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ συμβολή τῆς Παναγίας μας κατά τή διάρκεια τοῦ ἐπί γής ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρξε τεράστιο. Βρισκόταν συνεχῶς πλάι στόν Λυτρωτή μας, ἀπό τή Γέννηση ὡς τό Πάθος, τήν Ἀνάσταση καί τήν Ἀνάληψη. Δοκίμασε, ὡς μητέρα, τίς πίκρες τῶν παθημάτων τοῦ Θείου Γιοῦ της, μέ ἀποκορύφωμα ἐκείνη τοῦ σταυρικοῦ θανάτου Του. Ἐνοίωσε κοντά Τοῦ τήν ἀγωνία Ἐκείνου γιά τήν ὑλοποίηση τοῦ θείου σχεδίου τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου . Σύμφωνα ἐπίσης μέ τήν ἀρχέγονη παράδοση τῆς Ἐκκλησία μας.
Αὐτή ἦταν πού ἐμψύχωνε τούς διωκόμενους πρώτους χριστιανούς τῆς νεαρᾶς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων. Κοντολογίς ἡ ἐπί γής ζωή τῆς Παναγίας μᾶς ὑπῆρξε ἕνας συνεχής ἀγώνας καί προσφορά γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Αὐτό τό γνωρίζει πολύ καλά ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ, γι' αὐτό ἀποδίδει στή Θεοτόκο, ἀπό τήν ἀρχαιότητα ὡς σήμερα, ὕψιστη τιμή, τή μεγαλύτερη, μετά τόν Τριαδικό Θεό. Πρέπει νά σημειωθεῖ ἐδῶ, πώς μόνο ἡ Ὀρθοδοξία μᾶς ἀποδίδει τήν δέουσα τιμή στήν Μητέρα τοῦ Κυρίου μας. Τό πρῶτο δεκαπενθήμερό του Αὐγούστου εἶναι ἀφιερωμένο στήν Παναγία μας.
Οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί, συμμετέχουμε καθημερινά στίς ἀκολουθίες τῶν ὑπέροχων Παρακλητικῶν Κανόνων, νηστεύουμε, ἐξομολογούμαστε, κοινωνοῦμε. Τρέχουμε μέ δάκρυα στά μάτια νά ἐναποθέσουμε σέ Αὐτή τίς δυσκολίες καί τά βάσανα τῆς ζωῆς μας, Τήν παρακαλοῦμε μέ ζέση ψυχῆς νά ἐλαφρώσει τόν βαρύ ζυγό μας, διότι πιστεύουμε ἀκράδαντα πώς ἡ γλυκιά Θεομάνα καί μετά τήν σεπτή Της Κοίμηση συνεχίζει νά ἀγαπᾶ καί νά νοιάζεται γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους. Μέσα στή μεγάλη καρδιά Τῆς ὑπάρχει χῶρος γιά τόν κάθε ἄνθρωπο, ὄχι μόνο γιά τούς πιστούς, ἀλλά καί γιά τούς ἁμαρτωλούς καί ἀσεβεῖς , ἀκόμα καί γιά τούς ὑβριστές Της!
Ἡ μακάρια θέση Τῆς κοντά στόν Υἱό Της καί Θεό μᾶς Ἰησοῦ Χριστό, τῆς δίνει τήν εὐχέρεια νά προσεύχεται γιά τόν καθένα μας, γιά κάθε μᾶς πρόβλημα. Τά ἀποτελέσματα τῶν βοηθειῶν Τῆς εἶναι ἁπτά. Γι' αὐτό ψάλλουμε στόν περίφημο Μικρό Παρακλητικό Κανόνα πρός Αὐτήν: «Οὐδείς προστρέχων ἐπί σοῖ κατησχυμένος ἀπό σου ἐκπορεύεται, ἁγνή Παρθένε Θεοτόκε, ἀλλ' αἰτεῖται τήν χάριν καί λαμβάνει τό δώρημα, πρός τό συμφέρον τῆς αἰτήσεως».
Ἀπό το https://www.patirxristos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1510:2012-03-17-12-17-12&catid=248:2012-05-08-20-34-36&Itemid=76