Θεομητορικές Ἑορτές

     Ὁ Πανάγαθος Θεός «οὐκ εὐδοκεῖ ἐπί ἀπωλεία ἀνθρώπων, ἀλλά θέλει πάντας σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». Γι' αὐτό καί ὅταν ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Πατρός «ἔκλινεν οὐρανούς καί κατέβη» καί «σάρξ ἐγένετο». Ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά κάνη τόν πεπτωκότα ἄνθρωπο θεό κατά χάριν. Ἤθελε ὅμως ὁ Κύριος νά ἔχη καί ἡ ἀνθρωπότητα συμμετοχή στό σωτηριῶδες ἔργο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Διότι, ἐφ' ὅσον ἡ καταδίκη τῶν ἀνθρώπων ὀφειλόταν στήν κατάχρησι τῆς Θεοσδοτης ἐλευθερίας πού ἔκαναν οἱ πρωτόπλαστοι καί ἐν συνέχεια ὅλοι οἱ ἀπόγονοί τους, ἔπρεπε νά προσφέρη ὁ ἄνθρωπος τή θεληματική ὑποταγή τῆς ἐλευθερίας του στό Δημιουργό σάν συμμετοχή στό ἔργο τῆς σωτηρίας. Αὐτό ἔγινε στό πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ὅταν ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ τῆς ἐμήνυσε, ὅτι θά γίνη ἡ γέφυρα μεταξύ οὐρανοῦ καί γής γιά νά κατέβη καί σαρκωθῆ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἐκείνη συγκατατέθηκε ἁπλά, ὑποτάσσοντας θεληματικά τήν ἐλευθερία της στόν Κύριο: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου. γένοιτο μοί κατά τό ρῆμα σου». Ἔτσι ἡ Θεοτόκος ἔγινε «αἰτία τῆς τῶν πάντων Θεώσεως». Γι' αὐτό καί τήν τιμᾶμε ἰδιαίτερα καί τῆς ἀφιερώνουμε σειρά ὁλόκληρη ἑορτῶν, πού τίς λέμε Θεομητορικές ἑορτές.

     Κατά τίς ἑορτές αὐτές φέρνομε στό νοῦ μας τή σεπτή μορφή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ἐμπνεόμαστε ἀπό τό ὑπέροχο παράδειγμα ἀρετῆς ἐκείνης πού τήν μακαρίζουν ὅλες οἱ γενεές καί τήν τιμοῦν οἱ ἄγγελοι καί οἱ Ἀρχάγγελοι σάν «τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέραν τῶν Σεραφείμ».

     Ἀκόμη τήν παρακαλοῦμε νά μεταφέρη τά αἰτήματά μας στόν Υἱό καί Θεό της, ὅπως τότε στό γάμο τῆς Κανά πού γεμάτη κατανόησι γιά τό πρόβλημα τῶν νεονύμφων εἶπε στόν Κύριο: «Οἶνον οὐκ ἔχουσι». Καί γνωρίζομε ὅτι ἡ Παναγία θά μᾶς ἀκούση, γιατί εἶναι μητέρα μας, ἀπό τότε πού ὁ σταυρωμένος Υἱός τῆς τήν ἔδειξε μέ τό βλέμμα στόν Ἰωάννη -καί ἄρα σέ κάθε μαθητή Τοῦ κάθε ἐποχῆς- καί εἶπε: «Ἰδού ἡ μήτηρ σου».

     Ἐπίσης κατά τίς Θεομητορικές ἑορτές δεχόμαστε μέσα ἀπό τά μηνύματα τῶν ἑορτῶν αὐτῶν καί τήν προτροπή τῆς Παναγίας, νά ὑπακοῦμε στόν Κύριο. «Ὅ,τι ἄν λέγη ὑμίν ποιήσατε», εἶπε κάποτε στούς ὑπηρέτες ἡ Θεοτόκος. Τό ἴδιο λέει καί σέ μας. Ἔτσι τιμῶντες μέ τίς ἑορτές τῆς τήν Θεομήτορα ὁδηγούμαστε πρός τή λατρεία τοῦ Σωτῆρος μας, πράγμα στό ὁποῖο ἀποβλέπουν οἱ Θεομητορικές ἑορτές.

     Οἱ Θεομητορικές ἑορτές εἶναι: Ὁ Εὐαγγελισμός (25 Μαρτίου), τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς (Παρασκευή τῆς Διακ/σίμου), ἡ Κατάθεσις τῆς Τιμίας Ἐσθῆτος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου (2 Ἰουλίου), ἡ Κοίμησις τῆς Θεοτόκου (15 Αὐγούστου), ἡ Κατάθεσις τῆς Τιμίας Ζώνης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου (31 Αὐγούστου), τό Γενέσιον τῆς Θεοτόκου (8 Σεπτεμβρίου), ἡ Ἁγία Σκέπη τῆς Θεοτόκου (28 Ὀκτωβρίου), τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου (21 Νοεμβρίου), ἡ Σύναξις τῆς Ὑπέρ. Θεοτόκου (26 Δεκεμβρίου).

Ἀπό τό https://www.impantokratoros.gr/despotikes_theomhtorikes_eortes.el.aspx